Θυμήθηκα εκείνη την παλιά ρήση για την προέλευση των ανθρώπινων δεινών. Τώρα, μπορείς να μείνεις μόνος σ' ένα δωμάτιο. Τώρα που από το όνειρο της ευμάρειας ξύπνησες, τώρα που για τόσο καιρό περιόρισες την ιδιωτική σου σφαίρα για τις αχόρταγες ανάγκες μιας στείρας και ματαιόσπουδης κοινωνικότητας θεμελιωμένης στην κατανάλωση, τώρα που ξέχασες να ιδιωτεύεις ψυχωφελώς στον προσωπικό σου χώρο, μπορείς να φέρεις κόσμο και κοσμάκη στο δωμάτιό σου, μπορείς να κάνεις χιλιάδες φίλους στο λεπτό. Αρκεί να μεταμφιεστείς από λίγο έως αρκετά, να κρύψεις, όπως κάνουν τα ζευγάρια τον πρώτο καιρό της σχέσης τους, τα βράχια, τα βράχια πάνω στα οποία θα δοκιμαστεί, κολλητέ, το δεκάλεπτο της φήμης του ευφυούς αμερικανού, ξεχείλωσε, τσιτσιδώσου, φτιασιδώσου και πάτησε το κουμπί. Κι αν κάποια στιγμή δεν αντέξεις αυτή την αποθέωση του φαίνεσθαι, μπορείς να φύγεις, μα ό,τι έκανες, ο ψευδής εαυτός σου θα μείνει για πάντα μέσα εκεί, δεν θα μπορεί να σβηστεί, το προπατορικό αμάρτημα έγινε ηλεκτρονικό, μιλά πια γλώσσα δυαδική, αυτός ο πλαστός εαυτός σου έχει καταγραφεί στα αρχεία των ιδιοκτητών της «ιδιωτικής» σου ζωής κι αυτό που φάνταζε ως ελευθερία, ως ειλικρίνεια, ως πολιτισμός, είναι ένα τατουάζ κάλπικο, που βάρεσες πάνω στο δέρμα της ψυχής. Μ' αυτό το σκεπτικό «βγήκα» από το facebook, όπου, πρόσεξε, είσαι ελεύθερος να φύγεις, εξηγώντας, όμως, πρώτα το γιατί. Οι λόγοι είναι πολλοί. Κυρίως με κούραζε η αδιάλειπτη ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης, η κουταμάρα, η επιδειξιμανία στην πιο ανιαρή της μορφή, το νεοπλουτισμό του πνεύματος, ο «αθώος» χαφιεδισμός, ο παλιός καλός μικροαστισμός, ο μπάτσος, που κυνηγάει την ηδονή. Ετσι κι αλλιώς, με κούραζαν αυτά, η μαζικοποίησή τους μου έλειπε. Ενιωθα πως τα αισθήματά μου και τις σκέψεις μου τα 'ριχνα εκεί μέσα σαν παιδιά μου που δεν τα αγάπησα ποτέ. Επίσης με κούρασε η ανάγκη κάποιων να ακολουθήσουν, να γίνουν οπαδοί κάποιων μεγαλόσχημων κενανθρώπων. Πολλά ζιζάνια φύονται εκεί μέσα. Χάσαμε τα μπράβο έξω και τα ψάχνουμε άψυχοι κι ασώματοι εκεί. Το facebook μου 'βγαζε αρνητικά συναισθήματα, μ' έκανε να παραλογίζομαι, να υποψιάζομαι, θυμίζοντας παρενέργεια ναρκωτικού. Δεν νομίζω πως υπάρχει ουσία εκεί μέσα. Επίσης νομίζω πως υπάρχει ένα ζήτημα ελευθερίας. Τελικά, ίσως το πιο απόρρητο πράγμα θα πρέπει να 'ναι αυτή. Να 'σαι ελεύθερος, αλλά να μη σε νοιάζει αν το γνωρίζουν οι άλλοι. Είναι όλοι τόσο καλοί, τόσο ευαίσθητοι, τόσο πνευματώδεις εκεί μέσα. Γελάς με κάτι τέτοιο, τους μάζεψε όλους το Φατσοβιβλίο λες, γι' αυτό δεν βρίσκεις κανέναν εκεί έξω. Επιστρέφω εκεί έξω ή πιο βαθιά μέσα μου, ένα αυτά τα δύο, χορδή τόξου, και την τεντώνω, τώρα, που, παρ' όλο που ο κόσμος δεν βγαίνει, τα δεινά του πληθαίνουν.
(*) Μου μοιάζετε όλοι ίδιοι=You all looking the same to me, τίτλος άλμπουμ του βρετανικού συγκροτήματος Archive. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στην «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας στις 9.1.2011, με την οποία συνεργάζεται.
Ο κ. Γεώργιος Παπαγεωργίου (από λογαριασμό του Facebook - George Papageorgiou) σχολίασε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το θέμα είναι να χρησιμοποείς την τεχνολογία. Άν για οποιοδήποτε λόγο αντιληφθείς ότι οι ρόλοι άλλαξαν, πρέπει να αντιδράσεις άμεσα. Όμως τάχα το ίδιο δεν συμβαίνει με τόση νέα τεχνολιγία γύρω μας; Και παλιά λέγανε να μην επηρεαστούμε από τα κρυφά μηνύματα που είχαν οι δίσκοι, όταν τους γύριζες ανάποδα, λες και υπήρχε τέτοια περίπτωση! Αν θέλεις κάποιος ή κάτι να σε επηρεάσει, αυτό θα γίνει ακόμα κι αν κρυφτείς στο Ιδαίον Άντρον. Κράτα το πνεύμα σου ελεύθερο και "παίδευέ" το και οι απαντήσεις για όλα έρχονται. Μόνο μην κρατάς παθητική στάση."
FACEBOOK: Odos Newspaper
Ο κ. Ελευθέριος Βλάχος (από λογαριασμό του Facebook - Eleftherios Vlachos) σχολίασε:
ΑπάντησηΔιαγραφήTο οτι στα πανεπιστημια της Αμερικης οταν εχει κακοκαιρια, και οι καθηγητες και μαθητες δεν μπορουν να πανε στη σχολη, το μαθημα δεν χανεται αλλα γινεται μεσω facebook, λεει κατι;
"Αρκεί να μεταμφιεστείς από... λίγο έως αρκετά, να κρύψεις, όπως... κάνουν τα ζευγάρια τον πρώτο καιρό της σχέσης τους, τα βράχια, τα βράχια πάνω στα οποία θα δοκιμαστεί, κολλητέ, το δεκάλεπτο της φήμης του ευφυούς αμερικανού, ξεχείλωσε, τσιτσιδώσου, φτιασιδώσου και πάτησε το κουμπί."
Εδώ για ποιους Αμερικανους μιλαμε, γιατι εγω το μονο που καταλαβα ειναι ενα αντιαμερικανικο μπατη, για να κανει την δημοσιευση ποιο γλυκαναλατη, ετσι ωστε να γαργαλαει αυτια;
Πιστευω να εχω την τιμη να απαντησετε στους προβληματισμους που θετω κύριε ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ, αν και δεν ειστε υποχρεωμενος να το κανετε.
Οσο για την εφημεριδα, δεολοντολογικα ειναι υπευθυνη για τα φυλλα που τυπωνει και κυκλοφορει, οχι ομως για το ιστιολογιο.
Επομενως δεν μπορω να ερμηνευσω την λογοκρισια που επιβαλεται στην ζωντανη ροη των σχολιων στο ιστιολογιο.
Η ΟΔΟΣ δεν επιβάλλει καμμία λογοκρισία στις αναρτήσεις σχολίων στο blog της, εκτός των περιπτώσεων κοινών ύβρεων ή συκοφαντιών.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Σημ. Η εφημερίδα είναι υπεύθυνη και για το ιστολόγιο)
Ο κ. Ελευθέριος Βλάχος (από λογαριασμό του Facebook - Eleftherios Vlachos) σχολίασε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σχόλιό σας ΔΕΝ θα εμφανισθεί αμέσως. Θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ. Υπενθυμίζεται ότι η εφημερίδα δεν δημοσιεύει σχόλια που έχουν προσβλητικό χαρακτήρα.
Αυτή την δέσμευση δεν την έχω δει σε κανένα blog, τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Η ΟΔΟΣ επαναλαμβάνει ότι είναι υπεύθυνη για το blog.
ΑπάντησηΔιαγραφή