ΣΟΦΙΑΣ ΜΠΟΥΤΣΙΑΔΟΥ-ΚΑΡΟΛΙΔΟΥ: Κιβωτός

Στην κιβωτό του ονείρου προσπάθησα να διασώσω την αξιοπρέπεια του κόσμου.
Ανέβηκα τα πέτρινα σκαλιά με τ’ ασπρισμένα φρύδια των επιβαλλόμενων πρέπει.
Αναρριχήθηκα, γδέρνοντας την ψυχή, στην ασύμμετρη πρόσβαση του ορατού και του αόρατου, σιμά στον ομφαλό του μικρόκοσμου της επιβαλλόμενης ευτυχίας.
Ίδρωσα στον καταμερισμό των πρόσκαιρων θησαυρών που περικλείονται στα τετραγωνισμένα άχρηστα παλιόχαρτα της σειράς, εκεί στα (χαμογελαστά;) προσωπεία, καθώς αντίκριζα την ψευτιά καλά οργανωμένων πλαστικών παραδείσων.
Αγκάλιασα την τετριμμένη καθημερινότητα με την επιβαλλόμενη προσοχή.
Μήπως ξεφύγει ένας πόντος, από την πορεία που άλλοι καθόρισαν από μακριά:
Μη γελάς!
Μη κλαις!
Να μην ονειρεύεσαι!
Χαμένος χρόνος….
Σφιχτά τα χείλη παραμένουν κι εμείς ανέκφραστα ομοιώματα που είχαν την τύχη να συνωστίζονται στις προκυμαίες.
Μην ερωτευτείς!
Μην αγαπήσεις!
Μη πονέσεις!
Κι όταν ο πόνος σου γεννήσει πόνο, τότε οι ορίζοντες θα ρθουν σιμά σου και θα σφίξουν τον βρόγχο που τον λέμε απελπισία.
Και η κιβωτός του ονείρου σου θα αργήσει να ρθει, αφού τα ξύλινα τείχη έγιναν τώρα αταξίδευτα για σένα.