ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ευαγγελίας Λάππα: Το Ημερολόγιο του Μοναστηρίου

 

εκδόσεις Νάμα

Παραμονές του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της συμπλήρωσης ακριβώς 200 χρόνων από την έναρξη της θαυμαστής Επανάστασης των Ελλήνων, πήρα στα χέρια μου ένα μεγάλο δώρο, ένα Δώρο! Ένα γοητευτικό από το εξώφυλλό του κιόλας βιβλίο, με τη γοητεία του να αναβλύζει από τον τίτλο του, την όμορφη εικόνα του, τη σημείωση πως η ιστορία του έχει κερδίσει βραβείο σε λογοτεχνικό διαγωνισμό-βραβείο που εγγυάται την ποιότητα της ιστορίας που βιβλίο έγινε! Κι έπειτα τα άλλα στοιχεία της γοητείας του: πως η συγγραφέας του είναι ένα παιδί, μαθήτρια του Λυκείου! Μια μαθήτρια που δεν εκφράζει τα συναισθήματά της, πράγμα πιο συνηθισμένο, αλλά ενδιαφέρεται και μάλιστα έμπρακτα για τις αλησμόνητες πατρίδες του Ελληνισμού, αυτές που, όταν αξιώνεσαι να τις περπατήσεις, συναντάς παντού Ελληνικά ίχνη ευδιάκριτα, συναντάς την ίδια την Ελλάδα, που χαράχτηκε με απλοχεριά κι έπειτα οι συμφωνίες τρίτων την υποχρέωσαν ν’ αποτραβηχτεί, αφήνοντας τα κομμάτια της σε χέρια ξένα. 

Κι ήταν αυτή η Ελλάδα μια ψυχή που μεγαλούργησε, φτιάχνοντας θαύματα, που σήμερα αποφέρουν χρήματα σ’ εκείνους που έχουν τα θαύματα στην κατοχή και ιδιοκτησία τους, άλλοτε μαγειρεύοντας ταμπέλες που παραπλανούν, άλλοτε έχοντας το θάρρος να μιλήσουν με ειλικρίνεια. Οι τελευταίοι, οι ειλικρινείς, είναι οι σπανιότεροι. Γι’ αυτό και το πρόσφατο άρθρο του Ντένκο Μαλέσκι, πρώην υπουργού Εξωτερικών του κράτους των Σκοπίων και πρώην αντιπροσώπου του στον ΟΗΕ, μα πάνω απ’ όλα καταρτισμένου και πιστού στην αλήθεια επιστήμονα, προκάλεσε σεισμό: ένας Σκοπιανός είπε για τη χώρα του ό,τι λέμε, όχι εμείς οι Έλληνες, αλλά ό,τι λέει η ιστορική αλήθεια! Ας επιστρέψουμε, όμως, στο βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα:

Ευαγγελία Λάππα το ονοματεπώνυμο της συγγραφέως του, η οποία κατάγεται από το ιστορικό Σούλι, αλλά ζει με την οικογένειά της στην Αττική. Πολύ καλά κάνει και στις 6 φράσεις με τις οποίες μας συστήνεται στο αυτί του βιβλίου σημειώνει την αγάπη της για την Ιστορία, τα Θρησκευτικά, τα Αρχαία Ελληνικά και τα Εικαστικά κι ακόμα πιο καλά που γράφει πως απ΄ όλη την Ιστορία μας αγαπά περισσότερο να μελετά τον Μακεδονικό Αγώνα και τους Βαλκανικούς Πολέμους. 

Διαβάζοντας αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητάς της, δεν αποφεύγω να θυμηθώ το μόνιμο παράπονο όλων εμάς που ασχολούμαστε με την Ιστορία ερασιτεχνικά, από μεγάλη αγάπη: να κατευθυνόμαστε στην αίθουσα όπου κάποιος φορέας έχει κουραστεί και ξοδευτεί για να ακούσει το κοινό σπουδαία πράγματα για κάποιο σπουδαίο ιστορικό πρόσωπο ή γεγονός κι ο μέσος όρος ηλικίας των προσερχομένων στην εκδήλωση να είναι στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω από τα 50! Και βγαίνοντας γεμάτος ευφορία, όταν ο ομιλητής τα έχει καταφέρει να σε συναρπάσει, σχεδόν απελπίζεσαι βλέποντας τις καρέκλες των διπλανών καφετεριών γεμάτες νεότερο κόσμο, ανάμεσά τους και άνθρωποι με σπουδές, όχι άσχετοι!... 

Κι ο ομιλητής να ‘χει κάνει το καλύτερο δυνατόν, εμπλουτίζοντας την ομιλία του με εικόνες (άρα χιλιάδες επιπλέον λέξεις), συχνά και όταν προσφέρεται και με μουσική… Και παρ’ όλα αυτά να παραμένει ο νεότερος Έλληνας παγερά αδιάφορος κι εντελώς ασυγκίνητος και να μην πλησιάζει ούτε να δει μήπως και αξίζει να μείνει να ακούσει… Τεράστια απογοήτευση και τέτοια που μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε να βρούμε άλλον τρόπο, μπας και τα καταφέρουμε να προσελκύσουμε τους νεότερους, όσο κι αν ξέρουμε πως ο λόγος είναι ο κύριος τρόπος και ο μόνος δρόμος, όλα τ’ άλλα τον λόγο βοηθούν και θα πρέπει όλοι να μάθουμε να ακούμε, γιατί ο άλλος τρόπος το διάβασμα είναι και έχει περισσότερες απαιτήσεις…

Ευαγγελία το όνομα του κοριτσιού με τα σπάνια αυτά ενδιαφέροντα, που, άθελά μου, σήμανε μέσα μου κάτι πολύ δυνατό: χτύπησε χαρμόσυνα μια καμπάνα, την καμπάνα της χαράς και της ελπίδας πως να ένα πολύ καλό νέο, να ένα παιδί που νοιάζεται, μελετά, ερευνά, παλεύει δια της γραφής, εκφράζει την αγάπη του, δημιουργεί, με αγάπη, με μεράκι, με ταλέντο! Στο βιβλίο της η νεαρότατη συγγραφέας προσωποποιεί τις αγαπημένες της πόλεις και χώρες, τους δίνει φωνή και λαλιά κι εμείς τις ακούμε να μας μιλούν για τα πάθη και για τα βάσανά τους. Επιπλέον, μας παίρνει από το χέρι και μαζί της τα επισκεπτόμαστε τα μέρη αυτά τα βασανισμένα και αλησμόνητα και, με τη βοήθεια και των πανέμορφων εικόνων του Σπύρου Ζαχαρόπουλου, όχι μόνο τα βλέπουμε, μα ακούμε και τους χτύπους της καρδιάς τους. Τι άλλο να περιμένει κανείς από ένα βιβλίο, τι περισσότερο!...

Σε μας απομένει, λοιπόν, να το προμηθευτούμε και να αφεθούμε στη γραφίδα της Ευαγγελίας, να μας ταξιδέψει εκεί όπου οφείλουμε να επανερχόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται, αν θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες και να είμαστε. Γιατί η ονομασία «Έλληνας» τίτλος τιμής είναι που δεν τον κληρονομείς μονάχα, αλλά προπαντός τον κερδίζεις όταν τιμάς τους αγώνες για λευτεριά των προγόνων σου και το κάνεις έμπρακτα και με επίγνωση κι όχι με κραυγές κενές νοήματος και περιεχομένου, όπως δυστυχώς συνηθίζεται στην εποχή μας… 

Δημοσευθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Απριλίου 2021, αρ. φύλλου 1076.