16.7.21

RMS Bloemfontein Castle / RHMS Patris



Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και κατά την διάρκεια της οικονομικής ανοικοδόμησης της Ευρώπης άρχισε η έξοδος ενός μεγάλου  αριθμού μεταναστών που γύρευαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στην Β. Αμερική, την Αυστραλία και την Αφρική. Η αγγλική Union Castle Line που είχε παράδοση στην μεταφορά επιβατών προς/από χώρες της Αφρικής, αποφάσισε να ναυπηγήσει ένα καράβι μίας τουριστικής θέσης για να το δρομολογήσει στην δυτική και νότιο Αφρική για την αποκλειστική μεταφορά μεταναστών στις εκεί αποικίες της Αγγλίας. 

Έτσι, στις 24 Αυγούστου του 1949 στα ναυπηγεία Harland & Wolff του Μπέλφαστ της Ιρλανδίας καθελκύεται ένα νέο καράβι με το όνομα Bloemfontein Castle. Το εκτόπισμά του ήταν 18.400 τόνοι, είχε μήκος 181 μέτρα, ήταν το μοναδικό καράβι της Union Castle με μία μόνο θέση, τουριστική, με χωρητικότητα 739 επιβατών, 2 δηζελομηχανές Burmeister & Wain 20.000 ίππων που κινούσαν δύο προπέλες με υπηρ. ταχύτητα 17 knots (max. 18,5). 




Το καράβι είχε πέντε αμπάρια για την μεταφορά εμπορευμάτων και μεγάλους ψυκτικούς χώρους για την μεταφορά φρούτων και ευπαθών τροφίμων. Οι γραμμές του ήταν συντηρητικές, κλασσικό δείγμα αγγλικού καραβιού της εποχής, με καλές όμως αναλογίες, ένα μοναδικό άλμπουρο πίσω από την γέφυρα και φαρδιά τσιμινιέρα με κλίση προς τα πίσω. Οι εσωτερικοί του χώροι ήταν απλοί στην διακόσμηση, με τους απαραίτητους κοινόχρηστους χώρους όπως σαλόνια, εστιατόριο, βιβλιοθήκη, καπνιστήριο και νοσοκομείο, διέθετε δε και εξωτερική πισίνα. Όλες οι καμπίνες επιβατών είχαν μόνο νιπτήρα χωρίς ατομικό WC και ντους ή κλιματισμό.

Το παρθενικό του ταξίδι από το Tilbury, στις 6 Απριλίου του 1950, συμπεριλάμβανε τα λιμάνια του Ρόττερνταμ, Las Palmas στις Καναρίους, τα νησιά Ascension, και St. Helena, Walvis Bay και Κέηπ Τάουν με επιστροφή μέσω Port Elizabeth, East London, Durban, Maputo και Beira. Στις 8 Ιανουαρίου του 1953 έσπευσε προς διάσωση των 234 επιβατών και πληρώματος του επιβατηγού Klipfontein που βυθιζόταν μετά από πρόσκρουση σε βυθισμένο γερμανικό υποβρύχιο του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου έξω από την Μοζαμβίκη. Η μαζική όμως μετανάστευση στην Αφρική που προσδοκούσε η Union Castle δεν υλοποιήθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό και σύντομα, μετά από μόνο 9 χρόνια ζωής, αποφασίστηκε η πώλησή του μαζί με άλλα καράβια της εταιρίας. 



Τον Νοέμβριο του 1959 κατέπλευσε στο λιμάνι του Σαουθάμπτον όπου παραδόθηκε στους νέους ιδιοκτήτες του που ήταν η Εθνική Γραμμή Ελλάδος-Αυστραλίας των αφών Χανδρή. Μετά από τρίμηνη μετασκευή του πλοίου στο North Shields (κοντά στο Νιουκάσλ) της Αγγλίας, η εξωτερική του εμφάνιση παρέμεινε η ίδια με νέα όμως λευκή φορεσιά και το λευκό Χ στην τσιμινιέρα σε μπλε φόντο, εσωτερικά προστέθηκαν καμπίνες σε χώρο ενός πλωριού αμπαριού και το κατάστρωμα των σωσιβίων λέμβων (νέα χωρητικότητα 36 επιβάτες Α’ θέσης και 1.040 Τουριστικής) καθώς και δεύτερο μικρότερο εστιατόριο. 

Επίσης, εγκαταστάθηκε κεντρικός κλιματισμός σε όλους τους εσωτερικούς χώρους και τις καμπίνες. Η Α’ θέση ήταν κατ’ ευφημισμό πρώτη γιατί οι ελάχιστες καμπίνες της που δεν είχαν (εκτός από μία) ατομικό WC και ντουσιέρα, δημιουργήθηκαν μόνο λόγω των διεθνών κανονισμών που υποχρέωναν τις εταιρίες υπερωκεάνιων πλόων να διαθέτουν δύο τουλάχιστον θέσεις στα καράβια τους. 

Με νηολόγιο Πειραιά και την γαλανόλευκη σημαία στην πρύμη του απέπλευσε πρώτη φορά με το όνομα Πατρίς από τον Πειραιά για το Fremantle, την Μελβούρνη και το Σίδνευ της Αυστραλίας μέσω Σουέζ και του Άντεν όπου έπαιρνε καύσιμα και τροφοδοσία. 





Στις 16 Απριλίου του 1960 κάθισε στα αβαθή μέσα στο κανάλι του Σουέζ κατά την διάρκεια αμμοθύελλας αλλά αποκολλήθηκε την ίδια ημέρα χωρίς ζημιές. Από το 1961 το δρομολόγιό του επεκτάθηκε προς το Brisbane της Αυστραλίας και την Σιγκαπούρη, ενώ την ίδια χρονιά επισκέφτηκε πρώτη φορά το Wellington της Νέας Ζηλανδίας. Τα μεγάλα ψυγεία που διέθετε γέμιζαν με κρέας, ιδίως αρνιού, που μεταφερόταν στην Ελλάδα.

Το μεγάλο πρόβλημα του καραβιού ήταν η χαμηλή του ταχύτητα και για να παραμένει συνεπές στα μακρινά δρομολόγιά του έπρεπε να ταξιδεύει διαρκώς με την μέγιστη ταχύτητά του των 18-18,5 knots που δημιουργούσε πολλά προβλήματα και φθορές στις μηχανές του. Η εταιρία Χανδρή είχε πετύχει την υπογραφή σύμβασης με την κυβέρνηση της Αυστραλίας για την μεταφορά μεταναστών από όλη την Ευρώπη και το καράβι δεχόταν σε κάθε του ταξίδι προς Αυστραλία μεγάλο αριθμό μεταναστών που ταξίδευαν από τις χώρες τους στον Πειραιά για να επιβιβαστούν στο καράβι. 




Το 1961 το Πατρίς πλαισιώθηκε και από το νέο απόκτημα της εταιρίας Χανδρή, το Βρετάνη  το οποίο δρομολογήθηκε και αυτό στη γραμμή της Αυστραλίας από το Σαουθάμπτον όμως. Με τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967 και για πέντε χρόνια, που η διώρυγα του Σουέζ έκλεισε για τα καράβια, το Πατρίς αναγκαζόταν να περιπλέει την Αφρική μέχρι το νότιο της άκρο επιμηκύνοντας έτσι το ταξίδι του. 

Η επιστροφή του γινόταν μέσω της διώρυγας του Παναμά και του Ατλαντικού. Την περίοδο 1970-71 κάνει μερικές κρουαζιέρες από το Σίδνεϋ προς την Νέα Ζηλανδία και κοντινά νησιά του Ειρηνικού. Στις 18 Ιουνίου του 1971 το Πατρίς συγκρούστηκε έξω από το λιμάνι του Σίδνεϋ με το καρβουνιάρικο Ricky Miller με ζημιές στη πλώρη του τις οποίες αποκατάστησε μετά από λίγες ημέρες. 

Το 1972 το Πατρίς προσέγγιζε και το Τζιμπουτί της Σομαλίας για την ταχύτερη μεταφορά με αεροπλάνο από εκεί των επιβατών από/προς Ευρώπη αλλά η κίνηση αυτή δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και εγκαταλείφθηκε. Την ίδια χρονιά, η εταιρία Χανδρή θέλοντας να εκμεταλλευτεί τον χαμηλό αεροπορικό ναύλο από την Σιγκαπούρη εγκαινίασε κρουαζιέρες χαμηλού κόστους μεταξύ του Fremantle της Αυστραλίας και της Σιγκαπούρης. 





Οι επιβάτες πετούσαν με φθηνό ναύλο από την Αγγλία και την Ευρώπη, επιβιβαζόντουσαν για την κρουαζιέρα και επέστρεφαν από την Σιγκαπούρη. Το σχήμα άρχισε να φθίνει το 1974 και με την ανύπαρκτη πλέον κίνηση της γραμμής της Αυστραλίας λόγω αεροπλάνου, το καράβι έδεσε και παροπλίστηκε στην Σιγκαπούρη. 

Τον Φεβρουάριο του 1975 όταν ένας καταστροφικός κυκλώνας κτύπησε τις βόρειες ακτές της Αυστραλίας κοντά στο Darwin, η εταιρία Χανδρή προσφέρθηκε να παραχωρήσει την ναύλωση του καραβιού στην κυβέρνηση της Αυστραλίας για να στεγάσει τους κατοίκους που έχασαν τα σπίτια τους. 

Μετά από 9 μήνες με ρόλο πλωτού ξενοδοχείου και με αρκετές φθορές που προξενήθηκαν από τους φιλοξενούμενους το διάστημα αυτό, κατέπλευσε στον Πειραιά για μετατροπή σε οχηματαγωγό. Η εταιρία Χανδρή σκέφτηκε να δρομολογήσει το καράβι στη γραμμή Πάτρας-Ανκώνας-Βενετίας και για την δημιουργία γκαράζ 260 αυτοκινήτων, ξηλώθηκαν στα Αμπελάκια όλες οι καμπίνες στα χαμηλά καταστρώματα και ανοίχτηκαν μπουκαπόρτες στις δύο πλευρές του πλοίου. 

Τον Ιούνιο του 1976 σε συνεργασία με την εταιρία Καραγεώργη ξεκίνησε τα δρομολόγιά του, αρχικά με τα σινιάλα του Χανδρή. Μετά από τρία χρόνια συνεκμετάλλευσης η εταιρία Καραγεώργη αγοράζει το 1979 το καράβι που βάφεται στο κίτρινο χρώμα της Karageorgis Lines και με τα σινιάλα της συνεχίζει την σύνδεση Πάτρας-Ανκώνας με το όνομα Mediterranean Island. 





Από το καλοκαίρι του 1981 αλλάζει πάλι όνομα σε Mediterranean Star, αλλά η έλλειψη βασικών ανέσεων όπως ατομικά WC/ντουσιέρες στις καμπίνες του και η απελπιστικά αργή ταχύτητά του δεν το κάνουν ανταγωνιστικό στις προτιμήσεις των επιβατών. Στις 28 Αυγούστου του 1982 ενώ πλέει κοντά στις ακτές της Ιταλίας ξεσπά πυρκαγιά στο μηχανοστάσιο και όλοι οι επιβάτες και το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος αποβιβάζονται στο Μπρίντιζι. Το καράβι επιστρέφει στο Πέραμα για επισκευές αλλά τελικά τίποτα δεν προχωρά και παροπλίζεται στην Ελευσίνα. 

Τον Μάϊο του 1986 η αιγυπτιακή εταιρία Star Navigation Co. Ltd το ναυλώνει στη γραμμή Πειραιά, Ρόδου, Λεμεσού, Αλεξανδρείας χωρίς επιτυχία. Στα περισσότερα ταξίδια μεταφέρει κάτω από 10 επιβάτες και τον Σεπτέμβριο λύεται η ναύλωση και το πλοίο παροπλίζεται και πάλι. Ένα χρόνο μετά, τον Αύγουστο του 1987 πωλείται για διάλυση στο Πακιστάν όπου φτάνει τον Οκτώβριο με το όνομα Terra και οδηγείται στα ρηχά της παραλίας Gadani. 

Το Πατρίς ήταν το καράβι που ταυτίστηκε με την μετανάστευση των Ελλήνων στην Αυστραλία όσο κανένα άλλο, και παρά την έλλειψη ταχύτητας και πολλών ανέσεων αγαπήθηκε από τους επιβάτες του Έλληνες και άλλους ευρωπαίους, ιδιαίτερα κατά την δεύτερη και μεγαλύτερη περίοδο της ζωής του επί ιδιοκτησίας Χανδρή. 


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Νοεμβρίου 2020, αρ. φύλλου 1055. 
Πηγή πληροφοριών: forum.nautilia.gr

Σχετικά: 

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος16/7/21

    Μοτορι Ορεστειάς... Θέαμα για τους αθλητές του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Κωπηλασίας και τους γονείς τους. Δήμαρχε Ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ