ΛΑΖΑΡΟΥ Γ. ΝΙΚΗΦΟΡΙΔΗ: Κύπρος

Περί το κυπριακόν | Ιστορικά και προοπτική | Η κυπριακή πεντηκονταετία

Για την Κύπρο, το πολύπαθο νησί και τους αδελφούς Κυπρίους – συνεπώς για όλους τους Έλληνες - η 1η Απριλίου 1955 είναι ημερομηνία εξόχως σημαντική και πάντα αξιομνημόνευτη, γιατί συνδέεται με την έναρξη του ιερού αγώνα της ΕΟΚΑ. Του θρυλικού εκείνου αγώνα, που ανελήφθη τότε από τους αδελφούς Κυπρίους με άκαμπτη θέληση και αποφασιστικότητα καθολική και αποσκοπούσε στην ελευθέρωση και απαλλαγή από την Αγγλική κατοχή και στην Ένωση με την μητέρα Ελλάδα.

Ο πενταετής αγώνας της Κύπρου διεξήγετο σε δύο μέτωπα: Η Μεγαλόνησος εδονείτο κυριολεκτικώς από τον εθνικό παλμό και την ακράτητη ορμή των παιδιών της στα πεδία των μαχών κατά των σκληροτράχηλων Άγγλων. Τα παλληκάρια της Κύπρου έδιναν στον ελεύθερο κόσμο μαθήματα άφθαστου ηρωισμού και αυτοθυσίας για την Ανεξαρτησία και την Ελευθερία, με την εμπνευσμένη ηγεσία της ξυνωρίδος, του αοιδίμου Μακαρίου και του θρυλικού Γ. Γρίβα - Διγενή. Παραλλήλως στο πολιτικό και διπλωματικό πεδίο η Ελλάς και η Κύπρος απεδόθησαν σε άοκνες εργώδεις προσπάθειες και έδιναν σκληρές μάχες στον Ο.Η.Ε. και σε άλλο κέντρα εξουσίας και ανακτοβούλια για την επίτευξη του στόχου, που δεν ήταν άλλος παρά η Ένωση.
Στις δέλτους της νεώτερης ιστορίας πέρασαν τα κατορθώματα, οι θυσίες, οι ηρωικές πράξεις των επωνύμων αγωνιστών και των πολλών ανωνύμων αδελφών μας της Κύπρου ως θρύλος, που συγκινούσαν λαούς και ανθρώπους απανταχού της γης, καθώς έβλεπαν αυτοί και διαπίστωναν την κατάφωρη αδικία στον άνισο αυτόν αγώνα από τους απηνείς Άγγλους εις βάρος του σκληρά δοκιμαζόμενου Κυπριακού λαού. Το αποτέλεσμα όμως του ιερού αγώνα τη ΕΟΚΑ ήταν αντιστρόφως ανάλογο προς τις θυσίες, δυστυχώς, αφού αναγκασθήκαμε να συμβιβασθούμε με τις συνθήκες Λονδίνου - Ζυρίχης του 1960. Η Ένωση δεν έγινε...

Γύρισε πίσω; αναγνώστη μου, 1400 τόσα χρόνια προ Χριστού: θα επισκεφθείς την ελληνική Κύπρο. Όλοι οι μεταχριστιανικοί αιώνες χρειάσθηκαν, για να παραμείνει ελληνική. Μια σύντομη αναδρομή καταδεικνύει την ιστορική πορεία με γεγονότα σημαντικά, που σημάδεψαν την παρουσία και την συγκαταρίθμηση της Κύπρου στην Πινακοθήκην των ιστορικών εξόχως λαών.
Οι ντόπιοι κάτοικοι, οι ιθαγενείς Φοίνικες ή Χετταίοι, βαθμηδόν έσβησαν μπρος στο δραστήριο και επιβλητικό κύμα των Αρκάδων αποίκων, που τους προσείλκυσε το νησί του Χαλκού. Από τον Όμηρο εξ άλλου έχουμε τις πρώτες πληροφορίες για την Κύπρο. Στην Ιλιάδα μας μαγνητίζουν σι στίχοι, που παρουσιάζουν τον Αγαμέμνονα να μάχεται κάτω από τα τείχη του «ιερού Πτολιέθρου» της Τροίας, φορώντας τον θώρακα - δώρο πολύτιμο - που του έστειλε ο βασιλιάς της Κύπρου Κινύρας, κατασκευασμένο από τον χαλκό του νησιού. Ήθελε να δηλώσει το «όμαιμον και ομόψυχον» και την συμπαράσταση στον πόλεμο των Ελλήνων κατά των Τρώων.

Από τα πανάρχαια αυτά χρόνια η Κύπρος σε διαρκή αγώνα, γι να κρατήσει την ελληνική της ψυχή. Αντιστεκόταν στ' αλλεπάλληλα κύματα των βαρβάρων, που ξέσπασαν τότε από τα βάθη της Ανατολής, με την ωμή και άγρια δίψα των φόνων και των αρπαγών, και πότε από την Δύση, με το έμβλημα του σταυρού (οι Σταυροφόροι) με σκοπό να γεμίσουν τα χρηματοκιβώτια τους με τον πλούτο των Βυζαντινών. Ποιες φυλές και φύλα επιδρομέων δεν αντιμετώπισε ο κυπριακός λαός! Ασύρριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσαι του Καμβύση!
Η ζωή των Κυπρίων συνολικά ήταν μια επανάσταση αδιάκοπη, πότε στ' ανοιχτά, με σκληρούς αγώνες κι αιματοχυσίες και πότε σε μορφή παθητική, με μάρτυρες. Βλέπουμε μια Κύπρο σ' όλη της την ιστορική διαδρομή να έχει σήμα κατατεθέν την αντίσταση και τον αγώνα κατά των πολεμίων. Μια περίοδο ολιγόζωης ελευθερίας γνώρισαν οι Κύπριοι από τον Μέγα Αλέξανδρο, για υποστούν αργότερα, μετά τους διαδόχους και εξ αιτίας των ερίδων τους, την ρωμαϊκή υποδούλωση.

Όταν οι Κύπριοι δέχτηκαν το κήρυγμα του Ναζωραίου και ενστερνίσθηκαν την πίστη και το μήνυμα του Ευαγγελίου, πήραν νέα δύναμη και εγκαρτέρηση και αντίσταση. Έτσι εξηγείται πώς δεν τους εξαφάνισαν οι αλλεπάλληλες επιθέσεις των Αράβων του Μωαβία, με τις επανειλημμένες πολιορκίες. Κλεισμένοι στο Κάστρο, αμετακίνητα αποφασισμένοι για αντίσταση μέχρις εσχάτων. Δεν είναι τυχαίο: Στο τελικό κονταροχτύπημα στον «Ερωτόκριτον», για να κερδίσουν τη νίκη, από τα γενναιότερα τρία παλληκάρια, ο ένας ήταν Κύπριος, ο Κυπρίδημος. Ο ποιητής Κορνάρος γνώριζε και συνεκινείτο ασφαλώς βαθειά από τους αγώνες, ηρωισμούς και κατορθώματα των Κυπρίων.
Στη Βυζαντινή περίοδο έπειτα, οι θρυλικοί αγώνες και οι περιπέτειες των Ακριτών με τους Σαρακηνούς ή Αγαρηνούς, έγιναν σύμβολα ηρωισμού και θυσίας και ενέπνευσαν τη λαϊκή Μούσα να τους υμνήσει επάξια! Είναι ο επικός κύκλος, τα Κύπρια έπη, στα οποία ο Διενής (Διγενής) εμφανίζεται άτρωτος Ηρακλής, με τα νέα, ζεστά χρώματα της κυπριακής φαντασίας.

Αλλά τελειώνουν οι «θεομηνίες» στο νησί; Νέα, απειλητικά κύματα κατακτητών! Από πού; Τη φορά τούτη από την Ευρώπη! από την ... πολιτισμένη και συνάμα χριστιανική Ευρώπη. Είναι τα τάγματα και οι μεραρχίες των σταυροφόρων. Θέλουν, ζητούν την Κύπρο ως ορμητήριο για την Ανατολή. Πρώτος καταφθάνει ο άρχοντας των Άγγλων Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος. Με τα όπλα τους αντιμετωπίζουν οι Κύπριοι!
Μετά την κατάληψη τους έφυγε το ... μεράκι, δεν ξεχνούμε την επαίσχυντη τότε πράξη των Άγγλων: πούλησαν την Κύπρο στους Ναΐτες αντί 100 χιλιάδων λιρών! Νέα αφορμή για επανάσταση! Στάσεις και συνωμοσίες, αδιάκοπη αιματοχυσία. Στη συνέχεια και οι Ναϊτες «εμπνέονται» την πώληση στον γαλλικό οίκο των Λουζινιάν. Εδώ ας κάνουμε μια στάση, για ... ξενάγηση. Το θεωρώ απαραίτητο. Η δυναστεία αυτή των Λουζινιάν έφερε πλούτο κι ευημερία στο νησί. Αυτή όμως η υλική ευδαιμονία και η ευμάρεια ήταν ο παράγων με την αρνητική επίδραση στον κυπριακό λαό. Τον έκαμε μαλθακό, άνθρωπο της ραστώνης. Αυτή η ξακουστή χλιδή των Λουζινιάν εσκότωσε το ηρωικό πνεύμα, το αντιστασιακό φρόνημα. Παρατηρήθηκε χαλάρωση των ηθών, στροφή στην καλοζωία. Και η επιρροή αυτή ρίχνει τα πλοκάμια της και στην κοινωνική και στην πνευματική ζωή, επηρεάζει και την γλώσσα των Κυπρίων και την λογοτεχνία, ιδίως την ποίηση.
Τότε ακριβώς η ορθόδοξη Εκκλησία στέκει στο ύψος της και παίζει το σωτηριώδη ρόλο της. Αναδείχτηκε αληθινή κιβωτός της εθνικής ψυχής, φραγμός όχι μόνο στον υλιστικό κατήφορο, αλλά κυρίως στην σκοτεινή προσπάθεια των Λατίνων να νοθεύσουν του ορθόδοξο φρόνημα το πληθυσμού της Κύπρου. Και όλα αυτά βέβαια δεν συντελέσθηκαν σε ήσυχα νερά. Οι Φράγκοι απηνείς επέβαλλαν μαρτύρια και έχομε από την περίοδο αυτή πολλούς μάρτυρες.
Ιδού για πολλοστή φορά η προσφορά της ορθοδοξίας σε χαλεπούς καιρούς του γένους.

***

Πιο πάνω καταλήγαμε με την εικόνα – κατάσταση της Κύπρου επί των ημερών των Γάλλων Λουζινιάν. Και υπενθυμίσαμε, ναι μεν εξωτερικά η Μεγαλόνησος γνώρισε πλούτον υλικό και ευημερία, αφού οι Φράγκοι με τον … νόμο του ισχυρού συσσώρευαν και εκαρπούντο έτοιμα ακόπως τα αγαθά της Ανατολής, αλλά συγχρόνως με την νοοτροπία και την προπαγάνδα των Λατίνων-Παπικών απεργάζονταν την αλλοίωση των χαρακτήρων και παραδοσιακών θεσμών των κατοίκων, για να τους απομακρύνουν από την Ορθοδοξία και εν συνεχεία να τους προσηλυτίσουν στο λατινικό-παπικό δόγμα των Καθολικών. Και ήταν σκληροί οι Λουζινιάν κι έγιναν ασχήμιες πολλές. Παρατηρήθηκε εξαχρείωση ηθών και πνευματική παρακμή.

Όταν όμως θα έλθει η τουρκική κατάκτηση (1570, μετά την Ενετοκρατία), αυτή η ηθικοκοινωνική χαλαρότητα έως την Λουζινιάν θα αρχίσει ως νεφέλη να υποχωρεί και να μετατρέπεται σε ηρωικήν αγνότητα στις ψυχές των Κυπρίων. Περίτρανη απόδειξη – παράδειγμα φαεινό στο στερέωμα των πνευματικών και ηθικών αξιών – η αυτοθυσία της Μαρίας Συγκλητικής, η οποία ήταν αδύνατο – με την χριστιανική πίστη βαθειά στην ψυχή της – να ανεχθεί την ατίμωση των Τούρκων. Έβαλε φωτιά στην μπαρουταποθήκη του καραβιού και έτσι θυσιάσθηκε μαζί με χίλιες άλλες κορασίδες Κυπριώτισσες! «Προεικόνισαν», έτσι προδρομικά όλες τις επαναστάσεις, που θα επακολουθήσουν στην Μεγαλόνησο, γιατί της Κύπρου (του Έλληνα δηλαδή) ο αυχένας ζυγό δεν υπομένει.

Τα εγκλήματα των Τούρκων, πυκνά και φρικώδη, ανάγκαζαν τους Κυπρίους σε αλλεπάλληλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις: επανάσταση του 1578, του 1804 του 1821 (σφαγή και απαγχονισμοί των Αρχιερέων, κληρικών και προκρίτων), εξεγέρσεις και στάσεις μέχρι το 1933. Περιπέτειες, δοκιμασίες φουρτούνες, περίοδοι αίματος και δακρύων, εκατόμβες για ελευθερία. Έμεινεν όμως η ψυχή της Κύπρου ολόρθη και ελληνική. Η συνείδησή της, το φρόνημά της, γνωρίσματα και στοιχεία ακατάλυτα. Είναι το πνευματικό και ηθικό πεντάσταγμα της ιστορίας του Κυπριακού λαού. Συνείδηση σφυρηλατημένη στην φωτιά και το σίδερο διηνεκών σκληρών αγώνων και δοκιμασιών, άντεξε και θα αντέχει στο διηνεκές.

Με την πείνα και τις παντοίες στερήσεις και ανήκουστες, συμφορές της Τουρκοκρατίας, πολύ φυσιολογικά θα φανταζόταν κάποιος ότι ο κυπριακός ελληνισμός υπό τους Τούρκους θα αποτελούσε στο εξής απλώς μια θλιβερήν ανάμνηση, και πως δεν απέμεινε τίποτε άλλο από του να ιδεί μια πλάκα μεγάλη από τα μάρμαρα των αρχαίων ναών της με την επιγραφή «Ενθάδε κείται ι Κυπριακός Ελληνισμός». Όχι όμως! Η εθνική συνείδηση σε συνεχή εγρήγορση, και η γνώση συνεπίκουρη. Στα 1878 αχνοφέγγει κάποιο φως, που αρχίζει να διαλύει δειλά, δειλά το βαθύ σκοτάδι μιας ατέρμονης δουλείας αιώνων ˙ Και όταν αποβιβάζεται στην Νήσο ο απόγονος του Ριχάρδου Λεοντόκαρδου άγγλος αρμοστής να παραλάβει το αγορασμένο από τους Τούρκους νησί, ακούσθηκε η φωνή: Ζήτω η ένωσις! Είναι η γνώριμη φωνή των Ελλήνων, προμαχούσα πάντοτε για την ελευθερία. Εγγράμματοι, ποιητές και καλλιτέχνες, συγγραφείς, μαζί με τον απλό λαό στην Κύπρο γνώριζαν τις περιπέτειες και τις φάσεις, που πέρασε το δικό τους Ζήτημα, γνωστό πλέον ως Κυπριακό. Με την Συνθήκη της Λωζάννης (1923) οι Άγγλοι, μαέστροι της διπλωματίας, ρύθμισαν την υπόθεση έτσι, ώστε οι Τούρκοι να παραιτηθούν όλων των δικαιωμάτων τους επί της Κύπρου, αφού ως προελέχθη, την πούλησαν αντί του ποσού των 100 χιλ. λιρών! Δύο χρόνια αργότερα οι Άγγλοι κήρυξαν την Κύπρο δική τους αποικία.

Τον Οκτώβριο του 1931 οι Κύπριοι εξεγέρθηκαν σε αγώνα, επικαλούμενοι τις διακηρύξεις των Μεγάλων από τον Α΄ ακόμη Παγκόσμιο Πόλεμο περί αυτοδιαθέσεως των λαών. Έπειτα, δεν ήσαν κάποιας Αφρικανικής περιοχής ανενημέρωτοι οι Κύπριοι, λαός γενναίος και υπερήφανος, ώστε να μη γνωρίζουν τι διελάμβανε ο περίφημος χάρτης του Ατλαντικού – η κυριότερη τότε πηγή του διεθνούς δικαίου – που επέβαλλε στα έθνη την υποχρέωση να σέβονται την αρχή της ισότητος των δικαιωμάτων και την αρχή της αυτοδιαθέσεως των λαών. Μοίραζαν με το αζημίωτο γαλαντόμες υποσχέσεις οι Βρετανοί στους Κυπρίου, για να πολεμήσουν και αυτοί μαζί με τους αδελφούς Έλληνες, κατά του Άξονος στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο – ότι θα μοιρασθούμε την νίκη και ότι θα ικανοποιηθεί η Ελλάς στο αίτημά της για την Κύπρο, ως αντιστάθμισμα για την μεγάλη προσφορά και συμβολή στην έκβαση του πολέμου, ως σημαντικός παράγων της νίκης των συμμάχων.

Γνώριζαν ακόμη οι Κύπριοι ότι η Αγγλία είχε δώσει ελευθερία σε χώρες της Ανατολής, Ινδία, Κεϋλάνη, κ.λ.π. και επανειλημμένως διεκήρυτταν οι ιθύνοντες της Μεγ. Βρετανίας ότι κανένας λαός δεν θα παραμείνει παρά την θέλησή του εντός της Βρετανικής Συμπολιτείας. Προέκυπτε λοιπόν εύλογο και δίκαιο ερώτημα: Χάρτης του Ατλαντικού και Χάρτης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν υπήρχε για την Κύπρο; Πώς νοείται να στενάζει ο κυπριακός λαός υπό αποικιακή μεταχείριση της χειρότερης μορφής; Ιδού λοιπόν πως και γιατί οι Κύπριοι θαρραλέως και αποφασιστικώς απεδόθησαν στον πενταετή ηρωικόν αγώνα της ΕΟΚΑ για την ένωση. Ήταν η συνείδηση και η γνώση, που απαίτησαν από την Αγγλία και από τους ισχυρούς της γης την δικαίωση, την Ένωση. Η Ένωση δεν έγινε. «Άλλαι γάρ ήσαν αι βουλαί των ισχυρών».

***

Προμηνύσαμε την «Πολιτεία» που προέκυψε στην Κύπρο ως προϊόν συμβιβασμών από την Συνθήκη Ζυρίχης – Λονδίνου (1959 – 1960). Σήμερα, με παρελθόν κρατικής οντότητος 50 ετών, στρέφουμε το βλέμμα μας στην απαρχή λειτουργίας αυτής της πολιτείας από τα πρώτα βήματά της, 1960 και εντεύθεν. Την ατενίζουμε με χαρμολύπη και αισιοδοξία. Χαρά, διότι έγινε κράτος ελεύθερο, έστω με τις πολλές αντιξοότητες και τους δαίμονες – λύπη, για τα δεινά που υπέστη.

Αλλά και αισιοδοξία, ότι θα έλθει η ώρα να πρυτανεύσει η λογική και η δικαιοσύνη στα μυαλά των Ο.Η.Ε.δων και των ενωμένων… Ευρωπαίων και στη γείτονα Χώρα και η Κύπρος, γαληνεμένη, ενιαίο κράτος, να συνεχίσει την πορεία της ως σημαντικός παράγων της Μεσογείου και της Ε.Ε. Να ειρηνεύσει επιτέλους, ύστερα από μακροχρόνιες αναταράξεις και αναστατώσεις, που προκαλούσαν οι έξωθεν παρεμβάσεις και επηρεασμοί των πολιτικών πραγμάτων. Το ανεξάρτητο και ελεύθερο κράτος μπήκε στην λεωφόρο της αναπτύξεως και της προόδου. Το βιοτικό επίπεδο των αδελφών μας Κυπρίων είναι σχεδόν αξιοζήλευτο. Στις τέχνες, τα γράμματα, στην μουσική, στα πολιτιστικά, στην Εκπαίδευση, όλοι οι τομείς ευρίσκονταν σε ικανοποιητικό επίπεδο. Είχε θέσει θεμέλια γερά στην νεαρή αυτή πολιτεία ο γεραρός αρχιεπίσκοπος μακαριστός Μακάριος ο Γ΄ και οι άξιοι πολιτικοί συνεργάτες του τότε στην αρχή της λειτουργίας των τριών ετών.

Για να έλθει ο τρισκαταραμένος Αττίλας το καλοκαίρι του 1974 και να ανακόψει όλα αυτά τα θετικά για την ανάπτυξη και την αξιοσημείωτη πρόοδο και προοπτική της Μεγαλονήσου. Και το πιο τραγικό, να μοιράσει στα δύο το Νησί και να επιβάλλει τουρκική κατοχή με την παραμονή εκεί τουρκικών στρατευμάτων, γεγονός, το οποίο ουδαμού της Ευρώπης παρατηρείται παρόμοιο. Να θυμίσω τους ατυχείς πρόσφυγες, τα ορφανά, τους αφανισμένους, την δυστυχία, τα ποτάμια δάκρια από την βαρβαρότητα των Νεοτούρκων του Αττίλα; Τις σφαγές και τις ομαδικές εκτελέσεις των Ελλήνων, τις δολοφονίες των εγκλωβισμένων στην Καρπασία, τις 200.000 των ξεριζωμένων βιαίως από την Βόρια Κύπρο και την αθρόα εποίκηση της περιοχής από τυχοδιώκτες πλάνητες Τούρκους της Ανατολίας; Αυτές οι πράξεις δεν στοιχειοθετούν σχεδιασμό και πρόγραμμα μιας μορφής εθνικής καθάρσεως;

Την ίδια τακτική δεν είχαν εφαρμόσει οι Νεότουρκοι στο διάστημα 1914 - 1922 σε βάρος του ελληνισμού του Πόντου και της Μ. Ασίας; Στήνουν μιναρέδες στην Β. Κύπρο, στην ανίερη προσπάθεια να δώσουν εικόνα ισλαμισμού στην Κύπρο. Και όμως οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, οι Η.Π.Α. και ο Ο.Η.Ε. θεώνται απλώς τα γεγονότα της βίας και της αδικίας στην Κύπρο με … εκκωφαντική σιωπή! Φαίνεται πασιφανώς ότι οι υποχωρήσεις μας, για να συμβάλλομε σε λογική λειτουργική και μόνιμη λύση παρεξηγούνται και εκλαμβάνονται από όλους αυτούς τους κυρίους ως αδυναμία. Σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Κύπρο ο Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. κ. Μπαν Κι Μουν συνέστησεν απλώς συνέχιση προσπαθειών…

Του απευθύνεται όμως το ερώτημα τι θα έκανε, ποια θα ήταν η στάση του και η αντίδρασή του, αν π.χ. η Βόρειος Κορέα εισέβαλλε στη δική του χώρα;
Βεβαίως, υπάρχει μέρος ευθύνης για τα φοβερά γεγονότα και της ελληνικής πλευράς και εστιάζεται στην εισβολή της διχόνοιας της δολερής, που διαρρέεσαι του Έλληνες του Νησιού μετά τον ηρωϊκόν αγώνα της ΕΟΚΑ και έτσι άδραξαν την ευκαιρία οι Τούρκοι και οι πέραν του Ατλαντικού υποστηρικτές των για τα άνομα προκαθορισμένα σχέδιά τους καταδικαστέα από κάθε ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα, την διχοτόμηση της Κύπρου. Τις ύπουλες βλέψεις τους και τους υποχθόνιους σχεδιασμούς τους επένδυσαν με την μορφή προτάσεων για λύση, τύπου σχεδίου ΑΝΑΝ.

Αλλά ο υπερήφανος ελληνισμός στην Κύπρος δεν κοιμάται. Έχει γνώση και συνείδηση των τεκταινομένων. Με συντριπτική πλειοψηφία καταψήφισε το ανθελληνικό, μεροληπτικό και άδικο Σχέδιο, με την αγέρωχη στάση του αειμνήστου προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου και των συνεργατών του. Σήμερα πρέπει να εντρέπονται όσοι συνιστούσαν και τάσσονταν υπέρ του «Σχεδίου». Αλλά το πρόβλημα παραμένει. Συνεχίζει να ταλανίζει λαό και ηγεσία, πολιτική και θρησκευτική.

Σε επιπόλαιες συζητήσεις των εδώ Ελλαδιτών (μερικών βεβαίως) ακούονται απόψεις αυθαίρετες του τύπου: Οι Κύπριοι δεν μας θέλουν εμάς! (τους Ελλαδίτες). Είναι εθνική ζημιά και σφάλμα να διανοούνται τοιαύτα μερικοί. Τα δικαιολογημένα εν πολλοίς κατά καιρούς παράπονα των από την στάση των εκάστοτε ελληνικών Κυβερνήσεων είναι λάθος να εκλαμβάνονται ως απέχθεια κατά των αδελφών τους Ελλήνων. Λησμονούμε τι υπέστησαν σε όλες τις παλαιές, αλλά και πρόσφατες περιόδους; Έπειτα, τα κυριότερο και ουσιωδέστερο: Σε όλους του αγώνες της Ελλάδος συνεπολέμησαν, συμπαραστάθηκαν, συνυπέφεραν! Αν δεν μας ήθελαν, γιατί από το 1878 και εντεύθεν αδιαλείπτως ζητούσαν την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα;

Βεβαίως, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, η σωφροσύνη, ο κοινός νους όλων των Ελλήνων και κάθε λογικού ανθρώπου – υπαγορεύει ανάγκη συνυπάρξεων – συμβιώσεως με την τουρκοκυπρική μειοψηφία, που θα ήταν η μειοψηφία της μειοψηφίας αν δεν εφεύρισκαν σατανικώς τον εποικισμό οι «στρατοκράτες» τότε. Αλλά όχι και να υποκύψουμε και να υποχωρήσουμε στις παράλογες υπερβολικέ απαιτήσεις των, υποδαυλιζόμενες από την γνωστή ακόμη από την εποχή των Σουλτάνων τακτική των Τούρκων Κεμαλιστών. Ποια λογική ανέχεται παραμονή (σήμερα!) κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο; Ουδαμού της Ευρώπης συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Πώς νομιμοποιούνται οι χιλιάδες άπλυτοι και ξυπόλυτοι εξ Ανατολίας έποικοι, να ζητούν ίσα ή και πλείονα κάποτε των Ελλήνων δικαιώματα;

Σε όλες τις φάσεις των προσπαθειών της ελληνοκυπριακής διπλωματίας και των Κυπρίων πολιτικών είναι ευθέως εκπεφρασμένες και σταθερές οι θέσεις του ελληνισμού για μια διαρκή,μόνιμη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού με βάση το Διεθνές Δίκαιο και τις αρχές του Ο.Η.Ε. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι και οι σήμερα κρατούντες στην Κύπρο δεν θα υποστείλουν την σημαία του εθνικού δικαίου και χρέους –τους δείχνει το δρόμο ο αείμνηστος Τ.Παπαδόπουλος – και θα έχουν το ψυχικό και εθνικοπολιτικό σθένος να αντιστούν στα συνεχιζόμενα φανερά ή υποχθόνια σχέδια των ισχυρών και των Τούρκων. Έχουν στο πλευρό τους τον τίμιο και υπερήφανο κυπριακό λαό, που τηρεί ευλαβώς τις ρίζες και τις παραδόσεις του, έχουν τη Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου, που δίδει και αυτή τον αγώνα τον καλόν για την πίστη, για την ελληνορθοδοξία.

Στις δύσκολες περιστάσεις απαιτείται, πλην του πνεύματος της ενότητος και σύμπνοιας, η λογική και η ψυχραιμία των αξίων ηγετών και η θαρραλέα δράση για δικαίωση πολυετών αγώνων και θυσιών. Με την συμπαράσταση και συνεργασία όλου του ελληνικού λαού και των Ελλήνων της Διασποράς, θα είναι δυνατό να αποτρέψουμε άλλες στρατιωτικές επεμβάσεις, διπλωματικές, δολιότητες, νόθη λύση του προβλήματος. Η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε, κράτος ανεξάρτητο-λαός δημοκρατίας-και δικαιούται ως ενιαίο κράτος με το Σύνταγμά του και τους νόμους, να πορεύεται, όπως τα άλλα μέλη, κράτη της Ε.Ε. και είναι βέβαιο ότι έτσι θα προχωρήσει, αφού λαός και ηγεσία εγγυώνται την ομαλή ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων σε ενιαίο κράτος. Το εγγυάται η κυπριακή πεντηκονταετία από το 1960 και εντεύθεν.

Η Κύπρος στο διάστημα τούτο, παρά τα τραγικά γεγονότα και τις απερίγραπτες αντιξοότητες, έχει μία παρουσία σημαντική στην Ε.Ε. ως κράτος ελεύθερο και προοδευμένο. Δραστήριοι οι αδελφοί μας Κύπριοι έφεραν την οικονομία τους σε αξιοζήλευτο επίπεδο. Αναπτύσσουν με έργα σύγχρονα τον τουρισμό τους. Μακάρι να λειτουργούσαν και τα εν Ελλάδι πανεπιστήμια και σχολεία μας σαν τα πειθαρχημένα της Κύπρου, όπου πράγματι παρέχεται γνώση και σωστή παιδεία. Οι πολιτικοί της Κύπρου, δοκιμασμένοι στο καμίνι των περιπετειών και των ποικίλων αγώνων, έχουν ωριμότητα ικανή να αποτρέψει τα άνομα σχέδια σε βάρος του πατριωτισμού και της φιλοτιμίας των. Έχει η Κύπρος την δύναμη να αντιστέκεται – το εγγυάται το ιστορικό παρελθόν της, ώστε να έλθει -και θα έλθει – η ποθητή στιγμή, καθ’ ήν θα παύσει η Λευκωσία, πρωτεύουσα κράτους ελευθέρου της Ε.Ε. να είναι διχοτομημένη – ως άλλοτε το Βερολίνο, γεγονός, για το οποίο όλη η Ευρώπη, ο Ο.Η.Ε. και οι Η.Π.Α. επί τέλους πρέπει να σκεφθούν – όχι συμφεροντολογικά – και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Θα υπηρετήσουν την αλήθεια. Το απαιτεί η ιστορία της Μεγαλονήσου και η σημερινή πραγματικότητα.

Το δήθεν επιχείρημα των Τούρκων ότι δεν αποσύρουν τα στρατεύματα για τον λόγο ότι δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες, δεν ευσταθεί, είναι παντάπασιν αστήρικτο. Ας ανατρέξουν στα περασμένα. Έχουν ιστορικούς, κοινωνιολόγους, δημοσιογρά- φους. Δεν μπορεί∙ κάποιοι εξαυτών θα είναι σοβαροί κι αντικειμενικοί. Ποιά ήταν η μεταχείριση των Τούρκων έναντι των ραγιάδων Κυπρίων: Η ιστορία και τα αδιάψευστα γεγονότα βοούν. Χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, βία, ανελευθερία, εκμετάλλευση, ωμό συμφέρον, καταπίεση. Είναι ψέματα: Σήμερα όμως, που υποτίθεται ότι και στην γείτονα χώρα, γίνονται προσπάθειες για εκδημοκρατισμό του κεμαλικού συστήματος, δεν πρέπει να πνέει ο άνεμος της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας;