ΟΔΟΣ: ΕΥ

[Ευ αγωνίζεσθαι]

Το θέμα και λόγω του mundial που ξεκίνησε σε πόλεις της Νότιας Αφρικής, έχει μια επιπλέον χωριστή επικαιρότητα, κυρίως εν όψει του ότι εξ αιτίας της οικονομικής και πολιτικής κατάστασης της χώρας, για τους περισσότερους Έλληνες, η ελπίδα για διάκριση της ελληνικής ομάδας θα επιδράσει ως προσωρινό υποκατάστατο της (περίφημης πια) εθνικής αυτοπεποίθησης. Ως μια ακόμη αυταπάτη.

Πρόσφατα λοιπόν, επαγγελματίας του αθλητικού χώρου που κατάγεται από την Καστοριά και αγωνίζεται σε μεγάλη ομάδα του νότου, κατά την διάρκεια ενός αγώνα, έφτυσε (!) επαγγελματία αθλητή της αντίπαλης ομάδας. Το έκανε επειδή όπως δικαιολογήθηκε μέσω του δικηγόρου του στον αθλητικό δικαστή στον οποίο παραπέμφθηκε, ο «αντίπαλος» τον «προκάλεσε».

Aσφαλώς η πράξη του συγκεκριμένου συμπατριώτη μας, είναι ασυμβίβαστη για το αθλητικό ήθος και ιδεώδες. Αλλά είναι ακόμη πιο αδιανόητη στις απλές κοινωνικές σχέσεις και στις αξίες του σημερινού πολιτισμού. Καθ’ ότι το «φτύσιμο» του άλλου, στον ελληνικό και δυτικό κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς ευρύτερα, ισοδυναμεί με την χειρότερη ίσως μορφή ύβρεως, προσβολής και ένδειξη ακραίας περιφρόνησης στο θύμα. Περιφρόνησης χωρίς πολλά λόγια. Γι’ αυτή την πράξη του επιβλήθηκε και σχετικό χρηματικό πρόστιμο. Όμως, αξιοσημείωτο είναι ότι σύμφωνα με τον αθλητικό τύπο, ο εν λόγω επαγγελματίας αθλητής είναι επιπλέον και υπότροπος, πριν έναν χρόνο είχε κάνει το ίδιο σε άλλον αθλητή.

Oπότε το ζήτημα αφορά έστω έμμεσα και την Καστοριά. Με την έννοια όταν πριν μερικά χρόνια, ο εν λόγω επαγγελματίας αθλητής «δόξασε» την Ελλάδα συμμετέχοντας σε διεθνή αγώνα, ο Δήμος Καστοριάς -όπως σε ανάλογες περιπτώσεις επανέλαβε στο παρελθόν και άλλες φορές κάτι που άλλωστε συνηθίζεται στην Ελλάδα- τον τίμησε τόσο, ώστε θα έριχνε και τα τείχη της πόλης για να τον υποδεχθεί, αν σώζονταν βεβαίως υπολείμματά τους, και δεν είχαν προλάβει να τα εξαφανίσουν διάφοροι άλλοι, σχετικοί και άσχετοι.

Kαι επειδή δεν υπήρχαν (αρκετά) τείχη, του επιφυλάχθηκε υποδοχή ολυμπιονίκη, του απονεμήθηκαν μετάλλια, και επιπλέον δόθηκε το όνομά του σε αθλητική εγκατάσταση. Ποιος να ξέρει άραγε, μπορεί και να δάνεισε ήδη την ονομασία του σε κάποιον δρόμο της πόλης. Καθ’ ότι η Καστοριά, ως «πατρίς ευγνωμονούσα», έχει ευαίσθητα αντανακλαστικά σε κάθε ευκαιρία που θωπεύει και κολακεύει ρηχές απαιτήσεις του κοινού, ή ακόμη περισσότερο γράφει στα ΜΜΕ και στα φλας των φωτογραφιών, αλλά και φέρνει ψήφους ή και σταυρούς.
Οι «αυθόρμητες» αυτές εκδηλώσεις ενδεχομένως να σκηνοθετούνται και από image makers, σαν κι’ αυτούς που έχουν την φαεινή ιδέα να δείχνουν και να εκθέτουν κάθε χρόνο τον Οικουμενικό Πατριάρχη να παρέχει ευχή και ευλογία στον κάθε υποψήφιο της Eurovision, μηδέ του αοιδού του απελπιστικού φετινού άσματος εξαιρουμένου.

Tο πρόβλημα επομένως, δεν είναι (μόνο) η πρωτόγονη περιφρόνηση που επέδειξε ο συμπολίτης στον ανταγωνιστή του, ούτε το ότι δεν βρήκε καν το κουράγιο και το θάρρος να ζητήσει συγνώμη, αλλά αντίθετα έψαχνε και τα ρέστα, ζητώντας -μέσω του δικηγόρου του πάντοτε- την παραδειγματική τιμωρία του σιελοθύματός του, για την προηγούμενη «πρόκληση» η οποία τον ώθησε στην βάρβαρη αυτή αντίδραση. Η οποία θα πίστευε κανείς ότι ανήκει στο ξεχασμένο παρελθόν. Ή σε άλλες χώρες ισλαμικής κυρίως επιρροής. Αλλά τα 400 -ίσως και παραπάνω- περιβόητα χρόνια κατά τα οποία οι Έλληνες γλύτωναν ευτυχισμένοι από την λατινική καλύπτρα, υποτελείς όντες στο οθωμανικό φακιόλιο, εξακολουθούν φαίνεται να γητεύουν αρκετούς και από τους νεοέλληνες. Οι οποίοι είτε ως δερβίσηδες και γκαρντάσηδες, είτε ως τσιφτετελούδες, είτε ακόμη ως ακτιβιστές παρέα με τους Τούρκους συντρόφους τους παγκόσμιας και εγνωσμένης φήμης ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είτε ακόμη και ως φτύστες, γράφουν το παρόν και προδιαγράφουν το μέλλον.

Aυτό καθ’ εαυτό το θλιβερό περιστατικό είναι πρόβλημα του ίδιου, της ομάδας του, των εργοδοτών του, των θαυμαστών του και των τρόπων του. Αφού δεν μεταμελείται, μπορεί να φτύνει όσο θέλει, ιδίως όταν προκαλείται. Κάποια στιγμή θα αντιληφθεί ότι κανείς δεν βρήκε το δίκιο του με αυτό τον τρόπο.
Όμως το περιστατικό εκθέτει τον Δήμο Καστοριάς που τόσο βιαστικά με την πρώτη επιτυχία -έστω κι’ αν είναι μια αδρά αμειβόμενη επιτυχία- έσπευσε σε προηγούμενη δημοτική θητεία να απονείμει τις ύψιστες διακρίσεις του στους ικανούς κατά τα άλλα συμπολίτες. Που εξ αιτίας της καταγωγής τους, δοξάζουν την Καστοριά για 2-3 ημέρες. Και δανείζουν έτσι, για λίγες από τις σταγόνες της επιτυχίας στην γενέτειρα.

Δεν είναι ξεκάθαρο αν η επιβολή πειθαρχικών κυρώσεων, και μάλιστα για πράξεις με τις οποίες εκδηλώνεται η έλλειψη αγωγής και ευγένειας, μπορεί να υποχρεώνει τον Δήμο Καστοριάς να ανακαλέσει τις αποφάσεις του για μόνιμες τιμές που του δόθηκαν. Ίσως και να πρέπει να συμβεί αυτό. Διότι δεν μπορεί να μένει χωρίς συνέπειες μια τέτοια πράξη, πόσο μάλλον όταν γίνεται επανειλημμένα.

Tο βέβαιο όμως είναι ότι θα πρέπει στο μέλλον, σε κάθε ανάλογη περίπτωση, ο Δήμος Καστοριάς να απονέμει διακρίσεις και εύφημες μνείες, βραβεία και παράτες, με μεγαλύτερη φειδώ και περίσκεψη. Ή έστω, όχι με την πρώτη ευκαιρία, χωρίς προηγουμένως ο ένδοξος αθλητής, τραγουδιστής, πρωταγωνιστής σε reality show, να έχει αποδείξει με την ζωή και την στάση του, ότι εκτός από τις περιστασιακές επιτυχίες, διακρίνεται για το ήθος και το επίπεδό του. Ότι έχει αντίληψη του ευ αγωνίζεσθαι, και των στοιχειωδών κανόνων συμπεριφοράς. Στο κάτω-κάτω αυτό είναι που χρειάζεται σε μια χώρα και μια πόλη, στην οποία τόσο τα πτυελοδοχεία, όσο και οι πινακίδες «απαγορεύεται το πτύειν», υποτίθεται ότι αποσύρθηκαν εδώ και μερικές δεκαετίες.