ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Από τη Βουλή των Ελλήνων στη Βαστίλη των Γραικύλων

Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετα το «Μνημόνιο» είναι σαφές πως η κυβέρνηση δεν έχει πετύχει τίποτε. Ειδάλλως δε θα κατέφευγε σε νέα επώδυνα μέτρα, δε θα αναζητούσε εναγωνίως νέο δανεισμό και δε θα διαπραγματευόταν την εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας.
Η μάλλον για να είναι ακριβής ο λόγος, η κυβέρνηση πέτυχε κάποια πράγματα – αντιστρόφως. Διέλυσε την αγορά και σειρά παραγωγικών τομέων κι έκανε το μέσο Έλληνα φτωχότερο. Και το κυριότερο έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο.

Προφανώς οι εκατοντάδες χιλιάδες των αγανακτισμένων πολιτών δεν πτοούν ούτε τον πρωθυπουργεύοντα, ούτε την ομάδα που συγκροτεί το στενό κυβερνητικό του πυρήνα, και αποτελείται από άτομα της αποκλειστικής του επιλογής. Το σχέδιο τους είναι προμελετημένο: η χώρα είναι υπό Άλωση και υπό εκποίηση στα μεγάλα συμφέροντα που τον στηρίζουν, την ώρα που ο λαός του έχει γυρίσει την πλάτη – ή αν κρίνει κάποιος από τις εικόνες της Πλατείας Συντάγματος, ο λαός του επιδεικνύει ανοιχτές παλάμες.
Πέτυχε και κάτι ακόμη η κυβέρνηση. Την ολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος στο οποίο προΐσταται. Στα μάτια του λαού η Βουλή των Ελλήνων παραλληλίζεται με τη Βαστίλη. Διότι και οι δυο αποτελούν σύμβολα αυταρχισμού, αυθαιρεσιών και άδικων μέτρων σε βάρος του λαού. Δεν πιστεύω βεβαίως ότι οι κυβερνητικοί θα έχουν την τύχη του Λουδοβίκου και της Μαρίας Αντουανέτας – πιθανότατα θα προλάβουν να διαφύγουν με τα ελικόπτερα… Όμως αυτό που συνειδητά επιμένουν να αγνοούν οι κυβερνητικοί είναι πως για αυτή τη Βουλή ο ελληνικός λαός πραγματοποίησε σκληρούς αγώνες και επαναστάσεις. Η Βουλή των Ελλήνων δεν είναι Βαστίλη και δεν ανήκει στους πολιτικούς, αλλά στον ελληνικό λαό – που δικαιούται να τους στείλει στο σπίτι τους… Και θα πρέπει να το καταλάβουν καλά οι σημερινοί ένοικοι της Βουλής των Ελλήνων πως είναι προσωρινοί, πως η Βουλή δεν είναι ιδιοκτησία τους αλλά ανήκει στον ελληνικό λαό, και πως επίκειται η έξωση τους και το τέλος της ιδιωτικής και κληρονομικής δημοκρατίας των ολίγων, την οποία στηρίζουν. Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν υποτιμητικά «γραικύλους», μικρούς έλληνες δηλαδή, τους έλληνες σκλάβους, μετανάστες και ομήρους. Νομίζω ότι έρχεται το τέλος της εποχής των σύγχρονων γραικύλων.

Αλλά, το μεγάλο και αναπάντητο ερώτημα που έρχεται στη σκέψη των απλών καθημερινών πολιτών, που χάνουν τη δουλειά τους ή μειώνεται η ποιότητα ζωής τους είναι ποιο είναι το αντάλλαγμα για όλα αυτά που υπόκειται ο λαός. Οι νεφελώδεις κυβερνητικές εξηγήσεις των κατ’ επάγγελμα κυβερνώντων δεν πείθουν προφανώς κανένα. Και για το λόγο αυτό η κυβέρνηση επιδίδεται σε απειλές και εκβιαστικά διλλήματα: Μνημόνιο ή πτώχευση. Δε ξέρω τι νόημα έχει το δίλημμα αυτό για έναν απολυμένο πρώην εργαζόμενο, που επί ματαίω αναζητά εργασία. Δε ξέρω τι αντιπροσωπεύει η πτώχευση της χώρας στο μυαλό των νεόπτωχων, των άστεγων και υποψήφιων άστεγων, που αυξάνονται αλματωδώς.

 Ξέρω όμως πως η νεότερη ελληνική ιστορία έχει σημαδευτεί και στο παρελθόν από πολιτικά διλήμματα. το γνωστότερο από αυτά ήταν το «Εγώ ή τα τανκς» - όμως αυτός στον οποίο αφορούσε ήταν πράγματι μεγάλος – και επιπλέον τα δύσκολα εκείνα χρόνια της Μεταπολίτευσης μερίμνησε τα δέοντα για να παραμείνουν οι διοικούντες τα τανκς στο χώρο που τους άρμοζε, ενώ παράλληλα, με τη στάση του απάλλαξε τη χώρα από το βασιλικό θεσμό, εμπεδώνοντας τη Δημοκρατία.
Τα σημερινά διλήμματα όμως μοιάζουν με λοιδορία και εμπαιγμό του λαού. Είναι ευθεία περιφρόνηση στα εκατομμύρια των αγανακτισμένων – τόσο εκείνων που κατεβαίνουν στις συγκεντρώσεις, όσο κι όλων των υπολοίπων – που εξίσου ή και περισσότερο οργισμένοι παραμένουν στα σπίτια τους.

Δεν είχα γεννηθεί τον Ιούλιο του 1965 – και συνεπώς δε βίωσα τα γεγονότα. Όσα γνωρίζω είναι από διαβάσματα σε μεταγενέστερα δημοσιογραφικά αφιερώματα – αφού η ιστορία είναι ακόμη νωπή για να είναι αντικειμενική. Γνωρίζω πάντως ότι και τότε, όπως και σήμερα, ο κόσμος είχε βγει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους – και δυστυχώς εμπλεκόμενες ήταν πολιτικές οικογένειες που ακόμη ορίζουν τα τεκταινόμενα στη χώρα, με πρώτη βεβαίως εκείνη του πρωθυπουργεύοντος. Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί όταν τριάντα χρόνια πριν – ήμουν ακόμη μαθητής Λυκείου – διάβασα τη «Χαμένη Άνοιξη» του Τσίρκα, που αναφέρεται στα Ιουλιανά και στην εποχή τους. Τώρα, σήμερα, πόσες χαμένες Ανοίξεις και πόσα χαμένα Καλοκαίρια μέλλει να μετρήσει η γενιά μου κι αυτές που έπονται;;; Μας περιμένουν πιθανότατα ατέλειωτοι χειμώνες και μαύρο σκοτάδι.

Ενώ έγραφα αυτές τις γραμμές, ανακοινώθηκαν τα κυβερνητικά μέτρα, γνωστά ως «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα». Δεν έπεσαν βεβαίως ως κεραυνός εν αιθρία. Σε γενικές γραμμές ήταν αναμενόμενα – καίτοι βεβαίως, όπως συνήθως η κυβέρνηση υπερέβαλε εαυτόν.
Πιθανότατα και με αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση δε θα πετύχει τίποτε. Οι δείκτες δε θα βελτιωθούν - αλλά οι απλοί Έλληνες θα εξαθλιωθούν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα μας παρουσιάσουν την ανάγκη λήψης μιας σειράς ακόμη μέτρων – που βεβαίως θα είναι ακόμη πιο επώδυνα και που μόνο σκοπό θα έχουν την μεγαλύτερη εξάρτηση της Ελλάδας από τους δανειστές της και τη σκληρότερη τιθάσευση του ελληνικού λαού. Μήπως σκοπεύουν να ζητήσουν την εκτέλεση των συνταξιούχων για να λυθεί το ασφαλιστικό; Ή θα αρκεστούν στη φυσική εξόντωση δια της ασιτίας ολόκληρου του πληθυσμού; Σε ποια δόση, στην 6η ή στην 7η, θα ζητήσουν τη δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών των ιδιωτών – καθώς «μαζί τα φάγαμε», όπως μας λένε; - η οποία δέσμευση θα πλήξει φυσικά τους απλούς αποταμιευτές – διότι οι μεγιστάνες πρόλαβαν και έστειλαν αλλού τα χρήματα τους… Θυμίζω πάντως ότι με αυτό το μέτρο άρχισε η γενικευμένη εξέγερση του Αργεντίνικου λαού.

Ο εκ Κοζάνης διευθύνων τα οικονομικά θριαμβεύει. Μπορεί μάλιστα να κομπάζει για τα εφευρήματα του – όπως τους γνωστούς «κλειδάριθμους». Ειλικρινώς θα ήθελα να μπορούσα να διαβάσω τον κλειδάριθμο με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλος του εκ Κοζάνης υπουργεύοντος, αν βεβαίως υπάρχει έσωθεν της κεφαλής του εγκέφαλος…

Προσωπικά η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας μου θυμίζει ασθενή πάσχοντα από ανίατη νόσο. Ο γιατρός συνιστά επώδυνη θεραπεία, η οποία θα αποδώσει κάποιο χρονικό διάστημα παράτασης ζωής. Η ζωή αυτή όμως δε θα έχει ποιότητα: ο ασθενής θα ταλαιπωρείται και θα υποφέρει, ώσπου εν τέλει θα πνεύσει τα λοίσθια. Και το ερώτημα είναι βεβαίως, για ποιο λόγο να υποστεί τέτοια βασανιστική θεραπεία ο ασθενής – αφού ο ορατός μόνος σκοπός είναι ο πλουτισμός του γιατρού…

Κλείνω τις σκέψεις μου αυτές, έχοντας στο μυαλό μου τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις απέναντι στους πολιτικούς. Αποδοκιμασίες, αυγά και γιαούρτια. Αναρωτιέμαι τι αισθάνονται οι άνθρωποι αυτοί όταν αντιμετωπίζουν τον έσχατο αυτό εξευτελισμό. Αισθάνονται άραγε σαν τους πρώτους χριστιανούς μάρτυρες που απολάμβαναν ως Θεία εντολή την ώρα της θυσίας; Διότι διαφορετικά, θα έπρεπε να είχαν προ πολλού βρεθεί κάποιοι αξιοπρεπείς που θα υπέβαλαν την παραίτηση τους. Αλλά δε βρέθηκαν. Θα τολμούσα να πω μάλιστα πως θα ήταν καλύτερα αν οι πολιτικοί μας είχαν επηρεαστεί όχι από την ιδεολογία του μάρτυρα, αλλά από την ιαπωνική φιλοσοφία. Διότι κάνοντας «χαρακίρι» θα πρόσφεραν κάτι στην πατρίδα μας, απαλλάσσοντας την από την παρουσία τους…