Όχι του 1821, αν και οι μαθητές μου πίστευαν πως τουλάχιστον τα γεγονότα του Μακεδονικού Αγώνα τα είχα ζήσει, έτσι που τα διηγιόμουν∙ με έκαναν, λοιπόν, τουλάχιστον 1οο χρονών, όχι όμως και διακοσίων...
Γεννήθηκα, λοιπόν, στις 24 Μαρτίου, πριν από 60 ακριβώς χρόνια στη μακρινή Αυστραλία, όπου με θυμάμαι να λέω στη γιορτή του ελληνικού μας σχολείου ένα ποίημα που κάποιες λέξεις του δεν είχα ιδέα τι σήμαιναν και γι’ αυτό τις σκότωνα:
Τέτοιαν ημέρα διάλεξε
η σπλαχνική Μαρία
να πει στον Κύριο του παντός
που τ’ άμψυχα εμψυχώνει…
έλεγα εγώ που δεν καταλάβαινα ούτε το «εμψυχώνει» ούτε το «άψυχα».
Αυτή η ανάμνηση μου ‘μεινε από τα παιδικά χρόνια της Αυστραλίας και οι αδιαπραγμάτευτες υποδείξεις του πατέρα μου εμείς τα παιδιά να μη μιλάμε στο σπίτι αγγλικά, αλλά ελληνικά, γιατί είμαστε Ελληνόπουλα κι όχι Αυστραλεζάκια…
Έντονες μνήμες πατριωτικές άλλες δεν έχω ιδιαίτερες. Μόνο τον δάσκαλό μου στην Στ’, μακαρίτη πια, θυμάμαι έντονα να μας αφηγείται την άλωση της Πόλεως, κι επειδή έκλαιγε, έβγαλε τα γυαλιά ηλίου του και τα φόρεσε, για να κρύψει τα δάκρυά του… Κι εμένα θυμάμαι, ντυμένη τσολιαδάκι (αυτή ήταν η στολή παρέλασης του δικού μας σχολείου γι’ αγόρια και κορίτσια), και να νιώθω όμορφα, τίποτε παραπάνω απ’ αυτό.
Οι πιο έντονες μνήμες μου από τα... γενέθλιά μου άρχισαν ακριβώς στα 21 μου χρόνια, αφού στα 21 ακριβώς μας προσλάμβαναν τότε να διδάξουμε κι εγώ από την πρώτη χρονιά ανέλαβα τη σχολική μας γιορτή για την 25η Μαρτίου, την οποία έκανα για αρκετά χρόνια, ώσπου «ειδικεύτηκα» στην άλλη μεγάλη μας γιορτή, της 28ης Οκτωβρίου.
Τότε ήταν που άρχισα να νιώθω κάποιον κρυφό ενθουσιασμό που την ημέρα των γενεθλίων μου έβλεπα τους δρόμους σημαιοστολισμένους και το χωριό ολόκληρο ντυμένο στα γαλανόλευκα -αλήθεια, πώς παραμένει το χρώμα της σημαίας μας γαλανόλευκο, ενώ αυτή έχει ποτιστεί με τόσους ποταμούς αίματος, είναι ν’ απορεί κανείς...
Γιόρταζα, όμως, τα γενέθλιά μου προπαντός στα παρασκήνια της σκηνής μας εκείνα τα χρόνια, τριγυρισμένη από τσολιάδες, ήρωες, Σουλιώτισσες, παπάδες, αρματολούς και κλέφτες!... Αυτή η ατμόσφαιρα έβαζε κάτω οποιαδήποτε γιορτή γενεθλίων και την εντυπωσιακότερη τούρτα! Άλλωστε, στις 24 Μαρτίου οι μαθητές μας δεν ήταν όπως κάθε μέρα, αλλά ήταν τελείως αλλιώτικοι. Βλέπετε, τα ρούχα τα διαφορετικά που φορούσαν για να ενσαρκώσουν τους ήρωες και τα γεγονότα που διδάσκονταν τους ψήλωναν, δίνοντάς τους μιαν άλλη υπόσταση, μετατρέποντάς τους σε κάτι πολύ μεγάλο και σπουδαίο!
Τέτοιες στιγμές και μ’ όλα αυτά ψήλωνε κι ο νους όλων μας, παιδιών, δασκάλων, θεατών που έρχονταν για να παρακολουθήσουν και να αισθανθούν. Λες και βάζαμε στοίχημα οι συντελεστές, προετοιμαζόμενοι καλά, να τους κάνουμε όλους να κλείσουν στην καρδιά τους την Ελλάδα, για να αισθανθούν κάθε είδους μεγαλείο, όπως το λέει ο μεγάλος μας Σολωμός. Κι όσο κι αν, περνώντας τα χρόνια, όλο και δυσκολότερα γινόταν κατορθωτό κάτι τέτοιο, εμείς επιμέναμε, γιατί αυτό ήταν -και είναι- το χρέος του σχολείου…
Φέτος το έδωσε ο Θεός να γιορτάσω τα στρογγυλά μου γενέθλια και πάλι μέσα σε τάξη κι ας έχω αποχωρήσει από την Εκπαίδευση, που μακάρι Παιδεία να ήταν! Έλαβα τιμητική πρόσκληση της πρώην Σχολικής μου Συμβούλου τώρα δασκάλας -τιμή της και για τα δυο!- Αλίκης Καζταρίδου και των μαθητών της Στ1’ τάξης του 4ου Δημοτικού Σχολείου της Καστοριάς να μπω στη διαδικτυακή της τάξη, για να παρακολουθήσω στη γιορτή τους με θέμα την Καστοριά και το 1821, καθώς γνωρίζουν πόσο αγαπώ την ένδοξη και λαμπρή Τοπική μας Ιστορία!
Ετοιμάστηκα σχεδόν όπως ετοιμαζόμουν τόσα χρόνια, αρχικά να συμμετάσχω, αργότερα να παρακολουθήσω τη γιορτή που άλλοι συνάδελφοι ετοίμαζαν με τις τάξεις τους. Ετοιμάστηκα και περιμένω να έρθει η ώρα να γιορτάσω τα γενέθλιά μου με τον τρόπο που τα γιόρταζα επί 37,5 χρόνια, με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσα να τα γιορτάζω. Είμαι στον Η/Υ μου και περιμένω το δώρο μου, μόνο που κανείς τους δεν ξέρει πως μεγάλο δώρο μού κάνουν σήμερα, γιορτάζοντας, χάρη στην τιμητική τους πρόσκληση, ανάμεσα σε μαθητές, όπως το έκανα τόσα χρόνια - τους ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό!
…………..............................
Αμέσως μετά τη γιορτή της ΣΤ1 τάξης του 4ου Δημοτικού Σχολείου Καστοριάς:
Μολονότι η τεχνολογία με εχθρεύτηκε σήμερα κι ας τα έκανα όπως πρέπει (πρόλαβα πέρσι να διδάξω με το περίφημα webex, έχω την εμπειρία του) και είδα λίγη από τη γιορτή, κατάλαβα πολλά. Βλέποντας τα παιδιά σε ρόλο ξεναγών, καταρτισμένων μάλιστα, περιηγήθηκα μαζί τους την πόλη και στάθηκα στα σημαντικότερα ιστορικά της αξιοθέατα. Τα παιδιά ερεύνησαν και διδάχτηκαν πρώτα τα ίδια και, στη συνέχεια, δίδαξαν κι εμάς τους θεατές τα ιστορικά σημεία SOS της πόλης μας την περίοδο εκείνη, τα σημεία που δεν πρέπει να υπάρχει Καστοριανός που να μην τα ξέρει.
Στο ερώτημα αν πιστεύω πως οι πολίτες αυτής της ευλογημένης κι ιστορικής πόλης τα γνωρίζουν, θα επικαλεστώ την ανάμνησή μου, πολλά χρόνια πριν, όπου μες στην πλατεία των Εμμανουήλ και προσπαθώντας να εντοπίσω το αρχοντικό τους, απευθύνθηκα σε γέννημα-θρέμμα της γειτονιάς, όπως περήφανα πρόφτασε να μου δηλώσει, για να εισπράξω σχεδόν αμέσως ένα ντροπιασμένο «δεν ξέρω»! Τότε ήταν που κάκισα τα σχολεία που αρκούνται στο περιεχόμενο του εγχειριδίου και δεν καταδέχονται να ψάξουν την τοπική μας Ιστορία.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες. Τα πράγματα πιστεύω πως έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, άλλωστε έχουν γραφτεί από τότε πολλά βιβλία που ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα. Τυχεροί οι μαθητές που στο σχολείο τους έχουν την ευκαιρία να ακούσουν, να δουν, να βιώσουν την ίδια την Ιστορία επιτόπου! Ξεχωριστοί οι δάσκαλοι (και των δυο βαθμίδων) που δημιουργούν τις αφορμές και τις συνθήκες και προσφέρουν στους μαθητές τους αυτή τη μοναδική ευκαιρία! Τυχεροί κι εμείς που σήμερα, παραμονή της μεγάλης Επετείου, είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε αυτή την αλλιώτικη, όχι μόνο λόγω συνθηκών, αλλά κυρίως λόγω περιεχομένου) γιορτή και να χαρούμε εξαιτίας της!
Προσωπικά, έχω έναν επιπλέον λόγο να είμαι χαρούμενη: για μιαν ακόμη χρονιά γιόρτασα την ημέρα των γενεθλίων μου κοντά σε παιδιά και μάλιστα σε παιδιά που ενδιαφέρθηκαν, που δούλεψαν και κόπιασαν, που μας πρόσφεραν τους καρπούς της δουλειάς και των κόπων τους! Είναι άξια Ελληνόπουλα, που, γνωρίζοντας την Ιστορία του τόπου τους, μαθαίνουν πούθε έρχονται, ποιοι είναι και πού πηγαίνουν. Μακάρι αυτό να το ζουν και άλλα παιδιά της Πατρίδας μας, μακάρι να το ζουν όλα τα Ελληνάκια!...
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1 Μαρτίου 2021, αρ. φύλλου 1073.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.