27.1.14

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: 5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικού

Στο δάσκαλο που δεν επαναπαύεται και που μοχθεί με πολύ περισσότερη δύναμη από αυτήν που νομίζει πως έχει.
Στο διαχρονικό εξιλαστήριο θύμα, που όμως παραμένει αιώνιο σύμβολο…


Κάποτε είχα όχι την απλή αφέλεια, αλλά τη μεγάλη ανοησία, μα ταυτόχρονα και πολυτέλεια, να μην καταλαβαίνω τη σημασία που είχε εκείνο το μικρό πάντα στην Ελλάδα ποσοστό του ΑΕΠ που πήγαινε στην Παιδεία. Σήμερα βλέπω και ζω το πόσο πολύ επηρεάζει η συρρίκνωση του ποσοστού αυτού την κατάσταση της Παιδείας. Και το μέλλον αυτού του τόπου, που είναι τα παιδιά.

Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι του σχολείου για να διδάξω, τα πράγματα, που δεν έχουν αλλάξει προς το καλύτερο όπως ελπίζαμε ξεκινώντας, αλλά προς το χειρότερο, όπως ποτέ δε φανταζόμασταν, πολλαπλασιάζουν τη μέσα μας απογοήτευση. Κι ο δάσκαλος δεν πρέπει ν’ απογοητεύεται και ν’ απελπίζεται, ίσα ίσα…

Η οικτρή αυτή κατάσταση δεν προέκυψε ξαφνικά. Αντίθετα έπρεπε να την προλάβουμε, μειώνοντας τα λάθη που επιμέναμε να κάνουμε, πρώτοι απ’ όλοι οι πολιτικοί μας, που δεν είχαν κανένα περιθώριο να σκέφτονται μόνο ψηφοθηρικά και τόσο κοντόφθαλμα. Κι όμως το έκαναν. Κι εμείς το εκμεταλλευόμασταν και τώρα τις συνέπειες τις πληρώνουμε όλοι, κυρίως αυτοί που έφταιξαν λιγότερο.


Αποδείξεις και παραδείγματα γνωρίζουμε όλοι, δε χρειάζεται να μείνουμε σ’ αυτό. Ας πούμε δυο-τρία μονάχα από τα τελείως αυτονόητα που ποτέ δεν προσέχθηκαν ούτε στον καιρό της οικονομικής άνεσης:

-Χρόνια ολόκληρα ο δάσκαλος έλεγε πως δεν έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη μονάχα ο αριθμός των παιδιών μιας τάξης για να χωριστεί σε τμήματα, αλλά πως έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη και η ύπαρξη περιπτώσεων παιδιών που χρειάζονταν μια άλλης μορφής βοήθεια. Αυτό δυστυχώς, καθώς χρειαζόταν μια ευελιξία εκ μέρους των ιθυνόντων, δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν άλλον εκτός από το δάσκαλο της τάξης, το διαχρονικό εξιλαστήριο θύμα.

-Χρόνια ολόκληρα επίσης η Εκπαίδευση είχε ανάγκη την παρουσία ψυχολόγων στα σχολεία, για τις δύσκολες περιπτώσεις που υπήρχαν. Το αίτημα παραμένει ανεκπλήρωτο ακόμη και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη, έτσι που χειροτέρεψαν τα πράγματα (εδώ η Πολιτεία αφήνει να ψυχορραγεί η ΕΨΥΠΕ, η δραστήρια εταιρεία που αναγνώρισε πρώτη τη σχολική βία και στάθηκε στο πλευρό των παιδιών και των δασκάλων για την αντιμετώπισή της, με μας θα ασχοληθούν ειδικά τώρα;).

-Η μη πρόσληψη μουσικών στα σχολεία μιας χώρας που έχει παραγάγει έξοχη μουσική , άγνωστη στα σημερινά Ελληνόπουλα, αλλά εξακολουθεί δυστυχώς να μην την προάγει μες στα σχολεία της.

Κι όμως. Όλοι ονειρευτήκαμε να δουλεύουμε σε καλύτερες πρώτα για το μαθητή κι έπειτα και για το δάσκαλο συνθήκες. Για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή ο ίδιος ο σοφός το έχει πει πως η πολιτική και η παιδαγωγική είναι πιο πολύπλοκες κι από την κίνηση των πλανητών. ( Άλλωστε, ποιος εργαζόμενος έχει τη μέγιστη τιμή να είναι ο άμεσος συνεργάτης του Θεού, το δεξί Του χέρι, στο έργο της ανάδειξης των παιδιών αυτής της χώρας σε «υιούς φωτός», όπως πανέμορφα το λέει η ευχή του Αγιασμού στο ξεκίνημα κάθε νέας σχολικής χρονιάς; Ποιος άλλος εκτός από εμάς τους δασκάλους;)

Κι όμως στην πράξη είδαμε ότι η μόνη σχέση των πολιτικών με την Παιδεία είναι ο τρυφερός και συγκινητικός επίλογος που διαλέγουν κάθε φορά που μιλούν στο λαό τους: πως όλα είναι θέμα παιδείας. Και το χειρότερο απ’ όλα τελικά αποδείχθηκε από τις ίδιες τους τις πράξεις κι ήταν πως μόνο το ‘λεγαν και διόλου δεν το πίστευαν και τελικά δεν τους ένοιαζε η παιδεία των παιδιών μας.

Και, για όσους αμφιβάλλουν και θεωρούν υπερβολικά όσα λέω, ξεκαθαρίζω εξαρχής πως δύο τομείς πιστεύω ότι έπρεπε να αντιμετωπιστούν διαφορετικά στον καιρό της λαίλαπας του μνημονίου: η υγεία κι η παιδεία. Η πρώτη για να μην πεθαίνουμε εξαιτίας της φτώχιας κι η δεύτερη για να εξασφαλίσουμε το μέλλον της πατρίδας μας, που πραγματικά μόνο μέσ’ από το δρόμο της Παιδείας περνάει και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εξασφαλιστεί. Απολύτως κανείς.

Δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο σχετικά με το αν οι πολιτικοί μας υποθήκευαν κι εξακολουθούν να υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας που διοικούσαν και διοικούν γιατί αυτός ήταν ο στόχος τους ή από «απλή» ανικανότητα. Δε με νοιάζει πια τι από τα δύο συμβαίνει, με νοιάζει όμως και δε θα πάψει ποτέ να με νοιάζει το αποτέλεσμα. Και αυτό θα έπρεπε να νοιάζει κυρίως αυτούς που μας κυβερνούν.

Συγχωρέστε με που καταπιάνομαι ν’ αυτά τα τεράστια θέματα εγώ που ανήκω στους απλούς εργάτες της Παιδείας. Συγχωρέστε με πρώτον που τολμώ να μιλήσω για όσα μας καίνε – «παλιά δεν τολμούσαν να μιλάνε» ακούω μια φωνή να λέει-, αλλά ο κόσμος προχωράει κι αλίμονο αν δεν είχαμε τη δυνατότητα έκφρασης ούτε τώρα που κάποιοι έχουν ξεφτίσει τις αντοχές και ανοχές μας.

Συγχωρέστε με επίσης γιατί μιλάω, μολονότι είναι πασίγνωστο πια ότι η φωνή του δασκάλου ουδέποτε λαμβανόταν υπόψη. Καλύτερα από το δάσκαλο τα ήξεραν πάντα στην κορυφή της πυραμίδας, ο παντελώς άσχετος με το χώρο της Εκπ/σης υπουργός κι οι ουδέποτε διδάξαντες σε τάξη σύμβουλοί του, αυτοί τα γνώριζαν εξ αποστάσεως όλα, τι παραπάνω θα είχαμε εμείς να τους πούμε;

Ζητώ συγγνώμη που μιλάω χωρίς να λαμβάνω υπόψη μου τον εφιάλτη της διαθεσιμότητας και της κινητικότητας. Έχω υπηρετήσει πολλά χρόνια την πατρίδα μου για να τους φοβηθώ. Οι μόνοι εφιάλτες που φοβάμαι είναι η απογοήτευση και το να μην έχω όνειρα, γιατί κάποιοι βάζουν τα δυνατά τους και μ’ εμποδίζουν να έχω. Κι αυτό που με πονάει περισσότερο απ’ όλα είναι πως τα όνειρά μου αυτά που θέλω να πραγματοποιηθούν δεν έχουν καμία σχέση με μένα και δεν είναι καθόλου προσωπικά. Μόνο τους μαθητές μας αφορούν: τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που δικαιούνται το καλύτερο μέλλον κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι, κάνοντας την αυστηρότερη αυτοκριτική μας κι έχοντας διδαχθεί από τα λάθη και τις αποτυχίες μας, να τους το εξασφαλίσουμε κι όχι να τους το χαρίσουμε. Γιατί το δικαιούνται…

Σημείωση: Σε όποιον έχει τη διάθεση να με καταδικάσει για τη δική μου βιωμένη αλήθεια που τολμώ να εκφράσω συνιστώ, πριν το κάνει, να διαβάσει το έξοχο βιβλίο «Φάε, δάσκαλε…» (2013, εκδ. «άλφα πι»), στον πρόλογο του οποίου λέει ο συγγραφέας του Χαράλαμπος Σαχτούρης, προσφάτως συνταξιοδοτηθείς δάσκαλος:
«Για το σχολειό του χωριού και για το δάσκαλό του θέλω να μιλήσω. Τους δυο αυτούς αδικημένους παράγοντες, που συντρόφεψαν και στήριξαν την ελληνική κοινωνία σε όλη της τη μακριά διαδρομή. Σε περιόδους εύκολες, μα και σε άλλες δύσκολες, δραματικές, ακόμα και ματωμένες. Για τους ταπεινούς αυτούς πυλώνες της διαπαιδαγώγησης και της εκπαίδευσης των ελληνόπουλων, που, αφού άκουσαν, από επίσημα και μη χείλη, λόγια παχιά και φανφάρες μεγαλόστομες, παραμερίστηκαν, στρεβλώθηκαν, λοιδορήθηκαν, σβήστηκαν απ’ το χάρτη, σχεδόν ξεχάστηκαν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ…»

Αφιερωμένο στη μνήμη του πολύ αγαπημένου μας συναδέλφου και φίλου Παντελή Πανταζή, που ήταν αξιοθαύμαστος για πολλά· ανάμεσα σ’ αυτά το πάθος με το οποίο τα τελευταία χρόνια πάλευε να κερδίσει τη ζωή και η δύναμη που είχε, μέσα στην τόση δυσκολία, να νοιάζεται για το μέλλον αυτού του τόπου…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Οκτωβρίου 2013, αρ. φύλλου 709


16 σχόλια:

  1. Ανώνυμος27/1/14

    Συγχαρητήρια στην ΟΔΟ, που το αναρτά αυτή τη βδομάδα που γιορτάζουν οι Τρεις Ιεράρχες, προστάτες των μαθητών και των δασκάλων για μας τους Έλληνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος27/1/14

    De profundis μιάς Δασκάλας πού αναλώθηκε στον ιερό σκοπό της διαπαιδαγώγησης και μόρφωσης των μικρών παιδιών που της εμπιστεύθηκε η κοινωνία.
    Ο Δάσκαλος και ο Παπάς αποτελούσαν και πρέπει να συνεχίσουν να είναι οι στυλοβάτες; της κοινωνίας. Ιδίως ο Δάσκαλος είναι αυτός που παραλαμβάνει τα μικρά παιδιά από την οικογένεια, τους δίδει τα πρώτα φώτα και τους ανοίγει νέους ορίζοντες/
    Ο Μ. Αλέξανδρος έλεγε ¨ Το ζειν το οφείλω στους γονείς μου, το ευ ζειν στον Δάσκαλό μου ¨. Α.Κ. Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στο ίντερνετ ανώνυμος, στην Εκκλησία επώνυμος28/1/14

    Δίνει αφορμές για μεγάλη συζήτηση η κυρία Σόνια (και για όσους δεν γνωρίζουν, την λέω έτσι, γιατί έτσι είναι περισσότερο γνωστή στην Καστοριά, όπως την προσφωνούν οι μαθητές της).
    Σε πολλά από αυτά που γράφει συμφωνώ, σε κάποια όχι απολύτως.
    Στο ερώτημά της π.χ. ( Άλλωστε, ποιος εργαζόμενος έχει τη μέγιστη τιμή να είναι ο άμεσος συνεργάτης του Θεού, το δεξί Του χέρι, στο έργο της ανάδειξης των παιδιών αυτής της χώρας σε «υιούς φωτός», όπως πανέμορφα το λέει η ευχή του Αγιασμού στο ξεκίνημα κάθε νέας σχολικής χρονιάς; Ποιος άλλος εκτός από εμάς τους δασκάλους;)
    θα μπορούσε να πάρει απάντηση ανάλογη από άλλους λειτουργούς π.χ. από έναν μαιευτήρα που τάχθηκε να φέρνει στον κόσμο τα παιδιά και να μην τους κόβει το δρόμο.
    Άρα, κάπως υπερβολική η "αποθέωση" των δασκάλων.
    Ύστερα, αυτό με τους ψυχολόγους στα Σχολεία, θα το υποστήριζαν βέβαια με υπερβάλλοντα ζήλο οι της ψυχολογίας, αλλά και οι υπάρχοντες όταν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά τα παιδιά.
    Άκουγα πριν από λίγες μέρες μια εκπομπή της Πειραϊκής Εκκλησίας, όπου έδινε συνέντευξη ένας παπαδάσκαλος σε ένα μικρό χωριό της Καρπάθου και χωρίς φανατισμούς και μισαλλοδοξίες περιέγραφε από την τριαντάχρονη πείρα του πόσο σημαντικά συμβάλλει ένας ιερωμένος δάσκαλος σε ένα σχολείο, "γιατί τα παιδιά τον βλέπουν να φέρνει την ειρήνη"...
    Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι έγραψε σκέψεις που γεννούν σκέψεις και έπαλε χορδές ευαισθησίας.

    @@1 και 2(Α.Κ.Π.)
    Από ό,τι θυμάμαι η ίδια είχε γράψει και πριν από λίγα χρόνια στην "ΟΔΟ" ένα κείμενο με τίτλο "Τη μέρα που γιορτάζουν οι δάσκαλοι"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάτερ...28/1/14

    "Υιούς φωτός αυτούς ανάδειξον" λέει η ευχή του αγιασμού. Και ποιο είναι το όργανο που υλοποιεί το έργο αυτό; Οι δάσκαλοι φυσικά. Συγγνώμη αν για τους μαιευτήρες δεν κατέχω παρόμοια ευχή.
    2. Υπάρχουν ψυχολόγοι στα σχολεία; Γιατί ως πολύτεκνος πατέρας δεν έχω συναντήσει ούτε έναν. Αν ο ανωνυμο-επώνυμος ξέρει κάτι παραπάνω, ας μας το πει, να το μάθουμε και εμείς. Αλλά αν εννοεί τους δασκάλους και τους καθηγητές, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις μαθητών που χρειάζονται τη βοήθεια πιο ειδικών για να αντιμετωπιστούν και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι εκπαιδευτικοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στο ίντερνετ ανώνυμος, στην Εκκλησία επώνυμος28/1/14

    @ πάτερ

    Ή εγώ δεν ήμουν σαφής ή εσείς με παρεξηγήσατε.
    Διάβασα το ερώτημα "ποιος εργαζόμενος έχει τη μέγιστη τιμή να είναι ο άμεσος συνεργάτης του Θεού....;" και το θεώρησα υπερβολικό για την αποκλειστικότητα των δασκάλων (όπως παρουσιάζεται), ακόμη και όσον αφορά στην Παιδεία, αφού υπάρχουν και άλλοι συντελεστές. Το παράδειγμα με τον μαιευτήρα ήταν ένα από τα πολλά.
    Με αδικείτε κομψά όμως όταν γράφετε : δεν κατέχω παρόμοια ευχή.
    Πολύ πριν τις ευχές του Αγιασμού στο Σχολείο, για αυτά τα παιδιά έχουν διαβαστεί ευχές στην Ονοματοδοσία, τον Σαραντισμό και το Βάπτισμα. Επομένως, κανείς δεν πάει στο Σχολείο tabula rasa.
    Με λίγο περισσότερη προσοχή διακρίνουμε ότι στην ευχή ο ιερέας διαβάζει "ανάδειξον", απευθύνεται δηλαδή στον Θεό και τον παρακαλεί να αναδείξει "υιούς φωτός". Τα όργανα που λέτε εσείς, τα σκεύη Χάριτος (όπως ωραιότατα είναι διατυπωμένο στην Καινή Διαθήκη) δεν είναι οπωσδήποτε και αποκλειστικά οι δάσκαλοι, και μάλιστα αυτοί που σπεύδουν να πάρουν την θέση του Θεού!

    2. Από ό,τι γνωρίζω, δεν έχουν διοριστεί ακόμη Ψυχολόγοι στα Σχολεία, κάτι που εκφράζεται σαν αίτημα από πολλούς. Όσο για τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μαθητές και μαθήτριες, υπάρχουν σήμερα και λειτουργούν αποτελεσματικά κέντρα διάγνωσης και ψυχολογικής στήριξης, με άρτια κατηρτισμένους εργαζόμενους, στους οποίους απευθύνονται οι γονείς και κηδεμόνες, είτε πρόκειται για ψυχολογικά είτε για μαθησιακές δυσκολίες είτε παραβατική συμπεριφορά είτε εθισμό σε ουσίες.
    Περισσότερα σε συνεργασία με τους δασκάλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μνήσθητί μου...28/1/14

    Αντί να μαλώνετε, δεν πάτε μεθαύριο όλοι στην εκκλησιά, να καταλάβετε τι πα να πεί δάσκαλος ;;;
    Άιντε να συνέλθουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. πολύτεκνος πατέρας29/1/14

    Σχετικά με τα αποτελεσματικά κέντρα διάγνωσης-στήριξης, είναι ένα για όλο τον νομό και για τα δημοτικά και για τα γυμνάσια-λύκεια. Γι' αυτό το κέντρο δίνει προτεραιότητα στα λύκεια, λόγω των πανελλαδικών, όπου πρέπει να διαγνωστούν τα προβλήματα των υποψηφίων προτού δώσουν εξετάσεις, για να ξεχωρίσουν οι υποψήφιοι των ειδικών κατηγοριών. Οπότε ωσπου να φτάσουν στα δημοτικά, περνάει όλη η σχολική χρονιά. Αυτό το ξέρουμε όλοι οι γονείς και κηδεμόνες του δημοτικού, που αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε τα παιδιά μας εκτός νομού, αφού εδώ αργεί πάρα πολύ να έρθει η σειρά μας. Γιατί, ανώνυμε-επώνυμε, ωραία τα λένε τα χαρτιά άλλα όμως γίνονται στην πράξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος29/1/14

    Πολύτεκνε πατέρα, μήπως τα θέλεις ΟΛΑ στο πιάτο; Μήπως; Όλα;
    Είναι αλήθεια ότι σήμερα πολλά σχολεία δεν έχουν όχι ψυχολόγο, αλλά ούτε γυμναστή ούτε μουσικό ούτε ακόμη και δάσκαλο ή δασκάλα για μία έστω ξένη γλώσσα. Δεν ξέρω για την Καστοριά, αλλά για Δημοτικό μισή ώρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ας τα πληροφορούνται αυτά όλοι, για να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα και ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΛΙΓΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πατέρας29/1/14

    "Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μάθηση" λέει η περίφημη διακήρυξη των δικαιωμάτων του παιδιού. Κι εμείς οι γονείς έχουμε κάθε δικαίωμα να αγωνιζόμαστε να εξασφαλίσουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Γιατί ξεχάσατε να πείτε ότι εμείς οι γονείς είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για την ανατροφή των παιδιών κι εμείς βάζουμε τα θεμέλια της προσωπικότητάς τους. Άρα εμείς επίσης θα αγωνιζόμαστε για να πάρουν από την Πολιτεία αυτό που δικαιούνται: παιδίατρο στο Νοσοκομείο Καστοριάς και την καλύτερη εκπαίδευση. Όσο για το σχολείο της Θεσ/νίκης, κοιτάμε τα καλύτερα σχολεία, όχι τα χειρότερα. Αλίμονο αν πορευόμαστε με κανόνα τα χειρότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος2/2/14

    Γράψτε κάτι και για την Παγκόσμια Νύχτα του Εκπαιδευτικού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Προβληματισμένος πολίτης5/2/14

    http://www.uowm.gr/registration/eggrafa/krish_gnwshs.pdf
    Απολύτως σχετικό με το συγκεκριμένο άρθρο, πληρέστατο, αξιολογότατο. Αξίζει να το διαβάσουμε όλοι μας, να προβληματιστούμε, να αντιληφθούμε τα πράγματα καλύτερα, να φωτιστούμε. Γεια στα χέρια του γράψαντος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Νοικοκυρά ψύχραιμη6/2/14

    Προβληματισμένε πολίτη, περίμενε πρώτα να βρούμε την ώρα να διαβάσουμε 14 σελίδες και μετά να το συζητήσουμε. Αρχικά πάντως φαίνεται καλό και σε ευχαριστούμε που το κοινοποίησες.
    Αυτός που το έγραψε είναι ο ίδιος που είχαμε διαβάσει παλαιότερα στην "Οδό" ένα κείμενο του που παρουσίαζε ένα βιβλίο της κ. Σόνιας Παπασταύρου;
    Κι εσείς οι υπόλοιποι (Αθηνά, Τασούλης, Μιμόζα, Ανώνυμοι διάφοροι μα όχι αδιάφοροι), κάντε και λίγο κράτει και μη τρώγεστε πότε θα γράψουμε κανα σχόλιο.
    Αμέσως μετά τα καρναβάλια άρχισε η Εξεταστική. Δε σκέφτεστε και λίγο εμάς τις γυναίκες... Η μία έχει να ετοιμάσει κιβώτιο με τάπερ να στείλει με τα ΚΤΕΛ (πόσο πια ντελίβερυ κι αυτοί οι έρμοι οι φοιτητές!), άλλη περιμένει τον άντρα της από το χωράφι. Πολλή τηλεόραση βλέπετε και νομίζετε ότι όλες μας την περνάμε κοτσάνι σαν τη Μενεγάκη.
    Είπαμε, όσο μπορούμε όταν μπορούμε και τις καρδιές μας δε χαλάμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος6/2/14

    Αφήστε για λίγο τις βαρειές φιλοσοφίες και σήμερα ας πούμε μια ευχή για την ψυχή που με τη φωνή της μάς συντρόφεψε λίγο-πολύ όλους.
    http://www.youtube.com/watch?v=Rc7jSsIpDTI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος7/2/14

    Αιωνία της η μνήμη, μεγάλη φωνή .
    Μεγάλε, διάλεξες και δυνατό κομμάτι.
    Η αγάπη δεν είναι αμαρτία, όταν όντως είναι αγάπη.
    Αμαρτία είναι, όταν την χρησιμοποιείς για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου .
    Δέν ξέρω άν με καταλαβένεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος7/2/14

    Για το 14 σχόλιο
    Θέλω να πιστεύω ότι σε καταλαβαίνω. Αυτό που έγραψες είναι πολύ μεγάλη αλήθεια, ένας από τους καλύτερους ορισμούς της αγάπης. Το κομμάτι το διάλεξα γιατί μ' αρέσει πώς εκφράζεται ο άνθρωπος που αγαπάει (όποιον, όπου, όποτε...) απέναντι στην κατάκριση του κόσμου.
    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος7/2/14

    @Νοικοκυρά ψύχραιμη

    Αυτά καλή μου έπρεπε να τα γράψεις εδώ :
    http://odos-kastoria.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3997.html
    Γιατί, όταν σοβαρεύουν τα πράγματα (βλ. Εξετάσεις), οι φοιτητές δεν επικαλούνται "πνεύματα" για βοήθεια ούτε κατεβάζουν οινοπνεύματα.
    Μάνα και πατέρα χρειάζονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ