ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Η επιστροφή μιας Καστοριανής…

Σταδιακά, άρχισε να ξεδιπλώνεται, μέσα από μια πολύ βαθειά αίσθηση ξεριζώματος, η ανάγκη να θυμηθώ σαν υποκατάστατο κάλυψης του παράξενου κενού, στιγμές ζωής. Αυτές που έζησα με έναν άνθρωπο εξαιρετικά αγαπητό, ακέραιο, αξιοπρεπή, μια γυναίκα μοναδική κι αναντικατάστατη. Και που έφυγε όρθια όπως έζησε, διακριτικά και σε τόσο σύντομο χρόνο, που συχνά μοιάζει απίστευτο... Και η σχεδόν απόλυτη τελική σύμπτωση, επιστρέφοντας με χαρά στον γενέθλιο τόπο που υπεραγαπούσε....

Η Αγάπη κυριαρχούσε στη ζωή της, τόσο σαν φροντίδα για όλους τους δικούς της όσο και σαν ενδιαφέρον για τους άλλους. Γενναιόδωρα την σκόρπιζε, χωρίς ποτέ να νοιάζεται ακόμη και για δίκαια ανταπόδοση, διακριτικά ως σεμνά τη δεχόταν σαν δώρο πάντα, χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας, με το γλυκό χαμόγελο της ευχαρίστησης, στο πάντα όμορφο, ως το τέλος πρόσωπο.

Η Ακεραιότητα του χαρακτήρα συνδυασμένη με αξίες βαθειά ριζωμένες, όπως το αίσθημα δικαίου, ο σεβασμός του άλλου σύμπλοκος με αυτοσεβασμό και η πίστη στο καλό και ωραίο, διαπότιζαν κάθε πράξη και συμπεριφορά.
Η Αξιοπρέπεια, γεννημένη σε έδαφος περηφάνειας συμπλήρωνε τη τριάδα των εννοιών που αποτελούσαν για εκείνην τρόπο έκφρασης σε κάθε στιγμή ζωής.

Τη θυμάμαι πολύ νέα, καθώς στροβιλιζόταν με τη θεία Ιφιγένεια στην κουζίνα του σπιτιού στο Απόζαρι, να γελά χαρούμενη υπό τον ήχο του τανγκό στο ράδιο...
Τη θυμάμαι πανέμορφη, μέσα στο άσπρο λινό ταγιέρ στο μπράτσο του μπαμπά, στις γυμναστικές επιδείξεις, περήφανη, εκείνη για τα βραβεία μου κι εγώ για την ομορφιά της...
Τη θυμάμαι, νεαρή χήρα 37 χρονών με μεγάλα παιδιά, βουτηγμένη μέσα στο πένθος για την οδυνηρή, πρόωρη απώλεια του θαυμάσιου συντρόφου...
Τη θυμάμαι, νεαρή γιαγιά να πηγαίνει στο σουπερ-μάρκετ στο Λονδίνο με μεταφράστρια τη 3χρονη εγγονή, που όλοι τη νόμιζαν κόρη της...
Τη θυμάμαι να φροντίζει τη Γιαγιά, τη Φούλη, τον Τιμολέοντα,τον Νίκο, την Κική, με τόση αγάπη, τόση προσοχή, ακατάβλητη ως τη στιγμή του τελικού πόνου...

Τη θυμάμαι, κομψή πεθερά στην Κέρκυρα για μένα, στη Θεσσαλονίκη για την Πούπα, στο Πόρτλαντ για τον Κοσμά, μια όμορφη γυναίκα που έκανε περήφανους με την παρουσία της, όσους την αγαπούσαν...
Τη θυμάμαι, αγαπημένη γιαγιά των τριών εγγονών της, τα κορίτσια της καρδιάς της, σ΄όλα τα στάδια του μεγαλώματος: από μωρά στη κούνια, μέχρι το γάμο της πρώτης εγγονής, τα γεννησούδια και τα βαφτίσια των δισέγγονών της...
Τη θυμάμαι να παίζει μαζί τους, να γελά,να ετοιμάζει τα αγαπημένα φαγητά τους κι αυτά να την αγαπούν όσο σχεδόν τ’ αγαπούσε... Και μέσα στο κύκλο της αγάπης, η ευρύχωρη καρδιά χωρούσε όλα τα καινούργια πρόσωπα, τα αγόρια ή κορίτσια που οι γάμοι έφερναν στην οικογένεια και εκείνη άδολα υιοθετούσε...

Τη θυμάμαι, μέχρι το τέλος, όρθια στη κουζίνα, ακούραστη για ώρες να ετοιμάζει κάθε Κυριακή μεσημέρι (και πολλά βράδυα μεσοβδόμαδα!) τα τελευταία δέκα χρόνια τα πεντανόστιμα γκουρμέ εδέσματά της, όπως έλεγε ο Κοσμάς...
Τη θυμάμαι, πάντα άψογη, πάντα με τη προσωπική δουλειά παρά τα 84 χρόνια της νοικοκυρά, να μην επιτρέπει σε κανένα αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας στο σπίτι, στο νοικοκυριό, στη δουλειά, στο φαγητό, στο καλωσόρισμα και το κατευόδιο...

Τη θυμάμαι να ενδιαφέρεται και να σχολιάζει με τον δικό της έντιμο τρόπο, τα νέα στη τηλεόραση ή στην εφημερίδα, να συμμετέχει ενεργά στις συζητήσεις, να απέχει από κάθε μορφής κουτσομπολιού, να χαρακτηρίζει δίκαια πράξεις, όχι ανθρώπους.
Έφυγε όρθια, όπως έζησε κι όπως ήθελε να φύγει, επιστρέφοντας μόνιμα στην Καστοριά της που με τόσο πείσμα υπερασπιζόταν κι αγαπούσε, ανάμεσα σε ανθρώπους, συγγενείς και φίλους που την αγαπούσαν και την εκτιμούσαν γιατί κι εκείνη, κρατώντας επαφή, τους λογάριαζε πάντα...

Θα μας λείψεις αφάνταστα Μάμη αγαπημένη…