23.12.07

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Προσωπεία, πρόσωπα, απρόσωπα

Αξιότιμε κύριε Μπαϊρακτάρη,

Πάλι στα δύσκολα μάς βάλατε! Είναι τώρα πράγματα αυτά; Την ώρα που ο κόσμος τρέχει να προλάβει τα πιο φανταχτερά ψώνια για τις Γιορτές, εσείς να μάς ζητάτε να βρούμε πρόσωπα ; Μέσα στην καταναλωτική φρενίτιδα των μεν και την απεγνωσμένη προσπάθεια για κάλυψη βασικών αναγκών των δε, εσείς να μάς καλείτε να εκφραστούμε για πρόσωπα;

Δεν έχω όμως δικαίωμα να σάς κακοκαρδίσω. Πρώτον, γιατί πιστεύω στην καλή σας προαίρεση και δεύτερον, γιατί καταξιώνουμε την ανθρωπιά μας, όταν μπαίνουμε στον κόπο να σκεφθούμε και λίγο παραπάνω.

Για να μην ξεφύγουμε, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τα όρια. Στη γλώσσα αυτό επιτυγχάνεται με τον ορισμό των λέξεων. Έτσι ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες να παρουσιαστούν οι έννοιες αλλοιωμένες, πράγμα που οδηγεί στην υποδούλωση και όχι στην ελευθερία, στην οποία οδηγεί κάθε φορά μόνο η γνώση.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Σύμφωνα με τα βιβλία και όχι κατά την υποκειμενική μου άποψη, Πρόσωπα γίνονται τα άτομα όταν φανερώνουν ελεύθερη βούληση και αναπτύσσουν υγιή σχέση με άλλα πρόσωπα. Για να έχουμε όμως ολοκληρωμένη γνώμη, είναι απαραίτητο να συνυπολογίσουμε και τις πιθανότητες παρερμηνείας της λέξης. Γιατί υπάρχει κίνδυνος να νομίσουμε ότι μιλούμε για πρόσωπα, ενώ στην πραγματικότητα αναφερόμαστε σε προσωπεία.

Με προσωπείο εμφανίζονται οι άνθρωποι, όταν κρύβουν τα ενδόμυχα αισθήματα και τις αληθινές τους σκέψεις και παρουσιάζονται διαφορετικοί από ό, τι είναι.
Δεν ξεχνούμε ακόμη ότι εκτός από τα πρόσωπα και τα προσωπεία, υπάρχει και η κατάσταση η απρόσωπη, η μάζα, ένα άθροισμα ατόμων με ανυπαρξία ελεύθερης βούλησης και έκφρασης και κυρίως χωρίς τη δυνατότητα αληθούς επικοινωνίας.
Και από την άλλη μεριά, εμείς που καλούμαστε διακριτικά να αναφερθούμε σε ανθρώπους, το έντιμο είναι να είμαστε κι εμείς πρόσωπα, τα οποία με συλλογική συνείδηση και μνήμη εκφραζόμαστε ως λαός και δεν αλαλάζουμε σαν όχλος.

Αφού λοιπόν αποσαφηνίστηκαν κάπως οι λέξεις, θα αναφερθώ στα πρόσωπα που εκφράστηκαν με ιδιαίτερο τρόπο στο δημόσιο βίο της πολιτείας μας τη χρονιά που τελειώνει. Μάλιστα οι ενέργειές τους έχουν αντίκτυπο στην κοινωνική μας ζωή, όχι φυσικά στο σύνολό της, αλλά σε μερίδα σεβαστή.
Είναι οι άνθρωποι που δεν φθάνουν σε διασημότητα τις γνωστές φίρμες, αλλά η παρουσία τους και η σχέση τους με τους συνανθρώπους τούς καταξιώνει και τούς καθιστά αξιομνημόνευτους. Επώνυμη η δράση τους, επώνυμη και η αναφορά τους, αλλά εις τέλος.

Υπάρχουν και τα προσωπεία. Αυτά τα φόρεσαν οι άνθρωποι που δεν φανέρωσαν το αληθινό τους πρόσωπο, αφού διαπιστώθηκε ότι άλλα έλεγαν κι άλλα έπρατταν. Είναι εκείνοι που παρουσίασαν ακόμη και συναισθήματα σε απομίμηση, όπως τη χαρά και την ευχαρίστηση ή τη θλίψη και την εξάντληση. Η ασυνέπειά τους όμως οδήγησε το λαό να συνειδητοποιήσει με ποιους έχει να κάνει και να τούς υπενθυμίσει ότι όλα εδώ πληρώνονται. Ανώνυμη η αναφορά τους, αφού με την υποκρισία τους δεν τίμησαν πρώτοι οι ίδιοι το όνομά τους.

Απρόσωπα φέρθηκαν φέτος οι άνθρωποι που κρύφτηκαν πίσω από άλλους, για να πραγματώσουν σχέδια άνομα. Όπως για παράδειγμα, εκείνοι που παρώτρυναν σεβομένη και ευσχήμονα γυναίκα να ασχημονήσει και γέροντα αγράμματο (όπως δηλώνει ο ίδιος) να εξαπολύει μύδρους με επιστολές σε εφημερίδες, χωρίς γλωσσικό σφάλμα σαν να τον συμβούλευσε φιλόλογος.

Σε όλους τους χώρους φανερώθηκαν πρόσωπα, αλλά εκείνος που εμφάνισε φέτος τη μεγαλύτερη κινητικότητα ήταν αναμφίβολα η τοπική μας Εκκλησία. Ευτυχώς όμως που εδώ δεν έχουμε φονταμενταλιστές, μουτζαχεντίν κ.λπ., όπως στη μακρινή Ανατολή.

Εκεί οι Ταλιμπάν κρατούν τους ανθρώπους σε πολιτιστική αποτελμάτωση, ιεροσυλούν σε ναούς, έχουν καταντήσει την πίστη ταυτόσημη με τον ψυχαναγκασμό, τιμωρούν ανθρώπους αναπολόγητους, παίρνουν κεφάλια από την ψυχωσική τους υποψία ότι οι άλλοι μπορεί και να αποτελούν κίνδυνο για το δικό τους καθεστώς, προτιμούν τα παιδιά γενίτσαρους, φέρονται βάναυσα στις γυναίκες. Μόνο Ταλιμπάν μπορούν να δείξουν σε μια γυναίκα το κινητό τους, όπου έχουν αποθηκευμένη τη φωτογραφία της άθελά της και να τής φωνάξουν : «Κοίτα, εδώ σ’ έχω!»

Όμως, στην καθ’ ημάς Ανατολή, δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα! Στην ύπαιθρό μας δεν ευδοκιμεί το κουτόχορτο. Εξάλλου, η Καστοριά, κι ας μην έχει πια τείχη, δεν είναι πόλη ανοχύρωτη, όσο αδελφός υπ’ αδελφού βοηθείται.
Για να κλείσω με κάτι ευχάριστο, θα αναφερθώ με τον τρόπο μου στα πρόσωπα που μού έρχονται στο νου. Με ψήφους μπορεί να αναδείξει κανείς άξιους, αλλά μπορεί να φτιάξει και είδωλα. Με ψηφίδες το προτιμώ. Μπορεί να ιστορήσει κανείς εικόνες. Γι’ αυτό στα πρόσωπά μου θα στείλω τους χαιρετισμούς μου σαν ψηφιδωτό.

Χαίρε, Ανδρέα, νεανίσκε με εξαιρετική κατάρτιση και παρρησία.
Χαίρετε Γιώργο και Ξένια, Γονείς ευαισθησίας τελείας, που αγωνίζεσθε να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι διαφορετικότητα δε σημαίνει κατ’ ανάγκην κατωτερότητα.
Χαίρε, Μάγδα, παλιά μου μαθήτρια της τρίτης Δέσμης, που μετά τις σπουδές επέστρεψες κι έχεις την έμπνευση να αρθρογραφείς.
Χαίρε, Σωκράτη Δάσκαλε, που εφάνης πρωτοπόρος.
Χαίρε, Γιάννη, που αρνήθηκες περίβλεπτη Μουσική Σχολή εις την ξένην, για να διδάσκεις εν χορδαίς τα παιδία της πατρίδας σου.
Χαίρετε, Γιώργο και Νίκο, που απαντήσατε αναλόγως στα ανέραστα ραβασάκια που ελάβατε.
Χαίρε, Σοφία, των παιδίων χαρμονή, Πολύτεκνη Μητέρα και Δασκάλα.
Χαίρε, Αλέξανδρε, των Διευθυντών το καύχημα, που δεν εγκατέλειψες στην κρίσιμη ώρα.
Χαίρε, Σόνια, των Ποντίων αγλάισμα, που υπομένεις το τίμημα της ελεύθερης επιλογής σου.
Χαίρε, Γιώργο, Φοιτητά ηγαπημένε, που πήρες σβάρνα δυο βραδιές όλες τις συνοικίες και βρήκες και άλλους μαθητές γρηγορούντες.
Χαίρε, Χρήστο, χθεσινέ Συνάδελφε και σημερινέ Άρχοντα, που τίμησες και τις δύο θέσεις.
Χαίρε, Συμεών, τέκνον αγαπητό και τίμιο, που δεν μού λέει η καρδιά ότι είσαι εσύ εκτός.
Χαίρε, κύριε Μπαϊρακτάρη, που συν τοις άλλοις αντέχεις και μια φατσούλα σαν εμένα.
Χαίρετε και όσοι κατ’ οικονομίαν δεν ανέφερα ονομαστικώς, γιατί, αν δεν ζήσουμε τη χαρά όλοι μαζί, αυτός ο τόπος προκοπή δεν θα έχει.

Κι επειδή φέτος συνέβη και το απαράδεκτο να κολλούν αυθαίρετα δίπλα στο όνομά μας το όνομα του Ενός ή του Άλλου, σήμερα υπογράφω όπως με γνωρίζουν όσοι με αγαπούν.



Η Λία του Γιάννη
(κατά κόσμον Θεσσαλία Χ. Τεριακή)
.

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος3/6/13

    Αυτό μήπως είναι passé composé ???
    ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ... !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Λευτέρης ο ξεφτέρης4/6/13

    "Πρόσωπα γίνονται τα άτομα όταν φανερώνουν ελεύθερη βούληση και αναπτύσσουν υγιή σχέση με άλλα πρόσωπα"

    Αχ αυτή η υγιής σχέση...
    Η αλήθεια όμως είναι ότι μόνο τότε είμαστε Πρόσωπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος4/6/13

    @1
    Είσαι με τα καλά σου;
    Να δω Κάρμεν τη Λία και τι στον κόσμο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ