ΟΔΟΣ: Εκκρεμές

Απέναντι στην μικρή - πλην όμως "τίμια", (επειδή προφανώς δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο) Ελλάδα, υπήρχαν πάντοτε αυτοί που δεν παραιτούνταν εύκολα από διεκδικήσεις και προσπάθειες. Στην θέση των τελευταίων σήμερα βρίσκονται όσοι αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος γύρω τους, δεν αποτελείται από σταθερές, αλλά από μεταβλητές. Ότι τα πάντα ρεί. Και ψάχνουν κάθε φορά τους τρόπους για να προσαρμόζουν στην ανταγωνιστική πραγματικότητα, το περιβάλλον τους. Ώστε να γίνουν οι ίδιοι και οι άλλοι καλλίτεροι. Και να μην προσκολλώνται σ' όσα πέτυχαν ή απέτυχαν στο παρελθόν.

Στο επίπεδο της Καστοριάς, τα τελευταία χρόνια επικρατεί η απουσία στόχων και οραμάτων. Νομίζει κάποιος ότι ιστορία διακόπηκε κάπου εκεί στο 2000, ελάχιστο χρόνο μετά την πρώτη τετραετία της τότε "Καστοριανής Ενότητας" του τ. δημάρχου κ. Δ. Παπουλίδη και πολύ αργότερα από τις δύο 4ετίες του άλλοτε δημάρχου κ. Α. Οικονομίδη, στις οποίες τέθηκαν τα θεμέλια της κατοπινής μεταβολής της πόλης. Και ότι από τότε, η πόλη της Καστοριάς δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διαχειρίζεται την καθημερινότητά της, κλείνοντας το πολύ λακκούβες στους δρόμους. Ή παραφορτώνοντας τα δένδρα με χριστουγεννιάτικα φώτα, στην μόνη εποχή του χρόνου που η Καστοριά έχει λίγο φως. Γιατί όλο τον υπόλοιπο χρόνο την κατακυριεύει το σκοτάδι.

Όσοι είναι πιο δύσπιστοι, πιστεύουν ότι η κατάσταση όχι απλώς μένει στάσιμη, αλλά ότι εκτραχύνεται. Διότι απλά εν τω μεταξύ δημιουργούνται και άλλα απορρίμματα. Παράλληλα, με το πέρασμα των χρόνων, οι πολίτες συνηθίζουν στην πραγματικότητα αυτή και απομακρύνονται από τους πήχεις και τους στόχους που έθεταν στο παρελθόν. Η κατάσταση αρχίζει και μοιάζει φυσιολογική.

Αφορμή για την εισαγωγή του άρθρου αυτού αποτέλεσαν οι «διθυραμβικές» δηλώσεις του δημάρχου Καστοριάς κ. Ιωάννη Τσαμίση, ότι ανά πάσα στιγμή, η διαρκώς αναμενόμενη πανεπιστημιακή σχολή, θα μπορεί να στεγαστεί στο κτήριο της άλλοτε "Πρόνοιας", στην περιοχή του Αγίου Μηνά. Πρόκειται για κορυφαίο δείγμα δημόσιας ανακολουθίας και πολιτικής αστάθειας. Εκτός κι' αν είναι ένας ριψοκίνδυνος ελιγμός μιας πολιτικά αθέμιτης υπαναχώρησης. Την οποία δεν χρειάζονται όσοι έχουν εμπιστοσύνη στην άποψή τους, το δίκιο της και κυρίως στην υποστήριξη του κοινωνικού συνόλου. Και δεν φοβούνται τις συγκυριακές κραυγές των ελάχιστων όταν πρόκειται να υπερασπίσουν το γενικό καλό.

Διότι στο θέμα της έδρας της πανεπιστημιακής σχολής, έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί μυριάδες λέξεων που θα μπορούσαν να συγγράψουν μια Ιλιάδα και μια Οδύσσεια και την ιστορία της Καστοριάς από την αρχή. Στην οποία οι Καστοριανοί θα πρέπει να απολογούνται ακόμη και για τα πιο φυσικά πράγματα. Απέναντι στον καθένα, και ιδίως απέναντι σε εποχούμενους και περαστικούς καθηγητές και μαθητές. Απέναντι σε ορισμένους που κατ' ιδίαν δεν κρύβουν την διαφωνία, ή και την περιφρόνηση τους, για αυτά για τα οποία, κάποιοι άλλοι έχουν διαφορετική συναισθηματική φόρτιση.

Κι' όμως, αυτοί οι νέοι διαχειριστές, οι πνευματικοί κουμανταδόροι, επιμένουν να αναγορεύονται σε προστάτες μιας στασιμότητας που βολεύει τους ίδιους και κοιμίζει συνειδήσεις. Απαιτούν να έχουν τον αποκλειστικό λόγο για μια πόλη από την οποία μπορεί οι ίδιοι και να "δραπετεύσουν" κάποια στιγμή και παράλληλα να μην έχουν λόγο όλοι οι άλλοι όταν δεν συμφωνούν μαζί τους.

Μάλιστα πρόσφατα κάποιοι άρχισαν να αποδίδουν την μαχητικότητα όσων επιμένουν δυναμικά για την σχολή στην θέση του 1ου γυμνασίου στην περιοχή "Κουμπελίδικης", στην αρμοδιότητα της... ψυχολογίας. Αφού πρώτα αντιλήφθηκαν ότι δεν έπειθαν με τα άλλα, τα ρηχά επιχειρήματά τους για βαρβάρους και τείχη, τώρα επανέρχονται με αναφορές στις ψυχικές επιστήμες. Προσπαθούν να εξηγήσουν την ανησυχία κάποιων για τον τόπο τους, και την αγωνία για το μέλλον του, με φροϋδικές αναλύσεις. Και με αφορισμούς. Πάλι καλά που δεν ζούμε σε ναζιστική ή σοβιετική περίοδο. Πριν απ' αυτά, βεβαίως, είχε προηγηθεί η αμφισβήτηση της ποιότητας και της αξιοπρέπειας του τόπου, της ιστορίας και των ανθρώπων του, με ύβρεις, γελάκια και ρετσινιές. Τα γνωστά.

Και πώς άραγε να μην νοιώθουν ότι μπορούν να αναπτύσσουν την στρατηγική τους, όταν αρωγός, έστω και έμμεσος γίνεται ο ίδιος ο πρώτος πολίτης αυτής της πόλης με την διγλωσσία; Τον οποίο όλοι θυμούνται ένα χρόνο πριν, πολύ διστακτικά βέβαια αλλά πάντως με σχετική σαφήνεια, να τάσσεται έστω και χωρίς tempo υπέρ της ίδρυσης και λειτουργίας της σχολής, στο κτήριο που σήμερα στεγάζεται το 1ο γυμνάσιο Καστοριάς. Κάτι που είχε αποφασιστεί μάλιστα ομόφωνα ως πρώτη προτεραιότητα από το αρμόδιο δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς, στο οποίο συμμετείχε και ο ίδιος ως δημοτικός σύμβουλος, επικεφαλής της τότε μείζονος μειοψηφίας.

Τι έγινε στ' αλήθεια; Τροποποιήθηκε η ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, ανακλήθηκε, ή μήπως ο φόβος οδηγεί στην υποταγή, μια και έναν χρόνο πριν ο κ. Τσαμίσης άλλα έλεγε. Και ίσως άλλα θα λέει αύριο. Δικαιούται ο πρώτος πολίτης της πόλης να αποδυναμώνει τις προσπάθειες του νομάρχη Καστοριάς ο οποίος αγωνίζεται για την ίδρυση του πανεπιστημίου στην θέση που υποδείχθηκε ως η καταλληλότερη, δηλαδή το 1ο γυμνάσιο Καστοριάς; Ή μήπως το κάνει για να πλήξει τον νομάρχη επειδή οι σχέσεις τους έχουν διαταραχθεί;

Πώς να μην λοιδωρούν τους Καστοριανούς που έχουν διαφορετική άποψη, αυτοί που παρακολουθούν τον πρώτο πολίτη της Καστοριάς, να αμφισβητεί με τις δηλώσεις του, την δεσμευτικότητα και την σκοπιμότητα μιας απόφασης που απηχεί τις ανάγκες και την θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοτών του;

Με τέτοιες αμφιταλαντεύσεις, σαν κι' αυτές του δημάρχου Καστοριάς την περασμένη εβδομάδα, πώς είναι δυνατό να μην χύνεται λάδι στην φωτιά της φραστικής αποθράσυνσης και της διάχυτης εχθρότητας, που άρχισε πια να μην κρύβεται, και να μην τηρεί ούτε προσχήματα σε βάρος αξιών που για τους υπόλοιπους έχουν σημασία και βάρος;

Θα τα ξανασκεφτεί άραγε ποτέ όλα αυτά ο νυν δήμαρχος και μάλιστα πριν αλέκτωρ φωνήσαι; Ή θα αρκεστεί να δηλώνει απόψεις που θυμίζουν εκκρεμές.

.