Τα κόλλυβα τα Ψυχοσάββατα τα στολίζαμε με σταυρό από κανέλα και άχνη ζάχαρη. Εκείνα τα ασημένια κουφέτα που μας ενέκυψαν κάποτε μόνο θέαμα και φιγούρα. Δεν ξέρω κανέναν να τάχει φάει ποτέ. Αφήνω που θύμιζαν τίποτα ξεκολλημένα σφραγίσματα δοντιών ή «στην καλύτερη» ύπουλα χάπια που προσπαθούσε να μας ξεγελάσει να τα πάρουμε κάποιος αόρατος γιατρός. Τα κόλλυβα τότε ταπεινό βρασμένο στάρι, ζάχαρη, κανέλα και σταφίδες (λίγες). Τώρα ακόμα κι αυτά τα αναλαμβάνουν τα ζαχαροπλαστεία. Τυποποιημένα σαν τούρτες. Ομοιώματα τάφων από ζάχαρη.
Των φίλων μου τα κόλλυβα καμωμένα χρόνια τώρα από χαρτί και μελάνι… Τα σαραντάμερα του Παναγιώτη με βρίσκουν να αριθμώ με τη μηχανή τα 200 αντίτυπα με το τελευταίο του διήγημα. Αύριο θα μοιραστούν στην εκκλησία. Λίγοι φίλοι θα το λάβουν με το ταχυδρομείο.
Τέλος εποχής. Ένας φίλος που πέθανε νεότατος… «πλήρης ημερών». Σας αφιερώνει [ναι, ο ίδιος, ωσεί παρών…] ένα παλιό του ποίημα, του 2003, αδημοσίευτο, που ραγίζει καρδιές. Αφήστε συνοδέψει την ανάγνωσή του το έργο του Γιοχάνες Μπραμς για πιάνο, βιολί και τσέλο αρ.3 σε σι ελάσσονα, έργο 101 ["εδώ"], που ο ίδιος αγαπούσε πολύ...
Ποίημα στην ανάποδη ενός ψηφοδελτίου
Λέξη τη λέξη στις φιάλες [άδειασε]
Ρήμα το ρήμα στους σωλήνες [κύλησε]
Πυρώνοντάς τα με τη φλόγα της ψυχής απ’ έξω
Τα έλιωνε σε μαντζούνια,
Τάχα να γητεύουν τον έρωτα, τάχα το θάνατο.
Σαν ο Χάρος με πάρει κι αν ρωτηθώ,
Πώς θα ’θελα τα κρίματα μου να ξοφλήσω
Θα ’λεγα έστω να μπορούσα
Να κουβαλώ κοπριά με το καρότσι στον Παράδεισο
«Μπορείς να πεις για τ’ όνειρο που είδες ψες;»
«Είδα πως πίναμε καφέ και γυρισμένα τα φλιτζάνια είχαν, είπαν γραμμένα τα μελλούμενα, στον πάτο»
«Αν ξέρεις διάβασε τη μοίρα».
«Στ’ όνειρο ή στον καφέ;»
«Όπως το δεις, το ένα χωρά στο άλλο αντίστροφα».
«Είδα δαγκωμένη μια φέτα καρπούζι βαλμένη ανάποδα, να παρασταίνει το γεφύρι με δαγκωνιές καμάρες. Και η γυναίκα του πρωτομάστορα έγλειφε τα χείλη της ευτυχισμένη.
Τώρα που δεν γκρεμίζεται άλλο το γεφύρι θα μπορεί επιτέλους να κάνει τα εγκαίνια ο υπουργός με τη μπάντα.
Στην ανάποδη των ψηφοδελτίων
τυπωμένο είναι το σήμα της Δημοκρατίας
Αν υπάρχει, εκεί τα γράμματα δεν είναι σε δοκιμασία
Γράφονται στίχοι που δεν στοιχίζονται.
Αν η λίμνη είναι το νησί της στεριάς
Τότε το νησί είναι κάτι σαν λίμνη της θάλασσας.
Αρμένιζα στους ουρανούς
έχοντάς Σε ανοιχτό πανί
στους ώμους μου γλυκιά μου κόρη.
Χαρτί είναι το περιτύλιγμα των πεπραγμένων της ανθρωπότητας.
Πάνος Θ. Πούγγουρας
Θεσσαλονίκη 20.1.2003
Αναδημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ από το ιστολόγιο του Ν. Τσίγκα, στις 10 Ιουνίου 2021, αρ. φύλλου 1083
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.