Λόγος & Αντίλογος

Όταν, τον Ιανουάριο του 2015 πρωτοάκουσα για την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo, που στοίχισε τη ζωή σε 12 δημοσιογράφους, ενώ τραυματίστηκαν και άλλοι, αυτομάτως ταυτίστηκα απολύτως με τα θύματα - θεώρησα αδιανόητο να χάνουν τη ζωή τους δημοσιογράφοι από χέρια τρομοκρατών, γιατί θεωρώ την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου ως ένα από τα βασικότερα αγαθά στη ζωή του ανθρώπου. Έπειτα ενημερώθηκα για τον χαρακτήρα του περιοδικού και, διαβάζοντας πολλά σχετικά με το φριχτό συμβάν, έμαθα και πως ένας από τους δημοσιογράφους είχε αντιδράσει στην προοπτική της δημοσίευσης των σατιρικών σκίτσων που ήταν η αφορμή της τρομοκρατικής επίθεσης και προβληματίστηκα. Όμως, οι προβληματισμοί μου δε λιγόστεψαν τη μέσα μου φρίκη. Την ίδια φρίκη ένιωσα και με τον αποκεφαλισμό του καθηγητή, πριν από λίγες μέρες. Ακόμα κι όταν διάβασα τις συνθήκες -το τι προηγήθηκε-, η φρίκη μου δε λιγόστεψε καθόλου. Κάθε τόσο βίαιη πράξη δικαιολογία δεν έχει!

Και, καθώς η τρομοκρατία τελειωμό δεν έχει, σήμερα ταυτίστηκα απολύτως με τη γυναίκα που αποκεφαλίστηκε μέσα σε ναό της Νίκαιας και πάλι από χέρια τρομοκρατών -ήταν εντελώς αθώα για οτιδήποτε είχε προκαλέσει αυτή την φρικτή πράξη. Μα, άθελά της, κάτι πλήρωσε... Όμως… Όχι, δε χαμογέλασα καθόλου, βλέποντας χτες στις ειδήσεις το σκίτσο με τον Ερντογάν, που κυκλοφόρησε χτες αρχικά στη Γαλλία κι έπειτα παντού. Δε χαμογέλασα, μολονότι ο Ερντογάν είναι ο χειρότερος γείτονας που θα μπορούσαμε να έχουμε και ένας ταραξίας που δε σέβεται ούτε τη διεθνή ειρήνη ούτε έργα πολιτισμού που όλη η ανθρωπότητα θαυμάζει και στα οποία υποκλίνονται όλοι. Δε χαμογέλασα, όχι γιατί φοβήθηκα για τα αντίποινα (που ήταν βέβαιο πως θα ακολουθούσαν), αλλά γιατί ένα μάθημα από τα μαθητικά μου χρόνια με εμπόδισε να το κάνω. 

Έχοντας τελειώσει το λύκειο λίγο γύρω στο 1980, θυμάμαι εντονότατα δύο συγκεκριμένα πράγματα που έμαθα στο μάθημα των Θρησκευτικών μας. Το ένα πως ο δικός μας θεός είναι ο μόνος εξ Αποκαλύψεως θεός, γι’αυτό και ο μόνος αληθινός θεός. Το άλλο πως σεβόμαστε τον Θεό μας, γιατί το να πιστεύεις σ’Αυτόν, αλλά να μην Τον σέβεσαι είναι μεγάλη ανοησία, ενώ το να ασεβείς έναντι του θεού κάποιου άλλου, ακόμη κι αν εσύ ο ίδιος πιστεύεις πως ψεύτικος θεός είναι, διόλου δε σε τιμά ως άνθρωπο.  Αυτό, το δεύτερο μάθημα, που αφορά τους θεούς των άλλων, είναι φυτεμένο μέσα μου γερά -ευγνωμονώ τους δασκάλους και τα σχολεία απ’όπου πέρασα για κάθε μάθημα ζωής που φύτεψαν μέσα μου, συμβάλλοντας στην καλλιέργεια που εντελώς απαραίτητη είναι για να μπορούμε να συμβιώνουμε αρμονικά με κάθε συνάνθρωπό μας. Οτιδήποτε άλλο πρόκληση είναι και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ο κάθε προκαλούμενος διαθέτει ανεκτικότητα κι αυτοσυγκράτηση, ίσα ίσα που στις δια λόγου προκλήσεις κάποιοι απαντούν με εγκλήματα, πολύ φριχτά μάλιστα και ιδιαζόντως ειδεχθή. 

Όχι, βέβαια, δεν προσπαθώ να αθωώσω τους τρομοκράτες, που εγκληματίες είναι, ούτε τους φανατικούς ισλαμιστές-αντιθέτως πιστεύω ακράδαντα στην καστοριανή παροιμία «Μη, νύφη, όπως ήξερες, αλλά όπως ηύρες» ως βασικό κανόνα που τους αφορά όταν βρίσκονται σε οποιοδήποτε χριστιανικό κράτος, όπου πρέπει να σεβαστούν αυτούς που τους φιλοξενούν, να σεβαστούν την πίστη τους, τις συνήθειές τους, τους κανόνες που ισχύουν στη ζωή των ντόπιων, με τους οποίους καλούνται να συμβιώσουν και αυτό πρέπει αρμονικά να γίνεται. Για το καλό όλων και για όσο τουλάχιστον φιλοξενούνται σε περιοχές όπου ήρθαν χωρίς να τους έχει καλέσει κανείς και μάλιστα σε καιρούς που όλα τα της ζωής έχουν γίνει πολύ δύσκολα πια… Ας προσέξουμε όλοι για το καλό όλων μας...

ΥΓ: Νομίζαμε πως είχαμε ξεμπερδέψει οριστικά και προ πολλού με τους αποκεφαλισμούς, μα για άλλη μια φορά ήμασταν φριχτά γελασμένοι… Και, επιτέλους, πόση φρίκη να αντέξει πια ο κόσμος!...

 Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Νοεμβρίου 2020, αρ. φύλλου 1053.