18.7.08

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ Παναγιώτη,

Δεν κρύβω ότι με το ΠαΣοΚ δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις. Εξαίρεση αποτέλεσε το χρονικό διάστημα που κυβερνούσε το κόμμα αυτό με πρωθυπουργό τον κ. Κ. Σημίτη. Ευρωπαϊστής, καλλιεργημένος, εργατικός, έντιμος, υπεύθυνος, αποτελεσματικός, με στόχο και όραμα, ο πρώην πρωθυπουργός αποτέλεσε κατά την εκτίμησή μου, σπάνιο δείγμα πολιτικού αρχηγού και κυβερνήτη για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Στο τέλος της κυβερνητικής οκταετίας του η Ελλάδα ανήκε στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ήταν μέλος της ΟΝΕ, ο Έλληνας κρατούσε στο χέρι του το ευρώ, η Κύπρος είχε ήδη ενταχθεί πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αντιμετωπίσθηκε με επιτυχία και οριστικά η εγχώρια τρομοκρατία και η χώρα ήταν έτοιμη για την πραγματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Επιπλέον, η Ελλάδα δεν διαπραγματεύονταν άλλο θεμελιώδεις προσανατολισμούς της στις διεθνείς σχέσεις και την θέση της στον δυτικό κόσμο, ενώ παράλληλα, την ώρα που άλλοι πολιτικοί έτρεχαν σε διαδηλώσεις με αφορμή το ζήτημα των αστυνομικών ταυτοτήτων, χάρη στην προσήλωση του σε στοιχειώδεις αρχές, αποφεύχθηκε η Ιρανοποίηση της πολιτικής ζωής.

Γι' αυτούς τους λόγους, παρά την ιδεολογικά φορτισμένη σε μερικές περιπτώσεις ρητορική του, στο τέλος της πρωθυπουργίας του, τον κατέταξα δίπλα σε μεγάλες μορφές της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Γεώργιο Παπανδρέου, στους οποίους - για ξεχωριστούς κατά περίπτωση λόγους- αξίζει αναγνώριση και κάθε δικαίωση.

Επιπλέον ο κ. Κ. Σημίτης συνέβαλε στον εκσυγχρονισμό του ΠαΣοΚ και με το ομώνυμο εσωκομματικό ρεύμα, κέντρισε το φιλικό ενδιαφέρον ευρύτερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικά των πιο μετριοπαθών. Αυτά βέβαια, δεν σημαίνουν ότι επί εποχής του, δεν έγιναν και σοβαρά λάθη. Αλλά στην ζυγαριά, τα πολύ θετικά, ήταν αναμφίβολα τα περισσότερα.

Ώσπου την θέση του κατέλαβε με το γνωστό δαχτυλίδι, ο σημερινός πρόεδρος του ΠαΣοΚ κ. Γεώργιος Παπανδρέου. Οπότε, το ΠαΣοΚ θύμισε εκκρεμές. Από super εκσυγχρονιστικές τομές στην αρχή, σταδιακά αναδιπλώθηκε σε θέσεις που παραπέμπουν στο «πατριωτικό» ΠαΣοΚ, με αποτέλεσμα να αποθαρρυνθούν αυτοί που προηγουμένως, επί εποχής Κ. Σημίτη, είδαν την κομματική προοπτική θετικά και αισιόδοξα.

Ώσπου φθάσαμε στην «διαγραφή» του τέως πρωθυπουργού κ. Κ. Σημίτη από τις τάξεις του κόμματος που όχι μόνο συνίδρυσε, αλλά εκσυγχρόνισε και ανταποκρινόμενος στις ανάγκες της χώρας, το οδήγησε σε διαδοχικές εκλογικές επιτυχίες. Και τον διέγραψε μάλιστα μόνο και μόνο, επειδή ο τ. πρωθυπουργός ως συνεπής ευρωπαϊστής, όντας επιφανής καθηγητής της Νομικής άλλωστε, ως βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, είχε την «ασέβεια» να εκφράσει δημόσια την διαφωνία του για την προσωπική πρόταση του προέδρου του ΠαΣοΚ κ. Γ. Παπανδρέου για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισσαβόνας. Όχι μόνο επειδή η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων συνιστά (και ορθά) την απόλυτη εξαίρεση στην ελληνική πολιτική ιστορία και τυχόν παραβίαση της θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου εξ αιτίας του μεσογειακού ταπεραμέντου (διάβαζε: πολιτικής ανωριμότητας και της ιδεολογικής λαγνείας που εξασκεί η Αριστερά στους Έλληνες), αλλά ιδίως επειδή, η μεταρρυθμιστική συνθήκη είχε ήδη υπερψηφιστεί εδώ και πολλούς μήνες πριν και από το ΠαΣοΚ στην Βουλή, οπότε η πρόταση ήταν διπλά επιζήμια, τόσο για κομματικούς (έλλειψη συνέπειας), όσο και για πολιτικούς λόγους. Αυτό ήταν το έγκλημά του.

Αγαπητή ΟΔΟΣ, ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται απότομο και σκληρό, αλλά με την σπασμωδική απόφασή του αυτή ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ κ. Γεώργιος Παπανδρέου, δεν μου θύμισε τον ένα από τους 10 μικρούς Μήτσους (του Λάκη Λαζόπουλου) σε μια ακόμη άσκηση θάρρους. Άλλωστε είχε σύμμαχό του και σ' αυτό το βήμα, τον (από το έτος 1985) βουλευτή Καστοριάς κ. Φίλιππο Πετσάλνικο κι' αυτό, αισθητικά και πολιτικά, έχει την σημασία του, έστω κι’ αν όπως φημολογείται ο βουλευτής Καστοριάς είναι απ’ αυτούς που δεν συμμερίζονται (απόλυτα) τις σπασμωδικές αποφάσεις του αρχηγού του το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Αντίθετα ομολογώ ότι για κάποιους λόγους, που ίσως δεν θα έπρεπε να αναλύσω εδώ, η ατελής «διαγραφή» μου έφερε στην μνήμη τους γιους του Σαντάμ Χουσεϊν, οι οποίοι σε εποχές δόξας, συμπεριφέρονταν σαν να είναι φορείς κάποιου είδους θεϊκού δικαιώματος, το οποίο δεν είναι ορατό στους κοινούς θνητούς. Δεν πρόκειται για την πεποίθηση του αλάθητου, αλλά την αξίωση της υποταγής. Αναγνωρίζω ότι η σύγκριση είναι σκληρή, απολύτως υπερβολική και άδικη, ειδικά για πρόεδρο μεγάλου, δημοκρατικού κοινοβουλευτικού κόμματος, και πρόσωπο που επιπλέον είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Για τον λόγο αυτό ζητώ προκαταβολικά κατανόηση από τους αναγνώστες σου, ιδίως όσους δεν συμμερίζονται καθόλου την γνώμη μου για τον κ. Κ. Σημίτη. Έκανα την σύγκριση, αποκλει- στικά για να διευκολύνω κάποιους στοχασμούς. Για να τρομάξω. Για να διαχωρίσω την θέση μου, απ’ αυτούς που αντλούν την νομιμοποίησή τους στα πολιτικά πράγματα, από μια αίσθηση υπεροχής έναντι των άλλων, από την πεποίθηση ότι έχουν ιστορικές ευθύνες που πρέπει να επωμιστούν.

Και για να εκφραστώ πιο απλά έστω, η διαδικασία και η αισθητική τις ατελούς διαγραφής, μου πρόσφερε μερικές απαντήσεις για το αυταρχικό φαινόμενο ορισμένων συμπεριφορών με παγκόσμιο αντίκτυπο του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ Τζώρτζ Γ. Μπους, γιού του άλλοτε επίσης προέδρου των ΗΠΑ κ. Τζ. Μπους. Ως πολίτης του κόσμου, δεν μπορώ παρά να επικροτήσω την επιλογή των Αμερικανών Δημοκρατικών στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα και όχι της Χίλλαρυ συζύγου του τ. προέδρου Μπίλ Κλίντον, η οποία τους τελευταίους μήνες, έδειχνε να πιστεύει ότι ακολουθεί την πορεία μιας νομοτέλειας, για την οποία είχε γεννηθεί.

Με την διαγραφή του Κ. Σημίτη από τον κ. Γ. Παπανδρέου, κατέστη πια προφανές ότι οι πολιτικά πορφυρογέννητοι, ανδρώνον- ται πολιτικά επίσης, σε αστερισμούς και περιβάλλοντα με εκλεπτυσμένες διαστάσεις ηθικής, ικανοτήτων, αχαριστίας και ευφυίας. Τις οποίες εγώ, ο απλός ανώνυμος αναγνώστης σου, που όχι μόνο δεν είμαι γόνος τόσων μεγάλων πολιτικών, αλλά δεν ονομάζομαι συμπτωματικά μήτε Πετσάλνικος, μήτε Σημαιοφορίδης, δεν θα μπορέσω ποτέ να αντιληφθώ.

Γι' αυτό είναι κάτι, που αγαπητή ΟΔΟΣ, εγώ ο πολιτικά άγονος, προσωπικά το φέρω βαρέως.

Ο αναγνώστης σου
Α

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19.6.2008]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ