24.1.22

ΟΔΟΣ: Ave


ΟΔΟΣ: εφημερίδα της Καστοριάς


Θέλει δηλαδή ηγετικό ανάστημα και κότσια να το αντέξεις, για αυτό «η σιωπή εν τη ενώσει» των λίγων και εκλεκτών


Η ατμόσφαιρα στο γραφείο ήταν βαρειά. Οι ποίκιλτες κουρτίνες των παραθύρων που έβλεπαν προς την μικρή πλατεία στην πρόσοψη, ήταν μισόκλειστες. Χωρίς αμφιβολία όσοι βρίσκονταν μέσα, μαζί —ήταν οι πιο έμπιστοι από τους έμπιστους, κάτι σαν τους Πραιτοριανούς, το σύνολο κανά 4-5 νοματαίοι- είχαν βαθειά περισυλλογή. 

Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι δεν είχαν κάτι στ’ αλήθεια να σκεφθούν. Αλλά καθώς οι δίπλα τους, που επίσης δεν είχαν λόγο να σκέπτονται, είχαν χαμηλώσει το βλέμμα τους προς το πάτωμα και το είχαν προσηλώσει αμίλητοι, εστιάζοντας στις βαθειές μοκέτες και τα ακριβά χαλιά, έκαναν όλοι το ίδιο. 

Ήταν φανερό, πώς η ατμόσφαιρα δεν ήταν χαρούμενη. Ήταν ατμόσφαιρα σιωπής και περισυλλογής. Και ως γνωστό, η σιωπή όταν χαμηλοβλέπει στο πέλος της μοκέτας μπορεί και να αποδειχθεί χρυσός. 

Έτσι μέσα στο γραφείο που ήταν μεν μεγάλο αλλά όχι ευρύχωρο ούτε οβάλ, μα κάπως τετράγωνο, όλοι έμοιαζαν να αναζητούν εμπνεύσεις. Λύσεις διαφυγής και απεμπλοκής για ένα γόρδιο δεσμό. Και το βαθύ χαλί με την μοκέτα απορροφούσε κάθε σκίρτημα.

Άλλωστε σε 2-3 μέρες πλησίαζε το Πάσχα. Των Καθολικών της Δύσης για την ακρίβεια και με αυτές τις συνθήκες η Πόλις, η 4η Ρώμη της Ιστορίας, η Καστορρώμη για την ακρίβεια, στέναζε ακόμη κάτω από την Μπότα των περιορισμών για την Πανδημία. 

Το εάν η Πόλις δεν είχε Καθολικούς, με εξαίρεση τους ελάχιστους που έχει και κάθε άλλη, δεν είχε δα και τόση σημασία. Διότι η Πόλις είχε τον Παγκόσμιο Τουρισμό και το Διεθνές Εμπόριο. 

Είχε πέριξ επτά λόφους, είχε επίσης αερολιμένα για διεθνείς και γαλαξιακές πτήσεις. Διέθετε μεγάλα και ευρύχωρα υπερπολυτελή ξενοδοχεία και καταλύματα αλλά και μικρότερα για κάθε βαλάντιο και ταξικό επισκέπτη. 

Άσε που την Κυριακή του Πάσχα των Καθολικών, θα έβγαινε εκείνος, ο Πάπας και Ποντίφηκας δηλαδή στην Πλατεία να απευθύνει το urbi et orbi μήνυμά του. 

Ενώ αυτός, ο δικός μας μήτε τούτη την Κυριακή μήτε την παράλλη προβλέπονταν να απευθύνει το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως της Πόλεως! 

Αντέχεται αυτή η αδικία και η ανισότητα; Αμ δε πού αντέχεται; Σκέψου μόνο να σου τύχει. Διότι θέλει δηλαδή ηγετικό ανάστημα και κότσια να το αντέξεις. 

Για αυτό «η σιωπή εν τη ενώσει» όσων, των λίγων και εκλεκτών που βρίσκονταν εκεί μέσα, ίσως και να έδινε την απάντηση. Με ένα θαύμα. Ένα σημάδι. Και έτσι όλοι χαμηλοέβλεπαν. 

Περιμένοντας ο καθείς τον διπλανό του να δώσει την λύση. Μια ιδέα, την φαεινή και σωτήρια. 

Κάτω και έξω στην μικρή πλατεία, οι σημαίες κυμάτιζαν. Αν πρόσεχες την μια, κιτρίνου χρώματος με αετό στην μέση, θα καταλάβαινες το πόσο σοβαρά είχαν πάρει όλοι αυτοί το ρόλο τους. Όπως και οι προηγούμενοι φυσικά. 

Με 2 κεφαλές ο αετός, την μια να βλέπει Δυτικά και την άλλη στην Ανατολή, είναι φανερό ότι είχαν την επίγνωση του ιστορικού βάρους της αποστολής τους.

Πίσω στην πλατεία και πάλι δυο-τρία παιδιά έπαιζαν αμέριμνα το τόπι, έχοντας αυτό σαν μοναδική μέριμνά τους, ενώ τα απέναντι καταστήματα, έρημα κι αυτά και σχεδόν όλα κλειστά, όπως και τα περισσότερα στην Πόλις, έδιναν μαζί με τα κλειστά μωλς και εμπορικά κέντρα το στίγμα της θλίψης. Το Χρηματιστήριο, ήταν κι αυτό κλειστό. Βασικά δεν είχε ανοίξει ποτέ Χρηματιστήριο, αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια. 

Περίμεναν όλοι να ανοίξει το λιανικό εμπόριο. Το λιανικό εμπόριο φάνταζε για τους κατοίκους αυτής της Πόλις, κάτι σαν τα λιανοτράγουδα. Όλοι γνώριζαν ή είχαν κάπως ακουστά την ύπαρξή τους, αλλά οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα τι σημαίνουν. 

Κι όμως τα λιανοτράγουδα, δίστιχα δημοτικά ποιήματα, αναφέρονται στους καημούς και στα βάσανα της αγάπης, στην ομορφιά της αγαπημένης, στην παντρειά. Έχουν δηλαδή άμεση και λειτουργική σχέση με το λιανεμπόριο. Παντού βέβαια εκτός από την Πόλις. Διότι τα τελευταία χρόνια αγνοούνταν το εμπόριο. Εντελώς όμως. 

Όμως οι έγκλειστοι, ούτε το γνώριζαν μήτε το υποψιάζονταν. Δεν είχαν ιδέα οι άνθρωποι. Πίστευαν με όλη τους την καρδιά ότι εκτός από τους Καθολικούς, που λόγω Πανδημίας δεν θα έρχονταν να σουλατσάρουν στα στενά της και να θαυμάσουν τον απαράμιλλο πολιτιστικό πλούτο και την ομορφιά της Καστορρώμης, όπου η Φύση πάντρεψε τα κάλλη της με την Ιστορία και τα λαμπρά επιτεύγματα των συγκεκριμένων ανθρώπων, σε Πινακοθήκες, Θέατρα, Μουσεία, πάρκα πλατείες και τα συναφή, οι εκεί έξω από το γραφείο με τα πολύτιμα χαλιά, περίμεναν να ανοίξουν το λιανικό εμπόριο και να καταφθάσουν οι Καταναλωτές. 

Είχαν βαρεθεί το online shopping και αποζητούσαν την κοινωνική αλληλεπίδραση. Να τρέξουν όλοι χαρούμενοι στις εμπορικές λεωφόρους, στα καταστήματα του Ερμού του Κερδώου και τα πολυκαταστήματα, να κινήσουν το Χρήμα. Να λαδωθεί η μηχανή. 

Να γελάσει επιτέλους και το χειλάκι των ανθρώπων που σκυμμένοι, σκυθρωποί και μελαγχολικοί, ατένιζαν το Πέλος. 

Λίγο είναι νομίζεις να χαμηλώνεις το βλέμμα, ενώ από την Φύση τους και τον Προορισμό τους ήταν στο πεπρωμένο τους όλοι οι σκεπτόμενοι να ατενίζουν το Απέραντο Μέλλον; Να φωνάζουν όλοι μαζί, με τους Πληβείους και Πατρικίους, «Άβε»;

Άσε που μερικές ημέρες πριν, είχε γίνει και η Παρέλαση. Αθήνησι εννοείται. Μα ήταν δυνατόν; Δεν φθάνει που απουσίαζε ο ίδιος —κανείς δεν είχε σκεφθεί να τον προσκαλέσει— αλλά είναι δυνατό να γίνει παρέλαση χωρίς τις Κυρίες των Τιμών από την Πόλις; 

Τι παρέλαση ήταν αυτή με Άντρη (Αναστασιάδου), Μαρέβα (Μητσοτάκη) και Καμίλα (του Καρόλου), άντε και με την Φλωράνς Παρλί της Γαλλίας, ονόματα ήταν αυτά; Χάθηκαν οι ημέτερες δικές μας; —σκέφτονταν οι σκεπτικοί προσβλέποντας το Πέλος.

 «Να δεις ονόματα που είχαμε εμείς για την παρέλαση» όχι μόνο σκέπτονταν, αλλά και αναλογίζονταν. Δεν χωρεί αμφιβολία. Είχαν μεγάλο καημό οι άνθρωποι. 

Και ως γνωστόν δεν είναι άπειρα τα όσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος. «Πόσα» άραγε μπορεί να υπομείνει. Διότι παρεκτός του Πάσχα των Καθολικών, οσονούπω ερχόταν και το Πάσχα των Ορθοδόξων. 

Και κανείς οιωνός δεν εξασφάλιζε ότι έως τότε τα μέτρα θα αίρονταν, θα άνοιγαν οι αγορές, η διώρυγα του Σουέζ δεν θα εμπόδιζε πια το Ελεύθερο Εμπόριο της Κανέλλας και του Καφέ από την μακρινή Ασία προς την 4η Ρώμη, ούτε τα εκατομμύρια των αδελφών μας από τον Μόσκοβα να κατέβουν στα ζεστά μας κλίματα. Να συνεορτάσουμε μονιασμένα, αγαπημένα, πανορθόδοξα, το μήνυμα της Ανάστασης και της Αγάπης. 

Οι ώρες περνούσαν αργά αργά. Οι δείκτες του ρολογιού στον τοίχο έκαναν θόρυβο σε κάθε λεπτό που περνούσε. Είχαν περάσει κιόλας 2-3 ώρες βαθειάς σκέψης για τα προβλήματα του τόπου και του τοπίου με το βαθύ πέλος που απορροφά παλμούς και απλώνει την σιωπή. Ώσπου ξαφνικά ο ένας, πετάχτηκε από την θέση του!

«Εύρηκα-εύρηκα» αναφώνησε! Οι υπόλοιποι σήκωσαν κοιτώντας ο ένας τον άλλο για να βεβαιωθούν ότι μπορούν να το πράξουν. Η ώρα είχε πάει 1.30 και η αίσθηση της πείνας είχε αρχίσει την επίσκεψή της. 

«Βρήκα την λύση» επανέλαβε ο τετραπέρατος πολιτικός. Το καλοκαίρι είχαμε ξεκινήσει για την απελευθέρωση της 2ης Ρώμης και την Κόκκινη Μηλιά. Αυτή την φορά θα βγούμε στον εξώστη να ψάλλουμε μαζί τον Ύμνο της 4ης Ρώμης. Κι αν δεν έχουμε, μπορούμε να παραγγείλουμε με απ’ ευθείας ανάθεση. Να αποφύγουμε τις χρονοβόρες διαδικασίες. Να τονώσουμε το φρόνημα και το πνεύμα του λαού Μας. «Και μετά» θα αναγγείλουμε ότι ανοίγουμε την Πόλις, με τα τεστ.

Ναι τα τεστ είναι η λύση. Θα στήσουμε κλιμάκια στις εισόδους και θα υποβάλλουμε σε τεστ τα αυτοκίνητα και τους επιβάτες. Τεστ για όλους και πιστοποιητικά. Τεστ για τον ιό και τεστ φρονημάτων. Θα μπαίνουν μέσα στην Πόλις μόνο όσο έχουν περάσει με επιτυχία και τα δύο τεστ. Τόσο για τον ιό όσο και για τον άλλο τον Υιό, ή όπως θες το γράφεις τέλος πάντων. 

Θα εξασφαλίσουμε έτσι Υγεία και Εθνική Ομοψυχία, καθαρότητα και γνησιότητα. Και να δεις που όλα τα μέσα ενημέρωσης, τυχαία και δίκαια, εμάς θα δικαιώσουν και θα το αναδείξουν το έργο μας. 

Και έτσι η αγορά θα δοξαστεί, το χρήμα θα κινηθεί. Τα μουσεία θα ανοίξουν τις αίθουσες, τα θέατρα θα λειτουργήσουν ξανά. Διεθνείς πτήσεις θα γίνονται απ’ άκρη σ’άκρη και η δόξα θα επανέλθει 

Οι άνθρωποι στο τετράγωνο γραφείο, αναπήδησαν. Την σιωπή διαδέχθηκαν αρχικά τα σούσουρα και μετά τα γέλια. Ανακούφισης βασικά. 2-3 ώρες σκέψης, ή κάτι σαν σκέψης, ήταν εξαντλητικές. Σε λίγο άνοιξαν οι πόρτες και χύμηξαν τα καναπεδάκια και τα φοντάν. Οι σαμπάνιες άνοιγαν η μια μετά την άλλη. 

Εκείνος όμως, έμενε σοβαρός και ατάραχος. Έπρεπε κάποιος, να διατηρήσει την σοβαρότητα και την θεσμική αποστολή του ρόλου του σ’ αυτή την Πόλις. 

Ήταν άλλωστε Πρωταπριλιά και ο ηγέτης δεν το είχε ξεχάσει. Ευχήθηκε με το γνωστό ρωμαίϊκο και σοβαρό ύφος καλό μήνα και δήλωσε ότι θα κάνει την ουτοπία πράξη. 

Ή την πράξη ουτοπία; Θα σας γελάσω μέρα που ναι, και δεν θα το ήθελα.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1 Απριλίου 2021, αρ. φύλλου 1073.
ave = χαίρε


Σχετικά:

ΟΔΟΣ 1.4.2021 | 1073


13 σχόλια:

  1. Ανώνυμος24/1/22

    Συνεχίζεται... ' ο νού υ ηγέτη φτερούγισε νοητά και πήγε πίσω μερικές δεκαετίες πρίν, τότε που ο οθωμανός κρατούσε την πόλι. Σαν να έβλεπε τον εαυτόν του σαν τον πολυχρονεμένο αγά στο σεράι.
    Βάι βάι βάι είπε ο ηγέτης αγάς τώρα πλέον και ρούφηξε ράθυμα τον ναργιλέ του με πλούσιο αρωματικό χαρμάνι από την προύσσα, χτυπώντας βαριεστυμένα τις βαριές κεχριμπαρένιες χάντρες στο κομβολόι του. Αχ βάχ αλλάχ μου. Τι δύσκολοι που είναι τούτοι οι ρωμηοί μπρέ. Με τίποτα δεν φχαριστιούνται. Τόσα τους τάζω με τόσα φυρμάνια τι τους φοβίζω με τους σπαχήδες( όπως ο επίγονος που κυνηγάει την ΟΔΟ κι όποιον αντιστέκεται..) τι σερμέτια και καφασωτά τους δίνω μπρέ ( βλέπε αναθέσεις μεταγενέστερα...) τι τους κόβω τα νερά ( όπως ΔΕΥΑΚ αργότερα..ώρα Ντάσκας) τίποτα αυτοί οι κακορίζικοι οι ρωμηοί της πόλης μπρέ. Πάλι μουρμουρίζουν. Μέχρι κι αυτόν τον παπά τους φώναξα στο σεράι ο πολυχρονεμένος και του 'τάξα δραγουμάνους και κοτσαμπάσηδες να μαζεύουν τους φόρους της δεκάτης και να κρατάει κι αυτός τα άσπρα να καλοσκαιρίζει αλλά να τους μιλάει μπρέ για να τους έχουμε του χεριού μας τους παλιορωμηούς αλλά αυτοί σήκωσαν βιλαέτι μπρέ συ....μπαιράκι δικό τους και παραπονιούνται μπρέ οι συφοριασμένοι ότι το σεράι κι αγάς τους δεν φτουράει. Αχ βάχ, βάι βάι βάι ξανα αναστέναξε ο πολυχρονεμένος τραβώντας άλλη μια ρουφηξιά από τον ναργιλέ του....σεκλετισμένος. Δεν είχε έρθει βλέπεις κι αυτήν η ευλογημένη η ερμά χανούμ να τον γελάσει λίγο γειά, να τον κανακέψει τον τζαφέρη με τις γαληφιές της να χαρεί λιγάκι το γιαβρί της...αχ βάχ μπρέ τι καλά που ήταν παλιά τα πράγματα.
    Έβγαζα ένα φιρμάνι μπρέ,τους έστελνα τους τελάληδες, ένα μπουγιουρντί και όλοι σούζα.
    Αλλά βλέπεις άρχισαν και ξυπνάνε αυτοί οι ρωμηοί μπρέ τώρα που χάσανε τα προνόμια και τα άσπρα.
    Είναι βλέπεις κι αυτή φυλλάδα η ΟΔΟΣ που την διαβάζουν όλο και περισσότεροι και μουρμουρίζουν μπρέ συ...μα τι τους κάνω, τι απειλές, τι διαβολές, τι ρουφιάνους βάζω τι τους τσαούσηδες στέλνώ, εκεί αυτή τον χαβά της. Όλο γράφει, κι όλο ξεσκεπάζει μέχρι που μου φαίνεται καμμιά μέρα θα μαζευτούν τίποτα παληορωμηοί κάτω από τον οντά μου στο σεράι και θα έχουμε πολύ τσαμπουκά μπουγιούκ γειά....και δεν έχω ετοιμάσει και το τσογλάν μαντρί και τον μεντρεσέ να τους πάνε τα καρακώλια....

    Μπορεί και να συνεχισθεί....

    Ημίαιμος Πρίγκηψ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος24/1/22

    Άφεριμ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος25/1/22

    Μην είστε κακεντρεχείς ο Γιάννης δεν είναι πολεμοχαρής γι' αυτό δεν ξέρει αγαπάει μόνο την Ειρήνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος25/1/22

      Έρωτα θέλει η Ζωή και όχι Πόλεμο.... Δέσποινα-Ντέμης

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος25/1/22

      Αληθεύει πως διορίστηκε η Πρώην στη ΔΙΑΔΥΜΑ;;;;

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος26/1/22

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος27/1/22

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος27/1/22

    ΑΡΧΌΝΤΙΣΣΑ!!! Όπως της πρέπει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος27/2/22

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος28/2/22

    Το πιο σοφό να δίνεις προίκα στην πρώην [....] ούτε ο Ανδρέας στην (Μαργαρίτα) αυτά είναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ