ΟΔΟΣ: Απομνημονεύματα μίας εξερεύνησης

Την χρονολογία του 1850, ένας Έλληνας ονομαζόμενος Θεοχαρόπουλος, μαζί με την γυναίκα του και ένα καραβάνι μεταναστών, κυνηγήθηκαν από τους Ινδιάνους. Στην προσπάθειά τους να γλυτώσουν εκείνος κι η γυναίκα του, στους πρόποδες ενός κοντινού βουνού, βρήκαν μία σπηλιά και τρύπωσαν μέσα να κρυφτούν. Ταμπουρώθηκαν στην σπηλιά και οι Ινδιάνοι στην προσπάθειά τους να τους πιάσουν, άναψαν φωτιά στο στόμιο της κρυψώνας τους, για να τους εξαναγκάσουν από τον καπνό να βγουν έξω.

Ο Θεοχαρόπουλος όμως είδε πως ο καπνός ανέβαινε προς τα πάνω, από ένα άνοιγμα της σπηλιάς και κατέληγε στην κορυφή του βουνού. Τότε, με μεγάλη προσπάθεια, αυτός και η γυναίκα του, ακολούθησαν τον καπνό και προσπάθησαν να βγουν από εκεί. Όπως κι έγινε!
Στην διαδρομή τους όμως είδαν κάποια αντικείμενα να λάμπουν έντονα μέσα στο μισοφώς. Με την βοήθεια ενός μαχαιριού τα ξεκόλλησαν και τα πήραν μαζί τους. Αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο… παρά μαύρα μαργαριτάρια!

Όταν, μετά από καιρό, πούλησαν το πρώτο μαργαριτάρι, εισέπραξαν 10.000 δολλάρια –τότε που το ημερομίσθιο ενός εργάτη δεν ξεπερνούσε το 1 δολ. Αυτά εξιστορούσε ο Αναστάσιος Μπασακύρος το 1953, στους υπόλοιπους τέσσερις δεκαεφτάρηδες της παρέας που ήταν ο Παναγιώτης Δημηρόπουλος, ο Κωνσταντίνος Φράσιας, ο Θεόδωρος Μορφίδης και ο Γεώργιος Μπασακύρος…

Η ιστορία αυτή κίνησε το ενδιαφέρον των ζωηρών αυτών νεαρών και τον Οκτώβριο του 1953, με έναν πρόχειρο εξοπλισμό οι πέντε φίλοι ξεκίνησαν την δική τους περιπέτεια, την οποία όμορφα εξιστορεί με τον προσωπικό του ύφος ο κ. Αναστάσιος Μπασακύρος στο μικρό (27 σελίδων) και εμπλουτισμένο με φωτογραφίες βιβλίο, που «εκδόθηκε» την περασμένη εβδομάδα με ιδιωτική πρωτοβουλία και με τίτλο «Η Σπηλιά του Δράκου».

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26.6.2008]