ΝΙΚΟΥ ΤΣΕΜΑΝΗ: Το μανιφέστο του φορολογούμενου Έλληνα

ΟΔΟΣ 23.7.2015 | 797

Ήταν μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη ημέρα σε ένα Αιγαιοπελαγίτικο νησί.. Η θάλασσα είχε κλέψει το χρώμα του ουρανού και φορούσε τα γαλάζια της. Κατέβηκα στο λιμάνι, κάθισα σε ένα γνώριμο μικρό εστιατόριο και παρήγγειλα καλαμαράκια.

Το γκαρσόνι, ο Ανδρέας χάρηκε που με είδε. Με συμπαθούσε γιατί πάντα πριν σηκωθώ από το τραπέζι του άφηνα με χαμόγελο δύο ευρώ φιλοδώρημα. Θυμόταν τις συνήθειες μου και έτρεξε να μου φέρει ντόπιο τυρί, ψημένα πιττάκια και νερό από το Ζαγόρι. Ο ιδιοκτήτης, ο Θανάσης, έψησε στα κάρβουνα τα καλαμαράκια και μου τα έφερε ο ίδιος. Τι γίνεται Θανάση του λέω άκουσες ειδήσεις; έχουμε κανένα νέο από την διαπραγμάτευση με τους τρείς θεσμούς; Νίκο μου λέει ότι και να γίνει εγώ πιάτα θα πλένω, το θέμα δεν με αφορά.

Εκείνη την στιγμή σταματάει στο δρόμο ένα αγροτικό αυτοκίνητο.. Βγαίνει ο Γιάννης κρατώντας δύο μυτζήθρες μέσα στα ψάθινα καλαθάκια τους Τον ήξερα καλά τον Γιάννη, δουλεύει σαν τρείς Γερμανούς μαζί. Το πρωί έρχεται νύχτα στην οικοδομή και περιμένει με αγωνία να βγει ο ήλιος για να αρχίσει την δουλειά, μετά την οικοδομή τρέχει να αρμέξει, να τυροκομήσει, να μαζέψει τα αυγά από το κοτέτσι και τα πάει για πούλημα, κι αν τύχει τώρα στις αρχές του καλοκαιριού που οι μέρες είναι μεγάλες να κάνει και κανένα απογευματινό οικοδομικό μερεμέτι για έξτρα χαρτζιλίκι.

Προχωράει λοιπόν ο ακούραστος Γιάννης, αφήνει τις μυτζήθρες στον πάγκο και έρχεται να με χαιρετίσει. Τί γίνεται Γιάννη του λέω ,έχω μια ερώτηση για σένα. Σε τι κατηγορία ΦΠΑ υπάγονται οι μυτζήθρες; Με κοιτάει πονηρά. Άσε την πλάκα Νίκο, εσείς οι γραμματιζούμενοι όλο κάτι κάνετε για να μας καθυστερείτε και να μην μας αφήνετε να δουλέψουμε μου λέει, και φεύγει χαμογελώντας.

Έτρωγα τα καλαμαράκια μου και παρακολουθούσα τους γλάρους να κάνουνε αεροπορικές επιδείξεις δεξιοτεχνίας πάνω από τα δεμένα στο λιμάνι ψαροκάικα όταν το γκαρσόνι, ο Ανδρέας με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου. Συγνώμη Νίκο μου λέει αλλά πρέπει να κλείσουμε, μάθαμε ότι ένα μεικτό κλιμάκιο υπαλλήλων του ΙΚΑ και της Εφορίας είναι στο πλοίο και έρχεται για ελέγχους στο νησί.

Ξαφνιάστηκα αρνητικά. και λοιπόν του λέω ενοχλημένος, γιατί να κλείσετε, δεν είσαι ασφαλισμένος, τι φοβάσαι; Στην αρχή ο Ανδρέας, το γκαρσόνι, με κοιτάει με ένα βλέμμα απορίας, σαν να συνειδητοποιεί ότι μιλάει με κάποιον που δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Μετά με πλησιάζει φιλικά και αρχίζει να μου εξηγεί με σιγανή φωνή. Νίκο, μου λέει είμαι ασφαλισμένος αλλά τα χαρτιά του ΙΚΑ γράφουνε ωράριο εργασίας μέχρι τις τρείς και είναι ήδη τέσσερις. Σε αυτές τις εποχιακές τουριστικές δουλειές δεν είναι δυνατόν να προγραμματίσεις ωράρια εργασίας. Πάντα κινδυνεύουμε. Άσε που μπορεί να ανοίξουν τα ψυγεία και να μας ζητάνε τιμολόγια που δεν έχουμε για τις μυτζήθρες. Σίγουρα αν θέλουν θα βρούνε κάτι μη νόμιμο θα μας γράψουνε και θα πληρώνουμε μεγάλα πρόστιμα. Πρέπει να κλείσουμε.

Ο πληθυντικός έκφρασης που χρησιμοποιούσε το γκαρσόνι με είχε αφήσει κατάπληκτο. Αυτός ο μεροκαματιάρης υπάλληλος μιλούσε σαν να ήταν και ίδιος μέτοχος της επιχείρησης, σαν να προστάτευε το βιός του. Εντάξει Ανδρέα του λέω, θα φύγω, αλλά πριν φύγω θα μου φέρεις πρώτα λίγη φρέσκια μυτζήθρα του Γιάννη με θυμαρίσιο μέλι. Έτρωγα το θεϊκό επιδόρπιο σκεπτόμενος πως είναι δυνατόν εργοδότες και εργαζόμενοι ενωμένοι να τρέχουν να κρυφτούν από τους εκπροσώπους της πολιτείας; Πως τα έχουμε καταφέρει σαν κοινωνία πολίτες και δημόσιοι λειτουργοί να μην έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, να είναι σε τέτοιο βαθμό ξένοι, σχεδόν εχθροί;

Σηκώθηκα γρήγορα και πήγα μέσα να πληρώσω. Ο εστιάτορας είχε γυρισμένη την πλάτη και έπλενε τα σκεύη που είχαν λερωθεί για να ετοιμαστούν τα φρέσκια καλαμαράκια πού μόλις είχα φάει. Ρώτησα τι χρωστάω και μου φώναξε δέκα ευρώ χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του. Σκέφτηκα για μια στιγμή να ζητήσω απόδειξη αλλά το μετάνιωσα. Άφησα ένα χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ στον πάγκο και ακούμπησα πάνω του μια αλατιέρα για να μην το πάρει ο αέρας. Δεν ζήτησα απόδειξη για συγκεκριμένους λόγους.

Παρακολουθώντας την κατάσταση λειτουργίας στο μικρό εστιατόριο ήμουνα σίγουρος ότι ο Θανάσης δεν θα τα καταφέρει να ανταπεξέλθει στον βίαιο φορολογικό εκσυγχρονισμό. Ήταν αδύνατον ταυτόχρονα ένας άνθρωπος να κάνει τον μάγειρα, τον λαντζέρη, τον λογιστή, τον ταμία, και με τις νέες “καινοτόμες” φορολογικές ρυθμίσεις να ελέγχει και το πιστωτικό όριο τραπεζικών καρτών. Έβλεπα ότι οι πελάτες ήταν λίγοι και δεν υπήρχαν περιθώρια πρόσληψης παραπάνω προσωπικού. Ήξερα ότι αν δεν ήμουνα επιεικής και ζητούσα απόδειξη από τον Θανάση θα τον υποχρέωνα να κλείσει το μαγαζί και να αλλάξει επάγγελμα. Αργά ή γρήγορα το μικρό εστιατόριο θα το νοίκιαζε κανένα Goodys, ή Everest ή MacDonalds. και έτσι θα κινδύνευα να μην ξαναφάω ποτέ φρέσκια καλαμαράκια και μυτζήθρα με μέλι.

Άρχισα με την φαντασία μου να βλέπω τον ελληνοπρεπή Θανάση που θύμιζε ευτραφή Ζορμπά, ντυμένο με επώνυμη στολή και καπελάκι κάποιου MacDonalds πίσω από μία ταμειακή μηχανή να διαβάζει δυνατά στο μικρόφωνο την απόδειξη της παραγγελίας μου σε κάποιους μοντέρνους σκλάβους στα ενδότερα μιας σκοτεινής χωρίς παράθυρα κουζίνας και αισθάνθηκα απειλή. Αισθάνθηκα μία εθνική και κοινωνική απειλή. Φοβήθηκα μήπως ο ισοπεδωτικός φορολογικός εκσυγχρονισμός είναι ένα εργαλείο προλεταριοποίησης των αυτοαπασχολούμενων Ελλήνων. Φοβήθηκα μήπως αντικαταστήσουν το όνομα μου με τον αριθμό της πιστωτικής μου κάρτας για να διευκολυνθεί η είσπραξη των φόρων. Φοβήθηκα μήπως υποχρεωθώ να αλλάξω τις ελληνικές διατροφικές μου συνήθειες. Φοβήθηκα μήπως η ελληνική ψυχή μου κατακερματισθεί και γίνει χάμπουργκερ.

Με τις σκέψεις αυτές βγήκα από το εστιατόριο χωρίς απόδειξη και χωρίς ιδιαίτερες τύψεις συνεργού φοροδιαφυγής. Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι ο Θανάσης, ο μικρομεσαίος εργαζόμενος επιχειρηματίας, ο Ανδρέας ο μισθωτός συνεργάτης του, ο Γιάννης ο πολυπράγμων παραγωγός είναι οι ακούραστοι εργάτες τις πατρίδας. Ποτέ δεν έχουν παραπονεθεί για το πόσες ώρες δούλεψαν, ποτέ δεν πήγαν στον γιατρό για ψεύτικη αναρρωτική άδεια, ποτέ δεν κλάφτηκαν αν θα πάρουν σύνταξη στα 60 ή στα 67, ποτέ δεν ζήτησαν επιδοτήσεις, ποτέ δεν πήραν δάνεια, ποτέ δεν μπήκαν σε κανένα κόμμα για να διεκδικήσουν καμία θεσούλα στο δημόσιο ή στο δήμο.

Αυτοί οι τρείς ακούραστοι Έλληνες είμαι σίγουρος ότι την ώρα του πολέμου θα έτρεχαν πρώτοι να πολεμήσουν για την πατρίδα όταν οι άλλοι, οι νομότυποι, θα έτρεχαν με τις μανάδες τους και τους τέως υπουργούς δικηγόρους τους να βγάζουν πιστοποιητικά αναπηρίας και ψυχολογικών διαταραχών για να γλυτώσουν την στράτευση. Ήμουνα σίγουρος ότι μόνο αυτοί οι σκληρά μέρα νύχτα εργαζόμενοι έλληνες “φοροφυγάδες” μπορούν με την δουλειά τους να γλυτώσουν την χώρα από τα δάνεια και τους δανειστές, να ξανακάνουν την Ελλάδα υπερήφανη και ανεξάρτητη.

Ποιός όμως θα συμπαρασταθεί στους υπέροχους αυτούς σκληρά εργαζόμενους Έλληνες, τα πραγματικά “υποζύγια” αυτής της χώρας. Ποιος θα τους γλυτώσει από τα γρανάζια της επιλεκτικής γραφειοκρατίας εξυπηρέτησης συντεχνιών και μικροσυμφερόντων. Ποιός θα τους φορολογήσει απλά και αντικειμενικά; Ποιος θα τους κάνει να μην κλείνουν τις πόρτες των μαγαζιών τους όταν πλησιάζουν οι οποιοιδήποτε εκπρόσωποι της πολιτείας;

Κάθισα σε ένα παγκάκι στο μουράγιο του λιμανιού και σε μία χαρτοπετσέτα άρχισα να γράφω το “Μανιφέστο διαμαρτυρίαςτου φορολογούμενου Έλληνα”:


 Αγαπητοί εκλεγμένοι στην εξουσία

1. Κωδικοποιείστε τουλάχιστον την πολυνομία σας, και την ανοργανωσιά σας. Μην μας βασανίζετε άλλο με νέους αντικρουόμενους νόμους εξυπηρέτησης των εφήμερων μικροσυμφερόντων σας. Δεν μπορούμε να σας παρακολουθήσουμε πια. Σταματήστε να ζητάτε αποδείξεις της εντιμότητας μας. Είναι δικιά σας δουλειά να εντοπίζετε τους ενόχους και όχι δικιά μας να τρέχουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε αθώοι.

2. Βρείτε κάποιο τρόπο να φορολογείτε απλά και αντικειμενικά, όλες τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερους από πέντε εργαζόμενους. Μην υποβάλλετε όλους τους μικρομεσαίους Έλληνες στο μαρτύριο της σταγόνας της φορολογικής περιπτωσιολογίας σας. Μην στερείτε την πατρίδα από εκατομμύρια ώρες δημιουργικής παραγωγικής εργασίας και μας υποχρεώνετε να ασχολούμεθα με τις ανούσιες γραφειοκρατικές ρυθμίσεις που επιπόλαια κάθε φορά νομοθετείτε. 

3. Απαλλάξτε μας από τα ΙΚΑ, τα ένσημα, τα βιβλιάρια, την γραφειοκρατία. Ασφαλίστε μας μια για πάντα σαν Έλληνες που γεννηθήκαμε και εργαζόμαστε σε αυτή την χώρα. Απλοποιήστε την ζωή μας. Αφήστε μας ελευθέρους να δουλέψουμε χωρίς ανούσιους περιορισμούς. Απαλλάξτε μας από την αγωνία να ψάχνουμε για δουλειά να συμπληρώσουμε ένσημα για να πάρουμε την σύνταξη γηρατειών που δικαιούμαστε.

4. Δώστε μας μία αξιοπρεπή σύνταξη όπως παίρνουν οι άλλοι Ευρωπαίοι και ας δουλέψουμε παραπάνω χρόνια. Δεν θέλουμε άλλες πρόωρες συντάξεις, άλλα πλασματικά συντάξιμα χρόνια, άλλες συντεχνιακές διευκολύνσεις, άλλες παροχές που γνωρίζουμε θα μας τις πάρετε γρήγορα πίσω. Κάντε επιτέλους μια φορά στην ζωής σας ένα νόμο χωρίς εξαιρέσεις, που να ισχύει για όλους και εφαρμόστε τον έτσι απλά, χωρίς ερμηνευτικές διατάξεις και εγκυκλίους που τον αναιρούν. 

5. Ασφαλίστε έντιμα όλους τους αλλοδαπούς που εργάζονται με μας και για μας. Δώστε τους την μειωμένη σύνταξη που δικαιούνται ανάλογα με τα χρόνια που δουλέψανε στην Ελλάδα, ή δώστε τους πίσω τις εισφορές τους. Μην τους κλέβετε με το πρόσχημα ότι δεν έχουν συγκεντρώσει τα προβλεπόμενα αναγκαία ένσημα για πλήρη σύνταξη.

6. Καταργείστε τα ταμεία ανεργίας και δημιουργήστε ταμεία εργασίας στους δήμους όλης της χώρας. Δεν θέλουμε άλλη επιδοτούμενη ανεργία, θέλουμε ελάχιστη εγγυημένη εργασία. Θέλουμε δουλειά όχι ελεημοσύνες. Δώστε τα χρήματα των επιδοτήσεων της Ε.Ε. στους πραγματικά εργαζόμενους, μην τα σπαταλάτε μοιράζοντας τα σε επιτήδειους, σε σεμινάρια δήθεν επαγγελματικής επιμόρφωσης, σε αντιπαραγωγικά ημιτελή έργα.

7. Καθιερώστε νομοθετικά την συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη των επιχειρήσεων. Δώστε κίνητρα σε όλους τους εργαζόμενους να συμμετέχουν δημιουργικά στην οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας και αφήστε αυτές τις δήθεν φιλολαϊκές υποσχέσεις και κόκκινες γραμμές διατήρησης συντεχνιακών προνομίων και παροχών που πολύ καλά γνωρίζετε ότι χωρίς χρήματα δανεικά δεν μπορείτε να υλοποιήσετε.

8. Σταματήστε να δανείζεστε στο όνομά μας και στο όνομα των παιδιών μας για να χρηματοδοτείτε την πρόσκαιρη παραμονή σας στην εξουσία. Μετατρέψτε τις επιδοτήσεις σε άτοκα δάνεια. Δεν μπορούμε να πληρώνουμε εμείς με την δουλειά μας για να επιχειρούν με το αζημίωτο οι επιτήδειοι.

9. Εφαρμόστε τα αυτονόητα. Φορολογήστε το πραγματικό εισόδημά μας. Καταργείστε τις ετεροχρονισμένες προκαταβολές φόρων. Σταματήστε αμέσως κάθε φορολογία σε ακίνητα που δεν αποφέρουν εισόδημα. Μην μας φορολογείτε στην δυνητική κερδοσκοπία που ευαγγελίζεσθε.

10. Προστατεύστε τα προσωπικά μας δεδομένα από τον ηλεκτρονικό βιασμό. Μην μας κάνετε αριθμούς χωρίς όνομα, μικροτσίπ πιστωτικών καρτών, ηλεκτρονικά πιόνια δικά σας και των τραπεζών για να μαζεύετε πιο γρήγορα και πιο εύκολα τα χρήματα των φόρων της πολιτικής σας επιβίωσης. 

Αγαπητοί εκλεγμένοι μας εκπρόσωποι της κυβερνητικής και όχι μόνο εξουσίας,

Σεβαστείτε μας να σας σεβαστούμε. Ποινικοποιήστε πολιτικά το ψεύδος, την αχαριστία και την υποκρισία. Μην κόβετε κορδέλες έργων που χτίσατε με χρήματα των Ευρωπαίων και ταυτόχρονα τους βρίζετε. Μην ζητιανεύετε δάνεια και επιδοτήσεις με το δεξί σας χέρι και σφίγγετε αυθάδικα την γροθιά σας με το αριστερό. Μην αμνηστεύετε συνεχώς την παρανομία και την διαφθορά για να εισπράξετε λίγα χρήματα όποτε σας συμφέρει. Μην μας πλάθετε καθ εικόνα και ομοίωση σας, διεφθαρμένους. Κάντε μας με το παράδειγμα σας από ανεύθυνους φοροφυγάδες, υπεύθυνους πολίτες, γενναίους ελεγκτές των πράξεων σας.

 Οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες

Το πλοίο είχε ξεφορτώσει και με ένα σφύριγμα του καπετάνιου, που ήθελε να τονίσει την παρουσία του, έφευγε πια από το λιμάνι. Ας μην έχουν αυταπάτες οι πρώην, οι νυν και οι ερχόμενοι κατέχοντες την εξουσία: Όσους έντιμους συμβιβασμούς και να κάνουν, όσα και δανεικά να τους χαρίσουν, όσους δικηγόρους προάσπισης συντεχνιακών προνομίων και να υπουργοποιήσουν, όσους λόγους για εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια και να απαγγείλουν, χωρίς θυσίες, χωρίς εθνική παραγωγή, χωρίς σκληρή δουλειά, χωρίς τους Έλληνες ήρωες εργαζόμενους, τους Θανάσηδες τους Ανδρέες και τους Γιάννηδες στο πλευρό τους δεν θα γίνουν ποτέ ελεύθεροι, ποτέ οικονομικά ανεξάρτητοι.

Ας το πάρουν απόφαση οι εκάστοτε κυβερνώντες ότι χωρίς το φιλότιμο και τον ηρωισμό των εργαζόμενων Ελλήνων, χωρίς την συνεργασία όλων των φορολογούμενων πολιτών, χωρίς εθνική ομοψυχία, όσες συγκυριακές πλειοψηφίες και να αποκτήσουν, όσα φοροεισπρακτικά μέτρα και να εξαγγείλουν, όσους φοροεισπράκτορες και να προσλάβουν, όποια τιμή και να συμφωνήσουν για το ΦΠΑ της “μυτζήθρας” θα είναι άχυρα στην εξουσία, που θα σκορπίσουν με το πρώτο κοινωνικό αεράκι.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Ιουλίου 2015, αρ. φύλλου 797