26.12.12

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Θαυμασμός




Είχα ακούσει πολύ καλά σχόλια τον Ιούνιο, τότε που η εκδήλωση για τον Σοπέν είχε γίνει στο Άργος· πολύ καλά σχόλια γενικά κι αόριστα όμως, και όχι κάτι συγκεκριμένο. Έτσι απόψε την ώρα που ξεκινούσα να την παρακολουθήσω στην Καστοριά δε φανταζόμουν… Κι όσο και αν γνώριζα το Γιάννη, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί κιόλας και με κατέπλησσε πάντα με την έμφυτη ευγένειά του, όσο και αν μετά γνώρισα και την Ανδρονίκη, όσο κι αν καταλάβαινα πως κάτι σοβαρό σίγουρα θα ‘τανε, δεν το υποψιαζόμουν αυτό που έζησα απόψε…
Απόψε εξαιτίας των δυο τους έζησα ένα ταξίδι· ένα ταξίδι ονειρικό κι ονειρεμένο. Με την αφήγηση του Γιάννη από τη μια, με τα μαγικά δάχτυλα της Ανδρονίκης στα πλήκτρα του πιάνου από την άλλη, ταξιδέψαμε όλοι όσοι είχαμε την τύχη στη χώρα του ονείρου.

Για δυόμισι ώρες όσοι ήμασταν στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου καθηλωθήκαμε σωματικά, μα ψυχικά ζήσαμε μια σπάνια ανάταση. Με κλειστά τα κινητά μας επί δυόμισι ώρες κάναμε τη μεγάλη μας απόδραση. Ξεχάσαμε τα πάντα, όλα τα ζοφερά που σχετίζονται με την κρίση και βρεθήκαμε αλλού. Στη χώρα της θεάς Μουσικής, που όλα τα δαμάζει, και τα πιο άγρια και τα πιο αντίξοα, που όλα τα τιθασεύει και τα κάνει γαλήνια.
Αφηγούνταν ο Γιάννης, προβάλλοντας ταυτόχρονα το πλούσιο και καλά ψαγμένο υλικό του, έπαιζε η Ανδρονίκη και στο ταξίδι του δικού μου μυαλού έπεφτα επάνω στο «Μουσικήν ποίει και εργάζου» του Σωκράτη, περνούσα δίπλα από το «Θέλω να πεθάνω σε ώρα μουσικής» του δικού μας Ίωνα Δραγούμη, ξανασυναντούσα για μια φορά ακόμη τον πρίγκιπα από τον Ιούλιο του Μάνου Ελευθερίου, τον πρίγκιπα που αργά θέλησε να μάθει σπουδάσει τη μουσική κι επειδή δεν τα κατάφερνε οι σοφοί της χώρας του τον έσπρωξαν να πεθάνει…

Μεγάλη την είπε τη βραδιά ο Γιάννης, αναφερόμενος στη διάρκειά της. Εμείς που τ’ ακούσαμε όμως μεγάλη σε σημασία σκεφτήκαμε. Όλοι μας. Ακόμα και το πρωτάκι σχολιαρούδι, η Γιώτα, κι ο λίγο μεγαλύτερος αδερφός της που παρακολουθούσαν προσηλωμένα και με προσοχή ενηλίκου. Ακόμα κι αυτά…
Κι έτσι καθώς ο Γιάννης μας αφηγήθηκε τη ζωή του Σοπέν, που «Φρειδερίκο» τον έλεγε, φέρνοντάς τον ακόμα πιο κοντά μας, τον γνωρίσαμε απροσδόκητα καλά. Και καθώς η Ανδρονίκη έπαιζε με τα μαγικά της δάχτυλα τον πολύ δύσκολο για να παιχτεί Σοπέν, τον γνωρίζαμε και μέσ’ από το σπουδαίο του έργο. Κι ήταν τόσο υψηλό το επίπεδο της εκδήλωσης που μας παρουσίασαν τα «δύο δικά μας παιδιά» -έτσι τ’ αποκάλεσε η αντιδήμαρχος πολιτισμού, παρουσιάζοντάς τα στο κοινό- που νιώσαμε μια σπάνια και μεγάλη περηφάνια. Γιατί τα παιδιά αυτά απέδειξαν περίτρανα πως δεν είναι μονάχα δικά μας, αλλά είναι και ξεχωριστά παιδιά και λαμπρά παιδιά. Και δικά μας φυσικά…

Κι επειδή καθένας από τους τυχερούς που βρέθηκαν απόψε εκεί έκανε το δικό του ταξίδι με αφορμή αυτά που έβλεπε και άκουγε, θα μου επιτρέψετε να σας εκμυστηρευτώ πως στο ταξίδι του δικού μου νου κομμάτια ουρανού έπεφταν μες στην αίθουσα· κομμάτια ουρανού που δρόσιζαν τις ψυχές μας και τις ξεδιψούσαν. Και είχαμε τόση ανάγκη αυτήν τη δροσιά κι αυτό το ξεδίψασμα όλοι μας!...
Απόψε με αφορμή την αφήγηση του Γιάννη ξαναείδα εφαρμοσμένο στη ζωή του Σοπέν εκείνο το «πιο πολύ απ’ όλα σου αγαπώ τη φωνή σου», που μας έκανε να διαφωνήσουμε στην παρέα μας μια βραδιά του καλοκαιριού που μόλις πριν από ένα μήνα τέλειωσε… Αλλά είδα κι έναν μεγάλο μουσικό να είναι φτωχός και να συντηρείται από άλλους. Και αυτό έφερε στο νου μου την τεράστια ματαιοδοξία που μας έφερε ως εδώ που μας έφερε και την έκανε να φαίνεται μέσα μου ακόμα πιο γελοία και τιποτένια… Είδα ακόμη πολλά σπίτια όπου έζησε ο Σοπέν κι άκουσα αμέτρητες φορές τον αφηγητή να λέει σε καθένα από αυτά τα σπίτια τη φράση «και φυσικά σήμερα είναι μουσείο» χτυπώντας μια καμπάνα για τη δική μας πατρίδα που δυστυχώς και «φυσικά», δηλαδή τελείως αφύσικα, έχει αφήσει τα πιο πολλά από τα σπίτια των δικών μας μεγάλων να πέσουν…
Κι όταν τα δάχτυλα της Ανδρονίκης έτρεξαν και ξανάτρεξαν πάνω στα πλήκτρα του πιάνου χαρίζοντάς μας εξαίσιες μελωδίες, δε γινόταν να μη θυμηθώ την παρομοίωση του μουσικού με τον ασκητή, αφού και οι δυο τους δείχνουν την ίδια τεράστια αφοσίωση στο έργο τους…
   
΄Και, ξαφνικά, σαν να μου φάνηκε πιο αβάσταχτο απ’ ό,τι συνήθως πως, ενώ είμαστε μια χώρα όπου η μουσική είναι σχεδόν ταυτόσημη με την ίδια τη ζωή, την αφήσαμε -τη μουσική – να κατρακυλήσει και συμπτωματικά (;) κατρακύλησε κι η ζωή μας. Και μου φάνηκε επίσης αβάσταχτο να συναγωνίζονται μεταξύ τους τα «άτεχνα» –για να μην τα πω αλλιώς- τραγούδια στα λεωφορεία, ενώ έχουμε παραγάγει πολύ καλή μουσική στον τόπο μας… Και μου φάνηκε ακόμα πιο απίστευτο αυτό που έλεγε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης πως έζησε στη Ρωσία, όπου έβλεπε τους εργάτες να κατεβαίνουν με τη φόρμα της δουλειάς και να πηγαίνουν στην όπερα ή να μιλούν καθ’ οδόν για ποίηση!... Τέλος πάντων…
Ευχαριστούμε τα δύο δικά μας παιδιά, το Γιάννη και την Ανδρονίκη, για τη σπάνια ευκαιρία που μας έδωσαν απόψε, για τα κομμάτια τ’ ουρανού που μας κέρασαν. Τα ευχαριστούμε από καρδιάς που μας έδωσαν την ευκαιρία να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει πως καλή μουσική είναι αυτή που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους ή έστω που μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Τους ευχαριστούμε για όλα!


Αν και το άρθρο είναι ήδη αφιερωμένο στο Γιάννη Ζορπίδη και την Ανδρονίκη Αβάνη, θα ήθελα να το αφιερώσω από καρδιάς και στον εξαίρετο γιατρό και Άνθρωπο Γιάννη Παραδιά, που λατρεύει τη μουσική, η οποία ξέρω πως παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του…
 Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου, 30 Σεπτεμβρίου 2012


Φωτό: Χρήστος Κλαζίδης
 Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Οκτωβρίου 2012, αρ. φύλλου 660


17 σχόλια:

  1. "Kαί -να- έπαψες το τραγούδι- και τώρα πια
    Δε σε θωρώ - μονάχα- αφουγκράζομαι:
    Tι πράγμα; Μοιάζει με μάλωμα παιδιάστικο
    -Τα πλήκτρα είναι που φιλονικούν
    Για τον ατραγούδητο καημό τους
    Και καθώς δονούνται απαλά
    Όχτώ μαζί -πέντε μαζί- ψιθυρίζουν:
    "Αρχίσ' εκείνος άραγε να παίζει;
    ή μήπως μας καταφρρονεί;"

    Cyprian Kamil Norwid (Fortepian Szopena)
    "To πιάνο του Σοπεν" (μτφρ. Δ. Χουλιαράκης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος27/12/12

    Πολύ θα 'θελα να ξέρω:
    Το σχόλιο Respekt σε ποιον ακριβώς αναφέρεται, SZ; Στο άρθρο με τον τίτλο "Θαυμασμός" ή στο σχόλιο του κ. Τσίγκα;
    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άλλος Ανώνυμος27/12/12

    Όταν θέλουν οι άνθρωποι, ξεπερνούν και τα παγανά στην ανακατωσούρα! Να με συμπαθάτε, αγαπητοί σχολιαστές, αλλά κανένα από τα τρία πρώτα σχόλια δεν φαίνεται επαρκές. Ιδίως το δεύτερο, ούτε ποιος το γράφει είναι σαφές [εδώ έχει σημασία, γιατί με τα αρχικά ΣΖ υπογράφει συνήθως η (και) αδελφή του κ. Ζορπίδη] ούτε κυρίως ξεκαθαρίζει γιατί ζητάει σεβασμό. Είναι ασεβής η κ. Παπασταύρου, ο κ. Τσίγκας, η Αντιδήμαρχος, το κοινό; Μήπως θέλει να απαιτήσει ευλάβεια κιόλας; Άντε, μέρες που είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. χαχαχαχαχαχαααα, συγνώμη αλλά γελάω ακόμα!!!
    SZ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν υπάρχει κάποιος που να μιλάει γερμανικά (σύγχρονη σλάνγκ) και θα ήθελε να βοηθήσει στο σχολιασμό, παρακαλώ ας το κάνει.

    Μέχρι τότε θα σχολιάσω εγώ πως τέτοια καχυποψία, κατινιά, ασχετοσύνη και πολλά άλλα που διακατέχει τα σχόλια, ειδικά το τελευταίο, είχα καιρό να δω μαζεμένα,
    το φαρμάκι στάζει.
    Μάλλον δεν την γνωρίζετε καθόλου την ΣΖ.

    Και για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για το Respekt, στα γερμανικά, χρησιμοποιείται για δηλώσει συνώνυμα του "αξίζετε το σεβασμό μου" "αξίζετε πολλά" ή "Σας βγάζω το καπέλο".
    Και το εννοούσα για τον αδελφό μου και για τη νύφη μου.

    Άλλες ερωτήσεις έχετε;

    ΣΖ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Για τον ανώνυμο (4) σχολιαστή:
    Οι σχολιασμός δεν αποσκοπούσε (από μέρους μου τουλάχιστον)σε κάποια επαρκή αποτίμηση ούτε της έξοχης, απ' όσο αντιλαμβάνομαι και θα περίμενα παρουσίασης των χαρισματικών φίλων Γιάννη και Ανδρονίκης, ούτε του κειμένου της αγαπητότατης μου Σόνιας Παπασταύρου. Η παράθεση των στίχων ενός ποιήματος έγινε εις μνήμην του τιμωμένου και στην Καστοριά Φρέντερικ Σοπέν του μεγάλου Πολωνού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΧΨΩ28/12/12

    Έχουμε απαντήσεις,
    κυρία Σουλτάνα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Άλλος Ανώνυμος29/12/12

    Κυρία Ζορπίδου,
    ειλικρινά λυπούμαι πάρα πολύ τώρα, όχι τόσο για μένα, που έγραψα με ειλικρίνεια και καλή προαίρεση την προσωπική μου αίσθηση, υποβάλλοντας ερωτήματα.
    Λυπούμαι όμως για την αντίδρασή σας, ολοφάνερη επίθεση, που χρεώνετε "καχυποψία, κατινιά, ασχετοσύνη ,φαρμάκι και πολλά άλλα..." σε έναν άνθρωπο μόνο από τρεις σειρές στο ίντερνετ, αγνοώντας τις αμέτρητες ώρες συνεργασίας με τον άμεσα ενδιαφερόμενο κ. Ιωάννη Ζορπίδη, Μουσικοπαιδαγωγό.

    Μόνον αυτό και πολύ είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ29/12/12

    Από το καλοκαίρι και δώθε κάποιοι θεωρούν υποχρέωσή τους να γράφουν συνεχώς σχόλια σχεδόν σε κάθε άρθρο της ΟΔΟΥ που αναρτάται.Απ' ότι φαίνεται δεν έχουν άλλη ασχολία και αυτό τους βοηθάει να περνάνε την ώρα τους ευχάριστα. Σίγουρα δεν είναι παρά λίγοι, που εφευρίσκουν χαριτωμένα ψευδώνυμα και παίζουν σαν τα παιδία. Είναι κρίμα για τα κείμενα, που δεν τα προκαλούν αυτά τα σχόλια, αλλά γίνονται το γήπεδο όπου τα παιδία παίζει μπάλα. Σαφώς και τα σχόλια έχουν τη σημασία τους, αρκεί να αναφέρονται στα κείμενα και να 'χουν ουσία. Γιατί και το συνεχές χιούμορ κουράζει. Μόνο στους καλικάντζαρους ταιριάζει. Αλλά και αυτοί έχουν σκοντές τις μέρες τους.Και το κυριότερο: είναι ασέβεια να ξεκατινιάζονται κάποιοι ανωνύμως ή ψευδωνύμως πάνω στο σώμα κειμένων που έχουν κάτι να μας πουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άλλος Ανώνυμος29/12/12

    Κύριε Τσίγκα,
    αν και το απρόσωπον του διαδικτύου δεν αφήνει πολλά περιθώρια αλληλοκατανόησης, μακάρι να πιστέψετε ότι ευχαριστώ θερμά για την ωριμότητα με την οποίαν απαντήσατε στο σχόλιό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος29/12/12

    Άλλε ανώνυμε,
    εδώ εσείς βγάλατε συμπεράσματα 10 σειρών (κατινιά) από μια μοναδική δική μου λέξη, που ενώ δεν γνωρίζετε καν τη σημασία της (ασχετοσύνη) βιαστήκατε να μου προσάψετε τα διάφορα κακεντρεχή (καχυποψία) περί σεβασμού και ευλάβειας και κλείνετε και με το "άντε μέρες που είναι" (φαρμάκι που το κρατάω για αργότερα;)

    Και μετά θέλετε να μου βγείτε ότι λυπάστε για την αντίδρασή μου;
    Δεν χρειάζεται να λυπάστε καθόλου για μένα, αν έχετε περίσσιο οίκτο αφιερώστε τον κάπου άλλου για να πιάσει και τόπο.
    Όσο για τις ώρες συνεργασίας κτλ. δεν ξέρω που αναφέρεστε και δεν σας εξιλεώνει κιόλας.
    Εμ τα κάναμε .... εμ θέλουμε να βγούμε κι από πάνω;

    Καλή Πρωτοχρονιά
    και καλά μυαλά
    ΣΖ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φτου κι απ' την αρχή !29/12/12

    Επιτέλους.........
    τα σα πταίσματα οράς ;
    Συγκράτησε και λίγο την αυστηρότητά σου, γλυκέ μου, και δεν θα μπούμε στη γυάλα σαν τα χρυσόψαρα.
    Άφησε τα δύο πρόσωπα να τα βρούνε (έχουν τα δεδομένα τους...) και απαλλάξου επιτέλους από το σύνδρομο του σωτήρα, χρυσέ μου. Δεν μπορείς να είσαι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, άνθρωπέ μου! (ή μήπως θάθελες να σε λέω "κύριε";)
    Έννοια σου και με τα σχόλια δεν μειώνεται ούτε στο ελάχιστο η αξία των κειμένων αυτών καθ' αυτά. Τόσα άλλα κείμενα που δεν έχουν κανένα σχόλιο -ούτε ως αφορμή γενικότερου προβληματισμού και διαλόγου- δεν αξίζουν; Γιατί δεν το βλέπεις έτσι, αντί (εν αγνοία και άθελά σου προφανώς) να πονάς μοναχικές ψυχές;
    Ψέγεις άλλους ότι ανακατεύονται και αυτό έκανες κι εσύ με αυτό σου το σχόλιο, όσο περιποιημένο κι αν ήταν, σαν υπερπροστατευτικός μπαμπάς!
    Καληνύχτα ντάντυ κι αύριο μέρα είναι!
    Don't panic .......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Θεσσαλία Χ. Τεριακή30/12/12

    Με αφορμή αυτήν τη δημοσίευση ξαναήλθαν στον νου μου κάποιες σκέψεις, που με προβληματίζουν σοβαρά τα τελευταία ιδίως χρόνια.
    Καταρχάς, δηλώνω απερίφραστα την εκτίμησή μου στο πρόσωπο και το γενικότερο έργο της κ. Σ. Παπασταύρου, αλλά και γι’ αυτό ειδικά το άρθρο. Επίσης, παρακολούθησα το εν λόγω αφιέρωμα και συμμετείχα στην εκλεκτή συγκίνηση που μετέδωσαν οι δύο πρωτεργάτες Μουσικοί, η κ. Α. Αβάνη και ο κ. Ι. Ζορπίδης, στου οποίου τα τρία εκπαιδευτικά εγχειρίδια («Η Θεωρία μου», εκδ. Νάκας) είχα τη χαρά να κάνω τη φιλολογική επιμέλεια. Ας μού επιτραπεί λοιπόν να εκφράσω και συμπληρωματικά κάποιες απόψεις.
    «Με λογισμό και μ’ όνειρο» γράφει ο Διονύσιος Σολωμός και αυτό πιστεύω ότι είναι ο χρυσός κανόνας των λόγων και των πράξεών μας. Δυστυχώς όμως, σε εκδηλώσεις όπως η περιγραφόμενη παρασυρόμαστε από τη γοητεία του ονείρου, μαγευόμαστε, όπως γράφτηκε, και δεν αξιοποιούμε περαιτέρω την ευκαιρία για γόνιμο λογισμό. Δεν έχουμε απάντηση στο φαινομενικά θρασύ αλλά αντικειμενικά άξιο ερώτημα « και ύστερα ;».
    «Μούσαις χάρισι θύε» σημαίνει «Στις Μούσες να θυσιάζεις με τις χάρες σου». Είναι άχαρη και άμουση η πολιτεία εκείνη που επαναπαύεται σε τονωτικές ενέσεις εκδηλώσεων και δεν πολλαπλασιάζει τα τάλαντα που τής χαρίστηκαν. Για να γίνω πιο σαφής :
    Το θέμα (και ασφαλώς όχι αποκλειστικά δικό μου) δεν είναι η συγκεκριμένη ποιοτική εκδήλωση, αλλά η Μουσική Παιδεία και οι προαπαιτούμενες υποδομές, για τις οποίες έχουν ευθύνη οι εκάστοτε Άρχοντες να μεριμνήσουν. Επειδή δεν ωφελεί να τρέχουμε απ’ άκρη σ’ άκρη στον κόσμο άπαντα, ας εστιάσουμε στην πόλη όπου ζούμε. Συγκεκριμένα λοιπόν, θέτω δημοσίως το ερώτημα :
    ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΕΙΟ ΩΔΕΙΟ ;
    Τα τελευταία χρόνια περνούμε μπροστά από ένα έρημο κτίριο, που αποτελεί ωστόσο δωρεά ενός Ευεργέτη με τον πόθο να σφύζει από ζωή, παρέχοντας Μουσική Παιδεία κυρίως στα νιάτα της Καστοριάς.
    Είναι αστήρικτη η δικαιολογία ότι δεν αρχίζει να λειτουργεί, γιατί οι γονείς των παιδιών δεν θα μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα, ώστε να καλύπτονται τα έξοδα συντήρησής του. Αποκρύπτεται ότι οι ίδιοι αυτοί γονείς πληρώνουν ήδη ιδιαίτερα ή μαθήματα σε ιδιωτικές Σχολές Μουσικής. Για να μην παρεκτραπώ σε δόλιες υποψίες για διαπλεκόμενα συμφέροντα, μένω στη σκέψη ότι και οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές σχολές θα συνεχίσουν να βγάζουν το ψωμί τους, αφού θα αναπτυχθεί άμιλλα και όχι αθέμιτος ανταγωνισμός.
    Μείζων όμως είναι μια άλλη παράμετρος, η οποία άδικα αποσιωπάται. Σήμερα η Καστοριά διαθέτει το έμψυχο δυναμικό, για να στελεχωθεί ένα Ωδείο με το απαραίτητο διδακτικό προσωπικό. Η λειτουργία του Ωδείου δεν είναι μόνο χρέος προς τους Μαθητές, αλλά και οφειλή προς τους Πτυχιούχους και Φοιτητές Α.Ε.Ι. Μουσικών Σπουδών, Μουσικολογίας και αναγνωρισμένων Ωδείων, οι οποίοι μπορούν να είναι οι αυριανοί Δάσκαλοι. Είναι επιτακτική ανάγκη να παύσει πλέον αυτή η εγκατάλειψη της Καστοριάς από τους Νέους, που αξιοποιούν αλλού τα ταλέντα τους, αφού η πατρίδα τους δεν τούς ανοίγει πόρτες παρά συνήθως στα λόγια.
    Ο Άγγελος, ο Βαγγέλης, η Βασιλική, η Ελπίδα, ο Δημήτρης, η Δωροθέα, η Κατερίνα, ο Παναγιώτης, ο Σωκράτης, ο Σωτήρης… είναι μερικά μόνο από τα παιδία (κατά την έκφραση συμπαθούς προηγούμενου σχολιαστή), τα οποία εργάζονται επιμελώς και αφανώς και αποκτούν τα απαραίτητα εφόδια. Η Καστοριά θα απογοητεύσει τους Νέους και τις Νέες της, προσπαθώντας να φαίνεται γοητευτική μόνο στους τουρίστες; Η πόλη δεν διαθέτει Πνευματικό Κέντρο, έκλεισαν οι Σχολικές Βιβλιοθήκες και τα Αθλητικά Τμήματα στα Γυμνάσια, το Ωδείο δεν λειτουργεί. Ποιος ακούει τους ποιητές;
    Αυτό είναι το σκεπτικό μου, που δεν αφορά τόσο σε εφήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις, όσο σε έργα μακράς πνοής, που θα λειτουργούν για την πολιτιστική πρόοδο στον τόπο μας.

    Σημείωση
    Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για ίδιον όφελος. «Δικά μου παιδιά» δεν έχω, γιατί η κτητικότητα βλάπτει σοβαρά κάθε αγαπητική σχέση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος30/12/12

    Καίρια ερωτήματα θέτετε.
    Ποιος οφείλει ν’ απαντήσει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τζέλα (από το Καρκαντζέλα)30/12/12

    Στον ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ απευθύνομαι

    Για άκου να σε πω εσύ, σινιόρε! Σε κακό μπελά μας έβαλες! Τι ήταν αυτά που ισχυρίστηκες για το χιούμορ, σαν να βγήκες από το όνομα του Ρόιδου; Έχουμε τώρα και την άλλη, ήταν που ήταν ζαβή, την αποτελείωσες! Το πήρε προσωπικά, βαλάντωσε στο κλάμα η μουρλέγκω και κλαίει και φάλτσα!

    Λοιπόν, θα ανακαλέσεις, γιατί θα με δεις και θα πάθεις ατύχημα, που λέει και το τραγούδι! Νομίζεις ότι θα με τουμπάρεις με σοβαροφάνεια ή γαλιφιές;
    Σε γελάσανε!
    Να έχεις δε υπόψην ότι εγώ δεν κάνω ζημιές παλιομοδίτικες (άλευρα, γλυκά, τζάκια και άλλα τρε μπανάλ), αλλά είμαι μονδέρνα!

    Θα σου χακάρω το πισί, που να σκολιάζεις στην οδός και να βγαίνει σε μπλογκ της Ζουαζιλάνδης,
    θα σου αλλάξω τον πλοηγό στ’ αμάξι,
    γι’ αλλού να ξεκινάς κι αλλού να βρίσκεσαι,
    θα σου βάλω και στο κινητό ρινκτόουν καψουροτράγουδα, να σ’ έρχεται ξελιγωμάρα!

    Μπροστά μου οι Ραγκουτσαραίοι θα σου φαίνονται κολλεγιόπαιδα. Τουτέστιν, θα στρώσεις χαρακτήρα, γιατί ααααααααα !!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος31/12/12

    Κυρία Τεριακή πολύ ωραία τα θέτετε. Όμως ο τόπος μας βιώνει μία παρακμή που οφείλεται πρωτίστως στους φορείς και στους συλλόγους. Αυτοί έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη για το τέλμα που επικρατεί στην Καστοριά. Αν έχουμε μία αντιδήμαρχο Πολιτιμού που ενδιαφέρεται μόνο για ταξίδια και μόνο για ταξίδια τι περιμένει κανείς; Να λειτουργήσει το Μπαϊρακτάρειο Ωδείο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ