ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΡΗΓΙΑΝΝΙΔΟΥ: Χιλιάδες λευκές πεταλούδες

Πάντα φωνάζει στο γυμνωμένο σύγκλαδο το νυχτοπούλι 
Επάνω από του σεληνιακού το βήμα, 
Ηχεί ένας παγωμένος άνεμος στα τείχη του χωριού.
Georg Trakl, Anif


Παραμονή Χριστουγέννων. Μεσάνυχτα και ερημιά. Χιόνι λευκό και άσπιλο στους δρόμους. Σ’ ένα μικρό ορεινό και απομονωμένο χωριό. Πολύπαθο και μαρτυρικό. Λιγοστά σπίτια και μια μικρή πλατεία. Μικρή ζεστή κοινότητα. Όλοι γνώριμοι και συγγενείς.
Απόψε Ψυχή δεν κυκλοφορεί. Τα σκυλιά αλυχτούνε. Μόνο ο ψάλτης του χωριού παίρνει τους δρόμους και τα σοκάκια και κτυπά τις πόρτες. Μαζεύει καλούδια από τους νοικοκυραίους. Ψάλλει τα κάλαντα. Με τον δικό του τρόπο. Με πίστη και αγάπη. Με ζέση και δέος. Χρόνια μόνος και έρημος. Ιδιόρρυθμος και μοναδικός. Στη δίνη των σκέψεων του κλεισμένος. Παιδί σε σώμα ενήλικου άνδρα. Γύρω τείχη ψηλά κι αδιαπέραστα. Μόνο σαν βρίσκεται στον οίκο του Θεού του εκφράζεται. Με την καθάρια φωνή του. Τραγουδά και ευφραίνεται η καρδιά του. Κι οι άγγελοι κλαίνε στη γη.
Τώρα στέκεται μπροστά στη δική μου πόρτα. Μάτια σκοτεινά. Βλέφαρα χιονισμένα. Ψάλλει δυνατά. Κι εγώ σκέφτομαι όλες τις άστοχες πράξεις και τα κούφια λόγια. Στην κοινωνία των λύκων που άλλοτε περιθάλπει, μα άλλοτε περιπαίζει και απομονώνει. Ψάλλει και έπειτα φεύγει για να γυρίσει σ’ ένα παράπηγμα στην αυλή του πατρικού σπιτιού του. Στη μοναξιά. Που έμαθε να αγαπά. Εξόριστος από πατέρα και μητριά. Όπως στα παραμύθια του παλιού καιρού. Με το βάρος της θνητής μοίρας στις πλάτες του. Μοίρας κοινής για όλους, απόκληρους και άρχοντες, ζητιάνους και πρίγκιπες. Επιστρέφει. Φωτιά σβησμένη. Μάνα στο χώμα. Σιωπή παντοτινή. Όλα ξεχασμένα. Πονάνε πιο πολύ.
Το χιόνι πυκνώνει. Ο άνεμος ουρλιάζει. Η παγωνιά χτυπά ανελέητα τα σώματα. Χιλιάδες λευκές πεταλούδες. Κρυφός χορός στον αέρα. Μαύρο τ’ ουρανού και λευκό της γης. Ξαναζώ έναν μυστικό χορό πάνω από τα νερά της λίμνης. Μια νύχτα κατάδική μου στου ονείρου την αλήθεια. Με φτερά στους ώμους.
Κάθε χωριό έχει τον τρελλό του. Κάθε ψυχή έχει τον πόνο της. Κάθε αυγή μια νέα ελπίδα.