1.1.22

Πρωτοχρονιάτικη ευχή 2022



Αρχιχρονιά του 2022 και ήρθε πια η ώρα να ξεφύγουμε από τη βλαπτική για το σύνολο επιταγή που πολλοί ακολουθούσαμε τυφλά ως τώρα, το «Να ‘σαι ο εαυτός σου!». Η προσήλωσή μας σ’ αυτή τη γραμμή έφερε πολλά δεινά στην κοινωνία: τόσα χρόνια εξυπηρετούσαμε τον εαυτό μας και τη βολή του, αντί να υπηρετούμε τους άλλους από τη θέση του υπαλλήλου ή του κρατικού λειτουργού∙ τόσα χρόνια οικειοποιούμασταν, όχι μόνο ό,τι μας αναλογούσε, αλλά κι ό,τι αναλογούσε στους άλλους, χωρίς αιδώ∙ είχαμε πυξίδα στη ζωή μας, όχι μόνο τα δικαιώματά μας, είχαμε σκοπό της ζωής μας, όχι μόνο όσα δικαιούμασταν, αλλά και όσα δε δικαιούμασταν και δεκάρα δε δίναμε για τις υποχρεώσεις μας προς τους άλλους, τους κοντινούς και τους λιγότερο κοντινούς μας.

Ας ξεφύγουμε πια από το εξόχως παραπλανητικό «Να είσαι ο εαυτός σου!», το εξόχως ζημιογόνο για το σύνολο. Κι ας κάνουμε σύνθημά μας αυτό που τόσο πετυχημένα συνόψισε ο Στέλιος Ράμφος σε τρεις μόνο λέξεις:

«Υπάρχω άρα οφείλω».

Οφείλω στον εαυτό μου∙ του οφείλω την αξιοπρέπεια και το ευ ζην.

Οφείλω στα παιδιά μου∙ τους οφείλω την πιο σωστή ανατροφή, ώστε να γίνουν πρώτα Άνθρωποι κι έπειτα επιστήμονες ή τεχνίτες ή επιχειρηματίες ή υπάλληλοι με ευσυνειδησία και καλή γνώση του αντικειμένου τους.

Οφείλω στον συνάνθρωπό μου∙ του οφείλω τον σεβασμό μου και τη βοήθειά μου όταν αυτός σε δύσκολη θέση βρίσκεται. Το ξέρουμε όλοι πως η ζωή είναι σαν το ποτάμι∙ πότε μέσα στην κοίτη του κυλά νερό καθαρό, «να το πιεις στο ποτήρι», πότε το νερό του θολώνει από τις δυσκολίες και τα εμπόδια. και ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι καθένας μπορεί να βρεθεί στη δυσκολότερη θέση, καθένας μας ανεξαιρέτως, και τότε θα τη θέλαμε τη βοήθεια που εμείς δεν προσφέρουμε σε όποιον τη χρειάζεται.

Οφείλω στην Πατρίδα μου, στον τόπο όπου γεννήθηκα και γέμισε την καρδιά μου με την ομορφιά και την Ιστορία του, στον τόπο τον ποτισμένο με το αίμα τόσων άξιων προγόνων μου, στον τόπο που η Ιστορία του έγινε αίμα που ρέει περήφανο εντός μου στις στιγμές των θριάμβων του κι έγινε πόνος που λογχίζει τα σωθικά όταν, με τα πάθη και τις μικρότητές μας, σε καταστροφές οδηγηθήκαμε κι αλίμονο οδηγούμαστε ακόμα.

Οφείλω και στη γη∙ οφείλω να γνωρίζω το πεπερασμένο των πόρων της και πως κάποιες πληγές που εμείς της προκαλούμε δε γιατρεύονται ποτέ. Οφείλω να τη φροντίζω όπως φροντίζω το σπίτι μου∙ γιατί αυτή ‘ναι το μεγάλο σπίτι όλων μας κι αν δεν τη φροντίσουμε θα θελήσει να πάρει πίσω το δίκιο της οργισμένη με την αδιαφορία και την αχαριστία μας, που μέτρο δεν έχουν…

Υπάρχω, άρα οφείλω σε όλους και στον εαυτό μου. Άλλωστε, ο δρόμος της ικανοποίησης και της ευτυχίας μας μέσ’ από τους άλλους περνάει πάντα, για να καταλήξει στον εαυτό μας. Το αντίθετο δεν ισχύει κι ας το πιστεύαμε ως τώρα…

Καλή χρονιά, με υγεία και χαρά! Της προσφοράς τη χαρά…

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος1/1/22

    Υπέροχο και μεστό νοημάτων.

    Έρρωσθε

    Δημήτριος Αγιασοφίτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ