ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Η Κρίση

Ζούμε μια κρίση. Τι είναι κρίση; Ποιου είδους κρίση ζούμε; Τι διέξοδοι υπάρχουν;

Κρίση: Ξαφνική και βίαιη επιδείνωση μιας χρόνιας συνήθους πάθησης, ή απλώς η απότομη και οξεία εμφάνιση συμπτωμάτων σε ένα έως τότε υγιές άτομο.
Κρίση: Κορύφωση μιας δύσκολης εξελικτικής πορείας με επιδείνωση όλων των αρνητικών φαινομένων, από το ξεπέρασμα της οποίας εξαρτάται η επιστροφή στη φυσιολογική κατάσταση. (Σοβεί κρίση, οικονομική κρίση, πετρελαϊκή, ενεργειακή).
Κρίση συνείδησης: Κλονισμός του συνόλου ή ενός μέρους από τις πνευματικές, ηθικές, θρησκευτικές, κλπ πεποιθήσεις ενός ανθρώπου.
Κρίση ταυτότητας: Εσωτερικοί προβληματισμοί, αγωνιώδη ερωτήματα ανθρώπου που επιζητεί τον επαναπροσδιορισμό του και την επανατοποθέτησή του ως οντότητας κυρίως όσον αφορά τον ίδιο ή και τους άλλους, ιδίως σε περιπτώσεις που χάνεται η αυτοεκτίμηση.



Κρίση είναι, [λεξικό Μπαμπινιώτη]: Η διατάραξη της ομαλής πορείας μιας διαδικασίας, η κακή λειτουργία ή η έμπρακτη αμφισβήτηση καθιερωμένων [δομών, αξιών, θεσμών, κλπ].
Τι είδους κρίση ζούμε σήμερα; Αν περιοριστούμε στην Ελλάδα, θα παρατηρήσουμε μια σουρεαλιστικού περιεχομένου κατάσταση με φωτισμό σήμερα, διαφορετικό από τον χθεσινό φωτισμό.
Η οικονομική κατάσταση, η εκπαιδευτική παρουσίαση-αντιμετώπιση, η αισθητική εμφάνιση, η σκατένια, (βρώμικη και οζώδη) ενημέρωση και η ηθική τρομοκρατία, είναι ενσταντανέ τραβηγμένα σε διαφορετικές στιγμές, με διαφορετικό χρώμα και χωρίς εγκεφαλική παρουσία, που τελικά δεν δίνουν κανένα σύνολο. Συνεκτικός ιστός όλων αυτών είναι το ρουσφέτι η λαθροχειρία και η κατάχρηση.
Το σύνολο καλύπτει η κακή πολιτική που επικρατεί. Μερικοί (κάποιοι-πόσοι;) διεφθαρμένοι πολιτικοί την εξυπηρετούν; Και τα επί μέρους συστατικά δεν είναι συμπαγή. Η ανακατωσούρα κυριαρχεί. Η Ελλάδα λοιπόν βρίσκεται σε συνεχή κρίση, ή με άλλα λόγια, ακριβέστερα διατυπωμένο, δεν υπάρχει κρίση αφού υπάρχει μόνιμη κρίση. Διεθνώς πράγματι έχουμε κρίση.

Στο έργο του, Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός, Δημοκρατία, (1942) ο Schumpeter, αναδεικνύει σαν βασικό συστατικό του καπιταλιστικού συστήματος την «ορμή» του για διαρκή ανανέωση. Τη σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα τάση για μεγιστοποίηση του κέρδους, εξυπηρετεί η παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών, που διαμορφώνουν καινούργιες και διαρκώς ευρύτερες αγορές, την χαρακτήρισε διαδικασία της «δημιουργικής καταστροφής», ο Schumpeter.

Σήμερα, ταυτόχρονα με τα εκπληκτικά τεχνολογικά επιτεύγματα και την επικράτηση της οικονομίας της Αγοράς, αναδύθηκαν και τα αδιέξοδα του συστήματος. Ο ευφυής και εξόχως περιεκτικός χαρακτηρισμός του, με τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού, δεν είναι απλά επίκαιρος, είναι μια ανοιξιάτικη πραγματικότητα.
Ο Καπιταλισμός περνά δύσκολες ώρες. Πράγματι έχουμε μια σοβαρή κρίση.
Ξεκινά όπως την περιγράφει το λεξικό του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης :
Απότομη και οξεία εμφάνιση χρηματιστικών προβλημάτων σε ένα θεωρούμενο υγιές σώμα που ήταν ο δυτικός καπιταλισμός. Περνάμε στο δεύτερο στάδιο, όπου αρχίζει να κορυφώνεται η δύσκολη εξελικτική πορεία και επιδεινώνονται τα αρνητικά φαινόμενα. Το ονομάζουν τοξικά ομόλογα, ή χρηματιστικές φούσκες. Συμπτώματα: Μείωση της ζήτησης, κάμψη της παραγωγής, μείωση των εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αναταραχή. Σχεδόν όσοι έχουν πάρει δάνεια από τις τράπεζες, δεν μπορούν να τα ξεχρεώσουν, οι τράπεζες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, καταρρέει το χρηματιστικό σύστημα. Ένα λαμπερό οικοδόμημα χωρίς βάση, ή μάλλον με μοναδική βάση τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους, έφτασε στο τέλος του. Δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση του, δεν μπορεί να επανέλθει σ’ αυτό που νόμιζαν φυσιολογική κατάσταση. Τι ακολουθεί;

Κρίση συνείδησης. Βλέπουμε ήδη να κλονίζονται, οι πνευματικές, ηθικές, αλλά και θρησκευτικές πεποιθήσεις της κοινωνίας. Περιμένουν ίσως κάποιο θαύμα για να σωθεί αυτής της μορφής, το τραπεζικό σύστημα. Παίρνουν όμως ότι μέτρα μπορούν, και θα πάρουν και άλλα για να σωθεί ο καπιταλισμός. Η Αμερική σχεδιάζει την κρατικοποίηση των κεντρικών τραπεζών. Πώς νομίζουν ότι τελικά θα σώσουν τον καπιταλισμό;
Ίσως με την μετατροπή του χρήματος, από αξία καθ’ εαυτή, σε αξία χρήσης.
Ένας διορατικός αστός πολιτικός, ο Ντε Γκωλ, στη Γαλλία, μετά τον Β΄Π. Πόλεμο, ξεχώρισε τις τράπεζες, σε τράπεζες καταθέσεων, τις οποίες κρατικοποίησε, και τις εμπορικές τράπεζες. Έβαλε σε κάποιο σοβαρό έλεγχο το χρήμα, και φυσικά το χρηματιστικό κεφάλαιο. Τι είχε δει; Δεν γνωρίζω. Πιστεύω ότι συνειδητοποίησε ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν είχε πραγματικό αντίκρισμα, έδινε κέρδος χωρίς υλική βάση, ήταν φούσκα.

Μπαίνουμε στο τελευταίο στάδιο, την κρίση ταυτότητας. Έχουμε αγωνιώδη ερωτήματα μιας κοινωνίας που επιζητεί τον επαναπροσδιορισμό της και την επανατοποθέτησή της σαν οντότητας. Η αυτοεκτίμηση έχει χαθεί.
Τι μπορεί να γίνει; Ίσως οι ασπιρίνες της τραπεζικής κρατικοποίησης, διασώσουν τον ασθενή καπιταλισμό αυτή τη φορά. Μπορεί να πέσει ο πυρετός. Δεν θα τον γιατρέψουν. Δεν θα εξαλειφτούν οι αιτίες που προκαλούν τον κλυδωνισμό.
Δεν μπορούν να βγάλουν τον κόσμο από την κρίση υπερπαραγωγής, με τους κανόνες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα περιβαντολλογικά προβλήματα. Δεν μπορούν να ξεγελάσουν πια όλο τον κόσμο. Η γνώση διπλασιάζεται κάθε 5 χρόνια, και η μόρφωση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο (ακόμη και στην Ελλάδα).
Τι θα σκεφτόταν όχι ένας φοιτητής των μαθηματικών αλλά ένας καλός μαθητής του λυκείου για να λύσει το σημερινό πρόβλημα; Θα ζητούσε πρώτα και θα εξέταζε τα δεδομένα του προβλήματος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε σε παγκόσμια κλίμακα: Ένα κόσμο που αποτελείται από α δισεκατομμύρια ανθρώπους. Μια παραγωγή σε τρόφιμα που σήμερα ξεπερνά τις ανάγκες των α ανθρώπων. Μια βιομηχανική παραγωγή που υπερκαλύπτει τις ανάγκες ένδυσης. Δυναμικό που μπορεί να καλύψει όχι μόνο τις ανάγκες σε κατοικία όλου του πληθυσμού της Γης, αλλά ακόμη να δημιουργήσουμε και έργα υποδομής για πολιτισμική χρήση {Γέφυρες, θέατρα κλπ.}. Οι ανάγκες για διασκέδαση, τόσο απαραίτητες για τον άνθρωπο, μπορούν άνετα να καλυφθούν από το σημερινό δυναμικό, ενώ υπάρχει η μεγάλη δυνατότητα ανεύρεσης και αξιοποίησης των ταλέντων.

Ένας παραγωγικός παράγοντας μόνο θα χρειάζεται μια πιο λεπτομερή και αυστηρή επεξεργασία. Η ενέργεια.
Πολλές οι παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη. Πρώτα-πρώτα ο περιορισμός που επιβάλει στην κατανάλωση ενέργειας το περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε, όλοι γνωρίζουμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το λιώσιμο των πάγων της αρκτικής κλπ. Υπάρχει σήμερα ένα όριο συνολικής κατανάλωσης ενέργειας, και ένα πρόβλημα καταμερισμού σε διάφορες πηγές. Μελετημένη ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Συνυφασμένο με την ενέργεια είναι και το πρόβλημα των μεταφορών. Το αυτοκίνητο για προσωπικές ανάγκες, έφτασε πια σε σημείο που απαιτεί επανεξέταση. Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό το μοντέλο.
Δεύτερη παράμετρος που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη για τη λύση του προβλήματος, είναι ο καταμερισμός του ποσού κατανάλωσης ενέργειας στις διάφορες χώρες. Η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί.  Το 2000, ο κάθε αμερικανός πολίτης κατανάλωσε κατά μέσο όρο 15 φορές περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια από τον Κινέζο, 32 φορές από τον Ινδό, 150 φορές από τον Νιγηριανό, 560 φορές από τον Αιθίοπα.

Σην θεωρητική περίπτωση μιας δραστικής εξομάλυνσης των ανισοτήτων στη Γη, που δεν θα έθιγε την κατανάλωση των κατοίκων των πλούσιων χωρών, η αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας θα μπορούσε να λάβει δραματικές διαστάσεις, διότι θα οδηγούσε στην ταχύτατη εξάντληση των ορυκτών καυσίμων και στην ραγδαία ανατροπή των κλιματολογικών ισορροπιών του πλανήτη.
Ο Δυτικός κόσμος υιοθέτησε πολιτιστικές και κοινωνικές αξίες που τις στηρίζει κατά προτεραιότητα με διάθεση άφθονης και φτηνής ενέργειας. Εδώ θα έχει την μεγαλύτερη δυσκολία προσέγγισης ο μαθητής μας. Θα αποδεχτούν μια προοδευτική μείωση της κατανάλωσης οι Δυτικοί ή θα έχουμε βίαια επιβολή των όρων του νικητή; Όποιο συντελεστή κι αν διαλέξει ο μαθητής μας, δεν αλλάζει ριζικά το αποτέλεσμα.
Ο τελευταίος παράγοντας που πρέπει να δούμε είναι το ανθρώπινο παραγωγικό δυναμικό. Σήμερα υπερκαλύπτει τουλάχιστον δυο φορές τις ανάγκες του κόσμου για όλες τις ειδικότητες. Η τεχνολογική πρόοδος, ελαττώνει ακόμη περισσότερο τις ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό παραγωγής.
Κατά συνέπεια, αν όλοι δουλεύουμε τρεις μέρες την βδομάδα, ή έξι μήνες το χρόνο όχι μόνο καλύπτουμε τις τρέχουσες ανάγκες, αλλά δημιουργούμε και αποθέματα για την εποχή των ισχνών αγελάδων. Κάτι λείπει ακόμα για τη λύση του προβλήματός μας. Ένα μέσο που να ενοποιεί τις διαπροσωπικές ανταλλαγές. Ας το ονομάσουμε χρήμα.
Λύση: Αδύνατη στο καπιταλιστικό σύστημα. Χρειάζεται διαφορετική βάση αναφοράς. Αλλαγή καθεστώτος, σοσιαλισμός. Κάποιο φως φαίνεται, μακριά, στο βάθος του τούνελ. Ελπίζω η αριστερά να προετοιμάζει τις λύσεις. Προσοχή όμως αφουγκραζόμαστε μεσαιωνικές λύσεις. Στην Ελλάδα καλό ξεκίνημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.


ΚΡΙΣΗ και ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στον κόσμο μας, υπάρχει μια τρομερή σε ποσότητα συσσώρευση παρασιτικών κεφαλαίων, δηλαδή, που χωρίς να είναι επενδυμένα σε παραγωγικούς τομείς, επιτυγχάνουν να ελέγχουν το σύνολο της παραγωγής, και να κάνουν επιπλέον επενδύσεις σε ριψοκίνδυνες και επισφαλείς δουλειές. Αν θυμηθούμε την αφορμή [όχι φυσικά την αιτία της κρίσης], θα την βρούμε στο πρόβλημα των αμερικανικών τραπεζών εξ αιτίας των τεράστιων δανείων που παραχώρησαν για αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ. Δάνεια που δεν ήταν δυνατόν να εξυπηρετηθούν.
Το τραπεζικό σύστημα, ένα κομμάτι του χρηματιστικού κεφαλαίου αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα. Το Κράτος έκανε το παν για να διατηρήσει τις τράπεζες!

Απ’ όλα τα κράτη του κόσμου, μόνο η Κίνα ελέγχει απόλυτα -ακόμη- το τραπεζικό σύστημα. Βρίσκεται πάντα υπό τον αυστηρό έλεγχο του κόμματος. Στον υπόλοιπο κόσμο, το χρηματιστικό κεφάλαιο πήρε το πάνω χέρι και είναι αυτό που ελέγχει (διευθύνει, καθοδηγεί), τις ενέργειες του κράτους. Έχει ξεκαθαριστεί, ότι το ποσοστό κέρδους των επιχειρήσεων μειώνεται όσο αυξάνει η παραγωγική ικανότητα και ο ανταγωνισμός. Την εποχή που η βιομηχανία ήταν το κύριο πεδίο δραστηριοποίησης του Κεφαλαίου, το υψηλό ποσοστό κέρδους διατηρούνταν με την αυθαίρετη εμπορική συναλλαγή με τις αποικίες, στην αρχή, τον υποανάπτυκτο κόσμο μετά. Τα κέρδη από τις νέες τεχνολογίες και τις εφαρμογές της, καθώς και η σπατάλη από τους περιορισμένους τοπικούς πολέμους, δεν αρκούν να εξυπηρετήσουν πια, αυτήν την υπερβολική συσσώρευση κεφαλαίου, και να διατηρήσουν την δυνατότητα , του ποσοστού κέρδους σε επιθυμητά για τους αστούς επίπεδα. Τα διάφορα παιχνίδια που εξουδετέρωναν την απώλεια των κερδών τους, τελείωσαν.

Επειδή οι καπιταλιστές, πολύ λογικά, θέλουν και επιμένουν σε διατήρηση των μεγάλων κερδών τους, ο μόνος τρόπος που τους έμενε ήταν να περιορίσουν την ανταμοιβή της εργασίας. Πράμα όχι τόσο εύκολο. Παλιότερα όσο η ΕΣΣΔ διατηρούσε την δύναμή της, αδύνατο. Παρόλο που είχε καταφέρει η αστική προπαγάνδα, και εν μέρει όχι αδίκως, να παρουσιάσει το Σοβιετικό καθεστώς μόνο σαν στυγνή σταλινική δικτατορία, εξ αιτίας των πολλών πολιτικών λαθών του, η ΕΣΣΔ εξασκούσε μια μεγάλη επιρροή στο εργατικό κίνημα των αναπτυγμένων χωρών, που δεν επέτρεπε την εκμηδένιση της εργατικής δύναμης.

Η ΕΣΣΔ όμως κατάρρευσε, και ο δρόμος έμεινε ορθάνοιχτος για την ταξική επίθεση των καπιταλιστών ενάντια στο προλεταριάτο και ένα μέρος των μικροαστών.
Αυτή την κρίση ζούμε. Την ολομέτωπη επίθεση του Κεφαλαίου ενάντια στην Εργασία.
Αυτό μπορεί να είναι συνέπεια ενός σχεδίου επεξεργασμένου από ένα διεθνές καπιταλιστικό κέντρο, να είναι συνέπεια μιας ιδεολογικής κατάληξης επιμέρους ισχυρών καπιταλιστικών μονάδων, είτε ακόμη να τους προέκυψε έτσι, στη τύχη. Με όποιο τρόπο και αν έγινε, ένας γεωγραφικός καταμερισμός έκανε την εμφάνισή του. Σε κάθε μεγάλη περιοχή ένα ισχυρό κράτος, ανάλαβε να φέρει σε πέρας το σχέδιο, με διατήρηση φυσικά των προνομίων των δικών του υπηκόων, και ίσως με αύξησή τους, ενώ συγχρόνως καταρρακώνει τα ασθενέστερα κράτη. Εμάς μας έλαχε μέσω Ε.Ε., η Γερμανία.

Σε ένα προφητικό του κείμενο, στο βιβλίο του «Νεοελληνική Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας», ο Βασίλης Ραφαηλίδης γράφει: «Η σημερινή μας σαπίλα δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ ακόμα στη σαλαμούρα του προγονικού μας πολιτισμού …», πρέπει να αναπτύξουμε δικό μας πολιτισμό, που να υπάρχει στη καθημερινή μας ζωή και δεν θα βρίσκεται στα μουσεία. «Και, βέβαια δεν είναι πολιτισμός ούτε οι προβληματικές επιχειρήσεις, ούτε οι προβληματικοί επιχειρηματίες, που η καρδιά τους «χτυπάει ελληνικά» και το πορτοφόλι τους πάλλεται ελβετικά, ούτε το προβληματικό ΠΑΣΟΚ, που αντί να δώσει την Ελλάδα στους Έλληνες, όπως υποσχέθηκε, την ξανάδωσε στους κομπιναδόρους, ούτε η Ν.Δ., που το μόνο που γνωρίζει από Ελλάδα, είναι το κλέπτειν ελληνικά, φωνασκώντας «ζήτω η αιωνία Ελλάς», για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, δηλαδή ο ελληνικός λαός». Ο Βασίλης μαντεύει την σημερινή πραγματικότητα: «Και επειδή από το 1992 και μετά προβλέπεται μια βίαιη απομυθοποίηση με την κάθοδο των Ευρωπαίων, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι η τελευταία ιστορική κάθοδος από βορρά, …» προετοιμάζουμε «τους Συνέλληνες για μια όσο γίνεται πιο ομαλή προσγείωση στη πεζή πραγματικότητα».

Και μας ήλθαν οι Γερμανοί της Μέρκελ. Ω! τι κόσμος! Δεν είναι η πρώτη φορά που τους αντικρίζουμε!  Συμμαχικές σχέσεις δεν είχαμε ποτέ μαζί τους. Και στον Α΄Π. Π., και στον Β΄, η Ελλάδα ήταν με τους Αγγλογάλλους, τους νικητές. Η Γερμανία είχε ηττηθεί. Η Αγγλία κυριαρχούσε στο κόσμο πριν από το Β΄ Π.Πόλεμο, η Γαλλία πιο παλιά με τον Ναπολέοντα. Η Γερμανία νοιώθει ακόμη σε μειονεκτική θέση!
Αυτή, η καθαρή «αρία» φυλή, να μην μπορεί να κυριαρχήσει...  Οπλισμένοι με μια απόλυτα ορθολογική φιλοσοφία, την οποίαν έχουν εμπεδώσει τέλεια στα άριστα γι’ αυτό το σκοπό σχεδιασμένα σχολεία, κρίνουν τα πάντα με μια μηχανική και υλιστική-παραγωγική αντίληψη. Ο δικός τους τρόπος ζωής, βασισμένος πάνω σε καθορισμένα καλούπια κοινωνικής συμπεριφοράς, με αποκορύφωμα την ποσοτική κατανάλωση συνδυασμένη με μερκαντιλική νοοτροπία, είναι το μέτρο με το οποίο κρίνονται οι πάντες και τα πάντα.

Ο Νίτσε, ο Γκαίτε ο Λάιμπνιτς, ο Μπετόβεν και τόσοι άλλοι λαμπροί άνθρωποι της σκέψης και της τέχνης, για τους οποίους καμαρώνουμε όλοι, φαίνεται ότι γι’ αυτούς υπάρχουν μόνο για ιστορικούς λόγους και για να ενισχύουν την πεποίθησή τους ότι είναι η ανώτερη φυλή. Όταν τους παρακολουθεί κανείς με προσοχή, έστω και από μακριά, αντιλαμβάνεται ότι μας κρίνουν ανάλογα με την παραγωγική μας ικανότητα, και δεν θέλω να το σκεφτώ, ανάλογα με την φυλετική μας καθαρότητα.
Ο Χίτλερ, η ωμή έκφραση της γερμανικής υπεροχής, το έλεγε καθαρά. Το καθόριζε για μας τους βαλκάνιους. Η μάζα των λαών της βαλκανικής, θα έπρεπε να είναι το χαμηλής στάθμης εργατικό προσωπικό της Ευρώπης. Οι Έλληνες, ήμασταν μια μικρή εξαίρεση. Αν και αμφισβητούνταν η συνέχεια της ελληνικής φυλής [δεν έχει σημασία δικαίως ή αδίκως], ο Χίτλερ μας ξεχώριζε από τους λοιπούς βαλκάνιους. Έτσι για μας προόριζε το ρόλο του υπηρετικού προσωπικού της Ευρώπης. Αυτός θα ήταν ο τρόπος που θα κερδίζαμε το ψωμί μας! Άντε και ένα λουκάνικο Φρανκφούρτης!
Ακριβώς την ίδια συμπεριφορά μας επιφυλάσσει η σημερινή Γερμανία, η οποία θέλει να κυριαρχήσει στη Ευρώπη, όχι με τον βίαιο τρόπο του Χίτλερ, αλλά με την οικονομική της ισχύ.

Συμφωνούμε μαζί τους, ότι κάναμε λάθη, ότι υπήρξαμε σπάταλοι, ότι στην εργασία μας δεν ήμασταν ορθολογιστές, ότι βασικά μπάζει η παιδεία μας. Πρέπει λοιπόν να πεταχτούμε στο πυρ το εξώτερο; Αυτοί έκαναν πολύ μεγαλύτερο έγκλημα, αιματοκύλισαν τον κόσμο με εκατομμύρια νεκρούς, και η ανθρωπότητα τους συγχώρεσε. Επιμένουν, γιατί μπλεγμένοι στα γρανάζια του χρηματιστικού καπιταλισμού, δεν προσπαθούν να βγούνε από την κρίση με μια προοδευτική, αν όχι διεθνιστική τουλάχιστον Ευρωπαϊκή πολιτική, που δεν θα στηρίζεται στην απομύζηση των δικών μας πόρων μέσω των υψηλών επιτοκίων τους, για να θησαυρίζουν αυτοί.

Με τις σημερινές συνθήκες, οι Έλληνες -όπως και άλλοι λαοί νομίζω- θα ζούμε στα όρια των βασικών μας αναγκών. Το λένε στα διάφορα κείμενά τους, το τονίζουν στις απαντήσεις που βάζουν στο στόμα των ερωτωμένων. «Δεν θα δουλεύουμε εμείς για να ζούνε καλά οι τεμπέληδες έλληνες».  Και σε μας, τον καιρό των παχιών [δανικών] αγελάδων, και σε μας, ένα μικρό κομμάτι πληθυσμού λοιδορούσε τους Αλβανούς [δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ, Αλβανέ!], η κοινωνία μας και η πολιτική ηγεσία, δεξιά – αριστερά τους απομόνωσε.
Κάνουν ότι ξεχνούν τους απατεώνες της Ζήμενς, που μας λήστευαν, ξεχνούν τα λεφτά που μας πήραν από τις τράπεζες …Η ηγεσία τους, συνεχίζει να θέλει, αυτό που ο Γκαίριγκ ζητούσε από τους Αρμοστές του Ράιχ και τους Στρατιωτικούς διοικητές των κατεχομένων εδαφών. «Σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη βλέπω τους ανθρώπους να ζουν εκεί μπουκωμένοι στο φαί, ενώ ο δικός μας λαός πεινάει. Για το όνομα του Θεού, δεν σας στείλαμε εκεί για να δουλέψετε για την ευημερία των λαών που σας εμπιστευθήκαμε αλλά για να πάρετε όσο περισσότερα μπορείτε, ώστε να μπορέσει να ζήσει ο γερμανικός λαός. Περιμένω από σας να αφιερώσετε τις δυνάμεις σας σ’ αυτό. Αυτή η συνεχής έγνοια για τους ξένους πρέπει να τελειώνει μια για πάντα … Καρφί δεν με καίγεται όταν με λέτε ότι οι άνθρωποι της ζώνης ευθύνης σας πεθαίνουν από την πείνα. Αφήστε τους να πεθαίνουν, εφ’ όσον έτσι δεν λιμοκτονεί κανένας Γερμανός». 6.8.42. Γκαίριγκ .

Κάπως έτσι το λέει η Μέρκελ: Δεν τους βάλαμε στην νομισματική ζώνη του Ευρώ, για να ευημερήσουν. Για να τους κάνουμε να δουλεύουν για μας τους θέλουμε.
Το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας τους υπό μορφή «τοκογλυφικών» τόκων θα εξυπηρετεί το χρηματιστικό μας κεφάλαιο.
Ξέρω ότι η πλειοψηφία του γερμανικού λαού, σεβόμενοι την κουλτούρα τους, δεν επιθυμούν μια Ευρώπη κάτω από καμιά φυλετική κυριαρχία. Δεν ξεχνάμε ότι ο Μαρξ, ο Έγκελς, ο Μπρεχτ ήταν Γερμανοί. Δεν μας διαφεύγει ότι υπάρχουν σήμερα οργανωμένες φωνές κατά της Μέρκελ, που ζητάν μια άλλη κοινωνική πολιτική.
Φοβόμαστε όμως τη συμμορία των αστών, που για να εξαναγκάσουν την γερμανική κυβέρνηση σε αντιλαϊκά, αντιευρωπαϊκά μέτρα, ξυπνάν σε ένα μέρος του πληθυσμού σοβινιστικές επιθυμίες.  Και αυτό θα το πληρώσουν, ίσως ακριβότερα από κάθε φορά, οι ίδιοι οι Γερμανοί. Ήμαστε μ’ αυτούς τους Γερμανούς, που αγωνίζονται για μια Ευρώπη απαλλαγμένη από τον άγριο θατσερικό καπιταλισμό.


Σημειώσεις
1. ΑΠΘ: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής. Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών, ίδρυμα Μ. Τριανταφυλλίδη.
2. Mark Mazower: Στην Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της κατοχής.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ανεργία στην Δυτική Μακεδονία ανέβηκε από το 9,3% το 2009 στο 17,2% το 2010.