11.11.15

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Η φλεγόμενη βάτος




Τέλειωσα τις σπουδές μου στο παιδαγωγικό τμήμα, συνέχισα με μεταπτυχιακό στην Αγγλία, όπου και κατοχύρωσα την ειδικότητά μου σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και επέστρεψα στην πατρίδα με όνειρα ατέλειωτα• να βοηθήσω εκείνα ακριβώς τα παιδιά που παρουσίαζαν ιδιαίτερες δυσκολίες στο σχολείο. Θα πρέπει να θεωρήσω τον εαυτό μου πολύ τυχερό, γιατί σχεδόν αμέσως βρήκα θέση, έστω και ως ωρομίσθια, σε επαρχιακό σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Γεννημένη και μεγαλωμένη στην πρωτεύουσα, με σπουδές τριών επιπλέον χρόνων στο Λονδίνο, δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να προσαρμοστώ εύκολα στη μικρή, απομακρυσμένη από το κέντρο πόλη. Κι όμως, συνέβη ακριβώς το αντίθετο: θες το πολύ φιλικό και εγκάρδιο συναδελφικό περιβάλλον, θες η ζεστασιά και η εμπιστοσύνη των γονιών των παιδιών αυτών, με έκαναν από την πρώτη στιγμή να νιώσω, όχι απλώς άνετα αλλά πολύ ευχαριστημένη, να μην πω ενθουσιασμένη από την καινούργια μου ζωή. Τα παιδιά του σχολείου, το οποίο στεγαζόταν σε ένα νεοκλασικό, κατάλληλα προσαρμοσμένο για τις ανάγκες κτήριο, κάλυπταν ένα αρκετά ευρύ φάσμα μαθησιακών δυσκολιών, αλλά ο αριθμός των μαθητών δεν ήταν τόσο μεγάλος που να δημιουργεί προβλήματα στους διδάσκοντες.

Ο Γιάννης, ένα δωδεκάχρονο αγόρι, με σοβαρά μαθησιακά προβλήματα, εκτός των άλλων τραύλιζε έντονα. Ήταν αξιαγάπητος παρ’ όλα αυτά και πρόθυμος πάντα να βοηθήσει όλους τους άλλους, και ακόμη πιο πρόθυμος να ευχαριστήσει τους δασκάλους του. Πριν εκφράσουμε την παραμικρή επιθυμία, έτρεχε όλο ζωντάνια, πότε να μας φέρει δροσερό νερό από το ψυγείο, πότε να ανοίξει το παράθυρο, όταν ο καιρός άρχιζε να ζεσταίνει...Παιδί για όλες τις δουλειές. Είχα αναπτύξει μια ιδιαίτερα θερμή σχέση με το Γιάννη κι αυτός μαζί μου. Ερχόταν, όταν έβλεπε ότι δεν ήμουν είμαι απασχολημένη με κάποιο από τα άλλα παιδιά και άρχιζε να μου αφηγείται, με τον δικό του βέβαια δυσνόητο τρόπο, διάφορα θέματα που αφορούσαν τον ίδιο και την οικογένειά του. Από τις αφηγήσεις του κατάλαβα ότι υπήρχε πρόβλημα στο σπίτι, ειδικά στη «μητλούλα», όπως αποκαλούσε τη μητέρα του. Οι συνάδελφοι μου εξήγησαν, ότι η γυναίκα αυτή παρουσίαζε συμπτώματα διαταραχής προσωπικότητας και συχνά δημιουργούσε προβλήματα στο στενό της περιβάλλον. Η πρώτη μου γνωριμία μαζί της έγινε σε κάποια εξόρμηση του σχολείου στο γειτονικό δασύλλιο, μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Στις εξορμήσεις αυτές συμμετείχαν συνήθως και μέλη των οικογενειών των παιδιών. Στο δασύλλιο, σε ένα αρκετά μεγάλο περιφραγμένο χώρο δίπλα σε μια λαγκαδιά, αφήναμε τα παιδιά να τρέχουν και να φωνάζουν, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος ή φόβος διαμαρτυριών από τους περιοίκους για διατάραξη της κοινής ησυχίας.

Ο Γιάννης λοιπόν, όλο χαρά ήρθε κρατώντας από το χέρι μία πολύ περιποιημένη και ευπαρουσίαστη γυναίκα και μου είπε: -«κιία, από ω η μητλούλα!». Άπλωσα ευγενικά το χέρι για να την χαιρετήσω, εκείνη, όμως, αποτραβήχτηκε και με χαιρέτησε με ένα απλό κούνημα του κεφαλιού, σέρνοντας μαζί της τον Γιάννη, που απ’ ό, τι φάνηκε, δεν τόλμησε να αντιδράσει, χωρίς βέβαια να κρύψει τη δυσαρέσκειά του. Ρώτησα την επομένη τους συναδέλφους και έμαθα ότι η «μητλούλα» είχε θρησκευτικές εμμονές και πίστευε ότι ο γιος κάποια μέρα θα ακολουθούσε το δρόμο του θεού, στον οποίον τον είχε τάξει. Δεν ήξερα πώς να χειριστώ αυτήν την περίεργη σχέση μάνας και γιου. Ζήτησα ωστόσο και συνάντησα τον πατέρα του, έναν καθ’ όλα σοβαρό μεροκαματιάρη, που με άκουσε με προσοχή, καθώς του εξιστορούσα τη συνάντησή μου με τη γυναίκα του και τη συμπάθειά μου για τον Γιάννη. 'Έμαθα πως εκείνη έπασχε από τα νεύρα της και έπαιρνε φαρμακευτική αγωγή, αλλά το τελευταίο διάστημα είχε αρχίσει να εκκλησιάζεται σχεδόν καθημερινά και η κατάστασή της είχε βελτιωθεί αισθητά. Τα άλλα παιδιά της οικογένειας, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, μεγάλωσαν χωρίς κανένα πρόβλημα και ήδη είχαν τακτοποιηθεί επαγγελματικά• έμεναν ακόμη μαζί τους, αν και οικονομικά ανεξάρτητα. Αγαπούσαν και φρόντιζαν όσο μπορούσαν το μικρό αδελφό και τη μητέρα τους.

Ο Γιάννης ερχόταν όλο και πιο συχνά κοντά μου• όλο και κάτι είχε να μου εξομολογηθεί. Κατάλαβα ότι είχε αρχίσει να πιστεύει πως πράγματι ήταν πλασμένος για το δρόμο του Θεού. Με τρόπο προσπάθησα να τον ψαρέψω, να μάθω τι ακριβώς εννοούσε με το «πασμένος για το όμο του θού». Μέχρι εκεί έφταναν οι γνώσεις του. Και οι δικές μου. Το μόνο επιπλέον στοιχείο που κατάφερα να πληροφορηθώ, ήταν για τη «βατινιά» εκεί, στην αρχή της λαγκαδιάς. Στον πατέρα προσέφυγα πάλι, που αυτήν τη φορά τον κάλεσα στο γραφείο του διευθυντή και του είπα όλα όσα μου αφηγήθηκε ο μικρός.
 -«Α, μη δίνετε σημασία», ήταν η απάντηση. «Όλη την ώρα του μιλά για τη φλεγόμενη βάτο και τον Μωυσή που ήταν βραδύγλωσσος. Και του λέει πως έτσι κι αυτός θα σώσει τον λαό μας από τα βάσανά του. Θα τον οδηγήσει ο θεός στη φλεγόμενη βάτο.»
-Και η «βατινιά» στο πλατό, στην άκρη του δασύλλιου, τι ρόλο παίζει; Ρώτησα τον καθησυχαστικό πατέρα.
 -«Έτσι θα φαντάζεται τη φλεγόμενη βάτο! Μην ανησυχείτε», είπε ο πατέρας και μας αποχαιρέτησε.
Εύκολο να το λες: ανησυχούσα και πολύ μάλιστα. Το επόμενο Σάββατο, την ώρα του σούρουπου, οδήγησε η «μητλούλα» το φουκαρά τον Γιάννη στη «βατινιά», περιέλουσε το θάμνο με βενζίνη και έσπρωξε το νέο Μωυσή στη φλεγόμενη βάτο, αφού πρώτα του έβγαλε τα πέδιλα, ψάλλοντας απολυτίκια. Με εγκαύματα 3ου βαθμού διακομίστηκε ο κακόμοιρος στο πλησιέστερο νοσοκομείο, ενώ η ίδια συνέχιζε τις προς τον Θεό δοξολογίες, επαναλαμβάνοντας συνεχώς «Εγώ ειμί ο Ων, ο Γιαχβέ, στο Χωρήβ!»...


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18 Ιουνίου 2015, αρ. φύλλου 793
Φωτογραφία: Salvador Dalí  (1904-1989) Rubus Incombustus έξοδος 3:2 (Ο Μωϋσής πριν από την καιόμενη βάτο) 1967. Park West Gallery, Southfield.

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος11/11/15

    Συγχαρητήρια.
    Ή μάλλον: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος11/11/15

    Σήμερα γιορτάζει η Καστοριά: η φλεγόμενη βάτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος17/11/15

    Ήθελα νάξερα είναι αληθινό γεγονός ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ