ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ-ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Η Λεγεώνα των Ξένων

ΟΔΟΣ 24.10.2024 | 1245

Ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά. Η Ευτυχούλα, χαϊδεμένη μοναχοκόρη, λυγερόκορμη και αφράτη κοπελίτσα, στο άνθος της ηλικίας της, τον είδε να περνάει μπροστά από το πεζούλι του σπιτιού και να της χαμογελά. Βιάστηκε να κλείσει την πόρτα και να χωθεί στο λιακωτό. Ένοιωσε όμως μια περίεργη κάψα στα μάγουλα κι ένα πετάρισμα εκεί, στο μέρος της καρδιάς.

Ο νέος ξαναπέρασε την επόμενη μέρα, της χαμογέλασε και πάλι και της απηύθυνε και μια γλυκύτατη καλημέρα. Τα γόνατα της Ευτυχίας λύγισαν, κάτι προσπάθησε να ψελλίσει σαν αντιχαιρετισμό, αλλά η λαλιά της είχε κοπεί.

Τρίτη, τέταρτη μέρα το ίδιο βιολί. Η μάνα της κατάλαβε, πως κάτι συνέβαινε με την κόρη, εκείνη ωστόσο δεν έλεγε τίποτα. Παραμόνεψε λοιπόν και σύντομα είδε τον λόγο.

Φρόντισε να μάθει κάτι περισσότερο για το ωραίο παλικάρι· λιμοκοντόρος της είπαν, από φτωχή οικογένεια. Ο λιμοκοντόρος δεν άργησε να στείλει προξενητάδες, οι γονείς διστακτικοί, η Ευτυχία από τη μεριά της άρχισε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας!

Δεν έμεναν και πολλές επιλογές, αναγκάστηκαν να πουν το ναι και αποφάσισαν να πάρουν τον νέο στη δούλεψη του πατέρα, μια ανθούσα εμπορική επιχείρηση στην πόλη τους. Η ευτυχία της κόρης ήταν αρκετή για να τους κάνει να ξεχάσουν τους δισταγμούς και τις επιφυλάξεις τους.

Ο νέος άντρας ανταποκρινόταν στα καθήκοντά του στην επιχείρηση. Στο σπιτικό του, άψογος. Σύντομα μεγάλωσε η οικογένεια, ήρθαν το ένα πίσω από το άλλο δύο αγόρια να συμπληρώσουν την ευτυχία της Ευτυχίας.

Μια αποφράδα Μεγάλη Παρασκευή, όμως, βρήκε η Ευτυχία, όταν ξύπνησε, άδειο το διπλανό προσκέφαλο· ένα σημείωμα μόνο έλεγε: «Συγγνώμη, δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή!».

Πανικός στο σπίτι, ανάστατοι όλοι. Ίχνος του νέου πατέρα· πουθενά… Απαρηγόρητη η Ευτυχία, απαρηγόρητοι και οι γέροι γονείς. Η επιχείρηση άρχισε να φθίνει, κανένα κουράγιο να συνεχίσει ο πατέρας. Σύντομα άφησε αυτό τον μάταιο κόσμο, χτυπημένος από εγκεφαλικό.

Η Ευτυχία, με δυο ανήλικα παιδιά και μια ανήμπορη μάνα, έψαξε να βρει δουλειά, έπρεπε να θρέψει τέσσερα στόματα. Καθαρίστρια έγινε σε δημόσια υπηρεσία. Χαράματα έφευγε από το σπίτι, σούρουπο γύριζε. Ποτέ της δεν βαρυγκώμησε, ποτέ δεν έδωσε δικαίωμα σε κανέναν να την λυπηθεί. Αντιπαρερχόταν στωικά τις προσβολές και τα κακόβουλα σχόλια, τόσο στο χώρο της δουλειάς, όσο και στην πόλη.

Τα παιδιά μεγάλωσαν, ξενιτεύτηκαν, πέθανε και η γριά από τον καημό της. Ζήτησαν εκείνα από τη μάνα τους να πάει να τα βρει στην Αμερική και να σταματήσει να ξενοδουλεύει. Θα φρόντιζε τώρα μόνο το δικό τους σπιτικό. Γνώρισε και τον νέο κόσμο η Ευτυχία, βοήθησε τα παιδιά όσο μπορούσε. Το χαμόγελο πάντα στο πρόσωπο να τους καλοδέχεται, όταν γύριζαν από τη δουλειά.

Τα χρόνια περνούσαν, τα παιδιά πρόκοψαν, έκαναν δικές τους οικογένειες. Τότε η Ευτυχία τους ανακοίνωσε ότι ήθελε να γυρίσει στην πατρίδα, δεν ζητούσε πολλά, να ’ρχονται μόνο κάπου-κάπου να τη βλέπουν. Να μη νοιάζονται για κείνη, θα τα βόλευε μια χαρά μόνη της.

Αντιρρήσεις στην αρχή, η επιμονή της τους έκαμψε. Η Ευτυχία γύρισε. Ένα μηνιάτικο της στέλναν τα παιδιά, πλούσιο για τα μέτρα της. Άνοιξε λογαριασμό στην Τράπεζα και αποταμίευε το περίσσευμα επ’ ονόματί τους. Δεν ήθελε με τίποτα να γίνει βάρος και να σχολιάζουν οι γυναίκες τους.

Τα καλοκαίρια πήγαινε με μία γειτόνισσα στα ιαματικά λουτρά. Σε ξενοδοχείο πολυτελείας η εύπορη γειτόνισσα, σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο η Ευτυχία.

Ένα καλοκαίρι, θα ήταν το τρίτο ή τέταρτο που ταξίδευαν μαζί, λέει στη γειτόνισσα: «Φέτος θα ’ρθω κι εγώ μαζί σου, είχα τσέκι απ’ τον λεγάμενο!». Δεν κατάλαβε η άλλη τι εννοούσε. Να, πήρε μία ειδοποίηση από τη Γαλλική Πρεσβεία ότι ο άντρας της, που χρόνια πριν είχε καταταγεί στην Λεγεώνα των Ξένων, πέθανε και ως χήρα θα έπαιρνε μια πλουσιοπάροχη σύνταξη!

Η Ευτυχία έστειλε στα παιδιά της τα ναύλα να έρθουν οικογενειακώς για να παραστούν στο μνημόσυνο του πατέρα τους!

Φωτογραφία: Άλμπρεχτ Ντύρερ (1471-1528) Οικόσημο του οίκου Ντύρερ

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Οκτωβρίου 2024, αρ. φύλλου 1245.

Σχετικά:

• ΚΟΣΜΑ ΡΕΚΑΡΗ: Από το Νεστόριο στην “Λεγεώνα των Ξένων”