Ήταν τα γεγονότα στην Οδησσό που απώθησαν την παγκόσμια ειδησεογραφία. Μεριάζοντας ανάμεσα στο πλήθος τα αυτοκίνητα των Α΄ Βοηθειών έτρεχαν από και προς το μέγαρο των συνδικάτων. Τα παράθυρά του αδειάζουν φωτιά, καπνό και ότι απομένει πίσω από τον άνθρωπο και την απόγνωσή του. Κάποιοι πέφτουν από τα φλεγόμενα παράθυρα στο κενό. Θρήνοι και απόγνωση, ποιοι ευθύνονται; Ποιοι είναι οι ένοχοι. Ο πόνος είναι πανανθρώπινος και η συμπόνια χωρίς διακρίσεις.
Εδώ τελειώνουν τυπικά οι ειδήσεις, αλλά δεν αλλάζουμε κανάλι στην T.V., τίποτα δεν σώνεται με ένα γιατί, ή ένα τι κρίμα. Δεν εκκενώνεται η σκέψη μας δεν μεταγγίζεται το αίμα μας με όση οργή κουβαλά. Δεν είναι το συναίσθημα ιδιοκτησίας στην πόλη, δεν έχουμε καταχωρημένους τίτλους ιδιοκτησίας, που η απώλειά τους θα μας θύμωνε με όσα συμβαίνουν στην Οδησσό. Τι είναι τελικά η πόλη; Ουκρανία ή Ρωσσία, γιατί αυτός ο πόνος για όσα ειδικά συμβαίνουν στην πόλη; Για μας η Οντέσσα είναι κάτι παραπάνω από ιδιοκτησία. Η κυριότητά της και η εθνικότητά της δεν έχει μερίδιο της Ελλάδας.
Η Οντέσσα είναι η παρένθετη μητέρα μας, κάτι σαν δανεική μήτρα που παρέχει φιλοξενία σε ξένο κύημα (όπως συμβαίνει στην εξωσωματική κύηση). Αυτή η σχέση είναι η από αγάπη και ανιδιοτέλεια παροχή της μήτρας της για την επώαση και κυοφορία της Ελληνικής επανάστασης. Είναι η ατελείωτη αγάπη που έδειξε τότε, στα χρόνια εκείνα που προηγήθηκαν της Επανάστασης του 1821, με την στοργή και φιλοξενία της φωλιάς των πτηνών, των εθνικών βλαστικών κυττάρων της Φιλικής εταιρείας.
Στην Οδησσό σήμερα οι Έλληνες βλέπουν ορθάνοιχτο το εθνικό τεφτέρι των οφειλών της πατρίδας, στους αγωνιστές συγκριτικά, τι τους χρωστάμε, τι τους πληρώσαμε. Για τους άγιους φιλικούς, τους ανθούς της νεολαίας του ιερού λόχου, τι μας πληρώσανε, τι τους χρωστάμε, ας όψονται όσοι μας έκαναν να νοιώθουμε σήμερα ενώπιόν τους κάπως σαν «εθνικοί μπαταχτσίδες». Μπροστά στα κέρινα ομοιώματα των φιλικών όπου το ροδαλό τους το χρώμα έκανε το χρώμα των παριών μας περισσότερο κοκκινωπό από την ντροπή μας.
Ποια είναι η ηλικία των ονείρων; Από που και μέχρι που τεντώνει η αράχνη το δίχτυ των ελπίδων της; Ακούγεται από ένα κρυολογημένο κασετόφωνο βραχνός ο όρκος των φιλικών, μπορεί να μην βούρκωσαν μάτια, μπορεί να μην κύλησαν δάκρυα, όμως πολλά λαρύγγια έμειναν για λίγο άφωνα. Συνέλαβα τον εαυτό μου να αγγίζει το ομοίωμα του Τσακάλωφ κρυφά με τα ίδια συναισθήματα, όταν άγγιξε κάποτε το φέρετρο του Μανόλη Ανδρόνικου στην Αγία Σοφία της Θεσσαλονίκης. Δεν είχα τίποτε άλλο να δώσω πέρα από μια κρυφή προσευχή, για τα όσα οφείλουμε όλοι μας. Ψιθύρισα ένα ευχαριστώ.
Η φιλική εταιρεία απλώνει τις σημαίες του ιερού λόχου στο Ιάσιο της σημερινής Ρουμανίας πάνω στο αίμα της νεολαίας, όμως η εξόφληση όταν έλθει αργότερα εισπράττεται από πληρεξουσίους Κολέτιδες, Μαυροκορδάτους, Γουλιμίδες. Λίγες φορές ένοιωσα την ανάγκη να πω μια προσευχή. «Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», είδατε ποτέ κάποιον συνδικαλιστή ν’ αυτοχειριάζεται από την ντροπή της ιδιοτέλειας; Αν οι επιχειρηματίες Ξάνθος, Σκουφάς και Τσακάλωφ δεχόταν συνδικαλιστικές διεκδικήσεις και κατηγορίες περί δικαιωμάτων εργαζομένων, εκμετάλλευσης εργάτου και δικαιώματος κλεισίματος επιχείρησης , σήμερα θα ομιλούσαμε οι Έλληνες κάτι άλλο εκτός από Ελληνικά. Η τιμή της θυσίας για τους νεαρούς του Ιερού Λόχου όταν από την Οδησσό βρέθηκαν στο Δραγατσάνι, ας είναι λυχναράκι στην μνήμη τους.
Η οδός των Ελλήνων όπου και το μουσείο της Φιλικής εταιρείας, ίσως η δομή του και η ανασύσταση του από υλικό της εποχής των φιλικών να μην επιτρέπει τον χαρακτήρα σαν μουσείο, καθώς τα στοιχεία δεν είναι αυθεντικά της εποχής, όμως τα κέρινα ομοιώματα των ιδρυτών λιθοποιούνται στην συνείδηση του έθνους, σαν θεμέλιο αναγνώρισης. Η οδός των Ελλήνων μας οδηγεί στην κεντρική περιοχή της πόλης.
Ο πόνος μας έχει και άλλο στοιχείο από την πρόσφατη εποχή. Το έχουμε κρυφό για την ενοχή της ομολογίας μας. Παραμονές Χριστουγέννων του 1997 και οι Έλληνες εργαζόμενοι στην οικοδόμηση του κτηρίου “Αθήναι” στο κέντρο της πόλης της Οδησσού πετούν με το μοιραίο Γιάκοβλεφ για τις γιορτές με τις οικογένειές τους.
Το αεροπλάνο πλησιάζει στην Θεσσαλονίκη και μετά από αλλεπάλληλες απόπειρες προσγείωσης χάνεται. Η αγκαλιά της πατρίδος ήταν κλειστή για την επιστροφή των παιδιών της. Αναζητείται για μέρες, μέχρι που εντοπίζεται σφηνωμένο στο χιονισμένο δάσος των Πιερίων από την άλλη όχθη του Θερμαϊκού. Εκεί τελείωσαν οι γιορτές μα και οι ζωές των Ελλήνων εργατών από την Έδυσε.
Ήταν οι διαμάχες για την εγκατάσταση του ραντάρ του αεροδρομίου Μακεδονία στα υψώματα της Περαίας.
Οι δημοτικοί άρχοντες και οι βουλευτές τους απαγόρευσαν για χρόνια την εγκατάσταση του ραντάρ λόγω οικοπέδων των οποίων η υπεραξία ενδεχομένως θα εθίγετο. Ήταν το ραντάρ, που η μη λειτουργία του, λόγω τοπικών συμφερόντων, έστειλε στην χιονισμένη κορυφή των Πιερίων το μοιραίο Γιάκοβλεφ με όλους νεκρούς. Υπάρχει ωστόσο μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματά τους στην είσοδο του καταστήματος Αθήναι στην Οδησσό, μια που η Οδησσός έστειλε τους νεαρούς φοιτητές στο Ιάσιο το 1821 και τους έλληνες εργάτες στην πατρίδα το 1997, όμως κανείς δεν επρόκειτο να φτάσει στην πατρίδα.
Έλληνες, όσοι βρεθείτε στην Οδησσό σταθείτε για λίγο μπροστά στην πλάκα με τα ονόματα των πατριωτών μας.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Μαΐου 2014, αρ. φύλλου 741.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.