ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στον Ευτύχιο Μπαλλή, με «μπόλκη» συγκίνηση

[αναδημοσίευση - στην μνήμη του]

Σπάνια μέρα η σημερινή Κυριακή. Εκεί στην αίθουσα του Δημαρχείου τιμήθηκε ένας ξεχωριστός συμπολίτης μας, ο κ. Ευτύχιος Μπαλλής. Το γεγονός είχε τα χαρακτηριστικά μιας σπάνιας εκδήλωσης. Σπάνιο το σκεπτικό της· να τιμηθεί ένας αξιότιμος άνθρωπος όσο ζει και να είναι παρών, να το ακούσει ο ίδιος, να αμειφθεί για ό,τι έκανε και ας μην επεδίωξε ποτέ καμιά τέτοια αμοιβή. Το στήσιμό της· αυτή η σύμπνοια των σωματείων της πόλης, όπου κανείς δε μάχεται για τη δική του προβολή, όπου το μόνο που κυριαρχεί είναι πώς να δείξει ο καθένας από τους «συμβαλλόμενους» την εκτίμησή του, την αγάπη του. Και πόσοι άλλοι που θα ‘θελαν να μιλήσουν κι αυτοί, αλλά δε γινόταν... Και πόσοι καλύφθηκαν από τα λόγια που ακούστηκαν... Και το άλλο σπάνιο χαρακτηριστικό της, η ολοφάνερη κυριαρχία της αγάπης εκεί όπου συνήθως κυριαρχούν άλλα πράγματα που συχνά πολύ απέχουν απ’ την αγάπη… Μα απόψε δε γινόταν διαφορετικά. Γιατί ο άνθρωπος που τιμούσαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί για αγάπη και καλή καρδιά μιλούσε σ’ όλη τη ζωή του, με αγάπη και καλή καρδιά πορευόταν σ’ όλη τη ζωή του, την αγάπη και την καλή καρδιά μάς αφήνει για παρακαταθήκη. 

Φορτισμένη αναπόφευκτα η αίθουσα. Και γιατί να μην είναι, άλλωστε; Επειδή κάποιοι, οι ψυχροί διανοητές, έχουν καταφέρει να μας πείσουν ότι το μελό δε συμβαδίζει με το περίφημο «επίπεδο» και, άρα, ό,τι έχει σχέση με το συναίσθημα, ό,τι, δηλαδή, αγγίζει την καρδιά, απορρίπτεται αν δε θέλουμε να χαρακτηριστούμε χαμηλού επιπέδου και ασήμαντοι; Ήταν τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός ότι απόψε όλα ανεξαιρέτως τα λόγια που ακούστηκαν μες στην αίθουσα, ακόμη και τα συνήθως όχι ουσιαστικά λόγια των ανθρώπων που χρειάζεται να παίρνουν το λόγο συχνά χωρίς να λένε πάντοτε κάτι ουσιαστικό, ήταν λόγια μεστά νοήματος και ουσίας; Όλα ανεξαιρέτως; 

Ε, λοιπόν, όχι. Δεν ήταν τυχαίο. Κι ούτε άσχετο με το τιμώμενο πρόσωπο ήταν. Αγάπη έδωσε, αγάπη πήρε. ( Όπως το είπε απ’ το πρωί πανέμορφα ο Αγιαναργυρίτης μοναχός στο ξεχωριστό αφιέρωμα της ΕΤ-3: «Μόνο ό,τι κάνεις με αγάπη έχει αξία. Ό,τι άλλο κι αν κάνεις, όσο πολύ κι αν κοπιάσεις γι’αυτό, δε μετράει.». Όπως, επίσης, έχει πολύ σοφά ειπωθεί πως ο δρόμος για το Θεό περνάει μέσ’ από τον άνθρωπο. Πως δεν μπορείς να αγαπήσεις αληθινά το Θεό, αν δεν αγαπήσεις αληθινά τον άνθρωπο). Επιπλέον, ιδανικός πολίτης αυτής της πόλης που χρειάζεται πολλούς τέτοιους πολίτες υπήρξε, ιδανικοί υπήρξαν όλοι μαζί του απόψε. Η προσωπικότητά του αυτό υπαγόρευε. 

Έλα, λοιπόν, όσα έγιναν για τον τιμώμενο κύριο απόψε με εύθραυστη ομορφιά ήταν πασπαλισμένα. Για να εκφράσουν όσο καλύτερα γινόταν την ευγνωμοσύνη μιας ολόκληρης πόλης. Όλα. Και το κλείσιμο της εκδήλωσης, με το έξοχο πάντρεμα των δύο τεχνών, όπως πολύ πετυχημένα είπε η Μαρούλα: της ομιλούσας ζωγραφικής, που είναι η τέχνη του λόγου και της σιωπηρής λογοτεχνίας, που είναι η ζωγραφική. Υπέροχα παρουσίασε με το δικό του τρόπο ο κ. Μπαλλής τους πίνακες του Βασίλη Παπαντίνα. Με τη μοναδική στιχουργική του τέχνη, που έχει διασώσει για πάντα την καστοριανή παράδοση, την καστοριανή λαογραφία και -γιατί όχι;- και την καστοριανή Ιστορία. 

Και, αν μου επιτρέπετε, δυο λόγια θέλω να πω στον κ. Μπαλλή, ως δασκάλα αυτού του νομού, καθώς ετοίμασα πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια τους μαθητές μου για να επισκεφτούμε το Λαογραφικό μας Μουσείο, που είναι αναμφισβήτητα από τα ωραιότερα που υπάρχουν. Ε, λοιπόν, κ. Ευτύχιε, κάθε φορά που ετοιμαζόμασταν να το επισκεφτούμε, ήταν αδύνατο να αποφύγουμε τη σύγχυση· στο αρχοντικό του Νεράντζη Αϊβάζη ήταν να έρθουμε, στο σπίτι το δικό σου νομίζαμε ότι ερχόμασταν. Άλλωστε, μοιάζετε τόσο οι δυο σας· άρχοντες κι οι δυο σας, με τα ίδια περίπου βιώματα, με τα ίδια περίπου συναισθήματα για τον τόπο, για τους ανθρώπους του... Αυθαίρετο αυτό; Μάλλον όχι. Εκείνος από αυτή την αγάπη για τους συμπολίτες του τους άφησε το σπίτι του στη λίμνη, εσύ με τόση αγάπη μας υποδεχόσουν κάθε φορά που χτυπούσαμε το τσουκαλίδι της πόρτας σου. Ή της πόρτας του... Σε ευχαριστούμε για τις τόσες και τις τόσο υπέροχες φιλοξενίες. Είναι βέβαιο πως θα μας λείψεις...

Αμέσως μετά την εκδήλωση

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

.

Υ.Γ.: Μου ‘μεινε η λέξη που χρησιμοποίησες για την πανέμορφη λίμνη μας, η λέξη «συμπόνια». Τρυφερότατη. Και ουσιαστικότατη επίσης. Ας ευχηθούμε να έφτασε σε αυτιά ακουόντων. Ας το ελπίσουμε… 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Απριλίου 2008.