ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Πίσω από την ομίχλη των ματιών μας

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Μπαίνουμε ίσως στην γιορτή όπως οι κουρασμένοι τουρίστες στον Παρθενώνα, όπως οι φλύαροι ξεναγοί μπροστά στο αριστούργημα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου. Η γιορτή των Χριστουγέννων είναι πια εμπορικά, μια πρόκληση της καταναλωτικής μας βουλημίας. Εμπόριο οι γιορτινές ευχές, εμπόριο τα δώρα, τα αισθήματα, η μουσική, τα διαγγέλματα και οι ευχές των αρχόντων ή των θρησκευτικών ηγετών. Ρεβεγιόν στα ξενυχτάδικα, ζωώδης πολυφαγία, πλημμύρα δώρων, πανικός. Κάπως έτσι γιορτάζει η πλειοψηφία την γέννηση του θείου βρέφους.

Οι λέξεις βέβαια που έχουν σχέση μ' αυτήν -Χριστός, γέννηση, αγάπη, συγχώρεση- αντιστέκονται ακόμη, ίσως γιατί τις ψέλνουν τα παιδιά λέγοντας τα κάλαντα στις γειτονιές. Πολλοί αναζητούν στις μνήμες των παιδικών τους χρόνων στιγμές αληθινής χριστουγεννιάτικης ευφορίας, άλλοι προσπαθούν να νοιώσουν γαλήνη αναζητώντας αγάπη και συγχώρεση, το νόημα δηλαδή της γεννήσεως του Θεανθρώπου.

Ποιο μυστικό άραγε μπορεί να κρύβουν τα Χριστούγεννα, ποια δυνατότητα να αγαπήσω και να αγαπηθώ; Πώς θα μπορέσω άραγε, εγώ ο πιστός-αναζητητής της πίστης σε δύσκολους καιρούς- να δω καθαρά τον στάβλο της Βηθλεέμ πίσω από την ομίχλη των ματιών μου, να ψηλαφίσω το θείο βρέφος, να αναζητήσω το αστέρι;

Ίσως υπάρχουν πολλοί τρόποι και τόποι στους οποίους ο καθένας μας μπορεί να συναντήσει αυτό που ο ίδιος επιθυμεί τις άγιες αυτές μέρες. Όμως ο φωτεινότερος όλων είναι αναμφισβήτητα η Εκκλησία. Εκεί κατευθύνεται ο κάθε πιστός για να συναντήσει τις ιερές ψαλμωδίες, την κατάνυξη, το μεγαλείο της γέννησης.

Γεγονός βέβαια είναι πως σε ορισμένες εκκλησίες μόνο ταπεινότητα και κατάνυξη δεν μπορείς να συναντήσεις. Παραφορτωμένοι χώροι, υπερβολικός στολισμός, κραυγαλέες δωρεές συνανθρώπων μας, τυπωμένα ονοματεπώνυμα σε έπιπλα και πολυελαίους μέσα στον ιερό χώρο του ναού, ανέγερση πολυέξοδων νέων ναών, ενώ οι περισσότερες βυζαντινές εκκλησίες μας καταρρέουν, και άλλα πολλά.

Φυσικά η έσχατη θλίψη για όλους τους πιστούς και τους αγωνιζόμενους να κερδίσουν την πίστη είναι στην δική μας πόλη ο "πόλεμος" μεταξύ ιερέων, ανθρώπων που είναι προορισμένοι να διδάσκουν, να προσεύχονται, να δίνουν το καλό παράδειγμα .

Δυστυχώς στις μέρες μας αποδεικνύεται πως πράξεις, λέξεις όπως σωτηρία, αναγέννηση, αγάπη, συγχώρεση, δεν είναι παρά κελύφη εννοιών. Μπορεί άραγε να υπάρξει για τα αυτιά μας "καθαρός ήχος εορταζόντων" μέσα σε τόση σκουριά και αλλοτρίωση; Μπορεί να υπάρξει "συγχώρεση" όταν η ίδια η Ιερά Σύνοδος δεν συγχωρεί τους μετανοούντες;

Τι νόημα έχει να ονομάζεσαι χριστιανός αν δεν συγχωρείς; Και τι μπορείς να προσφέρεις στους υπόλοιπους χριστιανούς εσύ που φοράς τα ράσα, λειτουργείς και δέχεσαι τέτοιες καταστάσεις που επηρεάζουν αρνητικά, όχι αυτόν που είναι δίπλα σου, κοντά σου, μαζί σου, αλλά εκείνον που προσπαθεί να συμπορευτεί μαζί σου, να σε πιστέψει, εκείνον που αμφιβάλει.

Πώς εσύ θα μιλήσεις ξανά για συγχώρεση σε μένα και στον συνάνθρωπό μου, όταν η ίδια η Εκκλησία δεν συγχωρεί;

Ο Χριστός περιμένει ο καθένας μας να τον "ελευθερώσει" με τις πράξεις του, έστω κι αν είναι μικρές, αρκεί να πηγάζουν από αγάπη. Σίγουρα τον "ελευθερώνουν" εκείνοι που ανάβουν το κερί τους στην μικρή βυζαντινή εκκλησία, και όχι εκείνοι που ζητούν τυπωμένο τ' όνομά τους μέσα στον χώρο του ναού. Σίγουρα τον δοξάζουν εκείνοι που δεν είναι απαθείς και σιωπηλοί όταν ανέχονται την αρχαιοκαπηλία μέσα στις εκκλησίες μας, εκείνοι που πέρα από τους τύπους αναζητούν την ουσία. Τον δοξάζουν εκείνοι που δεν αγνοούν την κεφαλαιώδη αφετηρία ζωής της Εκκλησίας: ότι γνωρίζουμε τον Θεό καλλιεργώντας μια σχέση και όχι κατανοώντας μία έννοια. Αυτοί που αμφιβάλλουν, αναρωτιούνται, ερευνούν, μαθαίνουν, προσπαθούν.

Τον ασπάζονται εκείνοι που μετανοούν, που συγχωρούν, που ανοίγουν δρόμο για τους πιστούς της Εκκλησίας.

"Στις σχέσεις βέβαια ανθρώπου και Θεού", όπως έλεγε ο Καζαντζάκης, "η στερνή και πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη". Με την πράξη βλέπεις την σπίθα να περνάει από την μια γενιά στην άλλη, και σίγουρα η πράξη είναι η πιο μεγάλη πόρτα της λύτρωσης. Μόνο αυτή δημιουργεί δρόμους και δίνει κουράγιο για αγώνα στην ζωή.


Υ.Γ Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στον Αμβρόσιο, τον άνθρωπο που δεν γνωρίζω προσωπικά, αλλά που γνωρίζουν καλά και αγαπούν οι μαθητές, δηλαδή τα παιδιά μας.


.