13.4.15

ΣΑΣΑΣ ΤΖΗΜΑΚΑ-ΝΑΤΣΙΝΑ: Το πρώτο της βιβλίο


Η συγγραφέας υπογράφει το βιβλίο της στην εκδήλωση του περασμένου Σαββάτου

Σεμνή, χαμηλών τόνων, ευγενική, γεμάτη αγάπη και έννοια για τον τόπο και τους συντοπίτες της, με πλούσιο συγγραφικό έργο και αισθήματα, η Χρυσούλα Πατρώνου-Παπατέρπου διέθεσε όλα τα έσοδα του βιβλίου της «Το Κουφάδι» στην Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό του Ν. Καστοριάς.

Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα συνεδριάσεων του Δημαρχείου Καστοριάς όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου, οι γονείς και ιδρυτές της Εταιρείας, βαθειά συγκινημένοι από την προσφορά της, την ευχαρίστησαν θερμά, όπως ευχαρίστησαν και το κοινό για την αθρόα προσέλευσή του, εξήγησαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και πόσο πολύτιμη είναι γι’ αυτούς και η πιο μικρή συνδρομή.

Στο βιβλίο, μια συλλογή από διηγήματα κάποια δημοσιευμένα ήδη στην εφημερίδα «ΟΔΟΣ», κάποια για πρώτη φορά δημοσιευμένα, η Χρυσούλα αφηγείται ιστορίες της καθημερινής ζωής. Βιώνουμε καθημερινά τη βία, στο δρόμο, στα σχολεία, στα σπίτια μας. Επιθέσεις, ξυλοδαρμοί, ληστείες, δολοφονίες δυστυχώς συμβαίνουν με τέτοια συχνότητα που πολλά περιστατικά δεν προλαβαίνουμε να τα μάθουμε. Αλλά ευτυχώς στην καθημερινότητά μας υπάρχει και η αγάπη, η χαρά, η αλληλεγγύη, η προσφορά, σε μικρότερη κλίμακα, αλλά υπάρχει. Από όλα αυτά εμπνέεται η Χρυσούλα και ύφος δωρικό, ρεαλιστικό, αλλά και με παραστατικές λεπτομέρειες και τρυφερότητα, τα περιγράφει. Και επειδή τα εικαστικά και τα λογοτεχνικά δημιουργήματα, ο κάθε άνθρωπος τα βλέπει με τα μάτια της ψυχής του, θα αναφέρω πως τα βλέπω με τα μάτια της δικής μου ψυχής.

Όταν διαβάζω ένα διήγημα της Χρυσούλας, αισθάνομαι ότι με πιάνει από το χέρι, με οδηγεί σε μια θεατρική αίθουσα, με καθίζει στην πρώτη σειρά, σηκώνει την αυλαία και ανάβει όλα τα φώτα της σκηνής. Παρακολουθώ ζωντανά όσα περιγράφει, σαν να βλέπω μια θεατρική παράσταση που απολαμβάνω. Όταν όμως έρχεται το τέλος, το ρεαλιστικό τέλος, η Χρυσούλα χαμηλώνει τα φώτα, κατεβάζει μια αραχνοΰφαντη αυλαία, και τότε στο μισοσκόταδο τα πρόσωπα γίνονται σκιές, οι ομιλίες ψίθυροι, προσπαθώ να φαντασθώ τι μπορεί να συμβαίνει εκεί στη σκιά και το τέλος, όποιο και να είναι, δεν πονάει τόσο.

Γι’ αυτό Χρυσούλα σ’ ευχαριστώ που μας μιλάς με το ιδιαίτερο, δικό σου ύφος, για πράγματα απλά, καθημερινά, πολλές φορές σκληρά όπως είναι η ζωή μας, αλλά που για το τέλος φροντίζεις να αφαιρέσεις τις λεπτομέρειες και να το καλύψεις με ένα πέπλο φαντασίας. Σ’ ευχαριστώ που νοιάζεσαι και πονάς για την πόλη μας και τους ανθρώπους της.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Νοεμβρίου 2014, αρ. φύλλου 765



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ