Με αφορμή μια ασυνήθιστη αγιοποίηση που έγινε μες στο φετινό καλοκαίρι, έπαιξα με τη μνήμη μου και προσπάθησα να θυμηθώ βασιλιάδες που άγιασαν. Πανεύκολα βρήκα τον βασιλιά Δαβίδ και το άγιο Κωνσταντίνο, που και οι δυο τους άγιασαν και ας είχαν αμαρτήσει βαριά. Γιατί και οι άγιοι άνθρωποι είναι και άρα αμαρτωλοί και αυτό κάνει κάποια άτομα που δε νοιάζονται για τα της πίστης μας, αλλά επιμένουν να έχουν λόγο γι’ αυτά να αμφισβητούν την αγιοσύνη τους. Γιατί ο αληθινός άνθρωπος της πίστης γνωρίζει πως πάντα υπάρχει ο δρόμος της επιστροφής, πως κάθε άσωτος μπορεί να επιστρέψει στην αγκαλιά του Πατέρα του αρκεί να συνέλθει και ν’ αλλάξει το νου και τη ρότα του.
Για να είμαι ειλικρινής, άλλον βασιλιά άγιο δε με βοήθησε η μνήμη μου να βρω και δεν ήθελα ούτε να βασανίσω το νου μου ούτε να καταφύγω σε εξωτερική βοήθεια. Μονάχα τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, τον μαρτυρικό Κωνσταντίνο Παλαιολόγο θυμήθηκα έντονα, που δέχτηκε ν’ ανεβεί στο θρόνο, ενώ το ήξερε πως έπαιζε τη ζωή του κορόνα γράμματα· και δεν είμαι η μόνη που συσχετίζω αυτόν το μεγάλο Έλληνα με την αγιότητα, καθώς όσοι στέκονται λίγο παραπάνω στην εκούσια θυσία του και το πώς πέθανε άγιο τον θεωρούν και απορούν πώς η Εκκλησία μας δεν τον έχει αγιοποιήσει ακόμη. Αλλά κι έναν ακόμη αυτοκράτορα, που προσωπικά αγαπώ πολύ: το Νικηφόρο Φωκά, που ανέβηκε στο θρόνο για λίγο, έστειλε τον αδερφικό του φίλο μετέπειτα άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη-θεμελιωτή του Αγίου Όρους από τον Πόντο στον Άθωνα για να ξεκινήσει κι αυτός θα τον ακολουθούσε μόλις θα μπορούσε, αλλά δεν το μπόρεσε τελικά, γιατί άλλα του επεφύλασσαν η Θεοφανώ του με το συνεργό της Ιωάννη Τσιμισκή. Δεν άκουσα να αναφέρει κανείς λόγους αγιοποίησης για το Νικηφόρο Φωκά, αλλά προσωπικά, διαβάζοντας τη ζωή του, συγκινήθηκα με το δια βίου μοίρασμα της ψυχής του ανάμεσα στο θρόνο (και τις πολλές υποχρεώσεις του) και το μοναστήρι όπου δεν πρόλαβε ποτέ του να πάει.
Η αγιοποίηση, λοιπόν, του φετινού καλοκαιριού είναι αυτή του τελευταίου αυτοκράτορα του Πόντου Δαβίδ Κομνηνού: «Ἐν δέ τῇ πρώτῃ Νοεμβρίου, ἡμέρα Κυριακή καί ὥρα τετάρτη τῆς νυκτός ἐτελειώθη τῷ ξίφει ὁ αὐτός σύν ἅμα τοῖς τρισίν αὐτοῦ υἱοῖς καί τῷ ἀνεψιῷ, τῷ 1463 ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ ἐν Κωνσταντινουπόλει» γράφει η σχετική με τον τρόπο θανάτου του σημείωση-ντοκουμέντο. Γιατί, όταν ο βασιλιάς παρουσιάστηκε στον Μωάμεθ τον Πορθητή, του ζητήθηκε την πίστη του ν’ απαρνηθεί, γιατί αλλιώς θα σκότωναν τους τρεις του γιους και τον ανεψιό του. Κι όταν ο βασιλιάς αρνήθηκε να απαρνηθεί την πίστη του, τότε έσφαξαν μπροστά του τα τέσσερα παλικάρια, τον Βασίλειο, Γεώργιο, Μανουήλ και τον ανεψιό του και διάδοχο του θρόνου της Τραπεζούντας Αλέξιο και, στη συνέχεια και τον ίδιο. Κλασική περίπτωση νεομάρτυρα, ένας από τους πολλούς σαν νέφος λαμπρό των Ελλήνων που μαρτύρησαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας για του Χριστού την πίστη την αγία, που με θαυμαστό τρόπο κράτησαν ολοζώντανη οι για αιώνες σκλαβωμένοι Έλληνες.
Και είναι μια τεράστια σύμπτωση το γεγονός ότι στις 4 Νοεμβρίου τιμάται η μνήμη ενός άλλο βασιλιά, που υπήρξε τελείως ξεχωριστή περίπτωση άρχοντος, καθώς ούτε κάποια καθοριστική απόφαση όπως αυτή της καθιέρωσης της ανεξιθρησκίας των υπηκόων του που πήρε ο Μέγας Κωνσταντίνος ούτε μαρτύρησε για την πίστη του όπως ο άγιος Δαβίδ Κομνηνός, όπως μόλις αναφέραμε. Άγιασε όμως γιατί έκανε πράγματα που ούτε καν τα διανοούνται οι άρχοντές μας σήμερα, καθώς…
Πρώτα πρώτα πέρασε στην ιστορία με το όνομα Ελεήμων. Κι αυτό όχι γιατί ελεούσε τους αναξιοπαθούντες από λύπηση, μειώνοντας έστω και άθελά του την αξιοπρέπειά τους, αλλά δούλευε στα κτήματα ο ίδιος και κέρδιζε με τον ιδρώτα του τα χρήματα με τα οποία το παλάτι στήριζε τα πολλά ευαγή ιδρύματα που ανακούφιζαν τους ταλαιπωρημένους της ζωής. Κι έπειτα συνέβη στην περίπτωσή του το εξής θαυμαστό: πρώτα τον έκανε άγιο ο λαός και αργότερα έγινε η επίσημη αγιοποίησή του από την Εκκλησία-καταλαβαίνετε τι ακριβώς σημαίνει αυτό!
Είναι ο Ιωάννης Βατάτζης, αρχοντόπουλο από το Διδυμότειχο με καταγωγή από τους Κομνηνούς και τους Δούκες, που, όταν ήταν έφηβος, μην αντέχοντας τη σκλαβιά των Φράγκων, σκόρπισε τα πλούτη του στους φτωχούς και πήρε το δρόμο για την επίσης φραγκοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη και για λευτεριά. Τον βλέπουμε έπειτα, σε όλη του τη ζωή, να έχει έναν πόθο: να λευτερώσει την Πόλη από τους κατακτητές της. Αποκαλούνταν «πατέρας Ελλήνων» και υπήρξε βασιλιάς της αυτοκρατορίας της Νίκαιας από το 1222 ως το 1254. Αλλά ας επανέλθουμε στα σημαντικότατα επιτεύγματά του:
Το κυριότερο όμως είναι άλλο: πως δε δίστασε να μετατρέψει σε προσωπικούς του εχθρούς και εις βάρος του συνωμότες τους ως τη δική του βασιλεία πλούσιους, καθώς έκανε αναδασμό και μοίρασε τα κτήματά τους στο λαό του, και γι’ αυτό λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι βασιλιάδες επί γης.
Δε θα αναφερθούμε καθόλου στις νίκες του στα πεδία των μαχών. Θα πούμε μόνο πως είχε το μοναδικό προνόμιο να ελευθερώνει από τους Βουλγάρους τις πόλεις της τότε Μακεδονίας (και όχι μόνο) τη μία μετά την άλλη χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα ελληνικό και αυτό ήταν εξαιρετικά θαυμαστό! Την ίδια εποχή όμως αυξανόταν διαρκώς και το Δεσποτάτο της Ηπείρου υπό το Μιχαήλ Β’, αναπόφευκτα συγκρούστηκαν οι δύο βασιλείς, και βρίσκουμε τότε (γύρω στα 1250) δύο ανθρώπους του Μιχαήλ Β’, τον Θεόδωρο Πετραλείφα από τα Σέρβια, συγγενή του Μιχαήλ, και τον Γλαβά από την Καστοριά, δεξί χέρι του Μιχαήλ Β’ στις επιχειρήσεις του, να θέτουν εαυτούς στην υπηρεσία του Βατάτζη. Δεν άργησε κι η Καστοριά να ανοίξει διάπλατα τις πύλες της και να υποδεχτεί τον Βατάτζη ως βασιλέα.
Θα αφήσουμε όμως τα πεδία των μαχών και θ αναφερθούμε αμέσως και σ’ ένα άλλο θαυμαστότατο στοιχείο της προσωπικότητάς του, από αυτά που τον κάνουν τελείως ξεχωριστό: ο Βατάτζης ήταν πνευματικός άνθρωπος και με τις δύο έννοιες του όρου. Γιατί και βαθιά πιστός στο Θεό της Ορθοδοξίας ήταν και αληθινός διανοούμενος, καθώς πολύ πίστευε στη δύναμη της Παιδείας, την οποία υπηρέτησε με όλη του τη δύναμη. Αλλά ήταν και φιλόσοφος. Στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να μην είναι, καθώς πίστευε πως ο βασιλιάς, ο ηγέτης, δε γίνεται να μην είναι φιλόσοφος. Γι’ αυτό και απευθυνόταν στον μετέπειτα ιστορικό του Γεώργιο Ακροπολίτη ως εξής:
«Οι πιο φημισμένοι απ’ όλους τους ανθρώπους είναι οι βασιλείς και οι φιλόσοφοι. Άριστος είναι όποιος είναι και τα δύο, βασιλεύς και φιλόσοφος. Ο δικός μας ο Πλάτωνας θέλει το στέμμα του βασιλέως να το φορά ο φιλόσοφος, για να κυβερνά δίκαια το λαό του. Όσο σημαντικό είναι να είσαι βασιλεύς άλλο τόσο είναι σπουδαίο να είσαι φιλόσοφος. Μακάρι και εγώ ο ταπεινός να εφαρμόσω τη φιλοσοφία στην άσκηση των βασιλικών καθηκόντων μου».Και αυτό έκανε ο Βατάτζης σε όλα τα πολλά χρόνια της βασιλείας του: κυβέρνησε βάζοντας την πατρίδα πάνω από τον εαυτό του, το λαό του πάνω από τον ίδιο, το Θεό και το δίκιο πάνω απ’ όλα. Επέβαλε, όπως γράφει ο Ιωάννης Σαρσάκης, ειρηνικά, υπομονετικά, επίμονα και σοφά
την ισονομία του Λυκούργουτη δημοκρατία του Περικλέουςτην αξιοκρατία του Πλάτωνοςτην ορμή και μαχητικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Βουλγαροκτόνουτη δικαιοσύνη του Μεγάλου Κωνσταντίνουτην κοινοκτημοσύνη του Μεγάλου Βασιλείουκαι την ελεημοσύνη του Ιερού Χρυσοστόμου.Για όλα αυτά τα σπουδαία «υμνήθη και ζων και μετά θάνατον ως ουδείς άλλος αυτοκράτωρ του Βυζαντίου», όπως γράφει ο μεγάλος Βυζαντινολόγος Κωνσταντίνος Άμαντος, που, όταν ρωτήθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων ποιο πορτραίτο βυζαντινού αυτοκράτορα θα έπρεπε να κοσμεί την Ελληνική Βουλή, του Ιωάννη Βατάτζη πρότεινε χωρίς κανένα δισταγμό και σκέψη, για να μην εισακουσθεί φυσικά…
Γιατί πώς να αντέξουν οι εθνοπατέρες μας το βλέμμα ενός βασιλιά που ο λαός του τον θεωρούσε άγιο και πριν ακόμη πεθάνει και τον τιμούσε ως άγιο εντελώς αυθόρμητα και χωρίς να περιμένει να έλθει το πλήρωμα του απαιτούμενου για την επίσημη αγιοποίησή του χρόνου. Πώς να αντέξουν τον εικονογραφημένο όχι με στολίδια, αλλά με το φωτοστέφανο του αγίου άρχοντα οι δικοί μας εθνοπατέρες που συνηθέστατα πράττουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που εκείνος έπραξε όσο βασίλευε. Και πώς να ξεφύγουν από τον κανόνα της καμήλου, για την οποία είπε ο Χριστός πως πιο εύκολο είναι να περάσει αυτή από το μάτι της βελόνας παρά οι πλούσιοι στη Βασιλεία του Θεού. Κι αν κάποιος από σας ξεχαστεί προς στιγμήν και αναρωτηθεί τι σχέση έχουν οι βουλευτές με τον πλούσιο και την κάμηλο, θα πρότεινα αμέσως να βρούμε έστω έναν σημερινό πολιτικό που να μπαίνει στον απαιτητικότατο στίβο της πολιτικής με άλλο κίνητρο εκτός από αυτό του πλούτου ή της δόξας, που και αυτή μια μορφή εφήμερου -σαν το χρήμα- πλούτου είναι. Ή θα του πρότεινα να βρει έστω έναν σημερινό πολιτικό μας να διακατέχεται από το θυσιαστικό υπέρ του λαού του πνεύμα του Βατάτζη. Όσο για το συγκερασμό ηγεσίας και αληθινής φιλοσοφίας, αυτό ας μην μπει κανείς στον κόπο να το ψάξει, γιατί είναι ολοφάνερο πως δε θα τον βρει. Και για την αγιότητα ούτε λόγος να γίνεται…
Αφιερώνεται στην παλιά μου φιλόλογο και νυν μοναχή Ολυμπιάδα, που συνέγραψε, και τους Ελένη και Θωμά Τερζόπουλο, χορηγούς της για τον «Πατέρα Ελλήνων» Ιωάννη Βατάτζη έκδοσης…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 31 Οκτωβρίου 2013, αρ. φύλλου 713.
Αφου εχεις σχεση με την εκκλησια, γιατι δε ρωτας να μαθεις περι αγιοποιησεωε κ συμμετοχης του λαου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω πώς γίνεται αυτό αλλά τα άρθρα της κ. Σόνιας, ανεξάρτητα από το πότε γράφτηκαν, είναι πάντοτε επίκαιρα και γι' αυτό είναι πολύ σημαντικά. Την ευχαριστούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κ. Σόνια Ευθυμιάδου Παπασταύρου μάς έχει χαρίσει απαράμιλλα κείμενα για διάφορα θέματα. Στο συγκεκριμένο όμως στάθηκα από τότε που το διάβασα στην εφημερίδα, γιατί εκτός από την γράφουσα ενδιαφέρει πλήθος ανθρώπων, τον λαό θα μπορούσε να πει κάποιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα δεν είναι ιστορική διατριβή, αλλά απ’ όσο ξέρω η κυρία Σόνια δεν είναι από τους ανθρώπους που δεν δέχονται και την αρνητική κριτική, φθάνει να είναι βάσιμη.
Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι το κείμενο είναι αξιόλογο, αφού δίνει πολλά στοιχεία, αλλά μάλλον γράφτηκε με τόσο παράφορη αγάπη, που οδήγησε σε κάποιες ελλείψεις.
Χωρίς να θέλω να κάνω την έξυπνη (ποιος, πώς και γιατί να μού αναγνωρίσει εξυπνάδα;), απλώς χάριν της ιστορικής αλήθειας και στο πνεύμα αλληλοκατανόησης που έχουμε οι αναγνώστες και σχολιαστές, επιτρέψτε μου αυτό το σχόλιο, συμπληρωματικό και όχι επικριτικό.
Τελικά είναι καταπληκτικό πόσοι Βασιλείς και Βασίλισσες αγίασαν! Όχι γιατί ήταν βασιλείς (μη βρουν πρόσχημα τώρα και οι ανερμάτιστοι νοσταλγοί της μοναρχίας…), αλλά γιατί ήταν όντως ευσεβείς.
Εκτός από τον Μ. Κωνσταντίνο, τον Μ. Θεοδόσιο και τον Ιουστινιανό με τη σύζυγό του Θεοδώρα, για τους οποίους προσάπτουν στην Εκκλησία πολιτικά κίνητρα για την αγιοποίησή τους, υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι κατά κοινήν ομολογίαν των συγχρόνων τους πορεύτηκαν την επίγεια ζωή εν Χριστώ.
Εμείς όμως παρα-έχουμε φόρα και αρνούμαστε να παραδεχθούμε την άγνοιά μας. Δύο μόνο παραδείγματα:
Ο Νικηφόρος Φωκάς έχει αγιοποιηθεί και η μνήμη του εορτάζεται στις 11 Δεκεμβρίου.
Πόσοι γνωρίζουν ότι ο μοναδικός ύμνος «Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού…» (που ψάλλουμε σε κάθε Θεία Λειτουργία) έχει γραφεί από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό;
Ας δούμε όμως και τις Βασίλισσες που αγίασαν. Συνοπτικά, χωρίς χρονική σειρά και με το όνομά τους αναφέρω:
Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα, οφείλουμε να μνημονεύσουμε πρώτη την Θεοδώρα (11 Φεβρουαρίου).
Η Πλακίλλα (14 Σεπτεμβρίου), σύζυγος του Μ. Θεοδοσίου, έμεινε στην Ιστορία για την ευσέβεια και την ελεημοσύνη της.
Η Πουλχερία (17 Φεβρουαρίου), σύζυγος του Μαρκιανού (επίσης Αγίου), που συγκάλεσε την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα.
Η Ειρήνη (Μοναχή Ξένη), σύζυγος του αδελφού της Άννας της Κομνηνής (υπ’ όψιν για την επόμενη «Αλεξιάδα»;)
Η Θεοφανώ (16 Δεκεμβρίου), σύζυγος του Λέοντος Στ΄ του Σοφού και κτίτωρ του Μοναστηριού της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στη Χαλκιδική.
Άρα, η παράλειψη στο αρχικό μέρος του δημοσιεύματος έγινε από βιασύνη και όχι από άγνοια, αφού τόσα χρόνια Δασκάλα και Κατηχήτρια η κυρία Σόνια είναι σίγουρο ότι έχει υπ’ όψιν όλα τα παραπάνω στοιχεία.
Προς την κυρία που έγραψε το 3ο σχόλιο:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ο Νικηφόρος Φωκάς ήδη αναφέρεται στο άρθρο-απλώς δεν γράφτηκε ότι έγινε άγιος.
2. Το γεγονός ότι ο ύμνος που αναφέρετε γράφτηκε από τον Ιουστινιανό δεν τον αγιοποιεί κιόλας- εδώ που τα λέμε, μακάρι να άγιασε κι ας μην αγιοποιήθηκε!
3. Ευχαριστούμε την κυρία που συμπληρώνει την αρθρογράφο. Ναι, υπάρχουν βασίλισσες που άγιασαν - γιορτάζουμε και την αγία Όλγα που ήταν βασίλισσα στη Ρωσία-, αλλά της φάνηκαν τόσες πολλές; Οι 5 βασίλισσες που αναφέρει είναι τόσες πολλές μες στο πλήθος των βασιλισσών που έχουν υπάρξει;
"Για να είμαι ειλικρινής, άλλον βασιλιά άγιο δε με βοήθησε η μνήμη μου να βρω και δεν ήθελα ούτε να βασανίσω το νου μου ούτε να καταφύγω σε εξωτερική βοήθεια." Βρε παιδιά, αφού το λέει καθαρά η γυναίκα, εσείς τι ψάχνετε; Δεν το έψαξε περισσότερο, αρκέστηκε σε ό,τι θυμήθηκε την πρώτη στιγμή. Αν μη τι άλλο, είναι τελείως ειλικρινής απέναντί μας, όπως είναι πάντα άλλωστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αφορμή το κείμενο και τα σχόλια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς η κρίση δεν περιορίζεται στην Οικονομία, αλλά μαστίζει και την Εκκλησία.
Όχι μόνο δεν μελετάμε και δεν εφαρμόζουμε τις διδαχές των Πατέρων, αλλά ακόμη και αυτοί που έχουν το χρέος και το δικαίωμα να τηρήσουν βασικές αρχές "πιάνονται στον ύπνο" ("κατ' οικονομίαν" το "δικαιολογούν" οι ίδιοι).
Διάβασα πρόσφατα σε τοπική εφημερίδα ότι είχαν προγραμματιστεί (και προφανώς τελέστηκαν) Μνημόσυνα την Κυριακή της Ορθοδοξίας !!!
Σήμερα που οι Επίσκοποι είναι και σπουδαγμένοι, χρειάζεται να αναβιώσει το κίνημα των Κολλυβάδων, για να δώσουν οι ιερείς στους λαϊκούς να καταλάβουν ότι το Σάββατο είναι κυρίως η μέρα των ψυχών, ενώ η Κυριακή είναι Ημέρα Αναστάσιμη; Αρχικά κάποιοι μπορεί να δυσανασχετήσουν, αλλά οφείλουν να συμμορφωθούν, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Εδώ κατάφεραν να κόψουν τα ρύζια από τους γάμους, ένα τόσο θεολογικό ζήτημα δεν τους απασχολεί;
Για το τέταρτο και πέμπτο σχόλιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσείς κι αν έχετε φόρα... Τόσο πολλή που δεν βλέπω να συνεννοούμαστε. Ελπίζω οι άλλοι αναγνώστες να το διάβασαν χωρίς κεκτημένη ταχύτητα.
Με την άμεσα ενδιαφερομένη υπήρξε επικοινωνία πριν από τη δημοσίευση του σχολίου.
Κόπους μηδείς μοι παρεχέτω.
Βρε Ανώνυμοι; Η κυρία Παπασταύρου έχει αποδείξει ότι μπορεί μια χαρά να υπερασπιστεί τον εαυτό της όταν αδικείται. Εσείς γιατί παρεμβαίνετε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφήστε τις δύο κυρίες να εκφραστούν ελεύθερα.
Διάλογος γίνεται. Όχι δίκη, να σας βάλουμε συνηγόρους.
@4
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πιστεύω ότι διακρίνεται κακή προαίρεση στο σχόλιο της "Τιμής ένεκεν" (ήδη από το ψευδώνυμο). Εσύ δεν σκέφθηκες ότι μπορεί να πρόσθεσες πίκρα με τον τρόπο σου;
@5
Κι η άλλη γυναίκα τα λέει ειλικρινά, αλλά το προσπερνάς.
@6
Το θέμα είναι πολύ σημαντικό, αλλά είναι και αυτή η εκκοσμίκευση στη μέση...
Στην 7η που δεν κάνει την έξυπνη:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Τι να μας πει ο ισχυρισμός σας ότι σχολιάσατε με την συναίνεση της κ. Παπασταύρου; Φυσικό ήταν να συναινέσει η κυρία. Όμως τότε γιατί δεν υπογράψατε, για να διεξαχθεί το παιχνίδι με ίσους όρους;
2. Είτε με την συναίνεσή της είτε χωρίς, διαβάστε το http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=133968&show=Y. Ο τίτλος τα λέει όλα: "Ανθρωποφαγία στο Διαδίκτυο", που σημαίνει "όποιον δεν μπορείς να φας αλλιώς, φάε τον ή απλώς προσπάθησε να τον λιγοστέψεις με τα διαδικτυακά σου σχόλια. Τα ανώνυμα φυσικά.
"Βγάλε τη σκούφια σου και βάρα με!" @10
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εσύ ανωνύμως σχολιάζεις.
Τίποτε άλλο από διαβάλματα δεν μπορείς να κάνεις;
Αλλού είναι το ψητό, αλλά εσύ προφανώς χαζεύεις από μακριά...
Φιλάκια, μωρό μου !
@"Απορώ και εξίσταμαι"
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί επιμένετε άστοχα; Κάντε μας τη χάρη και προσέχετε κάθε λέξη. " υπήρξε επικοινωνία " γράφει και όχι "συναίνεση", όπως γράφετε εσείς (διαστρέφοντας το νόημα;).
Το σωστό είναι να τα βρουν μεταξύ τους, γιατί όσο μιλούν άλλοι φέρνουν σε δύσκολη θέση την κ. Σόνια, σαν να συναινεί με εκείνους και να αδειάζει την φίλη της που τόλμησε να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη της.
Μέχρι καννίβαλο πάτε να μας την παρουσιάσετε τη γυναίκα...
Μπαρμπα Ανώνυμε, που χρησιμοποιείς για ψευδώνυμο μια πολυαγαπημένη μου έκφραση.... καλά το λες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κάνει την έξυπνη.
Το ενδεχόμενο να είναι έξυπνη αποκλείεται;
Ομορφάντρα μου ου ου ............
Ασφαλώς δεν αποκλείεται να είναι έξυπνη, αλλά δεν αποκλείεται επίσης να είναι και άλλα πράγματα που μόνο καλά δεν είναι. Ας το ψάξει λίγο η γυναίκα, καλό θα της κάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό θα μας κάνει να ψαχτούμε όλοι και όχι μόνο αυτή η γυναίκα. Εσύ που το λες ψάχτηκες; Ή οι δικοί σου είναι όλοι τόσο καλά ψαγμένοι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ κακία βρε παιδί μου, πολύ κακία! Παρ'το αλλιώς γιατί προβλέπεται στραπάτσο.
Κυρία Παπασταύρου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη εάν φανεί σαν αδιακρισία, αλλά ...
η "παλιά σας φιλόλογος και νυν μοναχή Ολυμπιάδα, που συνέγραψε" ποια είναι ; Αξίζει πιστεύω να την γνωρίσουμε, Θεού θέλοντος, είτε μέσα από τα βιβλία της είτε στο Μοναστήρι. Πού βρίσκεται ;
Μονή Αγίου Αθανασίου στην Αγκαθιά Ημαθίας-ηγουμένη Ολυμπιάς Ντίτορα. Χαίρομαι για το ενδιαφέρον σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΚΧ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον πρόκειται περί αυτής της Μοναχής, για την οποίαν αυτά μόνο μπόρεσα να βρω στο διαδίκτυο:
http://www.imverias.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12:-ch-&catid=7:2009-08-07-19-58-46&Itemid=10
και
http://www.akalanthis.gr/sfinitsa.htm
και από τα καλύτερα …
http://www.libver.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%83/
Χαρά στην κυρία Σόνια που είχε τέτοια φιλόλογο!
(και που κρατάει και μοιράζεται μαζί μας την εκτίμηση που της έχει)
Ευχαριστώ θερμά και τις δύο κυρίες που μου έκαναν την χάρη να απαντήσουν στο ερώτημά μου. Και την κυρία Σόνια Ευθυμιάδου (από τα αρχικά εικάζω ότι είναι η ίδια) και την γνωστή για τις διαδικτυακές της αναζητήσεις Athena.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι η πληροφορία είναι καλή και για πολλούς ακόμη αναγνώστες που ενδιαφέρονται σχετικά.
Και πάλι ευχαριστώ.
Να βρε πού να πάμε ταξιδάκι που μας πρότεινε ένας άλλος Ανώνυμος πριν από μέρες: στην Αγκαθιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο αυτήν τη φορά ας με θυμηθεί κι εμένα καμιά ψυχή, γιατί τότες με τα πούλμαν ούτε ένας ούτε μία ειδοποίησε...
Βέβαια, αυτοί κίνησαν από την Πελοπόννησο, εμάς θα θυμηθούν; Αν θυμάμαι καλά, από το Άργος έγραφε.
Άμα οργανώσετε κάτι εντός Μακεδονίας, πείτε έναν καλό λόγο και πού ξέρετε; Μπορεί να συναντηθούμε!
Τασούλη, ή που έπαθες βραχυκύκλωμα ή που μας το προκαλείς. Αφού ξέρεις ότι από το δικό μας Άργος έφυγαν τα πούλμαν, γιατί βρε σουπιά προσπαθείς να θολώσεις τα νερά; Τι επιδιώκεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά, αδελφή σουπιά, για το ενδιαφέρον σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτιμώ ότι πρόκειται για το Άργος της Πελοποννήσου, γιατί αν σκεφθώ ότι πήγαν από το "πλησίον" (;) Άργος τόσοι Χριστιανοί και όλοι με ξέχασαν, τότε όχι βραχυκύκλωμα, αιώνιο μπλακ άουτ θα πάθω!
Πώς να το εξηγήσω (δεν είμαι κι Άγιος σαν εσάς)
Μάλλον βλέπουν πελατειακή τη σχέση που αναπτύξαμε στην Οδό; Να αλλάξω καμιά λάμπα όταν χρειάζεστε. Ενώ στα ευχάριστα, πού σε είδα πού σε ξέρω. Όλοι μαζί κι ο ψωριάρης ο Τασούλης χώρια.
Το ανέφερα γιατί θέλω την παρέα την καλή, χριάζομαι οξυγόνο. Γι' αυτό έμεινα με το παράπονο που έγινε τόσο κλειστό το κλαμπ στην εκδρομή.
Γιατί δεν το λέτε καθαρά; Δε σε γουστάρουμε ρε Τασούλη, κόφτο!
Κι έπειτα... ποιος είναι ο πατέρας Αμβρόσιος; Ας λέγατε (υπάρχουν και τηλέφωνα...) να πάει να τον ιδεί και να τον μάθει κι όποιος δεν τον ξέρει. Εδώ ετοιμαζόμαστε να πάμε να γνωρίσουμε μια καλόγρια που μας σύστησαν στο ίντερνετ, δεν θα πήγαιναν κάποιοι παλιοί του φίλοι; Ή δεν έχουν οι μοναχοί φίλους;
Τέλος πάντων... δεν μπορώ να συνεχίσω κουβέντα με προκατειλημένους.
Γιατί εδώ είναι το πρόβλημα. Δεν με πιστεύεις ότι λέω αλήθεια. Μάλλον ποτέ δεν με πίστεψες.
Τασούλη μου ,παραπονιάρη μου,να είχα, ένα πιάτο σουπιές με κρεμύδι και τίποτα άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆ και ένα ποτήρι κρασί,θα το ήθελα.
"Το παράπονο του Τασούλη και η απονιά του κόσμου"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροβολαί: Δευτέρα-Παρασκευή 6-8, 8-10
Παιδική: 4 το απόγευμα