ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Το ανοιχτό παράθυρο

ΟΔΟΣ 8.10.2020 | 1049

Πάνω σε ένα σταυροδρόμι ήταν το σπίτι που νοικιάσαμε. Όχι φυσικά στον κεντρικό δρόμο· όχι στη λεωφόρο. Πλαγίως, στο αριστερό μέρος της παρόδου. Πάροδος, τόσο στενή και σκοτεινή, που ήλιος δεν έμπαινε σχεδόν καθόλου, παρά μόνο για καμιά μεταμεσημβρινή ώρα, εκεί γύρω στις τρεις. Η πάροδος, όπως ήδη ανέφερα, τόσο στενή, που έτσι και άπλωνες το χέρι σου, είχες την εντύπωση πως θα άγγιζες την απέναντι οικοδομή. Η οποία, όμως, ήταν ένα πολυόροφο κτήριο γραφείων, με γυάλινη πρόσοψη. Στον τρίτο όροφο το διαμέρισμά μας· ένα δυάρι σε κακή κατάσταση, που οι γονείς μου είχαν βάλει όλα τους τα δυνατά να του δώσουν κάποια ανθρώπινη όψη· να θυμίζει κάπως το “παλατάκι” που είχαμε αφήσει στην επαρχία, όταν στέρεψαν οι δουλειές και για τους δυο τους και ξενιτευτήκαμε για ένα καλύτερο μέλλον. Μου παραχώρησαν το πιο φωτεινό δωμάτιο —εκείνο που κάπως το έβλεπε ο ήλιος. Γύριζα από το σχολείο, που ευτυχώς ήταν πολύ κοντά —γι αυτό άλλωστε και είχαν επιλέξει το συγκεκριμένο σημείο για κατοικία— και στρωνόμουν στο διάβασμα, μέχρι να επιστρέψουν οι ίδιοι από τη δουλειά· φυσικά, ποτέ πριν τις πέντε, αν πρόφταιναν εγκαίρως το λεωφορείο της γραμμής. Συχνά με έπιαναν τα κλάματα, όταν συλλογιζόμουν το παράθυρο του δωματίου μου στη μικρή μας πόλη, με τον ανθόκηπο μπροστά, τις παρέες στη γειτονιά, τον λαχειοπώλη να διαλαλεί την τύχη μας, τον παγωτατζή με το απίθανο κινητό του τροχοφόρο κατάστημα...

Αυτά μόνο όσο ήμουν μόνη. Δεν ήθελα με τίποτα να στενοχωρήσω τους γονείς μου που δεν ήταν βέβαια και τρισευτυχισμένοι με την εδώ παραμονή τους. Έλπιζαν παρ’ όλα αυτά για το καλύτερο. Όταν τέλειωνα το διάβασμα, άνοιγα το παράθυρο για να μπει καθαρός αέρα· γιατί από θέα...Τι να ‘βλεπα; Τα φιμέ τζάμια του απέναντι κτηρίου; Μέχρι που κάποιο απόγευμα, κι ενώ είχα ανοίξει διάπλατα και τα δύο παραθυρόφυλλα, αντίκρισα στο αντικαθρέφτισμά τους από τη μια μεριά την παρακείμενη στάση της γραμμής λεωφορείων και από την άλλη τα δέντρα της πρασιάς της λεωφόρου! Δεν πίστευα στα μάτια μου! Θέα λοιπόν κι απ’ το παράθυρό μου, έστω και μακρινή, έστω και από ψηλά! Ενθουσιάστηκα με την ιδέα ότι θα μπορούσα να παρακολουθώ την κίνηση των επιβατών μέχρι αργά το βράδυ και το θρόισμα των δέντρων ώσπου να χαθούν στα νυχτιάτικα γκρίζα χρώματα. Έγινε καθημερινή μου ασχολία. Το πράσινο της πρασιάς μου θύμιζε κάτι από τον κήπο μας· η σκηνή πάλι με τους επιβάτες που άλλοι ανέβαιναν, άλλοι κατέβαιναν βιαστικοί στη στάση είχε μια δική της γοητεία! 

Όταν γύριζαν οι γονείς μου και με ρωτούσαν πώς τα πέρασα, είχα τώρα πολλά να τους αφηγηθώ. Για εκείνη την κομψή κυρία που μάλλον ανέβαινε για πρώτη φορά σε μέσο μαζικής μεταφοράς και δεν ήξερε —μάντευα από τις κινήσεις της— από ποια πόρτα να μπει, πότε για τους νέους που πρέπει να γύριζαν ομαδικά από κάποιο αθλητικό γεγονός και ήταν κατενθουσιασμένοι, ή πάλι για τη μητέρα με τα μικρά παιδιά που τα ανέβαζε ένα-ένα στο λεωφορείο. Η μαμά μου ευχαριστιόταν που παρακολουθούσα την κίνηση με τόση περιέργεια και παρατηρητικότητα και που η ίδια δεν με σκεφτόταν ολομόναχη να κοιτάζω συνεχώς το ρολόι μέχρι την άφιξή τους. Αντίθετα ο πατέρας μου δεν έδειχνε και μεγάλο ενθουσιασμό, όταν άκουγε για τα δρώμενα της στάσης. —«Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί καμιά φορά. Καλύτερα να μην πλησιάζεις και πολύ στο ανοιχτό παράθυρο». Τότε χωνόμουν στην αγκαλιά του και του εξηγούσα ότι τα δέντρα της πρασιάς, η κίνηση μπροστά στη στάση έκαναν την ώρα να κιλά πολύ πιο γρήγορα μέχρι να επιστρέψουν από τη δουλειά. Τι να πει κι εκείνος; Αποδεχόταν τις προτιμήσεις μου και με φιλούσε τρυφερά!

Οι μέρες, όσο προχωρούσε το Φθινόπωρο, τόσο και πιο υγρές γίνονταν τόσο και πιο νωρίς έπεφτε το σκοτάδι· δύσκολα μπορούσα να διακρίνω πρόσωπα στη στάση, πράσινο στα δέντρα που τώρα μάλλον σε ζεστό κίτρινο είχε αρχίσει να μεταμορφώνεται. Όσο μπορούσα να διακρίνω από το ανοιχτό παράθυρο... Και ψύχρα αρκετή. Φρόντιζα να περνώ λιγότερη ώρα χαζεύοντας έξω και να κλείνω, τουλάχιστον το ένα φύλλο, πολύ πιο γρήγορα· κατά προτίμηση εκείνο με τα καθρεφτισμένα δέντρα. Σύντομα θα παρατούσα αυτήν τη συνήθεια εντελώς για να μην κρυώνει το δωμάτιο. Ναι, έτοιμη ήμουν να κλείσω και το άλλο, όταν είδα κάτω στην άδεια στάση την κομψή κυρία και πάλι με μια πελώρια τσάντα περασμένη στον ώμο. Το λεωφορείο μόλις είχε αναχωρήσει και το επόμενο δεν θα ερχόταν πριν από δέκα λεπτά περίπου. Κανείς άλλος παρών εκείνη την ώρα. Ξαφνικά, πλησιάζουν τρέχοντας δύο νεαροί άντρες, πέφτουν επάνω της και, ενώ ο ένας προσπαθεί να της αρπάξει την τσάντα, ο δεύτερος τη ρίχνει κάτω και την κλωτσά. Πανικοβάλλομαι· τα χάνω. Οι νέοι τρέχουν ήδη προς την πάροδο της οικοδομής μας με την τσάντα της πεσμένης στο έδαφος γυναίκας. Σκύβω από το παράθυρο να δω πού έχουν πάει. Αχ! Η μαρκίζα στην είσοδο μου κόβει τη θέα…

* * *

Ακούστηκε ένας υπόκωφος γδούπος. Οι καθαρίστριες των γραφείων του απέναντι κτηρίου ήταν αυτές που ειδοποίησαν το εκατό. Ήδη ένα ασθενοφόρο είχε καταφθάσει για να παραλάβει την τραυματισμένη γυναίκα της στάσης. Προτεραιότητα δόθηκε στο μικρό κορίτσι, το οποίο μεταφέρθηκε αιμόφυρτο στο εφημερεύον νοσοκομείο. Η μαρκίζα ήταν αυτή που σταμάτησε την κατακόρυφη πτώση του. Εκείνη ακριβώς την ώρα κατέφθασε το αστικό, από το οποίο αποβιβάστηκαν οι γονείς της μικρής. Είχε ήδη σκοτεινιάσει για τα καλά...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8 Οκτωβρίου 2020, αρ. φύλλου 1049