14.8.15

ΟΔΟΣ: Ημέρες Παλιγγενεσίας


ΟΔΟΣ 26.3.2015 | 781

Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Δεν ξέρω εάν οι ρηξικέλευθοι και νουνεχείς συμπολίτες το πρόσεξαν, όπως θέλω βεβαίως να πιστεύω, αλλά εξακολουθούμε να ζούμε ιστορικές στιγμές. Ημέρες Παλιγγενεσίας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις λαμπρές εκδηλώσεις για την φετινή Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου, που ειδικά φέτος contra στην επέτειο του ΟΧΙ, μπορούμε να προσθέσουμε και μια ακόμη επέτειο, αυτή την φορά του ΝΑΙ.

Μπορεί όλα να ξεκίνησαν το 2009 με το περίφημο πια, «λεφτά υπάρχουν», του Γεωργίου Παπανδρέου του Ανδρέα του Γεωργίου, με το δημοψήφισμα στις Κάννες (χωρίς το φεστιβάλ κινηματογράφου). Μπορεί να συνέχισαν με Αντώνη Σαμαρά, με τα περίφημα Ζάππειο 1, 2 και 3 «στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα», μέχρι ευτυχώς που σοβαρεύτηκαν οι της τέως συγκυβέρνησης και ανασκουμπώθηκαν. Πιεζόταν ο ίδιος ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, όπως και ο Beni, που γιόρταζε κιόλας χθες, κόντεψαν να σκάσουν από την προσπάθεια και τον αγώνα για 2,5 περίπου χρόνια να συγκρατήσουν στο χείλος της καταστροφής την χώρα, κόντεψε ο εις να χάσει την όρασή του, ο έτερος τα δόντια – όχι όμως τα πάχη του τα κάλλη του.

Πλην όμως ματαίως και αδίκως. Διότι εμείς οι Έλληνες, είμαστε υπερήφανος λαός, μπορεί να τα θέλουμε όλα έτοιμα, στρωμένο το τραπέζι, αλλά δεν μπορούμε τα προτηγανισμένα, τα ημιέτοιμα και τα κατεψυγμένα. Και τους αποτινάξαμε. Τους Μερκελλιστές και το συναπάντημά τους και τους πεσμένους στα 4Χ4, όπως διατείνεται ο Τέρενς και ο Νάσος και τα άλλα παιδιά που εργάζονταν από ΥΕΝΕΔ, ΕΙΡΤ και βάλε, και αμείβονταν ψίχουλα.

Καθώς εδώ στην Καστοριά -από μερικές δεκαετίες τώρα ζούμε το θαύμα της Κανά: υπερχρεωμένοι και καταχρεωμένοι ρυθμιστές και ρυθμισμένοι ζουν με δανεικά και αγύριστα, και κανείς δεν βγάζει κιχ γι’ αυτούς και κανείς δεν δηλώνει ότι θα τους ελέγξει… Μπορούσα και εγώ ξέρεις αγαπητή ΟΔΟΣ να γίνω Μίδας και να θαμπώνω με τα πλούτη μου, αν είχα μπάρμπα να τρέξει να μου χαρίσει και να μου ρυθμίσει τα χρέη της μηδέποτε επιχείρησής μου -σου μιλάω για μεγάλα θαύματα που κάνει ο αέρας ο κοπανιστός και οι βιώσιμες επιχειρήσεις. Και γέμισε ο τόπος επιτυχημένους και αδιαφιλονίκητους να παριστάνουν τους μεγιστάνες και τους δουλευτές.

Και για αυτό οι καλοί και πολυχρονεμένοι Κροίσοι μας, έφυγαν για άλλης γης άλλα μέρη. Στην Περσία, την Δακία και την Ευδαίμονα Αραβία, καταφυγόντες, να συναλλάσσονται με τους αδελφούς μας Ρώσους, ήξερα έτσι και εγώ να παριστάνω τον Δαρείο και τον Αρταξέρξη, ή τον Τσέγκιγκς Χάν της Γούνας, στις στέπες της Κίνας και της Μογγολίας. Αρκεί να μου τα χάριζαν και να τα ρύθμιζαν – τα χαρισμένα εννοείται. Να ανήκω και εγώ στο πρόδρομο κίνημα «δεν χρωστάω τίποτε, δεν ξεπληρώνω τίποτε είμαι Λεύτερος», «Μού χρωστάς δεν σου χρωστάω», κατά πώς έλεγε το ποπ άσμα κάποιας εποχής.

Μπορεί στο μεταξύ χρονικό διάστημα να μπερδεύτηκα κάπως με τα εμπροσθοβαρή μέτρα, τα σύρε-έλα και τις συνεργασίες-απεργασίες Χατζησυμεωνίδη-Φούχτελ με την Τράπεζα της Ανατολής και τα οικόπεδα φυσικού αερίου, τα κοιτάσματα και τα βλέμματα του πετρελαίου, τα «όλοι μαζί μπορούμε» της Μαρίας Αντωνίου και των υπολοίπων «είναι το στρώμα μου μονό όταν είναι εγώ να πληρωθώ» των βουλευτών μας, και βεβαίως τους αεροψεκασμούς και τις αλλεπάλληλες προφητείες οσίων και αγίων -τις οποίες ουδόλως αμφισβητώ, καθώς δεν θέλω να την πατήσω και να βρεθώ κατηγορούμενος και κατάδικος. Ζούμε βλέπεις σε μια μεγάλη δημοκρατία, και χθες γιορτάσαμε την ξανα-απελευθέρωσή μας από τους ζυγούς και τα μνημόνια. Και τα μεγάλα ΟΧΙ και ΝΑΙ της ιστορίας μας. Με τσάμικα και πανηγύρια, όσο μας τα επέτρεψε ο καιρός, τύφλα να έχει ο Ταγίπης και ο Παπαδόπουλος.

Αλλά όσο περνάει ο καιρός το «πράγμα» θαρρώ, όλο και καλύτερο μου φαίνεται, όλο και λαμπρότερο μου μοιάζει. Κι’ αν εκεί κάτω στην Αθήνα και ακόμη πιο χάμω, απ’ όπου κατάγονται «ξένοι» και ξενιστές, καθώς δεν είναι αδέλφια μας αυτοί, σύμφωνα με τα καταχθόνια τρωκτικά και τους εκβιαστές της Καστοριάς, εκεί χαμαί, γίνεται ο πόλεμος του «άκης», αφού σχεδόν όλα τα επώνυμα των σημερινών κεντρικών πρωταγωνιστών της πολιτικής σε Βαρουφάκης, Σταθάκης, Δραγασάκης, Αντζολετάκης, Βουγιουκλάκης, Ανουσάκης κλπ φέρνουν, εδώ έχουμε τα εις «όπουλος» λήγοντα: Διαμαντόπουλος, Αδαμόπουλος, Σαββόπουλος, Παπαδόπουλος κοκ -και ο Αγγελής, με τις περί βομβαρδισμών δηλώσεις και τους κλαυθμούς, σαν Αγγελόπουλος μ’ ακούστηκε, κι’ ας μοιάζει –θα το ξέρει κι’ ο ίδιος- στου Τερζή, να κονταροχτυπιούνται για το ποιος είναι ή ποιος «γράφει» περισσότερο.

Διάβαζα βλέπεις προ ημερών την επιστολή urbi et orbi του κυβερνητικού βουλευτή στην Καστοριά, απάντηση στον Μπατσόπουλο (τι σύμπτωση κι’ αυτή με το –όπουλος), με την οποία διαδήλωνε το επαναστατικό μανιφέστο του βουλευτικού αυτοκινήτου, που τόσο το είχα παρεξηγήσει ο κακόβουλος. Τα έγραφε τόσο απλά, για να το καταλάβω εγώ ο αδαής, πένης και καχύποπτος.

«Ξέρεις τι είναι νάχεις τρύπιο παντελόνι, ξέρεις τι είναι να φυσάει κι’ ο βοριάς» «που θα πάει, που θα πάει που θα ρθεί, θα γυρίσεις και για μας παλιοζωή», νομίζω ήταν το νόημα το αληθές και αυθεντικό, της αποστομωτικής απάντησης. Τώρα κατάλαβα πώς είναι χωρίς τρόϊκα, και μνημόνια, τώρα είδα το φώς το αληθινό. Οι μεγάλοι αγώνες θέλουν πράγματι μεγάλες θυσίες, και ζητώ ταπεινά συγνώμη, που πήγε ο νους μου στο κακό. Στο κάτω-κάτω «παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας», «γιατί τ’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας».

Διάβασα και τα γραφόμενα του τέως αντιπεριφερειάρχη Σαββόπουλου, με τα καυτά ερωτήματα και τα αμείλικτα που απηύθυνε στον διάδοχό του, και πολύ μου έλειψε που δεν βλέπω τους τέως δημάρχους αντιπεριφερειάρχους και αντιδημάρχους Καστοριάς και περιχώρων πρωΐ, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ, Φάνη μπαστούνι διαρκώς μπροστά μου στο τοπικό γυαλί.

Διάβασα και την απάντηση του κ. Αδαμόπουλου, αποστομωτική στ’ αλήθεια κι’ αυτή, αμείλικτα έθεσε τα ερωτήματα, στον Γιώργο Φούντα, πολύ κινηματογραφικά όλα αυτά, κόντεψαν να χάσουν κάθε έλεγχο στην Φλώρινα έμαθα. Πρέπει εκτός από αυτοδημιούργητος να είναι πολύ φιλήστωρ ο νέος μας αντιπεριφερειάρχης. Δυό με τρείς φορές –λέει- ότι έχτισε την καριέρα του, και εγώ που ακόμη δεν κατόρθωσα μισή να στεριώσω, αισθάνθηκα μικρός και λίγος. Είχε κάτι από φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, «φύγε Στέλλα, κρατάω μαχαίρι» – αν και θαρρώ ότι ετούτη (η Στέλλα δηλαδή) έφυγε από μήνες τώρα, και ακόμη -λένε οι φήμες- ότι δεν κατάλαβε γιατί χάσανε στις εκλογές.


ΟΔΟΣ 26.3.2015 | σελ. 3

Ξημέρωσε ο Θεός και το περασμένο Σαββατοκύριακο, και άρχισαν οι δήθεν αποκαλύψεις για το δήθεν σκάνδαλο του δικηγόρου Κατρούγκαλου για το ποσοστό 12% που συμφώνησε με πελάτες, αυτούς που θα προσλάμβανε ο υπουργός Κατρούγκαλος. Και δεν κατάλαβαν οι συκοφάντες ότι πρόκειται για απλή συνωνυμία και σύμπτωση. Αποκαλύψεις που μου χάλασαν την συμφωνία και συγχορδία των καταλήξεων και ακούγεται σαν το Γιάννης πίνει Γιάνης κερνάει.

Πολύ δίκαιο το βρήκα και πολύ πρακτικό όλα αυτό που συμφωνήθηκε με τους πελάτες κάτι σαν το Εκείνος και Εκείνος, και έτσι το κράτος μας θα γλύτωνε 12% και μάλιστα νυν και αεί και εσαεί. Και θαύμασα τον αντικειμενικό τρόπο με τον οποίο η κρατική – δημόσια ΝΕΡΙΤ παρουσίασε την είδηση ως 6η ή 7η στην σειρά, θα σε γελάσω μπορεί και 8η.

Μου άρεσαν πολύ οι παρουσιάστριες, είχαν κάτι το τόσο αμερόληπτο στο κείμενο και τον τόνο της φωνής τους και την μαρμαρυγή του βλέμματός τους, και σκεφτόμουν τι ωραία που είναι, φαντάσου να γίνει και από ΝΕΡΙΤ, ΕΡΤ, να φύγει το μαύρο που τράβηξαν οι απεχθείς προηγούμενοι. Θα γίνουμε επιτέλους της Κορέας, όχι της Νότιας βεβαίως αλλά της Βόρειας, έτσι μ’ ακούγονται αυτά που εκφωνούν –γιατί περί αυτού πρόκειται πολλοί από τα ΜΜΕ δημόσια ή και όχι, πρέπει να τους σέβονται και να τους υπολείπονται πολύ τους κρατούντες και δεν το είχα αντιληφθεί.

Ομοίως δεν είχα αντιληφθεί τον λόγο που όσοι συγκυβερνούν σήμερα, είναι τόσο ακατάδεκτοι και τόσο απότομοι. Αφού είναι κυρίως αριστεροί, δημοκράτες, φιλάνθρωποι και δίκαιοι σαν τον Αριστείδη και τόσο απλοϊκοί ως βουλευτές. Μέχρι που θεωρούν τον εαυτό τους υπάλληλο και γι’ αυτό θέτουν ερωτήματα «ξέρεις τι είναι να είσαι υπάλληλος και να πρέπει να τρέχεις από εδώ και κυρίως από εκεί», σαν κι’ αυτά που διάβασα στην απάντηση στον κ. Μπατσόπουλο.

Σαν ολόκληρος δικηγόρος υπουργός αρκείται στο 12% και ως μέγας ευεργέτης και φιλάνθρωπος, χαρίζει όλο το υπόλοιπο 88% των ακαθάριστων που θα κερδίσουν οι υπάλληλοι πελάτες τους, δικαστικά και εξώδικα και προσλαμβάνουν κάμποσες δεκάδες χιλιάδων απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων και τις 30 καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τότες αγαπητή ΟΔΟΣ πώς συμβιβάζεται οι αχάριστοι προσκυνημένοι να μην παραδέχονται την μεγαλοσύνη; Λίγο τους φαίνεται το 88%;

Και οι καλοί μας κυβερνήτες που είναι τόσο δημοκράτες και προοδευτικοί, γιατί άραγε αποκαλούν με περιφρόνηση «υπαλληλίσκους», «κατώτερους υπαλλήλους» κλπ αυτούς που έρχονται εκ μέρους των θεσμών της τ. τρόϊκας στην Ελλάδα; Τόσο πολύ ακατάδεχτο τους μοιάζει να διαπραγματευτούν με «υπαλληλίσκους»; Πρέπει να έρχονται οι ίδιοι οι υπουργοί τους εδώ; Είναι τόσο ανώτεροι οι δικοί μας, ή μήπως τόσο κατώτεροι οι υπάλληλοι; Μήπως στην βαλανιδοφάγο Ευρώπη, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι οι εκτελεστές της βούλησης του Κράτους που υπηρετούν, και μήπως τελικά εκεί δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών και λαϊκή κυριαρχία;

Μήπως τελικά αυτές είναι οι εξηγήσεις που με αποστομώνουν, αφού πολύ δικαιολογημένο το βρίσκω, πολύ ανθρωπιστικό, κοινωνικά δίκαιο και προπαντός δημοκρατικό και ευαίσθητο και καθόλου μονόπλευρο, να μπορείς να διαδηλώνεις πλάι-πλάι με τον κατατρεγμένο και τον καταδιωγμένο τον υπάλληλο, να μιλάς μαζί του, να του χαρίζεις το 88% του κόπου σου και να κρατάς μόνο το 12%, να έχεις μόνο μια βουλευτική λιμουζίνα και όχι 5-10 όπως αλλού, να είσαι πλάι στον φερόμενο ως τρομοκράτη –από σπόντα μπορεί και με τον τρομοκρατημένο, να ανεβαίνεις και να σκαρφαλώνεις σε κάγκελα, να είσαι ακτιβιστής και να απελευθερώνεις κρατουμένους, να μπορείς να πεις στον καθένα το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρέ», αλλά όχι και να συνομιλείς με τον αλλοδαπό υπαλληλίσκο.

Αν είναι ποτέ δυνατό, αν είναι, αυτά δίδασκε και ο Ρήγας και ο Βελεστινλής και ο Κάρολος ο Μάρξ. Πράγματι είμαστε όλοι ίσοι. Μιας και οι εδώ τοποτηρητές των συλλογικοτήτων κιχ δεν βγάζουν. Πότε Βούδας ποτέ Κούδας. Εδώ παπάς εκεί Πάπας, θα είναι τα σωστά και τα είχα μάθει λάθος ως φαίνεται.

Γι’ αυτό σου γράφω αγαπητή ΟΔΟΣ, για να προλάβω, μιας και αύριο είναι οι Δ΄ Χαιρετισμοί και αρχίζει να σφίγγει ο κλοιός του Πάσχα, και εάν το γλεντήσαμε χθες στις εξέδρες και τις πλατείες, με κλαρίνα και άλλα κλέφτικα και αρματωλά, ούτε να φανταστώ πόσα αρνιά θα σουβλίσουμε το Ελλήνων Πάσχα, τρέχω από τώρα ο ζηλωτής του ελληνικού κλέους και του μακεδονικού χάλκινου. Πράγματι η Ελλάδα όχι μόνο ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά καθώς φαίνεται και ξανά προς την Δόξα τραβά. Στο κάτω-κάτω η σχέση μεταξύ του No και το Nein με το Ναι, κάπως συγγενική μου μοιάζει. Αυτά είχα να πω, και τάπα.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Μαρτίου 2015, αρ. φύλλου 781


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ