Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια πόλη που ονομαζότανε Καστοριά.
Βρίσκονταν χτισμένη σε μια καταπράσινη χερσόνησο που περιβάλλονταν από μια καταγάλανη λίμνη. Τα σπίτια της ήταν όλα χτισμένα σύμφωνα με το παραδοσιακό στυλ και δένανε αρμονικά με τα καλοδιατηρημένα αρχοντικά, τις προσεγμένες βυζαντινές εκκλησίες, τα μεγάλα τμήματα του παραδοσιακού τείχους που κάποτε προστάτευε την πόλη, και τα πετροστρωμένα καλντερίμια που διέτρεχαν τις γειτονιές της.
Το νερό της λίμνης ήταν καθαρό και οι κάτοικοι, που αγαπούσαν την λίμνη, κάνανε μπάνιο, κωπηλασία, ψάρεμα και ιστιοπλοΐα χωρίς να ρυπαίνουνε τα νερά της και χωρίς να πετάνε τίποτα μέσα σε αυτήν γιατί σέβονταν όλα τα υδρόβια πτηνά και ψάρια που την είχαν για βιότοπο.
Οι τοπικοί άρχοντες με υψηλό αίσθημα ευθύνης, είχαν ως πρώτη προτεραιότητα την ανάπτυξη της περιοχής τους με τρόπους που δεν θίγανε το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον αλλά και τον χαρακτήρα της πόλης ως "βυζαντινής αρχόντισσας" όπως δίκαια αποκαλούνταν. Ακόμα και οι εργολάβοι αρνούνταν να αναλάβουν και να εκτελέσουν έργα όταν αυτά μπορούσαν, έστω και λίγο, να αλλοιώσουν και να βλάψουν την εικόνα, το περιβάλλον και τον πολιτιστικό χαρακτήρα της πόλης. Και βέβαια όλοι οι κάτοικοι βάζανε ένα λιθαράκι στο χτίσιμο της όμορφης αυτής πόλης με την στάση τους, που ήταν πάντα ενωμένοι για θέματα που την αφορούσαν και την υπερασπίζονταν πάντα, ακόμα και αν αυτό ήταν αντίθετο με τα δικά τους συμφέροντα.
Έτσι η Καστοριά αποτελούσε μια εντελώς διαφορετική "όαση" μέσα στην νεοελληνική πραγματικότητα και για αυτό τον λόγο αποτελούσε έναν εναλλακτικό τουριστικό πόλο έλξης, διαφορετικό από τους άλλους μια και απευθύνονταν σε επισκέπτες όλων των οικονομικών δυνατοτήτων, με κάμπινγκ, οικονομικούς ξενώνες αλλά και πολυτελή καταλύματα.
Eπιπλέον, σε πείσμα κάποιων που κατηγορούσαν τους Καστοριανούς για έλλειψη οικολογικής ευαισθησίας, εξαιτίας του επαγγέλματος της γουνοποιίας, η Καστοριά απαντούσε με το γεγονός ότι η πόλη ήταν γεμάτη με σημεία ανακύκλωσης όλων των υλικών (χαρτί, αλουμίνιο, πλαστικό, γυαλί) και αποτελούσε την πρώτη πόλη στην Ελλάδα στην ανακύκλωση υλικών, αλλά και με το γεγονός ότι ήταν πρωτοπόρα στην παροχή ενέργειας από ανανεώσιμες και καθαρές πηγές. Επίσης απαγορεύονταν αυστηρά οποιαδήποτε βλαπτική παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον ακόμα και αν αυτή μπορούσε να φέρει οικονομικό όφελος στην πόλη.
Αλλά και στον πολιτισμό η πόλη αυτή διέπρεπε, με βιβλιοθήκες, πνευματικά κέντρα, βυζαντινά μουσεία, και την ένθερμη υποστήριξη από την τοπική ηγεσία όλων των προσπαθειών που αποσκοπούσαν στην διάδοση και ανάπτυξη του πολιτισμού (θέατρο, ζωγραφική, ποίηση και πολλά άλλα).
Με όλα αυτά η Καστοριά, η όμορφη αυτή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας, ήταν ο ιδανικός τόπος για να ζει, να εργάζεται, και να μεγαλώνει κανείς.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς μη χειρότερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ
(Ένας κάτοικος της παραμυθένιας πόλης)
.
ΥΓ: Το παραπάνω παραμύθι περιγράφει μια Καστοριά όπως θα θέλαμε ή θα έπρεπε να είναι, και οποιαδήποτε ομοιότητα του παραμυθιού αυτού με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις δεν είναι διόλου συμπωματική.
.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.1.2008]
Κύριε Καραβιδά, τα συγχαρητήριά μου για το κείμενο. Εξαίρετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για το πολύ όμορφο "παραμύθι", που θα μπορούσε; ίσως σε μιαν άλλη ζωή κάτω από εντελώς άλλες συνθήκες να ήταν αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έπρεπε όλοι να ντρεπόμαστε για την κατάντια αυτής της πόλης.Έχουμε όλοι ανεξαιρέτως τεράστια ευθύνη για το χάλι αυτής της πόλης καθώς και την ανύπαρκτη πολιτιστική της κίνηση.
Ντροπή μας και πάλι!
Γιώργος Λαζάρου Παπαγεωργίου