Με επιλογές και εναλλαγές από τα αυτοτελή βιογραφικά και ηθογραφικά διηγήματα του λογοτέχνη, που περιλαμβάνονται στις δύο συλλογές του, που εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν πριν μερικά χρόνια από την εκδοτικό οίκο «Κέδρο», με τους τίτλους «Καλό ταξίδι κούκλα μου» και «Και του χρόνου κυνήγια», και οι οποίες τον ανέδειξαν σε πανελλήνιο επίπεδο, το πείραμα ήταν φυσικό να έχει συναρπαστικό χαρακτήρα και αποτέλεσμα.
Η παράσταση επενδύθηκε μουσικά από τις ενδιαφέρουσες μουσικές υποκρούσεις που συνέθεσε ειδικά για τον σκοπό αυτό ο κ. Ιωάννης Ζορμπίδης, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Καστοριά. Οι συνθέσεις συνέβαλαν ιδιαίτερα στην ενότητα του θεατρικού λόγου, αφού συνέδεαν με επιτυχία τα αποσπάσματα. Βοήθησαν όμως τους θεατές να μεταβούν σε άλλες συχνότητες, χωρίς τις οποίες δεν θα ήταν εφικτή η συνομιλία της θεατρικής παράστασης με τους ίδιους. Σε μια ενότητα που προέκυπτε -αλλά και αποτελούσε το ζητούμενο- από την χρήση του κατακερματισμού. Το έργο βασίστηκε σε ένα ιδιότυπο μονόλογο-διάλογο της μοναδικής ηθοποιού.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε στους θεατές, τουλάχιστον στα περισσότερα στοιχεία της, η εικαστική κινηματογραφική επένδυση “animation” της παράστασης, που ανήκε στον κ. Αναστάσιο Αριστοτέλους, ο οποίος και αυτός ζει και εργάζεται στην Καστοριά. Βοήθησε την παράσταση συνολικά, ώστε να μην περιοριστεί στην λιτή σκηνογραφία (που πάντως ήταν αντιπροσωπευτική στην απόδοση του συγγραφικού πνεύματος), αλλά να διαχέεται και να διευρύνεται. Χωρίς αμφιβολία «μεγάλωσε» το θέαμα, το οδήγησε έξω από τον χώρο, και σε ένα βαθμό έξω από τον τόπο, και φυσικά έξω από τον χρόνο.
Και αυτό, μια και βασικός πυρήνας της θεατρικής απόδοσης του κ. Ηλία Παπαμόσχου είναι οι αναμνήσεις παιδικής ηλικίας και οι σκιές ανθρώπων που έφυγαν από την ζωή και ανήκαν στον (πιο) στενό οικογενειακό περίγυρό του, ή αποκλίνουσες μορφές εμβληματικού χαρακτήρα για την Καστοριά, μιας άλλης εποχής, μορφές που είτε έφυγαν πια από την ζωή, είτε όχι, περισσότερο με οπτασίες μιας άλλης πόλης, παρά με υπαρκτές φιγούρες εγκλωβισμένες στα πλαίσια του συμβιβασμού και της κοινωνικότητας έμοιαζαν.
Η πολύ προσεγμένη και έμπειρη σκηνοθετική διεύθυνση της κ. Σοφίας Καρακάντζα, η οποία έχει στο ενεργητικό της ξεχωριστές παραστάσεις στην Καστοριά, κατόρθωσε σε μεγάλο βαθμό, - ίσως όμως όχι απόλυτα- να συγκεράσει τις τεχνικές αυτές από τα είδη καλλιτεχνικής έκφρασης που συνεργάστηκαν, ώστε να συνυπηρετήσουν με την ερμηνεία της κ. Ελένης Τσαδήλα, την κεντρική ιδέα της παράστασης.
Η ηθοποιός, που ούτως ή άλλως βαδίζει στο απόγειό της, δέχθηκε να συμμετάσχει σε ένα πείραμα που πράγματι ήταν σπάνιο και πρωτοποριακό, ειδικά για την Καστοριά. Με την προσήλωσή της σε ένα ακόμη ρόλο, εξαιρετικά δύσκολο και πολύπλοκο αυτή την φορά, αφού η αρχή, το μέσο και το τέλος του ρόλου καθώς και η πλοκή του δεν ήταν φυσική και δεν βασιζόταν στο επακόλουθο μιας ιστορίας.
Βασίστηκε στην διαρκή μετάβαση και σε υπερβάσεις υπαρξιακής φύσης, με μεταπτώσεις και κορυφώσεις, οι οποίες σε κάποιο βαθμό ίσως να μην απέφυγαν την υπαγωγή της ερμηνείας της στην ιδέα του αυτοσχεδιασμού, του μοιραίου, ή ακριβέστερα της αλλοκοτιάς και του ξωτικού. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις μορφές στις οποίες αναφέρονταν, ήταν κανονικοί άνθρωποι. Όμως με δεδομένο ότι κεντρική ιδέα του καστοριανού λογοτέχνη είναι οι βόλτες της ζωής, της λογικής, της τρέλλας και του θανάτου, το βέβαιο είναι ότι η προσπάθεια ανταμείφθηκε από το αποτέλεσμα.
Σε κάθε περίπτωση, η παράσταση και η απόδοσή της, ήταν πρωτοποριακές. Απ΄ αυτές έλαμψε με την απουσία του ο Δήμος Καστοριάς, ο οποίος δεν στάθηκε αρωγός σε δημότες του. Πρόσφατα, απέρριψε εισήγηση για οικονομική συμπαράσταση στην θεατρική δουλειά του συλλόγου «Σπασμένο ρόδι». Έτσι η παρουσία συμβούλου στην πρεμιέρα είχε καθαρά ιδιωτικό χαρακτήρα και δεν μπορεί να πιστωθεί σε ένα Δήμο που ανέχεται, επιτρέπει αλλά και υποχρεώνει κάθε πνευματική προσπάθεια να επιβιώνει σε κατάσταση πολιορκίας. Παρά το γεγονός ότι την δυο μέρες μετά την πρεμιέρα, στην παράσταση της Κυριακής μετέβη και ο δήμαρχος Καστοριάς, κ. Ιωάννης Τσαμίσης, η απουσία της δημοτικής συμπαράστασης έγινε ακόμη πιο έντονη.
ΥΓ Εννοείται, εξαιρούνται από τον διωγμό οι ρωσίδες καλλιτέχνιδες των περσινών καλλιστείων της ΔηΠΕΚα και οι ακούραστοι εργάτες της εξυγίανσης της λίμνης και του περιβάλλοντος εν γένει. Σ’ αυτούς αποδίδεται χλιδή.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Ιουλίου 2008
Σχετικά κείμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.