5.11.14

ΣΑΣΑΣ ΝΑΤΣΙΝΑ: Δείγματα πολιτισμού




ΠΡΟΣΦΑΤΑ στο Πολιτιστικό Κέντρο του Άργους Ορεστικού, μαθητές του 2ου Δημοτικού Σχολείου παρουσίασαν θεατρική παράσταση με τίτλο «Σβήσε την οθόνη και βγες στης φαντασίας το μπαλκόνι…», σε κείμενο και σκηνοθεσία Αργυρώς Γεωργίου-Αποστολίδου.

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ που βρεθήκαμε εκεί είχαμε ξαναδεί παραστάσεις της και ξέραμε ότι θα απολαύσουμε την καινούργια της δουλειά. Αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Μια πανδαισία χρωμάτων, μουσικής, υποκριτικής και μηνυμάτων από δεκάχρονα παιδιά που μας καθήλωσαν για μιάμιση ώρα. Είναι λίγο να πω ότι όταν άναψαν τα φώτα, είδα γύρω μου μάτια βουρκωμένα, όχι από λύπη, γιατί το έργο ξεχείλιζε από χαρά και κέφι, αλλά από συγκίνηση γιατί αυτά τα δεκάχρονα παιδιά, με τον αυθορμητισμό της τρυφερής τους ηλικίας, κατάφεραν να σταθούν στην σκηνή με άνεση, χωρίς το παραμικρό τρακ που ακόμη και καταξιωμένοι ηθοποιοί έχουν στην πρεμιέρα. Το έργο κυλούσε αβίαστα και τα παιδιά μας έστελναν μηνύματα για αισθήματα που εμείς έχουμε από καιρό ξεχάσει.

ΠΡΕΠΕΙ να κοιτάς τον φίλο σου στα μάτια -μας είπαν- για να διαβάσεις την ψυχή του, να καταλάβεις το πρόβλημά του και να του συμπαρασταθείς. Μην κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο ώρες ατελείωτες, παρέα μόνο με τον υπολογιστή σου επικοινωνώντας με «φίλους» που δεν έχεις δει ποτέ. Χρησιμοποίησε με μέτρο την τεχνολογία που σε ξεκόβει από το περιβάλλον σου και άφησε την φαντασία σου να καλπάσει, μίλησε με τον συμμαθητή σου, το γειτονόπουλό σου και δημιουργήστε πράγματα μαζί. Σκόρπισε άφθονη αγάπη γύρω σου, αυτή γιατρεύει τα πάντα, διώξε τη βία από το σχολείο, τη γειτονιά, την πόλη σου. Μην κολλάς ετικέτες σε ανθρώπους που νομίζεις ότι διαφέρουν από εσένα, μην τους απομονώνεις, άπλωσέ τους το χέρι σου. Αυτά και τόσα άλλα μας έλεγαν με χαρά, με γέλιο, με την ανεπιτήδευτη χάρη που δίνει η αθωότητα της ηλικίας τους και μας έδωσαν μαθήματα πολιτισμού.

ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ συνεχίστηκε και μετά την παράσταση. Οι δεκάχρονοι ηθοποιοί μετά το φινάλε ευχαρίστησαν με θέρμη την δασκάλα τους, την Αργυρώ, για όλα όσα έζησαν μαζί τους δύο μήνες που τους δίδαξε το θέατρο σαν παιχνίδι. Την αποκάλεσαν ποιήτρια, μούσα, νεράιδα με τα μαύρα.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ που τοποθετήθηκαν από το μικρόφωνο, μίλησαν για τόσο μεγάλη συγκίνηση που να είχαν νοιώσουν από παραστάσεις του Κουν και της Λαμπέτη. Ο Σχολικός Σύμβουλος, αφού ευχαρίστησε τα παιδιά και τη δασκάλα τους, απευθύνθηκε στους γονείς και επεσήμανε ότι με την παράσταση αυτή τα παιδιά τους, τους χάρισαν ένα πολύτιμο δώρο που πρέπει να κρατήσουν για πάντα στη μνήμη τους, κυρίως σε στιγμές που τα παιδιά ίσως τους στεναχωρήσουν, και τότε το δώρο αυτό να γίνει πηγή συγχώρεσης.

ΟΙ ΘΕΑΤΕΣ περίμεναν υπομονετικά για να σφίξουν το χέρι της Αργυρώς, άλλοι κομπιάζοντας, άλλοι χειμαρρώδεις, όλοι με ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια ερώτηση. Πότε θα σε δούμε ξανά;

ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ στο μυαλό μου όλα τα θαυμαστά εκείνης της βραδιάς θα ήθελα να κάνω, δημόσια, μια ερώτηση για την απορία που μου προκάλεσαν κάποιες τοποθετήσεις στο διαδίκτυο.

ΑΝΩΝΥΜΟΙ κύριοι ή κυρίες του κυβερνοχώρου που ρωτάτε αν η κυρία Αποστολίδου έχει κρεμασμένες στον τοίχο της περγαμηνές με σφραγίδες και υπογραφές από Κρατικά Ιδρύματα ή Ιδιωτικά Κολλέγια, αναρωτηθήκατε ποτέ πού οφείλεται η επιτυχία της; Γιατί η επιτυχία όλων των παραστάσεων που έχει σκηνοθετήσει είναι αναγνωρισμένη από την μεγαλύτερη μερίδα αν όχι όλη -με ελάχιστες εξαιρέσεις- του Νομού και όχι μόνο. Και εδώ αναφέρομαι στην πρόταση συνεργασίας που δέχτηκε από καθηγητές του Τμήματος Θεατρολογίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παρακολουθήσατε κάποια από τις παραστάσεις της, όχι για κριτική -καλόπιστη ή όχι- αλλά για να δείτε τα πρόσωπα των παιδιών να λάμπουν όση ώρα είναι πάνω στη σκηνή ή το κοινό να χειροκροτεί ενθουσιασμένο, να στέκεται σε πηγαδάκια έξω από την αίθουσα συζητώντας ξανά και ξανά για την παράσταση, μη θέλοντας να απομακρυνθεί από το χώρο μέσα στον οποίο λίγο πριν έζησε μαγικές στιγμές;

Η ΚΥΡΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ -όποιο τίτλο και αν της αποδώσουμε- έχει πάθος για το θέατρο και επίσης το ταλέντο να το μεταδίδει στα παιδιά, να ανάβει στις ψυχές τους τη σπίθα της αγάπης για το θέατρο, να τα εμπνέει, να παίζει μαζί τους, και τα παιδιά, που αντιλαμβάνονται πολύ καλά ποιος τα αγαπάει, της επιστρέφουν την αγάπη τους, αφήνονται στα χέρια της να τα καθοδηγεί και έτσι μας παρουσιάζουν θαύματα.

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ αυτά τα στοιχεία κανένα πτυχίο δεν θα μπορέσει να κάνει από μόνο του ένα θαύμα. Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια που ζούμε, άτομα σαν την Αργυρώ -που προσφέρουν αφιλοκερδώς πολιτισμό- θα πρέπει να αγκαλιαστούν και να στηριχθούν τόσο από τους πολίτες όσο και από την πολιτεία. Για να δίνουν δείγματα πολιτισμού, κάνοντάς μας πλουσιότερους σε αισθήματα που, χρόνια τώρα, τα έχουμε διώξει μακριά από την καρδιά μας.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Ιουλίου 2014, αρ. φύλλου 747



Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

13 σχόλια:

  1. Ανώνυμος5/11/14

    Αγαπητή "Οδός", αφού στο άρθρο υποβάλλεται ερώτημα προς τους σχολιαστές του διαδικτύου, στους οποίους ανήκω κι εγώ, έχοντας τις επιφυλάξεις μου, ας μου επιτρέψετε μια αυθόρμητη απάντηση.
    Αισθάνομαι ότι η κυρία Νάτσινα έπραξε το χρέος της προς μία φίλη της, αλλά ας δείξει κατανόηση και σε εμάς που ζούμε σε μια πόλη όπου μάλιστα ιδρύθηκε Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών "λέγε με Γιάννη" και Ινστιτούτο Διαχείρισης Πολιτισμικής Κληρονομιάς "λέγε με Σουλτάνα".
    Αλλοίμονο αν φιμωθούμε από έναν κακώς νούμενο καθωσπρεπισμό και δεν εκφράσουμε κριτική άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος5/11/14

    Κρίμα που όλες οι ερασιτεχνικές- ναϊφ-πρωτόλειες-πειραματικές προσπάθειες κρίνονται σαν μεγαλειώδεις...

    Για την Ακαδημία του Γιάννη "δεν ξέρω"... (ξέρω αλλα δε λέω)
    Αλλα για το Ινστιτουτο της Σουλτανα έχω καθε λογο να πιστεύω πως τιμα την πόλη σας και θα αποτελέσει καυχημά της σε λιγο καιρό (έννοια σας και καθόλου δεν πέφτω έξω)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επώνυμος5/11/14

    Πολύ ωραίο το άρθρο της κυρίας Σάσας Νάτσινα, αν και διαφωνώ με την άποψή της σχετικά με τον σχολιασμό που έγινε στο διαδίκτυο, γιατί είμαι μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι για ευνόητους λόγους πρέπει να πάψει στην Ελλάδα να "είναι κανείς ό,τι δηλώσει".
    Όσο για τους δύο προαναφερθέντες νεοϊδρυθέντες Συλλόγους (γιατί δεν μιλάμε βέβαια για την Ακαδημία Αθηνών ούτε για το Γαλλικό Ινστιτούτο), το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να ευχηθώ! Γιατί, αν το σκεφθώ, θα πρέπει να γράψω επισημάνσεις που δύσκολα θα γίνουν παραδεκτές από τους ζηλωτές του χώρου.
    Με την ελπίδα ότι δεν θα μείνουμε μόνο στα ευχολόγια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος5/11/14

    @2
    Τώρα ή εγώ φίλε δεν κατάλαβα ή εσύ αντιφάσκεις.
    Από πού βγάζεις το συμπέρασμα ότι και της Σουλτάνας αυτή η προσπάθεια δεν είναι ναϊφ;
    Très naïf vraiment !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κ.Χ.5/11/14

    Κύριε Μπαϊρακτάρη, μπορείτε, σας παρακαλώ, να βρείτε στο αρχείο εκείνη την ανάρτηση που είχε τον εν λόγω σχολιασμό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος5/11/14

    Τι Σουλτάνα τι Γιάννης; Το ίδιο πράμα είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πέτρος5/11/14

    Ο ένας «Μανδακάσης»!
    Η άλλη «Ραδηνή»!!
    Και η τρίτη, κι η καλύτερη, «Αλεξιάδα»!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος5/11/14

    '@2
    Τώρα ή εγώ φίλε δεν κατάλαβα ή εσύ αντιφάσκεις.
    Από πού βγάζεις το συμπέρασμα ότι και της Σουλτάνας αυτή η προσπάθεια δεν είναι ναϊφ;
    Très naïf vraiment !"

    Λοιπόν ας αφησουμε το χρόνο να κυλήσει και να δειξει ποιός, τι και πόσο αξίζει.Ορεξη γαι κουβέντα δεν έχω. (Ούτε και να εξηγώ...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο χρόνος (και όχι μόνο) έδειξε!5/11/14

    @8
    Ο χρόνος έχει κυλήσει. Και έχει δείξει, ποιος, τι και πόσο αξίζει στην Καστοριά. Έλεος! Δεν έπεσαν ουρανοκατέβατοι σήμερα το πρωί, ούτε ο Μανδακάσης, ούτε η Ραδηνή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος5/11/14

    @2/8
    Φυσικά, φίλε, όπως βεβαίως μπορούμε να αφήσουμε τον χρόνο να πάει χαμένος.
    Απλά ρώτησα, γιατί φάνηκες να μιλάς με πολλή σιγουριά και ενδιαφέρθηκα να μάθω. Συγγνώμη αν χάλασα την ησυχία σου.
    Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος5/11/14

    "@2/8
    Φυσικά, φίλε, όπως βεβαίως μπορούμε να αφήσουμε τον χρόνο να πάει χαμένος"

    Ti σου κοστίζει ο χρόνος της Ραδηνής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος6/11/14

    Καλά... περιμένετε να γυρίσει με το καλό η πρόεδρος από το ταξίδι της και θα σας συγυρίσει......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κ.Χ.6/11/14

    Κύριε Μπαϊρακτάρη, ευχαριστώ θερμά που εισακούσατε την παράκλησή μου και αναδημοσιεύσατε τις σχετικές αναρτήσεις ως συνδέσμους.
    Έχουν λοιπόν μπροστά στα μάτια τους όλοι οι αναγνώστες τα τεκμήρια, ώστε να κρίνουν κατά πόσον ευσταθεί η διαμαρτυρία της κ. Νάτσινα.
    Θα καταθέσω την προσωπική μου άποψη.
    Πρώτον και κύριον, στα σχόλια είναι εμφανέστατο ότι δεν πρόκειται για καμία προσβολή προσωπική , αλλά για εμπεριστατωμένη αντίρρηση να ιδιοποιείται αυθαίρετα ο καθένας τίτλους.
    Η ενλόγω κυρία δεν αποτελεί θύμα ή στόχο κανενός συρφετού ανόητων ή εμπαθών, αλλά πολύ απλά η περίπτωση δίνει αφορμή για πολύπλευρη συζήτηση.
    Επομένως, δεν χρειάζεται συνήγορο υπεράσπισης, αφού πρωτίστως δεν συμμετείχε η ίδια, για να διεκδικήσει το δίκιο της, εάν ένιωσε ότι τα σχόλια την αδικούσαν.

    "ΑΝΩΝΥΜΟΙ κύριοι ή κυρίες του κυβερνοχώρου που ρωτάτε αν η κυρία Αποστολίδου έχει κρεμασμένες στον τοίχο της περγαμηνές με σφραγίδες και υπογραφές από Κρατικά Ιδρύματα ή Ιδιωτικά Κολλέγια, αναρωτηθήκατε ποτέ πού οφείλεται η επιτυχία της;"
    ρωτά η κ. Νάτσινα και απαντώ:
    Αυτήν την εντύπωση έχετε; Κανείς δεν μίλησε για "περγαμηνές στον τοίχο", άσχετο αν προσπερνάτε τεχνηέντως τον αγώνα που έχουν δώσει όσοι κατάφεραν να τις αποκτήσουν...
    Εσείς αναρωτηθήκατε ποτέ πού οφείλεται η δική μας η κριτική; Αμφιβάλλετε ότι κι εμείς παραδεχόμαστε τη Ρούλα για τη φιλότιμη και αποτελεσματική δουλειά της (αυτό που εσείς λέτε "επιτυχία"), τιμάμε διαχρονικά και συνειδητά τη μνήμη του Βαγγέλη, αλλά ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ !


    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ