Αυτά τα πράγματα δεν είναι σοβαρά. Καθ’ όσον για την Ελλάδα, θέμα εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής ασφάλειας δεν τίθεται. Επίσης δεν μπορεί να νοηθεί διπλωματία των πανηγυριών και των «μουσικοχορευτικών παραδόσεων», όπου διαπρέπουν τα γνωστά (στους αφελείς και ρομαντικούς και στην Καστοριά), ως ακούσματά «μας». Να είναι καλά, να τα χαίρονται! Με αυτά τα δεδομένα, μόνο ιλαρότητα προκαλείται από τα βαλκανοειδή συμβάντα των περασμένων ημερών, είτε οφείλονται στους Σκοπιανούς, είτε σε μερικούς θερμόαιμους εθνικιστές μέσα από τα σύνορα.
Απλώς να σημειωθεί ότι ίσως τώρα, να μπορούν να δηλώνουν δικαιωμένοι όσοι, 2-3 χρόνια πριν, ανακαλώντας την πρόσκλησή τους να τελεστεί στον Δήμο Καστοριάς ιστορικό συμπόσιο που θα ανακινούσε ανύπαρκτα προβλήματα, δεν επέτρεψαν την διατύπωση ιστορικού ιδεολογήματος, που σήμερα θα χρησιμοποιούνταν (και αυτό) από τους Σκοπιανούς. Μπορεί να λυπήθηκαν τότε κάποιοι «ιοί», που παντού βλέπουν μειονότητες και παρεμφερείς μιζέριες -ακριβώς όπως τις βλέπουν και οι χαμηλόβαθμοι πράκτορες «φιλικών» στους ίδιους κρατών, αλλά καλύτερα να στεναχωριούνται αυτοί, παρά να νοιώθουν όλοι οι άλλοι ξαφνικά, ξένοι ή και κατακτητές στον τόπο τους.
Ίσως απ’ όλα αυτά, αλλά και την θέα των μεσόκοπων κυριών στην Μελίτη της γείτονος Φλώρινας να χορεύουν γύρω-γύρω όλες με κάτι άσπρα, παραδοσιακά φορέματα, μάλλινες παραδοσιακές κάλτσες, και το συναφές «παραδοσιακό», αλλά και εξαιρετικά εύγλωττο ύφος, να δόθηκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αντιληφθούν οι κάθε λογής αρμόδιοι περί τα πολιτιστικά, το πού οδηγεί το γαρ πολύ της παραδόσεως. Πολλώ μάλλον της αυθεντικής.
Και να αποφασίσουν επιτέλους να προτιμούν στο εξής, το παρόν, ή ακόμη καλλίτερα, το μέλλον.
Η ΟΔΟΣ, στο σημερινό της φύλλο, μπορεί να μην σχολιάσει εκτενώς τις φαιδρότητες του Σαββατοκύριακου, αλλά θα μείνει στο θέμα. Θα ασχοληθεί με τις εικόνες ενός θεάματος που όλες τις προηγούμενες ημέρες κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο (Internet), και δεν ήταν αποσπάσματα (φθηνής) τηλεοπτικής παραγωγής, ούτε πρόβες κινηματογραφικής ταινίας. Αντίθετα ήταν απολύτως πραγματικές, ήταν ρεπορτάζ που κατέγραφε τα δρώμενα:
Έξω από ένα χώρο, που θα μπορούσε να είναι χώρος υποδοχής των V.I.P σε ένα οποιοδήποτε (μικρό σχετικά) αεροδρόμιο, και πράγματι ήταν το αεροδρόμιο των Σκοπίων, επικρατούσε συνωστισμός από κόσμο.
Ανάμεσά τους, διέκρινε κανείς, ανθρώπους ντυμένους με κόκκινες χλαμύδες, φορώντας απομιμήσεις περικεφαλαίας (κόκκινες κι’ αυτές). Μερικοί κρατούσαν και ασπίδες, ίσως και ακόντια σαν σάρισες. Ο χώρος ήταν γεμάτος κόκκινες σημαίες με τον ήλιο της Βεργίνας (την πρώτη «σημαία» του κράτους των Σκοπίων μετά την ανεξαρτητοποίησή του από την ευδαίμονα Γιουγκοσλαβία) και όλοι μαζί, φώναζαν «Μακεντόνιγια-Μακεντόνιγια», και κάτι άλλες ιαχές, άγνωστες στους μη γνώστες του αρχαιοπρεπούς ιδιώματος, που όπως εσχάτως μαθαίνει ο κόσμος, χάρη στον Μέγα Αλέξανδρο, έφθασε ως τα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου. Μόνο ο Βουκεφάλας έλειπε από το σκηνικό, αλλά ποιος ξέρει μπορεί να σταυλιζόταν ακόμη το τετράποδο.
Τότε, άνοιξε μια πόρτα και εξήλθε από την αίθουσα V.I.P ένα ζεύγος. Ο άνδρας, κοντού σχετικά αναστήματος, αρκετά σκουρόχρωμος ώστε να είναι εμφανώς Πακιστανός, φυσιογνωμικά θύμιζε τον πρόεδρο Μουσάραφ (του Πακιστάν) ή γνωστό νεοέλληνα καρδιοκατακτητή αοιδό που υμνεί τους νταλκάδες και την εν γένει καψούρα. Η κυρία που τον συνόδευε, φορούσε ενδυμασία πακιστανική με ινδική νοοτροπία και έδειχνε ενθουσιασμένη που πατούσε το πόδι της σε ευρωπαϊκό έδαφος, σε ένα ταξίδι που τα είχε όλα, έστω κι’ αν αυτό ήταν στα Σκόπια. Ήταν τόση η έκφραση ευγνωμοσύνης στο πρόσωπό της, ώστε ήταν φανερό, ότι και βασίλισσα του Σαβά να την έλεγες, αυτή θα το πίστευε αν ήταν all included.
Μόλις είδαν το ζεύγος οι συγκεντρωμένοι, ξεσηκώθηκαν ακόμη περισσότερο. Άρχιζαν να χειροκροτούν και να φωνάζουν «Μακεντόνιγια» «Μακεντόνιγια» ακόμη πιο δυνατά. Να κουνούν τα λάβαρα, τις ασπίδες και τις χλαμύδες και να ζητοκραυγάζουν. Ο ενθουσιασμός ήταν φανερός και τα ρίγη της συγκίνησης δύσκολα συγκρατούσαν τα δάκρια στα μάτια των πιο ευαίσθητων από τους πατριώτες του σκηνικού.
Eπρόκειτο -όπως στα σοβαρά διαδόθηκε στο Internet- για την «επιστροφή» του…. διαδόχου και απογόνου του Μεγάλου Αλεξάνδρου (!!) 2.500 περίπου χρόνια μετά, από τα οροπέδια του Πακιστάν, στην «μητέρα» γη , την «Μακεντόνιγια». Τον ανακάλυψαν οι καλοί Αιγαιάτες Μακεντόνσκι κάπου στα υψίπεδα της κεντρικής Ασίας και τον κάλεσαν με την -σαν άλλη Ρωξάνη- συμβία του, να επισκεφθούν επίσημα την πατρώα και μητρώα γη αυτής της ιστορίας.
Ναι! Υποδέχθηκαν μετά βαϊων, κλάδων και την κατάλληλη σκηνογραφία τον… «νόμιμο» κληρονόμο της Μακεδονικής Δυναστείας και το θέαμα ήταν απίστευτο. Την αυτού Μεγαλειότητα. Ήταν θέαμα ουτοπικό, σουρεαλιστικό, ιλαροτραγικό. Ένα θέμα περίπου εξωγήϊνο, αλλά αληθινό. Πέρα για πέρα γεγονός. Φερμένο από τον Άρη για τους Αρειανούς. Και προκαλούσε γέλια, αλλά μέχρι δακρύων για το επίπεδο σημαντικού μέρους του απλού γειτονικού λαού, που βρίσκεται σε απόσταση μερικών δεκάδων χιλιομέτρων από την Καστοριά, την οποία έχει βαλθεί να απελευθερώσει από τον ελληνικό ζυγό, καλοκαιριάτικα.
Βλέποντας αυτές τις σκηνές, και την πατριωτική καλοσύνη των γειτόνων, φίλος της εφημερίδας σκέφθηκε να θέσει στο τραπέζι της ονοματολογίας, μια σύνθετη ονομασία για το γειτονικό κράτος, που δύσκολα θα αρνούνταν οι παραδοσιακοί φίλοι που διεκδικούν κι΄ αυτοί τα ακούσματά τους, oύτε Nova, ούτε Gorna, ούτε Βόρειο Μακεδονία, αλλά «Ντόμπρα Μακεντόνιγια», όπερ μεθερμηνευόμενο ελληνιστί σημαίνει: «Καλή Μακεντόνιγια». Μέχρι και οι γενοκτόνοι Έλληνες, δύσκολα θα αρνούνταν αυτό το όνομα, στον εσχάτως θερμόπληκτο πρωθυπουργό τους. Οπότε, το Μακεδονία θα έμενε αποκλειστικά στην διάθεση της Ελλάδος.
Regular και εξ αντιδιαστολής, βεβαίως – βεβαίως.
[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24.7.2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.