Η δυνατή και ειλικρινής χειραψία του Αλέξη λίγες ημέρες αργότερα στο γραφείο μου, απλά επιβεβαίωσε την εικόνα που είχα σχηματίσει τηλεφωνικά γι’ αυτόν. Μου είπε, ότι αυτός και η σύζυγός του Χριστίνα Συμεωνίδου έχουν καθιερώσει στο δικό τους φιλικό και συγγενικό κύκλο τον ιδιαίτερο αυτό θεσμό προσφοράς. Τη Χριστίνα τη γνώρισα λίγες ημέρες αργότερα και ήταν σαν να την ήξερα από πάντα. Στην ερώτηση μου τι ήταν αυτό που τους παρακίνησε, η απάντηση ήταν ακόμη μία ευχάριστη έκπληξη. «Είμαστε κι’ εμείς γονείς και καταλαβαίνουμε…». Τόσο απλά.
Όταν ο Αλέξης έφυγε, έμεινα μόνος να κοιτώ το δώρο του. Ένα δώρο απλό, αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα πρωτότυπο. Ένα δώρο εκλεπτυσμένης αισθητικής και διαχρονικής αξίας. Ένα δώρο που όλοι στην Εταιρεία θα φυλάξουμε για πάντα, ως πανάκριβο ενθύμιο ανθρωπιάς και ευαισθησίας.
Γραμμένη σε μία σελίδα χαρτιού, μία «αλλιώτικη» μπομπονιέρα, τόσο απλή, τόσο χαρούμενη, τόσο ζωντανή και όμορφη όσο και το προσωπάκι του μικρού Συμεών: «…Είμαι πλέον επισήμως ο Συμεών Τσαϊρίδης, ο νεότερος. Σήμερα για μένα και τους γονείς μου είναι μία μέρα χαράς. Αυτή τη χαρά οι γονείς μου θέλησαν να τη μοιραστούν με τους γονείς, και φίλους της Εταιρείας Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό του Νομού Καστοριάς δωρίζοντας στην Εταιρεία το ποσό για τις μπομπονιέρες…»
Ξέρω καλά ότι η σημαντικότερη ευχή που μπορεί να δώσει κάποιος σε ένα γονέα είναι να είναι το παιδί του γερό. Ο Αλέξης και η Χριστίνα έχουν 110 τέτοιες ευχές από τα μέλη της Εταιρείας μας και μαζί με αυτές έχουν τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μας, για ένα και μόνο λόγο. Για τη σπάνια ικανότητά τους να μπαίνουν στη θέση του άλλου. Ως άνθρωποι και ως Εταιρεία, τους ευχαριστούμε ειλικρινά.
Εκ μέρους της Εταιρείας Προστασίας
Ατόμων με Αυτισμό – Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς
Γ. Πάνος
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21.1.2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.