ΟΔΟΣ: Κάποιος υπεύθυνος

ΟΔΟΣ 592 | 19.5.2011

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Στην απόφασή μου να σου γράψω συνέβαλαν τα εύστοχα άρθρα του κ. Θρασύβουλου Παπαστρατή με τον τίτλους “Quo vadis” και «Πολιτικές δυναστείες κλπ» που δημοσιεύτηκαν στα φύλλα 588 και 590. Είναι βέβαια και διάφορα ερωτήματα, αγωνίες και ανησυχίες που έχουν κορυφωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα και αναζητούν αφορμή έκφρασής τους.  Είναι βλέπεις εκτός από την γενική οικονομική κατάρρευση και η κατάσταση της Καστοριάς σε επίπεδο πολιτικό αλλά και αυτοδιοικητικό. Έτσι αρχίζω να πείθομαι ότι για όλα αυτά έπρεπε να υπάρχει μια οργανωμένη, θεσμοθετημένη απάντηση.

Πάντως στο βαρύ «κατηγορώ» του αρθογράφου σου, την απάντηση νομίζω την δίνει το δικό του παράδειγμα. Αν και γιος άλλοτε υπουργού (επί ΠαΣοΚ), που όσο τον θυμάμαι διακρίθηκε για την αστική μετριοπάθεια της ιδεολογικής του ταυτότητας, ο κ.Θρασύβουλος Παπαστρατής προτίμησε να μην γίνει κληρονομικός βουλευτής διαδεχόμενος τον πατέρα του. Αλλά να επιστρέψει και πάλι εκεί που ανήκουν όλοι οι Έλληνες: στον απλό λαό.

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι είμαι ήδη περίπου 50 χρονών όπως περίπου και όλοι οι υπόλοιποι της γενιάς μου. Σε όλα τα προηγούμενα χρόνια μου σφύριζαν διαρκώς από δεξιά και αριστερά ότι για να αποκατασταθεί κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά μια τάξη, ο ελληνικός λαός πρέπει να υπομένει λιτότητα, θυσίες και στερήσεις. Και ότι για την κακή κατάσταση, ευθύνονταν πάντοτε οι προηγούμενοι. Με την σημερινή κατάρρευση, αν για την αντιμετώπισή της χρειαστούν 20 χρόνια για να νοικοκυρευτεί ο τόπος, επόμενο είναι ότι όταν (και αν γίνει) αυτό το θαύμα, θα είμαι πια στην τρίτη ηλικία.

Δικαιολογημένα αναρωτιέμαι επομένως, αν και τι απ’ όσα συνέβησαν στην δική μου ζωή μέχρι τώρα, σε σχέση με την χώρα και το κοινωνικό σύνολο τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μου, είχαν κάποιο νόημα.
Κι’ αν σε τελική ανάλυση, υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για όλα αυτά. Κάποιος, που θα πρέπει να λογοδοτήσει για το κατάντημα της χώρας και την εξαπάτηση του κοινωνικού συνόλου.

Όχι βέβαια να βρεθεί απαραίτητα αντιμέτωπος με τις αυστηρότερες ποινές, αλλά έστω με κάποιο τρόπο να αποδοθεί δικαιοσύνη. Εκτός κάλπης φυσικά, μιας και η διαδικασία της δημοκρατικής νομιμοποίησης μέσω της εκλογής (και ειδικά της επανεκλογής), έχει αποχωριστεί στο μέγιστο βαθμό από την αυθεντική λαϊκή κυριαρχία. Την οποία υποτίθεται ότι αποτυπώνει.

Διότι είναι γεγονός ότι το πολίτευμα της Ελλάδας δεν είναι απόλυτα δημοκρατικό. Αντίθετα, τουλάχιστον στο επίπεδο των ηγετικών κυβερνητικών κομμάτων είναι οικογενειοκρατικό. Είναι σύστημα πελατειακό και για τον λόγο αυτό επιτρέπει, αν δεν προϋποθέτει κιόλας, την διαφθορά. Μια βαλκανική εκδοχή της Μέσης Ανατολής: Αυτό που κάποτε και πολύ εύστοχα αποκαλούνταν: Εγγύς Ανατολή. Και μάλιστα με τα όλα της. Στο τέλος-τέλος η μόνη διαφορά μας με την Συρία, την Αίγυπτο, ή ακόμη και με την Λιβύη, είναι ότι απλά εδώ την πολιτική εξουσία κρατεί όχι μια, αλλά 2-3 οικογένειες που απλώς εναλλάσσονται, πάντοτε βέβαια με εκλογές. Και συνιστούν την «ελίτ» που μονοπωλεί και λυμαίνεται τα πάντα.

Ξέρω βέβαια ότι με το ρηχό επιχείρημα «τον πολιτικό δεν τον στέλνεις στο δικαστήριο, αλλά ο λαός τον στέλνει σπίτι του», και κυρίως την γενικευμένη διαφθορά, οι ανυπόληπτοι πολιτικοί μας έχουν «πείσει» ότι κάθε σκέψη αναζήτησης και απόδοσης ευθυνών ισοδυναμεί με διωγμό του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια, έστω κι’ αν η προπαγάνδα μας έχει παραπείσει για το αντίθετο.

Έφταιγαν -και πράγματι έτσι είναι- οι αμέσως προηγούμενοι της Νέας Δημοκρατίας, που κυβέρνησαν την χώρα με ελαφρότητα σχολικής εκδρομής και άφησαν την χώρα ανοχύρωτη απέναντι στην διεθνή οικονομική κρίση. Ωστόσο, σε λίγους μήνες συμπληρώνονται 2 χρόνια (μισή θητεία) της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ. Εκτός από την εξάμηνη πολιτικά εγκληματική καθυστέρηση λήψης μέτρων που θα μπορούσαν να συμμαζέψουν την κατάσταση, τα πράγματα δεν εξελίσσονται αισιόδοξα. Παρά την πρωτοφανή κατάσταση πολιορκίας στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν αύριο-μεθαύριο ανακοινωθούν έκτακτες εκλογές, ή απλά με κάποιο τρόπο, η κατάρρευση της Ελλάδας, ακόμη και η έξοδος από το ευρώ.
Πώς θα μπορούσε όμως να σωθεί η χώρα, αν τις τύχες της χειρίζεται η εξουσιαστική ελίτ που προκάλεσε τα προβλήματα;

Παρακολουθώ για παράδειγμα τον κ. Φ. Πετσάλνικο τα τελευταία 30 χρόνια να μεσουρανεί, όπως κάποτε παρακολουθούσα για πολλά χρόνια τον κ. Κ. Σημαιοφορίδη, ή σε επίπεδο Καστοριάς για 8 τουλάχιστον χρόνια παρακολουθούσα την «Νέα Πνοή», αρχικά σαν μειοψηφία και στην συνέχεια σαν δημοτική αρχή να ηγούνται στον τόπο αλλά και στην Ελλάδα ως στοιχεία της πολιτικής της πραγματικότητας. Και διερωτώμαι, αν όλοι αυτοί είναι τελικά ανεύθυνοι για το κατρακύλισμα της χώρας και της Καστοριάς στο Ναδίρ. Ή τέλος πάντων ποιος ευθύνεται για το κατάντημα αυτό, αν δεν είναι οι ίδιοι;

Όλα αυτά τα χρόνια στην Καστοριά -για παράδειγμα- είναι άπειρες οι επιχειρήσεις και αμέτρητοι οι γουνοποιοί που απέτυχαν. Με συνέπεια να χάσουν την δουλειά τους και να καταστραφούν ανεπανόρθωτα. Να δημιουργηθούν στρατιές ανέργων.  Να βουτήξουν στην ανυποληψία, να χάσουν το σπίτι τους, το βιό τους, καμμιά φορά και την οικογένεια και τους φίλους τους. Κάποιες φορές αυτό συνέβη από την ατυχία τους, αλλά και κάποιες από την ανικανότητα και την επιπολαιότητά τους. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Στο τέλος ο χαμένος πάντοτε λογοδοτεί, ενώ δεν είναι λίγοι οι καμμένοι, χαμένοι και δαρμένοι, που σαν να μην έφθανε που έχασαν τα πάντα, σύρθηκαν και κατηγορούμενοι στα δικαστήρια επειδή δεν πλήρωναν τους φόρους τους ή το ασφαλιστικό τους ταμείο.

Ωστόσο, δεν είναι λίγες, αλλά αντίθετα πάρα πολλές οι περιπτώσεις για τις οποίες ευθύνονται οι ίδιοι οι πολιτικοί της Καστοριάς για τις λανθασμένες επιλογές τους, και για πράξεις και παραλείψεις που έβλαψαν τον τόπο. Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως αυτοί που καλούνται να πληρώσουν το τίμημα είναι οι ίδιοι οι πολίτες. Ποιος εν τέλει ευθύνεται για την γενική παρακμή και το οικονομικό  αδιέξοδο με την μεγάλη ανεργία της Καστοριάς, αν όχι οι βουλευτές της, και κυρίως αυτοί που υπηρέτησαν πολλά χρόνια, όπως οι κ.κ. Πετσάλνικος και Σημαιοφορίδης;

Βλέπω από την άλλη, όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στις ΗΠΑ. Εκεί, ο πρόεδρός τους (τωρινός αλλά και προηγούμενος), χωρίς να τάξουν λαγούς με πετραχήλια, αντέδρασαν με άμεσα μέτρα στα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης. Και αντέστρεψαν το κλίμα. Επιπλέον εκεί είναι που αυτές τις μέρες, μέσα σε ελάχιστες ώρες, για την εξιχνίαση των καταγγελιών μιας «απλής» καμαριέρας (και μάλιστα Αφρικανής και Μουσουλμάνας), ενεργοποιήθηκε ολόκληρος ο δικαστικός μηχανισμός της Νέας Υόρκης, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς κυκλώματα, χωρίς άμεσα ή όχι ανταλλάγματα, ακόμη και σε βάρος ενός από τους πιο ισχυρούς άνδρες του κόσμου. Πλούσιου, Γάλλου -και Εβραίου παρακαλώ.

Κι’ όμως εδώ, ενώ ο απλός λαός πληρώνει -και θα συνεχίσει για άγνωστο ακόμη χρόνο να πληρώνει- με βαρύ τίμημα την αποτυχία ή την ανικανότητα αλλά και τον βιασμό της Ελλάδας, δεν ισχύει το ίδιο για τους πολιτικούς. Δεν είναι παράδοξο αυτό; Δεν είναι άδικο, ειδικά δε με τις σημερινές εξελίξεις, όχι μόνο να υπάρχει σκανδαλώδης ασυλία που να προστατεύει συμπεριφορές ανικανότητας, αμέλειας, αδιαφορίας, διαφθοράς ακόμη και πράξεις που θυμίζουν «μαφία»;

Είναι βέβαιο, ότι δεν υπάρχει Έλληνας που να μην πιστεύει ότι και το ΠαΣοΚ, όπως και η Νέα Δημοκρατία, καθώς και η επιρροή των άκρων στην ελληνική κοινωνία, είναι οι αιτίες της σημερινής τραγικής κατάστασης. Όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι οι Έλληνες, εύχονται για να πετύχει η προσπάθεια, που υποτίθεται ότι καταβάλλει ο πολιτικός κόσμος και ιδίως η κυβέρνηση για να αντιμετωπισθεί το φοβερό θηρίο της καταστροφής της χώρας. Κατ’ αναλογία τις ίδιες ευχές κάνουν οι κάτοικοι της Καστοριάς για την πόλη, που μοιάζει σαν βομβαρδισμένο τοπίο από την εγκατάλειψη και την αδιαφορία.

Όμως ανεξάρτητα απ’ όλα τα ευχολόγια, μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να προβλεφθεί και ένα είδος κανονικού ελέγχου και επιβολής κυρώσεων σε βάρος διεφθαρμένων, ανίκανων, αδιάφορων, των ψευτών πολιτικών, τόσο σε γενικό όσο και στο αυτοδιοικητικό επίπεδο;  Μιας και οι ίδιοι επιδίωξαν την εκλογή τους, τάσσοντας λαγούς και πετραχήλια, μοιράζοντας ψέματα, υποσχέσεις αλλά και δεσμεύσεις; Όλα αυτά, όχι μόνο τα ανεκπλήρωτα όνειρα, αλλά τα δυσάρεστα αποτελέσματα της παράλυσης, της καταστροφής, της διαφθοράς και της ανικανότητας, δεν θα τα πληρώσει τελικά κανείς υπεύθυνος; Φθάνει μόνο η κάλπη για να στείλει σπίτι τους, τους ανίκανους και τους αποτυχημένους;

Οι εξελίξεις πείθουν ότι αυτό δεν φθάνει. Μέσω της επανεκλογής, των εκβιασμών, των ανταλλαγμάτων, της γενικευμένης ανυποληψίας, επιβιώνουν πολιτικά, όχι μόνο οι απλοί ανίκανοι, αλλά και οι απλά επικίνδυνοι. Τόσο απλά, όσο ήδη συμβαίνει.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Μαΐου 2011, αρ. φύλλου 592