 |
| ΟΔΟΣ 11.10.2012 | 661 |
Στον απόηχο μιας ανωφελούς επίσκεψης…
Προσωπικώς απεχθάνομαι τη βία. Η διεκδίκηση δικαιωμάτων και δικαίων πρέπει να γίνεται ειρηνικά – όταν και όσο ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Στην περίπτωση μας όμως είναι το κράτος εκείνο που ασκεί βία κατά των πολιτών. Όταν το κράτος περιστέλλει με ένα νομοθέτημα εργασιακά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αγώνες πολύχρονους, πολύμοχθους, κάποτε μάλιστα και αιματη ρούς, όταν το κράτος καθιστά τις αποδοχές των εργαζομένων «χαρτζιλίκι» και μάλιστα μισερό, όταν μετατρέπει επίσημα την υγεία σε εμπόρευμα, αποκλείοντας τους πολλούς και διαλύει τους κοινωνικούς θεσμούς, τότε για τι άλλο εκτός από βία του κράτους κατά των πολιτών πρόκειται;
Κι όλα αυτά συμβαίνουν στο όνομα νεφελωδών εννοιών για μεταρρυθμίσεις, διαρθρωτικές αλλαγές κι άλλα εφευρήματα για τη δήθεν σωτηρία ενός κράτους, που δεν είναι πια πατρίδα, αλλά εισηγμένη εταιρεία στο διεθνές χρηματιστήριο χαμηλών ηθικών αξιών. Το εξόχως ανησυχητικό είναι πως πλέον η νομοθετική βία του κράτους συνοδεύεται από ωμή βία σε βάρος των εργαζομένων.
Δεν έχω κανένα λόγο να υποστηρίξω την ηγεσία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και ομολογώ ότι κάποιες από τις πρακτικές της εκτός από σαφώς δυσάρεστες, ήταν και αμφίβολης νομιμότητας. Όταν όμως αυτή η ηγεσία ισχυρίζεται ότι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις τυγχάνουν ευμενώς διακριτικής μεταχείρισης κατά τον υπολογισμό του εντελώς αντικοινωνικού χαρατσιού και τους ισχυρισμούς αυτούς προσπαθεί να τους αποδείξει, τότε μια ευνομούμενη πολιτεία θα έπρεπε να τίθεται σε εγρήγορση και να συνδράμει στην έρευνα. Ακόμη περισσότερο δε, όταν υπάρχει υπόνοια για νομιμοφανείς απαλλαγές μερίμνη ρυθμίσεων και διευθετήσεων των ίδιων εκείνων προσώπων που επέβαλαν το επαίσχυντο μέτρο. Αντ’ αυτου η δικιά μας Πολιτεία συλλαμβάνει τους συνδικαλιστές με γραφικές κατηγορίες.
Τίποτε δε με συνδέει επίσης με τους εργαζόμενους στα Ναυπηγεία – καίτοι βεβαίως θαυμάζω τον εργασιακό τους μόχθο. Συνήθιζα ανέκαθεν να είμαι συνεπής στις προκαθορισμένες συναντήσεις μου κι εξακολουθώ να είμαι. Όταν ένας κλάδος εργαζομένων ή και μια οργανωμένη ομάδα πολιτών ζητά συνάντηση με την ηγεσία ενός υπουργείου, η ηγεσία αυτή έχει υποχρέωση να αποδέχεται τη συνάντηση, όσο τουλάχιστον ισχύει το αξίωμα ότι οι υπουργοί είναι υπηρέτες του λαού και όχι διεκπεραιωτές ίδιων ή ξένων συμφερόντων. Προφανώς επίσης, όταν αποδέχεται και ορίζει τη συνάντηση αυτή, οφείλει να επιδεικνύει απόλυτη συνέπεια.
‘Οσο τραγικό και ανησυχητικό είναι επομένως να εισβάλουν εργαζόμενοι στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, άλλο τόσο τραγικό είναι να δίδει η ηγεσία του προκαθορισμένες συναντήσεις σε εργατικά σωματεία που εκπροσωπούν καταφανώς απελπισμένους ανθρώπους και στη συνέχεια να μη τα τηρεί, αλλά αντ’ αυτού να εμφανίζεται κορυφαίος αξιωματούχος απευθυνόμενος στους εργαζόμενους με τη ντουντούκα. Ομολογώ ότι σέβομαι απόλυτα τις αρχές και τις αξίες που εκπροσωπεί το παραπάνω υπουργείο, δεν είμαι όμως υποχρεωμένος να επιδεικνύω τον όμοιο σεβασμό στην στρατιωτική ή πολιτική του ηγεσία – και στην ηγεσία οποιουδήποτε υπουργείου εννοείται – όταν η στάση της δεν είναι ανάλογη της τιμητικής αλλά και υπεύθυνης θέσης, στην οποία τους έθεσε η Πολιτεία εν ονόματι του έθνους, αλλά και συμβατή με τις περιστάσεις. Ομολογώ επίσης πως αν τα δικά μου παιδιά πεινούσαν και δεν μπορούσα να τα ταΐσω το μεσημέρι, και προκειμένου να διεκδικήσω νόμιμα δικαιώματα μου, ζητούσα κι ελάμβανα ακρόαση από αρμόδια πολιτικά πρόσωπα, εφόσον στη συνέχεια αντιλαμβανόμουν εμπαιγμό εκ μέρους τους, στην απελπισία μου ίσως είχα περισσότερο ακραία στάση από εκείνη των συνδικαλιστών των ναυπηγείων. Και των ανθρώπων αυτών – κι εκατομμυρίων άλλων συνελλήνων τα παιδιά πεινάνε και υποφέρουν – έστω κι αν αυτό αφήνει αδιάφορους τους κυβερνητικούς.
Κατακλείδα της κρατικής βίας και της εφαρμογής αναφανδόν αντιδημοκρατικών πρακτικών εκ μέρους της εξουσίας, είναι η μερική απαγόρευση συγκεντρώσεων πολιτών εν όψει της επίσκεψης της καγκελαρίου της γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ. Η προφανώς οφειλόμενη προστασία της καγκελαρίου – η οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι θεσμοθετημένη εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εν προκειμένω είναι προσωπική προσκεκλημένη του πρωθυπουργού και όχι του ελληνικού λαού – δεν μπορεί να περιστέλλει ή και να εκμηδενίζει τα δικαιώματα των πολιτών. Το σκηνικό με τους «αποστειρωμένους» δρόμους και τις έρημες γειτονιές, προκειμένου να διέλθει η ανατολικογερμανή άνασσα, είναι εικόνα θλιβερή και ασφαλώς έμπρακτη απόδειξη πως το κράτος δε σέβεται πλέον τους πολίτες του.
Μια συμβολική επίσκεψη χωρίς κανένα όφελος για την Ελλάδα και το λαό της, που είχε ως κύριο στόχο να στηρίξει όχι τον ελληνικό λαό, αλλά αποκλειστικά και μόνο την συγκεκριμένη κυβέρνηση, προασπίζοντας βεβαίως πρώτιστα τα γερμανικά συμφέροντα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταστέλλει το δικαίωμα ενός λαού να διακηρύσσει στην οικουμένη την δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται από αποκλειστικές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και των βορειοευρωπαίων υποστηρικτών της. Ο ελληνικός λαός έχει κάθε δικαίωμα να υπενθυμίσει στην Τεύτονα επισκέπτη, ότι η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη χώρα και όχι προτεκτοράτο και ότι η χώρα αυτή κατοικείται από καταπιεζόμενους και απειλούμενους από τη Γερμανία, αλλά απολύτως ελεύθερους Έλληνες πολίτες μιας κυρίαρχης χώρας και όχι από Σουδήτες – αλλά ούτε και από Μαμελούκους… Και το δικαίωμα αυτό είναι αδιανόητο και απολύτως απαράδεκτο να περιστέλλεται. Διότι εν τέλει, ένα κράτος, το οποίο δια των αιρετών εκπρόσωπων του αποφασίζει δι’ «ενός άρθρου» να υποβαθμίσει τη ζωή του συνόλου των πολιτών, αποσυντονίζοντας τη ζωή τους και συνθλίβοντας τα όνειρα τους, με μόνο σκοπό να τηρήσει στάση υπακοής στα κελεύσματα του Βερολίνου, τι άλλο εκτός από ασύμμετρη βία αναπαράγει;
Με τις σκέψεις αυτές, οφείλω να επισημάνω τη θλιβερή διαπίστωση ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών βρίσκονται σε συνεχή περιστολή από μια εντεινόμενη κρατική βία, που στόχο έχει να επιβάλει αποφάσεις που στοχεύουν όχι στη σωτηρία των πολιτών ή της χώρας, αλλά των ξένων συμφερόντων που εκπροσωπούν οι τοκογλύφοι δανειστές της χώρας και οι εγχώριοι αντιπρόσωποι τους.
Δεν είναι δυνατόν να διακυβερνάται μια χώρα επί μακρόν με αστυνομικά μέτρα κι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της να βρίσκεται απέναντι της στο πεζοδρόμιο, σε συνεχείς κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Δεν είναι επίσης δυνατόν κάθε κινητοποίηση των πολιτών να καταλήγει σε συλλήψεις και προσαγωγές – νεολογικό όρο, που δείχνει την έκπτωση της εποχής και της Δημοκρατίας μας. Δεν είναι δυνατόν όλα αυτά τα εκατομμύρια των εξεγερμένων να κινούνται εν αδίκω. Για πόσο ακόμη θα εξακολουθεί αυτός ο κρατικός αυταρχισμός; Κάπως έτσι δυστυχώς ξεκινούν οι διχασμοί και οι εμφύλιοι σε μια χώρα… Διαπίστωση θλιβερή διότι αναπόφευκτα παραπέμπει σε παλιότερες ιστορικά ταραγμένες μέρες, τις οποίες ακολούθησαν εποχές δυστυχίας…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Οκτωβρίου 2012, αρ. φύλλου 661
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.