Η βία με τις άπειρες εκφράσεις της δυστυχώς περισσεύει στην κοινωνία. Στο στρατό να δεις! Κάποιος στρατιώτης που αποκλίνει από τον κανόνα συμπεριφοράς κινδυνεύει από τον ανελέητο όχλο. Αλάνθαστος καθρέφτης αυτής της παρακμάζουσας κοινωνίας είναι το σχολείο. Άρα, ας μην μας εκπλήσσει κάποια είδηση που φτάνει στα ΜΜΕ. Τραγική περίπτωση των ημερών η αυτοκτονία-δολοφονία του αείμνηστου Βαγγέλη.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε πολλά παραδείγματα να διηγηθούμε, που από σύμπτωση μεν δεν κατέληξαν στα χειρότερα, ωστόσο αφήνουν στα θύματα ανεξίτηλα ψυχικά τραύματα. Ως λυκειάρχης, επί μακρόν δεχόμουν τακτικά τέτοια παράπονα από μαθητές και γονείς, τα οποία με ανησυχούσαν σφόδρα. Πάντα με ενδιέφερε κατά προτεραιότητα η συμπεριφορά των μαθητών και λιγότερο η επίδοσή τους.
Κουβαλούσα κι ο ίδιος πολλές άσχημες εμπειρίες από τα μαθητικά μου χρόνια, όπου εμείς τα συνεσταλμένα χωριατόπαιδα αποτελούσαμε καθημερινό στόχο απαξίωσης από μερικούς αστούς μαθητές, είτε φτύνοντάς μας κατάμουτρα χωρίς λόγο είτε κλωτσώντας μας είτε αραδιάζοντας αψυχολόγητες βρισιές του τύπου «κ…χωριάτη να πας στο χωριό σου».
Την παιδαγωγική τέχνη να απαλείφω ή τουλάχιστον να μειώνω αυτές τις συμπεριφορές δεν την σπούδασα πουθενά, εκτός από κάποιες αναλαμπές αυτομόρφωσης. Ενεργούσα λοιπόν με γνώμονα τη λογική και περισσότερο την καρδιά. Επέμενα ότι μια διαρκής ειρήνη μέσα στο σχολείο ήταν σοβαρή συνιστώσα πνευματικής ανάτασης και σωστής κοινωνικοποίησης των μαθητών. Αυτό συνάδει με το συμφέρον των νέων συνειδήσεων, άρα και της κοινωνίας.
Διέβλεπα ότι η πεπατημένη μέθοδος καταστολής με απειλές, αποβολές ή και αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, παρόλο που δημιουργούσε άλλοθι τυπικού υπηρεσιακού καθήκοντος, δεν έλυνε τα προβλήματα, αλλά μάλλον τα όξυνε ή τα μετέθετε σε πεδία εκτός σχολείου. Δεν αντέχω στον πειρασμό να περιγράψω περιληπτικά για σήμερα μια περίπτωση, που για μένα ομολογώ δεν είχε προηγούμενο ακραίας συμπεριφοράς:
Έρχονται κάποιοι μαθητές της τελευταίας τάξης φοβισμένοι και μου λένε ανώνυμα ότι τρεις μαθητές της πρώτης τάξης έδειραν άγρια στην αυλή του σχολείου τον τάδε συμμαθητή τους χωρίς λόγο χρησιμοποιώντας ακόμη και σύνεργα πολεμικών τεχνών! Ο δαρμένος –με στιβαρή σωματική διάπλαση, αλλά μαθητής χαμηλών τόνων και λίγο παράξενη κόμμωση- αιμόφυρτος και με παραμορφωμένο πρόσωπο, όχι μόνο δεν αμύνθηκε ενστικτωδώς, αλλά και δεν τόλμησε ο ίδιος να καταγγείλει το γεγονός, διότι υπέθετε ότι θα μεγάλωναν οι αιτίες της μελλοντικής βίας εναντίον του. Έφυγε για το σπίτι και περίμενε μερικές μέρες να επουλωθούν τα τραύματά του για να εμφανιστεί ξανά στο σχολείο. Ήλθαν βέβαια κατατρομαγμένοι οι γονείς του. Ψάχνοντας να ξεκινήσω το κουβάρι έμαθα ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ξυλοκοπούσε η τρόικα τον εν λόγω μαθητή. Λειτουργούσαν ως συμμορία έχοντας καταφέρει να τον τρομοκρατήσουν και να τον απομονώσουν κοινωνικά.
Έθεσα αμέσως το θέμα στο σύλλογο διδασκόντων για διαβούλευση. Μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση πολλών ωρών, αν και λοιδορήθηκα από μερικούς για μαθητοπατερισμό, κατάφερα με οριακή πλειοψηφία να αποφύγουμε τον άμεσο εξοστρακισμό των νεαρών τρομοκρατών, με την υποχρέωση να ασχοληθώ μαζί με τον υποδιευθυντή διεξοδικά με το προκύψαν πρόβλημα.
Πρώτα καλούσαμε διακριτικά στο γραφείο μου έναν - έναν και προσπαθούσαμε με το μαλακό και φιλικό τόνο να τους αποσπάσουμε αιτίες. Ύστερα και τους τρεις μαζί, διαβεβαιώνοντας ότι όσα διαμείβονται μεταξύ μας δεν θα κοινοποιούνται στη μαθητική κοινότητα. Εκείνη την ημέρα σε συζήτηση δυο ωρών καταφέραμε να ανοίξουν τα χαρτιά τους λες και είχαν ανάγκη να εξιλεωθούν. Ο ένας μάλιστα –γόνος επώνυμης οικογένειας της πόλης- ήταν και παραστάτης στη σημαία!
Αυτός λοιπόν μας είπε και εν ψυχρώ ότι «δεν έχουμε τίποτα απολύτως μαζί του, ερωτικές αντιζηλίες, δηλαδή, οικογενειακές προστριβές, κάποιο λεκτικό επεισόδιο, ποδοσφαιρικές ή πολιτικές αντιπαλότητες. Απλώς δεν μας αρέσει η φάτσα του»!!! Μας είπαν επίσης ότι είχαν πλούσια δράση από το δημοτικό ακόμη. Πολλές φορές το έσκαγαν από το μάθημα για πολεμική αποστολή σε άλλο σχολείο. Στις εκδρομές εκτός της πόλης είχαν πάντα και μια εμπειρία με άλλους άγνωστους μαθητές. Είχαν μάλιστα προτίμηση στους μεγαλύτερους! Τους έτρεμε όλη η πιάτσα.
Ευτυχώς οι γονείς τους, που κλήθηκαν στο σχολείο, βοήθησαν συντετριμμένοι στην εκτόνωση του προβλήματος. Χωρίς απειλές και ακατάσχετες ηθικολογίες εκ μέρους μας, αλλά με λόγο τιμής σταμάτησαν τη δράση τους. Αργότερα ο αρχηγός τους -που με επισκεπτόταν τακτικά στο γραφείο για να με καλημερίσει- σε μια εκδρομή μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν μια αψυχολόγητη τρέλα και η συμμορία έκλεισε πλέον τον κύκλο της.
Σήμερα οι δύο τουλάχιστον είναι επιστήμονες και με πλησιάζουν για τη φιλική χαιρετούρα. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο συνήλθε το παραπάνω θύμα.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Απριλίου 2015, αρ. φύλλου 782
Συγχαρητήρια στον αρθρογράφο, και για τις αλήθειες που κατέγραψε, αλλά και για τον τρόπο σκέψης και δράσης του ως δ/ντής σχολικής μονάδας! Αν όλοι προτιμούσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της σχολικής βίας και δεν το έσπρωχναν κάτω από το χαλί όπως συνήθως γινόταν, το θέμα δεν θα είχε φτάσει ως εδώ που έφτασε.
ΑπάντησηΔιαγραφή