Διανύοντας την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, την εποχή κατά την οποία ο όρος "επιστημονική φαντασία" έχει καταστεί συνώνυμος της προβλέψιμης καθημερινότητας, στα χρόνια όπου ο άνθρωπος με τα επιτεύγματά του σε μακρόκοσμο και μικρόκοσμο έχει συνηθίσει (σ)το "θαύμα", το να αναφέρεται κανείς στην πνευματική προσφορά και μαρτυρία του μοναχισμού σήμερα αγγίζει, για την πλειονότητα της κοινωνίας, τα όρια του γραφικού. Αν μη τι άλλο, αυτός, ο αθεράπευτα προσκολλημένος στο "αποβλητέο μεσαιωνικό παρελθόν", είναι άξιος συγκατάβασης και συμπάθειας.
Αυτή την, κατά τα άλλα, θλιβερή κοινή εμπειρία απαξίωσης παραδειγμάτων του βίου, που άλλοτε ανέβλυζαν νόημα και γνησιότητα, μπορεί να την ανατρέψει μόνο η αυτοψία του προσωπικού βιώματος. Όσα περίτεχνα σχήματα λόγου και βαθυστόχαστες θεολογικές έννοιες και να επιστρατευθούν για τον σύγχρονο μοναχισμό, όλα θα φαντάζουν κύμβαλα αλαλάζοντα για ένα παρελθόν ρομαντικό αλλά εξάπαντος χαμένο.
Την άφατη χαρά για τη δυνατότητα μετοχής σε αυτό το βίωμα, που αποτελεί αδιάψευστο αποδεικτικό στοιχείο για τη διακριτική αλλά μακρόσυρτη διάρκεια ενός άλλου τρόπου ύπαρξης και όχι μια άλογη συναισθηματική έξαρση, γευόμαστε οι κάτοικοι της Καστοριάς στα πρόσωπα εφτά επίμονων αντιστασιακών. Δεν είναι άλλοι από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Αγίων Αναργύρων Μελισσοτόπου που αντιστέκονται με Θεόσδοτο πείσμα στην ασχήμια του κόσμου. Του κόσμου που ασφυκτιά από την υποκειμενική σχετικοποίηση των πάντων κατά τις βουλές της φιλαυτίας, από τη στυγνή αντικειμενοποίηση του μυστηρίου της ζωής σε εξουσιαστικούς θεσμούς που συνθλίβουν αντί να διακονούν τον άνθρωπο.
Ταγμένοι μαχητές ενάντια στη φανταχτερή επιφανειακότητα της πολυτέλειας και της άνεσης, ενάντια στη ρηχότητα του καθωσπρεπισμού και της θρησκευτικής επανάπαυσης, οι μοναχοί του μοναστηριού των Αγίων Αναργύρων ματώνουν μπροστάρηδες στο αντάρτικο που ξεκίνησαν οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, οι κυνηγημένοι Προφήτες, οι Μάρτυρες και Όσιοι της πίστεως. Όχι μιας μεταφυσικής και αναπόδεικτης πίστεως που εγκλωβίζει τον άνθρωπο σε αιθέριες σφαίρες αλλά της πίστης που σφυρηλατεί σχέση προσωπική και απτή με τον Θεό, ο μανικός έρωτας του οποίου Τον γέννησε ως έναν από εμάς.
Αυτή την εμπιστοσύνη, που στις ακρότατες συνέπειες της νικά το μισητό παράσιτο της ζωής, τον θάνατο, καλλιεργούν οι ταπεινοί μοναχοί των Αγίων Αναργύρων και προσφέρουν αφειδώλευτα σε όποιον ανησυχεί και διαπιστώνει ότι, με τις δικές του δυνάμεις μόνο, αδυνατεί να φανερώσει τον εαυτό του ως κάτι άλλο από ένα περιφερόμενο έλλογο ζώο με ημερομηνία λήξης.
Αντίδοτό τους στα δηλητηριώδη τσιμπήματα της επιπολαιότητας του κόσμου η επώδυνα δοκιμασμένη οδός του Σταυρού. Στον θυσιαστικό τρόπο βίου περιτέμνεται κάθε φρόνημα και επιθυμία που αντιστρατεύεται την αγάπη του Θεού και του πλησίον. Οι ασκούμενοι σε αυτόν τον μαρτυρικό στίβο πατέρες του μοναστηριού των Αγίων Αναργύρων φωτοδοτούν με νόημα ύπαρξης ο,τιδήποτε σκοτεινό εκβάλλει η ματαιότητα του κόσμου.
Η μικρή και ταλαιπωρημένη κοινωνία της Καστοριάς απαρτίζεται από μέλη που προσπαθούν να αντιπαλέψουν ό,τι κι ένας σύγχρονος άνθρωπος στην άλλη άκρη της γης. Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι κοινωνικές δομές, τα οικονομικά μεγέθη, τα ήθη μεταξύ των λαών, τα μεγάλα ερωτήματα για την περιπέτεια της ζωής θα βοούν εντός της ύπαρξης ή θα καταπνίγονται με ψευδαισθήσεις. Και σ’ αυτά τα ερωτήματα οι αθλητές του Χριστού, στους πρόποδες του Βιτσίου, δεν προτείνουν και δεν μεταχειρίζονται ετοιμοπαράδοτες θρησκευτικές συνταγές γενικής χρήσης. Συνιστούν, κατά την αρχαία παράδοση της ασκητικής επιστήμης, την απροϋπόθετη αυτοπαράδοση στο θέλημα του Θεού, την αντίσταση κατά της επηρμένης λογικής που γέμισε τη ζωή με το παράλογο κάθε είδους, εμπνέουν την προτεραιότητα στο ανεπανάληπτο πρόσωπο του καθενός, έναντι της υπαγωγής στην ενστικτώδη ανώνυμη μάζα.
Σε ένα κόσμο που εξορίζει τον έρωτα στα ορμέμφυτα, που εξαντλεί την αλήθεια στις εγωικές απαιτήσεις, που κολοβώνει την ελευθερία στα μέτρα του δικαιώματος, οι πατέρες της μονής μάς μεταγγίζουν με τη θυσιαστική τους διακονία την υπέροχη οσμή και ευωδία της πιο δραστήριας ησυχίας, της προσευχής και της δοξολογίας του Παλαιού των Ημερών, που με το κορμί και το αίμα του Υιού Του, σε κάθε σύναξη, ενοποιεί τον διασπασμένο άνθρωπο και τον επανατοποθετεί στην απωλεσθείσα καθολικότητα.
Όλα αυτά αποτελούν μια διαπιστωμένη βεβαιότητα για κάθε αμαρτωλό αλλά τίμιο προσκυνητή της Ιεράς Μονής Αγίων Αναργύρων. Η προσωπική προσέγγιση των παραπάνω, όταν καλλιεργείται στη γνήσια σχέση και όχι στις απαιτήσεις και επνοήσεις του μίζερου εγωισμού, δεν αναιρεί την αλήθεια αλλά την πλουτίζει. Το ίδιο πράττει ο γράφων, το ίδιο έπραξε και η χριστουγεννιάτικη εκπομπή της ΕΤ3 "Οξυγόνο", που μας χάρισε ένα άρτιο αισθητικά μικρό οδοιπορικό στο δικό μας οξυγόνο: την Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων Μελισσοτόπου και τους πτωχούς και Θεοπείσμονες διακόνους της. Ευχαριστούμε τους εξαίρετους επαγγελματίες της δημόσιας τηλεόρασης αλλά και το "πρωτογενές υλικό" της εκπομπής, τους πατέρες της Ιεράς Μονής, χωρίς τους οποίους θα είχαμε άλλο ένα βαρετό "θρησκευτικό" αφιέρωμα. Αλλά και αναμένουμε. Η πανδαισία αυτού του υπαρξιακού πλούτου δεν χωράει σε μία εκπομπή…
Η χρονιά που πέρασε, το μαρτυρικό έτος του Γολγοθά των μοναχών των Αγίων Αναργύρων, τους ανέδειξε για μια ακόμη φορά ως τα κατεξοχήν πρόσωπα της χρονιάς, αφού με την υπομονή και την καρτερία τους στον αδυσώπητο διωγμό που υφίστανται, σε όλους εμάς τους «ασθενείς» κομίζουν ασυμβίβαστοι μία επαναστατική πρόταση ζωής, συνεπείς στην κληρονομιά των Αγίων του Θεού. Και επειδή η ζωή δεν τεμαχίζεται σε εύληπτα σχήματα, αλλά προκαλεί σε μετοχή, η πρόκληση – πρόσκληση της Μονής των Αγίων Αναργύρων παραμένει ατόφια η ίδια αρχαία καινοδιαθηκική: «Έρχεσθε και ίδετε!»
Καλοί μου πατέρες, κάθε συμβατικός προσδιορισμός του χρόνου καταλήγει με την ελπίδα της Γέννησης του Θεανθρώπου. Το 2007 όμως η ελπίδα αυτή γεννήθηκε τραυματισμένη από τη λόγχη της ακοινωνησίας, σταυρωμένη από υπερχειλίζουσα "πατρικότητα", προδωμένη από σύγχρονους Πιλάτους, "ξεδιψασμένη" από το ξίδι της υποκρισίας και της υπεκφυγής, νεκρωμένη και θαμμένη στα έγκατα της "κατά Χριστόν παιδαγωγίας"… Είθε το νέο έτος 2008 να είναι για σας, κατά συνέπεια κυρίως για μας, το έτος της «εκ νεκρών εγέρσεως».
Καλή Ανάσταση!
(*) Αφορμή του κειμένου αυτού αποτέλεσε η εξαίρετη εκπομπή της ΕΤ3 «Οξυγόνο», η οποία αφιέρωσε το φετινό εορταστικό της Χριστουγεννιάτικο θέμα στην Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων και στους αγαπητούς μας πατέρες.
Σχετικά κείμενα:
- ΑΝΔΡΕΑΒΙΤΟΥΛΑ: corpus Christi ἢ ἄλλως corpus narcissi
- ΑΝΔΡΕΑΒΙΤΟΥΛΑ: Ὁ ἐκκλησιασμὸς τοῦ κοινωνικοῦ ζητήματος
- ΑΝΔΡΕΑΒΙΤΟΥΛΑ: Ἡ ἀκρισία γεννᾶ τὴν κρίση
- ΑΝΔΡΕΑΒΙΤΟΥΛΑ: Μιὰ ἀγωνία ὅλο τέχνη
- ΑΝΔΡΕΑΒΙΤΟΥΛΑ: Μεγάλη Τεσσαρακοστή: επ-αναστατικό οδοιπορικό εξέγερσης
- ΑΝΔΡΕΑΒΙΤΟΥΛΑ: Η αγαπητική τρέλλα της Ορθοδοξίας… σε ένα νησί
- ΑΝΔΡΕΑ Γ.ΒΙΤΟΥΛΑ: Η οικουμενικότητα της Εκκλησίας και το σύνδρομο του επαρχιωτισμού
- ΑΝΔΡΕΑ Γ.ΒΙΤΟΥΛΑ: Θρησκευτική αποχαύνωση και εκκλησιαστική αφύπνιση
- ΑΝΔΡΕΑ Γ.ΒΙΤΟΥΛΑ: Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας και το ήθος του Επισκόπου
,
Ευτυχώς που στο χώρο της Εκκλησίας υπάρχουν πατέρες σαν τους μοναχούς των Αγίων Αναργύρων. Κι ας διώκονται. Δεν πειράζει. Όσο τους κυνηγάει και τους αδικεί ο Δεσπότης μας, εμείς τόσο πιο πολύ θα τους αγαπάμε, και θα εμπιστευόμαστε τις ανάσες του είναι μας στο οξυγόνο της καρδιάς τους. Ο Χρόνος είναι απόλυτος σύμμαχος του Μοναστηριού. Και τα λίγα μελανά σημεία φεύγουν από τον ορίζοντα, το τοπίο ξεδιαλύνει, τα προσωπεία ξεσκεπάζονται, και η αλήθεια θα οδηγήσει σε φοβερές ανατροπές. Δεν έχουν ακατάλυτη δύναμη ο νόμος της ισχύος και της δύναμης, Σεβασμιότατε! Όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε, τόσο περισσότερο καλό θα κάνετε και στον εαυτό σας και στον τόπο...
ΑπάντησηΔιαγραφή