3.10.20

Λόγος & Αντίλογος

 

Αναφορά στις ρίζες
εν όψει εορτασμού 25ης Μαρτίου

Ξεκινήσαμε πριν από 199 μόλις χρόνια πετώντας πέτρες στους Τούρκους, ξυπόλητοι και ρακένδυτοι. Με την αγαθότητα και την αφέλεια που διακρίνει το δούλο από του αφέντη. Αντιπαραθέσαμε απέναντι στα τρέχοντα και μακροπρόθεσμα τεράστια συμφέροντα μιάς τότε Αυτοκρατορίας, το δικό μας «φτωχό» όνειρο. Μιας ιστορικής δηλαδή συνέχειας ενός ένδοξού παρελθόντος. Μιας ιστορικής όμως συνέχειας, περισσότερο ιδεατής και λιγότερο βιωμένης συνειδητά. 

Συνθήκες ζωής πού απέτρεπαν την καλλιέργεια αυτής της πολιτισμικής συνέχειας θόλωσαν σιγα-σιγά, τις πηγές και τα πρότυπα. Και μόνοι φορείς διασώσεώς τους, κάποιο κρυφό σχολειό, με όλη την απλοϊκότητα που επέβαλε ο χώρος ή το παραμύθι της γιαγιάς, με τις διαστάσεις τον μύθου περισσότερο, παρά των ιστορικών γεγονότων. 

Η ερωτική σχεδόν αρχαιολατρεία μιας δυτικής διανόησις ήταν φυσικό να συγκινηθεί με την ελληνική υπόθεση.Κ αι να δει στην εξέγερση «αυτής της χούφτας» των επαναστατών την αναβίωση και τη συνέχεια Παρθενώνων και Μαραθώνων. Με φορείς αυτούς που μιλάνε την ίδια γλώσσα, ζουν στον ίδιο τόπο και έχουν το ίδιο αίμα με εκείνους. Πράγματι, εκτυφλωτικό πολιτιστικό όραμα. Και οι πολέμιοι βεβαίως εμφανίστηκαν. Διότι και στο χώρο του πολιτισμού, εκεί και εάν υπάρχουν συμφέροντα και στρατόπεδα. Και μάλιστα δυναμικώς εκδηλούμενα.

Τ ο θέμα της ιστορικής συνέχειας τον ελληνισμού ετέθη σαφώς ως πραγματικότητα το ‘21. Και οι μεν Κολοκωτρωναίοι το χρησιμοποίησαν επιτυχώς και σαν πολεμικό παιάνα και σαν λάβαρο, αλλά το δενδρύλλιο που φυτεύθηκε κόντεψε να μαραθεί κατά τη μετέπειτα ειρήνη. Και ξεριζώθηκε άρον-άρον για να μεταφυτευθεί στα Δυτικά θερμοκήπια με ευλάβεια. Η Άπτερος Νίκη και το αέτωμα τον Παρθενώνα θα μπορούσαν να επιχειρηματολογήσουν με όλες τις ανακρίβειες που επιτρέπει η έννοια του συμβολισμού. 

Η ακρίβεια όμως τον γεγονότος της περιβαλλοντικής υποβάθμισης των πιο ιστορικών περιοχών όπου εκτυλίχθηκε το αρχαίο κλέος δεν οδηγεί σε άλλη εξήγηση. Καθώς επίσης δεν πείθουν -ως προς το ανόθευτο των προθέσεων- αποσπασματικές παρεμβάσεις ή πραγματώσεις αναβαθμίσεως τέτοιων περιοχών. Διότι γεννάται η υποψία της βιτρίνας και του τουριστικού αξιοθέατου και όχι της ευλαβούς διασώσεως και διατηρήσεως ιερών κειμηλίων. 

Ρίζες; Αυτό ακριβώς. Ο μετά 199 έτη έλλην πολίτης αναφέρεται και βιώνει ρίζες το πολύ μέχρι 199 χρόνια πριν… Η εθνική συνείδηση συνεπώς, του νεοελληνικού έθνους (οι αναφορές γίνονται πάντοτε σε συνισταμένες και στους αποκαλούμενους «μέσους όρους») είναι αυτή της νεοελληνικής περιόδου. 

Ωστόσο, η σοβαρή ανησυχία που προκαλείται κατά τη διερεύνηση της ελληνικής αυτής εθνικής συνειδήσεως και μάλιστα σε διαστάσεις πανικού, είναι ότι, ναι μεν «ξεκινήσαμε πριν 199 μόλις χρόνια πετώντας πέτρες στους Τούρκους, ξυπόλητοι και ρακένδυτοι, αλλά στη συνέχεια απορρίψαμε ως ενοχλητικά ή διακωμωδήσαμε ή λησμονήσαμε ακόμη και αυτά τα θεμελιακά του Σήμερα, στοιχεία εκείνης της εποχής. Μόλις βρεθήκαμε μπροστά στα ράφια του πρώτου super market. 

Ένας συνυπεύθυνος


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Μαρτίου 2020, αρ. φύλλου 1025

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ