ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Κατευόδιο σ΄ έναν εύψυχο άνδρα

Ξεκίναγε η τρομοκρατία του καταλόγου από το γράμμα «Ταυ». Γρήγορα κατηφόριζε στο έρημο «Φι» για να στρατοπεδεύσει μετά στην τετράδα της αγωνίας: «Χατζηδημητρίου, Χατζηθεοδώρου…» και πάει λέγοντας, ώσπου να βρεθεί ένας ικανός που να λύνει την άσκηση.
Το βλέμμα του κυρ-Θωμά του Πίττα, απεγνωσμένο, σαν ναυαγού που ζητά σωσίβιο, έβρισκε συνήθως απάγκιο στο υψωμένο χέρι του Θόδωρου, που έλυνε με καρτερία στωϊκού τους μαθηματικούς τύπους.
Από τα λίγα που ξέρω για τον Θόδωρο και μπορώ να βεβαιώσω γι΄ αυτόν, είναι πως ήταν ένας ήρεμος και βέβαιος άνδρας.
Και ήθελα πάντα τη φιλία του. Όχι τόσο γιατί πατούσαν τα χνώτα μας, αλλά, επειδή κυρίως μου έκανε βαθειά εντύπωση ο ευγενικός τρόπος που αυτός ο ανεπιτήδευτος και φιλότιμος άνθρωπος, πλησίαζε τους άλλους ανθρώπους έχοντας μόνο ξώφαλτση γνώση της καθημερινής ιδιοτέλειας.
Ξαφνιάστηκα που διάλεξε να φύγει έτσι. Και πάλι όχι.
Σε τούτη την κακοφορμισμένη και άδικη πόλη, όπου πολλοί χαίρονται με τα βάσανα των αλλονών, χάρισε στους ψυχικούς σακάτηδες μια νέα εκδοχή.
«Αυτοκτονούν και τα πλουσιόπαιδα;». Γιατί όχι;
Αν εξαιρέσεις τον πόνο που άφησε στους οικείους του κι αυτούς που σημάδεψε διακριτικά το πέρασμά του από τη ζωή, δεν πείραξε, άλλον κανέναν!
Ώρα καλή ρε Τέρι. Χωρίς εσένα δεν θα΄ ναι το ίδιο…