ΝΙΚΟΥ ΔΟΪΚΟΥ: Ανόρθωση τώρα

«Ο ισχυρός παίρνει όσα του επιτρέπει 
η δύναμή του και ο αδύναμος παραχωρεί 
όσα του επιβάλλει η αδυναμία του»
                                                 Θουκυδίδης


Είναι χαράματα κι ακόμα συνεχίζουν στις Βρυξέλες. Φαίνεται να καταλήγουν σε συμφωνία. Ανακούφιση.
Χρειάστηκαν σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης, τριανταπέντε χρόνια ασυγκράτητου λαϊκισμού και δανεικής ευμάρειας για να καταδικάσουμε μια ολόκληρη γενιά σε υποαπασχόληση και αναγκαστικό ξενιτεμό.
Επιστροφή στο΄50. Μια χαμένη γενιά στροβιλίζεται γύρω μας. Φοβισμένη, αμήχανη.

Γιατί άραγε αυτή η τραγική ακολουθία χαμένων γενιών; Να φταίνε κάποιοι εξωγενείς παράγοντες; Η κακή διαιτησία; Μήπως οι γνωστές ιδιοσυγκρασιακές εμμονές μας;
Ως πότε η κυλιόμενη περιπλάνηση προδομένων γενιών; Οι θούριοι να εναλλάσσονται με μοιρολόγια; Λέτε να ευθύνεται η γονιδιακή κλεφτουριά; Η απείθεια, η άρνηση της συλλογικότητας; Η αποθέωση ενός θηριώδους «εγώ»;

Πως αισθάνεται αλήθεια ο τριανταοχτάρης που συνταξιοδοτείται, καλοπερνά με τον ιδρώτα πενηντάρηδων, εξηντάρηδων που συνεχίζουν να εργάζονται καλύπτοντας αυτοί την σύνταξη του και στήνει κι ένα δυο αφανή πάρεργα για να αβγατίσει, μέσω της φοροκλοπής, τις «μαύρες» αποδοχές του;

Συντεχνίες να καθορίζουν κατά το δοκούν τις αστρονομικές αμοιβές τους. Τα διαρκή συνδικαλιστικά συμπόσια ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, εφορίες, πολεοδομικά, νοσοκομεία, το ΙΚΑ της γειτονιάς σου. Μαϊμού συντάξεις. Μαϊμού τυφλοί κι ανάπειροι. Συναλλαγές μεταξύ φοιτητών και πρυτάνεων. Παραδικαστικά κυκλώματα.

Κοινωνικοποίηση της διαφθοράς. Στρατιές αργόσχολων κομματικών οπαδών στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα ως εγγυητές αναπαραγωγής στην εξουσία. Ψευδείς δηλώσεις στρεμματικών εκτάσεων για είσπραξη υπερπολλαπλάσιων επιδοτήσεων από τους «αφελείς κουτόφραγκους». Δεκαέξι μισθοί, αδούλευτοι μισθοί κλπ, κλπ, κλπ, και ιδού τα σύγχρονα παναθήναια, η πομπή των γερόντων στα ATMs για εξήντα ευρώ, οι λιποθυμίες, η έσχατη ταπείμωση.

Ποιος να φταίει άραγε; Μήπως είναι λάθος να μιλάμε για τέλος της Μεταπολίτευσης; Μήπως είναι καιρός να δώσουμε ένα τέλος στο ελλαδικό κρατίδιο των κοτζαμπάσηδων και στην ηγεμονία της ρεμούλας που καταδυναστεύει αυτό το έρμο κρατικό μόρφωμα των εκατόν ενενήντα ενιαυτών; Και πως;

Πως είναι δυνατόν όταν η διαφθορά έχει γίνει τρόπος βίου και νόημα βίου; Ίσως ξεκινώντας τώρα με μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ξεκινώντας με τους νέους και με όσους δεν λασπώθηκαν ακόμα, χωρίς δισταγμούς κατεδαφίζοντας τα τρόπαια της φαυλότητας, για να ορθώσουν αυτοί πλέον ένα δικό τους κράτος αξιοκρατίας, δικαίου και αειφόρου κοινωνικής συνοχής.

Και μείς οι άλλοι, αχθοφορώντας της ενοχές της γενιάς μας, ακολουθώντας τους πρωτοπόρους, πρόθυμοι για κάθε συνδρομή, στην υπηρεσία της ανόρθωσης, με όσο δέος, με όσο φιλότιμο κατάφερε να περισωθεί.
Στα εθνικά προσκλητήρια απουσίες δεν δικαιολογούνται.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Ιουλίου 2015 αρ. φύλλου 797. 

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο.