ΟΔΟΣ: Όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα

Οι αποκαλύψεις για τις δωροδοκίες κομμάτων και πολιτικών από την Siemens, αφήνουν άφωνους τους περισσότερους Έλληνες. Ήλθε έτσι και η σειρά του ΠαΣοΚ, να αντιμετωπίσει μια (ακόμη πιο) σοβαρή αναταραχή, η οποία μάλιστα σύμφωνα με τις υφέρπουσες φήμες μπορεί να φθάνει ως τα ύψιστα ηγετικά κλιμάκια. Στο αμέσως προηγούμενο στάδιο ήλθαν στην δημοσιότητα οι ….αγορές από την Siemens, πανάκριβου εξοπλισμού ηλεκτρικών συσκευών από επιφανείς της Νέας Δημοκρατίας και συγκεκριμένα, από μέλη της πολιτικής οικογένειας Μητσοτάκη. Τα οποία μάλιστα όταν άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των αποκαλύψεων προχώρησαν και σε «συμφέρουσες» – αλλά πρωτίστως «αθώες» -συμφωνίες για την εξόφληση του πανάκριβου τιμήματος των αγορών τους σε ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές. Ώστε να υπάρχει η γάτα, αλλά όχι και η «ζημιά».

Παλιά μέθοδος, δοκιμασμένη και εγγυημένη. Στο κομματικό πορτρέτο της ΝΔ, προστέθηκε εσχάτως και πολιτικός, σημερινός υπουργός, που προέρχεται από το στενό περιβάλλον των Καραμανλή. Για όλους είχε δωράκια η μεγάλη εταιρεία. Να μην μείνει κανείς παραπονεμένος.

Βέβαια, κανείς καλόπιστος σ’ αυτόν τον τόπο δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι το πρόβλημα περιορίζεται και αφορά αποκλειστικά το ΠαΣοΚ. Η παρουσία του στην κυβέρνηση την κρίσιμη για τις δωροδοκίες εποχή (μετά το 1996 και πριν τους Ολυμπιακούς του 2004), ήταν περίπου συμπτωματική. Και αυτή, ως σύμπτωμα ή ως σύμπτωση, είναι η αφορμή που τοποθετεί το κόμμα στην καρδιά της διαφθοράς, έστω και αν όπως φημολογείται, υπάρχουν ενδείξεις για εμπλοκή και εν ενεργεία υπουργών και πολιτικών στελεχών της Ν.Δ. στο ίδιο σκάνδαλο.
Αν την κρίσιμη περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία. ή ακόμη και άλλο κόμμα, θεωρείται σίγουρο ότι αντίστοιχη εμπλοκή, σαν κι΄ αυτή του ΠαΣοΚ θα είχαν και τα υψηλόβαθμα στελέχη των άλλων κομμάτων. Όλα αυτά είναι απλές υποθέσεις, πλην όμως το πρόβλημα δεν είναι κομματικό, αλλά προσωπικό, κοινωνικό, πρόβλημα καθαρά Ελληνικό. Ή καλλίτερα «Ελληναράδικο».

Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης του ΠαΣοΚ, υπήρχε διάχυτη η εντύπωση, ότι εκτός από τον τότε πρωθυπουργό κ. Κ. Σημίτη και αρκετούς άλλους, των οποίων η πολιτική και προσωπική καλλιέργεια, αποτέλεσαν αρκετά ισχυρούς θώρακες απέναντι στους πειρασμούς της διαφθοράς και των συναφών υποχωρήσεων, για πολλούς από τους υπόλοιπους, υπήρχαν σκοτεινά σημεία και γκρίζες φήμες. Ισχυρή ήταν η υποψία ότι βασικό κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, παρέμενε πάντοτε η διαφθορά. Την ίδια εποχή εισέβαλε στο λεξιλόγιο, ο όρος «γρηγορόσημο». Και όχι απλώς πολιτογραφήθηκε ως υποστατή έννοια, αλλά έγινε περίπου έθιμο. Και οι Έλληνες ως γνωστό, τιμούν τα ήθη και τα πατροπαράδοτα έθιμα.

Παράλληλα, την ίδια εποχή ήταν που έκλειναν οι στρόφιγγες για τα έργα σε δήμους και περιφέρειες εκτός των Αθηνών, όπως στην Καστοριά με την σταδιακή διακοπή της δημιουργικής πορείας της τότε δημοτικής αρχής του τ. δημάρχου κ. Δ. Παπουλίδη, με δικαιολογία την... εξοικονόμηση πόρων για τα ολυμπιακά έργα. Κρατούσαν τα χρήματα για αλλού, και άλλους. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής υποκουλτούρας και της γενικευμένης ανυποληψίας, με την εκτόξευση του κόστους ζωής και της ακρίβειας στα ύψη, άρχισαν από τότε, οι μισοί Έλληνες να εξαπατούν τους άλλους μισούς. Συνέβαλε σ’ αυτό η σταδιακή επικράτηση της πεποίθησης της ατιμωρησίας. Μέχρι που η Ελλάδα του 2008 να μοιάζει αβίωτη.

Στο ίδιο πλαίσιο της πρωτοφανούς διαφθοράς και της χαλάρωσης των μηχανισμών ελέγχου και αποτροπής, δηλαδή σε ένα περιβάλλον σιγουριάς που προκλήθηκε από την εκτεταμένη διάβρωση, τα κόμματα πετούσαν το ένα προς το άλλο το γάντι της μονομαχίας, με την γνωστή πρόκληση «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον Εισαγγελέα». Ήταν δηλαδή (και από τότε διατηρείται) τόσο σίγουρη η αίσθηση της ατιμωρησίας, ώστε το δίκτυο των πολιτικών και ηθικών αξιών που αποτελούσαν το πρόβλημα «Siemens», εκμεταλλευόταν στο έπακρο τις αδυναμίες του ίδιου του κρατικού συστήματος.

Και να που τώρα με τις αποκαλύψεις των ημερών οι διάσπαρτες δηλώσεις των πολιτικών για το «φως που θα χυθεί άπλετο σε όλες τις πτυχές», για τον «βαρύ πέλεκυ της δικαιοσύνης που θα πέσει στους ενόχους», για την βεβαιότητα ότι «η δικαιοσύνη και ο πολιτικός κόσμος θα κάνουν και πάλι το καθήκον τους στο ακέραιο», καθώς και οι παραινέσεις για το ότι θα πρέπει όλοι μαζί, οι υπόλοιποι, να αφήσουμε ήσυχη και ανεπηρέαστη ώστε να κάνει το καθήκον της, μοιάζουν με εμπαιγμό. Ιδίως σε μια περιοχή σαν την Καστοριά, στην οποία, εκτός από την ανεργία και τον οικονομικό μαρασμό, η παντελής έλλειψη έργων, τα σαθρά και επικίνδυνα πεζοδρόμια και οι κακοσυντηρημένοι δρόμοι και δημοτικοί χώροι, η μόλυνση της λίμνης, η απουσία θεάτρου κλπ… πιστοποιούν το βαρύ τίμημα που πληρώνει ο λαός της Καστοριάς, για μια εποχή διαφθοράς που δεν φαίνεται να ανασχέθηκε. Και μόνο το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση πλήρους διελεύκανσης σκανδάλου στο οποίο να εμπλέκονται πολιτικοί, κληρικοί ή και δικαστικοί, από τα δεκάδες που ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια, αρκεί για να σκιαγραφηθεί η κατάσταση.

Στο μέτρο που κάπου-κάπου, σε απειροελάχιστες περιπτώσεις, εξιχνιάστηκαν πολιτικά και δικαστικά μερικά κρούσματα διαφθοράς και στάλθηκαν στον Εισαγγελέα οι ύποπτοι, ή ακόμη πιο πέρα, κατέληξαν στην φυλακή, η εντύπωση που δίνεται απ’ όλα αυτά είναι ότι το σύστημα, δεν τιμωρεί τους ενόχους, αλλά μόνο τους ..ανίκανους ενόχους. Δηλαδή μόνο αυτούς που δεν σκέπασαν αποτελεσματικά τα ίχνη των πράξεών τους, με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν οι ίδιοι και να θέσουν σε «κίνδυνο» την... ασφάλεια και την ασυλία των ομοίων της συντεχνίας.

Όλα αυτά βέβαια δεν αφορούν αποκλειστικά την Καστοριά, αλλά είναι βαρειάς μορφής παθογόνο σύμπτωμα της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, και εξηγούν στους κατοίκους της Καστοριάς και την «ψυχραιμία» των λιτών και στοχευμένων αντιδράσεων όσων από την Καστοριά, βρέθηκαν αναμεμειγμένοι σε σκάνδαλα διαφθοράς, ιδιωτικής ή πολιτικής ή και συνδικαλιστικής φύσεως, και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Στην αρχή προβαίνουν σε ορισμένες θεαματικές ενέργειες, ή δηλώσεις -για να μην φανεί ότι κρύβονται κιόλας, και ύστερα, αφήνουν την υπόθεση στα χέρια των αρμοδίων αρχών, ώστε να σιτέψει. Μοιάζουν σαν να λειτουργούν με τις οδηγίες συντονιστικού κέντρου, με κωδική ονομασία. Γι’ αυτό και σε όλες τις υποθέσεις σκανδάλων της Καστοριάς, οι εμπλακέντες είχαν την σιγουριά του (αληθινά) αθώου...

Έτσι οι πολίτες της Καστοριάς, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, κατέληξαν να πιστεύουν ότι τίποτε δεν κατορθώνεται χωρίς διαφθορά και δωροδοκίες. Χωρίς ποσοστά, κέρδη και μοιρασιές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της ζοφερής πραγματικότητας αποτελούν τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια ιδίως με τις ρυθμίσεις των χρεών των γουνοποιών, τα δάνεια, τις επιδοτούμενες δράσεις και τους χορούς των εκατομμυρίων δραχμών και των χιλιάδων ευρώ που πέρασαν σαν αερικό και έφυγαν. Μπήκαν σε τσέπες μερικών, ώστε να γίνει ο κύκλος, ακόμη πιο φαύλος.

Αν όλα αυτά τα πράγματα συνέβαιναν σε άλλες χώρες, σαν την Ιαπωνία για παράδειγμα, το χαρακίρι, φυσικό ή πολιτικό, θα ήταν ο μόνος τρόπος ανάληψης της ευθύνης. Εδώ, με τόσους να μπλέκονται και σε τόσο υψηλά κλιμάκια, το μόνο χαρακίρι θα είναι της ίδιας της υπόθεσης. Θα βυθιστεί στα μυστικά του βάλτου της δημόσιας ζωής.

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3.7.2008]