Την «μελέτη και αναδιαμόρφωση» της νότιας παραλίας έως την γέφυρα Σταυρού με την υπόσχεση (ή… απειλή) της «σαφούς οριοθέτησης» των χώρων που θα διατίθενται στα καταστήματα «αναψυχής», την παράλληλη δημιουργία ομοιόμορφων στεγάστρων, και την αναδιαμόρφωση του περιπατητικού πεζοδρομίου δίπλα στην λίμνη και του πρασίνου (καθώς και την δημιουργία νέων θέσεων στάθμευσης κ.λπ), αποφάσισε το δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς. Ενέκρινε μάλιστα, το διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό κονδύλι των 100.000 ευρώ* για το έργο αυτό της αναδιαμόρφωσης της νότιας παραλίας έως τον «Σταυρό».
Όλα πολύ καλά μέχρι εδώ, για κάθε ανυποψίαστο, ή απλά καλόπιστο δημότη. Ο οποίος με αποφάσεις αυτού του είδους, το πολύ-πολύ να αισθάνεται και ένα είδος ικανοποίησης, που η νέα δημοτική αρχή φαίνεται να ξεκίνησε να κάνει αισθητή την παρουσία της στο τομέα των δημοτικών έργων. Όμως, σε σχέση με την συγκεκριμένη απόφαση που λήφθηκε σε μια πόλη που βουλιάζει από τις κατεπείγουσες ανάγκες συντήρησης των υποδομών της, τίθενται ζητήματα που αφορούν τις προτεραιότητες του νέου δημοτικού συμβουλίου και της δημοτικής αρχής. Και αυτό για δυο λόγους:
Αρχικά επειδή χωρίς αμφιβολία, η συγκεκριμένη παραλιακή έκταση (όπως και όλες οι παραλίες της Καστοριάς), σε σύγκριση με τα ενδότερα της κατοικημένης χερσονήσου, μοιάζει να είναι lux. Για τα μέτρα της Καστοριάς βεβαίως, αλλά πάντως lux. Οπότε στους χαλεπούς (και) για τα ήδη πενιχρά αυτοδιοικητικά οικονομικά καιρούς, η απόφαση του Δήμου να ξεκινήσει τον εξωραϊσμό της Καστοριάς από την εξωτερική της εμφάνιση, και όχι από τα ενδότερα όπου η κατάσταση των υποδομών είναι απελπιστική, εγείρει ένα θέμα αντιρρήσεων. Εκτός των άλλων προκαλεί υπόνοιες ότι ο Δήμος και το κοινωνικό σύνολο, γίνονται χορηγοί της περιοχής.
Αλλά και διότι προκαλούνται εύλογα ερωτηματικά για τον τρόπο, και το σχέδιο αναδιαμόρφωσης της παραλιακής αυτής περιοχής.
Διότι τα όσα καθιερώθηκαν και ίσχυσαν μέχρι σήμερα, σε σχέση με την παραχώρηση των δημοτικών πεζοδρομίων στις καφετέριες και τα εστιατόρια, αποτελούν βασικές αιτίες για τα σοβαρά προβλήματα αισθητικής προσβολής. Αλλά και επειδή, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή των μέχρι τώρα αποφάσεων του Δήμου Καστοριάς, που επέτρεψε στις επιχειρήσεις να αναπτύσσουν τραπεζοκαθίσματα ακριβώς στην παραλίμνια πλευρά του πεζοδρομίου, έχουν συμβάλλει στην έκταση του προβλήματος που εμφανίζει σήμερα η παραλιακή ζώνη τουλάχιστον ως προς τις διαστάσεις του.
Είναι άγνωστο (αν και) σε ποια άλλη παραλίμνια ή παραθαλάσσια πόλη της Ελλάδος, ή όπου αλλού δημοτικοί άρχοντες που σέβονται έμπρακτα τα αυτονόητα, επιτρέπουν στις καφετέριες να καταλαμβάνουν (καταβροχθίζουν) τόσο περιορισμένα παρόχθια πεζοδρόμια, αφήνοντας ελάχιστο χώρο σε κοινή χρήση. Σε βαθμό που φάνηκε περίπου φυσιολογικό να καταργήσουν νησίδα πρασίνου και να την νοικιάσουν σε καφετέρια. Ούτε στην Θεσσαλονίκη, ούτε στα Ιωάννινα, ούτε στην Πρέβεζα ούτε στον Πειραιά, αλλά ούτε και στις πόλεις που είναι επικεφαλής του ελληνικού τουρισμού συναντά κανείς την εικόνα της πλωτής καφετέριας, σαν την νότια παραλία της Καστοριάς.
Εδώ τον ελάχιστο ελεύθερο χώρο που απομένει έξω από τις «νόμιμες» παραχωρήσεις, υποχρεωτικά μονοπωλούν αν δεν σφετερίζονται κιόλας, για την λειτουργία των καφετεριών, οι υπεύθυνοι… Διότι με τα πήγαινε-έλα του προσωπικού, με τους φοριαμούς, τα ηχεία και τα άλλα «συνοδευτικά» στην παραλία της Καστοριάς, με τις αυθαίρετες επεμβάσεις στους χώρους του λιγοστού πρασίνου οι επιχειρήσεις στην πράξη, έχουν καταλάβει το σύνολο του πεζοδρομίου. Έτσι επικράτησε ένα καθεστώς ασυδοσίας το οποίο διευρύνθηκε στον τομέα του ανταγωνισμού των επιχειρήσεων με τα γνωστά αποτελέσματα της αισθητικής ασφυξίας. Και της πρόκλησης οχλήσεων στον βαθμό του αβίωτου βίου, όχι μόνο για τους πεζούς, αλλά κυρίως για τους περίοικους. Οι οποίοι είδαν την ζωή τους να υποβαθμίζεται (καταβαραθρώνεται) τα τελευταία χρόνια.
Τι θα έπρεπε να γίνει για να μην συμβούν όλα αυτά; Προφανώς να μην παραχωρούνται ολόκληρα τα πεζοδρόμια των προσόψεων στις καφετέριες και τα εστιατόρια. Και επειδή το «προφανές» σ’ αυτή την πόλη είναι ουτοπικό, αυτό που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να γίνει, είναι να μετατοπισθούν οι καφετέριες προς το εσωτερικό των πεζοδρομίων, ώστε η ελεύθερη περιπατητική ζώνη να είναι η κυριολεκτικά παραλίμνια. Διότι μπορεί να ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι απολύτως αληθινό: Σήμερα οι άκρες των πεζοδρομίων είναι τόσο πολύ κατειλημμένες, ώστε παραλία και λίμνη να ακούει κανείς και λίμνη να μη βλέπει, πίσω από τα ανάκλιντρα, τις χάντρες, τα απορρίμματα, τα μεταλλικά τραπεζοκαθίσματα, τα πανιά και τα υφάσματα και όλα τα άλλα τα κακόγουστα, τα πολύχρωμα, τα παραφορτωμένα που προκαλούν αισθητικό σοκ.
Έτσι, η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να διαθέσει το σημαντικό ποσό των 100.000 ευρώ*, πρέπει να υλοποιηθεί με γνώμονα το κοινό καλό και το συμφέρον των δημοτών. Και όχι κυρίως για να βελτιωθούν οι υποδομές των καταστηματαρχών, μια και κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με διακριτική μεταχείριση καθ’ όλα μεμπτή.
Οφείλει επομένως ο Δήμος εκτελώντας το έργο των 100.000 ευρώ*, να ξανακάνει κοινόχρηστη όσο μεγαλύτερη μπορεί την παραλιακή πλευρά του πεζοδρομίου. Να επιβάλλει στους επιχειρηματίες να απομακρύνουν τα αυθαίρετα και απαράδεκτα κάγκελα, τις πέργολες, τα κιόσκια, τα φώτα, τα κιλίμια και όλα τα παρακολουθήματα ενός ξέφρενου ανταγωνισμού στον οποίο πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι έχουν παγιδευτεί. Φυσικά ούτε λόγος για τον περιορισμό των χώρων πρασίνου που υπαινίσσεται η ανακοίνωση. Διότι, πώς αλλιώς μπορεί να γίνει αύξηση των θέσεων στάθμευσης και αναδιαμόρφωση των χώρων πρασίνου; Αν λοιπόν έχουν κατά νου τους να κόψουν κι’ άλλα δένδρα, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα στιγματισθούν από τους πρώτους κιόλας μήνες της θητείας τους.
Επομένως καλλίτερα είναι να τεθούν αυστηροί κανόνες ομοιομορφίας, που δεν θα πλήττουν την αισθητική, αλλά να επιβληθούν και περιορισμοί και απαγορεύσεις που να τηρούνται και να επιβλέπονται από την πολυμελή δημοτική αστυνομία που ορισμένα από τα στελέχη της, συμπεριφέρονται δημόσια σαν απόφοιτοι της ανωτάτης σχολής πολέμου, και όχι σαν δημοτικοί υπάλληλοι με συγκεκριμένες αρμοδιότητες και υποχρεώσεις.
Έτσι μόνο θα αρχίσει να αποκαθίσταται ένα στοιχειώδες κλίμα λογικής. Αν έχει θέση η λογική σ’ αυτή την πόλη, ίσως μπορεί κι’ αυτή να «αναδιαμορφωθεί».
Δημοσιεύθηκε την Μεγάλη Πέμπτη 21 Απριλίου 2011, αρ. φύλλου 588
(*) Στο ποσό του 1.200.000,00 ευρώ (!) ανέβηκε τελικά ο προϋπολογισμός λίγους μήνες μετά, δηλαδή τον Οκτώβριο 2011 [σχετικά "εδώ"]
Σχετικά κείμενα:
Φυσικα μεχρι τωρα δεν εχει γινει τιποτα και μαλλον δεν θα γινει τιποτα, γιατι ηδη πηραν θεση τα τραπεζοκαθισματα και αρχισε να καθεται ο κοσμος. Δεν ξερω γιατι χρειαζονται τοσα λεφτα για να εφαρμοσει ο Δημος τους κανονες που ηδη υπαρχουν. απλα ας μαζευει με ενα φορτηγο καθημερινα οσα τραπεζοκαθισματα, γλαστες, ζαρντινιερες, χαλια και κιλιμια εχουν τοποθετηθει κατα παραβαση του χωρου που εχει παραχωρηθει στις καφετεριες. αν το κανει αυτο τοτε ισως να αποκτησουν καποια αξιοπιστια οι ανακοινωσεις του. αλλιως ειναι απλα ανεκδοτα και πολυ κρυα μαλιστα αφου δεν γελαει κανενας
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κατάσταση στη νότια παραλία έχει φτάσει στο απροχώρητο. Βούληση χρειάζεται,όχι χρήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά δεν έγινε τίποτα, και ο αντιδήμαρχος που είναι υπεύθυνος για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος συνεχίζει να χαϊδεύει τα αυτιά των καταστηματαρχών [….].
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνωρίζει ο κόσμος της Νότιας παραλίας ότι δεν τηρείται ο νόμος ο οποίος λέει ότι πρέπει να στερείται η άδεια καταστήματος μετά από τρία κλεισίματα του καταστήματος;
Όμως φημολογείται ότι σε κάποια καταστήματα ενώ ο αριθμός των παραβάσεων είναι πάνω από 12, δεν ανοίγει μύτη. Διάβασα σε κάποιο άρθρο ότι δικαιώθηκε πολίτης ευρωπαϊκής χώρα εκτός Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Πριν πάμε εκεί και πριν έρθει το καλοκαίρι και δεινοπαθήσουμε ξανά, μήπως θα έπρεπε να κάνουμε μηνύσεις στους αρμόδιους του δήμου, πρώτα στην Ελλάδα και αν δεν δικαιωθούμε και στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο; Γνωρίζουν οι πολίτες της Καστοριάς ότι ο Δήμος Καστοριάς, για κάθε κλείσιμο καταστήματος που πραγματοποιεί μετά από πιέσεις διαγράφει και έναν μεγάλο αριθμό παραβάσεων;
Ο/Η εισαγγελέας έχει ποτέ ζητήσει να δει το βιβλίο παραβάσεων που κρατά ο Δήμος;
Θα υπάρξουν πολλές εκπλήξεις σας το υπόσχομαι.