3.5.11

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Περί δημοσίου χρέους, δημοσίων υπαλλήλων και χρημάτων

Δε ξέρω κατά πόσο ο σημερινός πρωθυπουργεύων αγνοούσε προεκλογικά την κατάσταση με τη δημοσιονομική εκτροπή της χώρας, όταν αναφανδόν μας βομβάρδιζε με το σύνθημα του «Λεφτά υπάρχουν». Η μετεκλογική του αντίδραση όμως, όταν άρχισε να περιφέρεται την Ευρώπη, διαλαλώντας τοις πάσι πως η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης, προσωπικά μου θυμίζει αποτεθέντα σύζυγο, που αντιληφθείς την ανομία της συζύγου του, περιφέρεται τους δρόμους και τις πλατείες ωρυόμενος, γνωστοποιώντας σε όλους τα εντός του οίκου του τεκταινόμενα. Ενώ, σωφρόνως ποιών, θα μπορούσε να επισκεφτεί το δικηγόρο του και διακριτικά να προωθήσει το διαζύγιο του.



Η συνέχεια ήταν μάλλον αναπόφευκτη. Όπως και με τον αποτεθέντα σύζυγο, που σύσσωμος ο περίγυρος του έμαθε τα ενδοοικογενειακά του, έτσι και η δύσμοιρη Ελλάδα κατέληξε περίγελως των «αγορών», αν όχι της Οικουμένης. Με τη μόνη διαφορά, πως εν προκειμένω η απατηθείσα ήταν η χώρα μας, και απιστήσας σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, εκείνος τουλάχιστον που μετείχε στη νομή της εξουσίας. Μόνο που οι πολίτες της χώρας δεν εννοούν ακόμη να πάρουν διαζύγιο από τους υπάρχοντες πολιτικούς…

Δεν υπάρχει ασφαλώς καμιά αμφιβολία πως το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι δυσθεώρητο. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Οι αριθμοί επίσης βεβαιώνουν ότι η προηγούμενη κυβέρνηση συντέλεσε τα μάλα για την εξόγκωση του χρέους, όπως επίσης βεβαιώνουν ότι όλες οι προηγούμενες αυτής κυβερνήσεις της τελευταίας 30ετίας συνέβαλαν με την πολιτική τους για να φτάσουμε εκεί που είμαστε τώρα.

Δεν υπάρχει επίσης καμιά αμφιβολία πως μεγάλο μέρος αυτού του χρέους οφείλεται στην πολυπληθή τάξη των δημοσίων υπαλλήλων. Έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους και το κυριότερο αναλογικώς πολύ καλά αμειβόμενους. Χρειάζεται βεβαίως μεγάλο θάρρος για να παραδεχτούμε δημοσίως την παραπάνω θέση, κατά τρόπο κομψό και ρεαλιστικό. Ακόμη μεγαλύτερο θάρρος χρειάζεται για να παραδεχτεί κάτι τέτοιο ένας πολιτικός, χωρίς να οδηγηθεί στις ακρότητες του διατρίβοντος την επιτομή της χυδαιότητας εξ Ελευσίνας ορμώμενου παχύτερου πολιτευτή της νεοελληνικής ιστορίας.

Ανέκαθεν σε αυτή τη χώρα, οι πολιτικοί αντιμετώπιζαν τη δημόσια διοίκηση ως ένα πρόσφορο αγρόκτημα, ένα «τσιφλίκι» τους – γιατί έτσι μεταφράζεται η λέξη στα τουρκικά - στο οποίο μπορούσαν να καλλιεργήσουν τις προσωπικές τους εξυπηρετήσεις, διαιωνίζοντας την εξουσία τους και δημιουργώντας κομματικούς στρατούς. Το τραγικό είναι πως οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών έχασαν το μέτρο, τόσο ως προς τον αριθμό των διορισμών όσο και ως προς τις αποδοχές των διοριζόμενων. Και φτάσαμε στο τέλμα, όπου το κορεσμένο «τσιφλίκι», αλλά και δυστυχώς η χώρα η ίδια, δεν παράγει τίποτε πια. Δεν ξέρω βέβαια αν φτάσαμε και στο τέρμα.

Δεν υπάρχει τέλος καμιά αμφιβολία πως είναι απολύτως παράλογο να πληρώνει φόρους ο οιοσδήποτε επιχειρηματίας ή επαγγελματίας και αποκλειστική κατάληξη του προϊόντος της φορολόγησης να είναι η μισθοδοσία του Δημόσιου τομέα. Ενώ η Πολιτεία να μην προσφέρει ως ανταπόδοση τίποτε στους πολίτες της: κακό εκπαιδευτικό σύστημα, χείριστο υγειονομικό, απουσία τάξης και ασφάλειας και πάει λέγοντας… Αλλά βεβαίως τα παράλογα σε αυτή τη χώρα έχουν γίνει κανόνας. Δημιουργούμε θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης, ώστε μέσω των εισιτηρίων που θα καταβάλλουν οι δύσμοιροι εποχούμενοι, αλλά και των προστίμων, να πληρώνουμε τη Δημοτική Αστυνομία, ώστε οι κατά τόπους ηγεμόνες να μπορούν να προβούν σε μερικούς ακόμη διορισμούς.

Η γραφειοκρατία είναι αλληλένδετη με τον μεγάλο αριθμό των υπαλλήλων, η παρουσία των οποίων πρέπει να δικαιολογείται τρόπον τινά μέσα από απειράριθμο αριθμό εγγράφων και διαδικασιών. Παιδί της γραφειοκρατίας είναι η διαφθορά. Και ο Γόρδιος δεσμός περιπλέκεται – αλλά ο Αλέξανδρος ο Μακεδών δεν θα ξαναέρθει για να μας λύσει το πρόβλημα.

Θα απαιτούσε λοιπόν υπέρμετρο θάρρος από την όποια πολιτική ηγεσία να ομολογήσει τα παραπάνω δεδομένα και να επιδιώξει να τα λύσει δυναμικά, είτε απολύοντας μέγα μέρος των δημοσίων υπαλλήλων, είτε διχοτομώντας τις αποδοχές τους. Άλλωστε άπαντες οι πολιτικοί των δυο μεγάλων κομμάτων είναι ιστοί του δεσμού αυτού. Θα άξιζε να ρωτούσαμε τους απόμαχους πολιτικούς να πουν πόσους υπαλλήλους διόρισαν κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, του Ελευσίνιου αθυρόστομου συμπεριλαμβανομένου και προεξάρχοντος. Πιθανότατα δε θα παίρναμε απάντηση, γιατί θα είχαν χάσει το μέτρημα. Το επάγγελμα του πολιτικού είναι άλλωστε το έσχατο των κλειστών επαγγελμάτων και το μόνο που δεν διαφαίνεται πρόθεση των κρατούντων να ανοίξουν – διότι περί επαγγέλματος πρόκειται βεβαίως και όχι τιμητικού αξιώματος, και ας πάψουμε επιτέλους να είμαστε υποκριτές.

Διαφορετικά δε θα βλέπαμε το λυπηρό φαινόμενο να υπάρχουν πολιτικοί που ταλαιπωρούν τη δύσμοιρη χώρα και τους πολίτες της επί τρεις και πλέον δεκαετίες, γαντζωμένοι γερά στο άρμα της εξουσίας, που με τίποτε δε θέλουν να αφήσουν. Διαφορετικά θα βλέπαμε πολιτικούς να βρίσκουν το θάρρος να καταψηφίζουν νομοσχέδια, αδιαφορώντας εάν θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια των επόμενων εκλογών, ή αν θα πέσει η κυβέρνηση. Διαφορετικά θα βλέπαμε πολιτικούς που έχουν το σθένος να παραιτούνται… Αλλά βεβαίως η λέξη «ευθιξία» απουσιάζει απ’ το λεξικό των ελλήνων πολιτικών.
Ασφαλώς βεβαίως δεν είναι αποκλειστικά και μόνο το πρόβλημα των δημοσίων υπαλλήλων, που δημιούργησε το τεράστιο χρέος. Στο κάτω κάτω όλοι τους επιδίωκαν να εργαστούν και να ζήσουν από τη δουλειά τους.

Τραγικότερη αιτία είναι νομίζω τα δημόσια έργα και οι προμήθειες. Ο τρόπος με τον οποίο δίδονταν και εξακολουθούν να δίδονται, αυτοί στους οποίους ανατίθενται, ο τρόπος με τον οποίο εκτελούνται κι ο όλος σχεδιασμός εν γένει. Έχετε προσέξει ποτέ τις πινακίδες που αναγγέλλουν τον προϋπολογισμό ενός έργου; Η μακρά σειρά των αριθμών με τα πολλά μηδενικά τρομάζει κάθε καλόπιστο.

Φτάσαμε λοιπόν στη σημερινή κατάσταση, στα προβλήματα που δεν έχουν λύση. Καίτοι βεβαίως στα μαθηματικά δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Το ερώτημα είναι όμως κατά πόσο είναι σε θέση να δώσουν λύση στα προβλήματα οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι που τα δημιούργησαν. Είναι τραγικό να ακούς τους κυβερνώντες να επαγγέλλονται ως όραμα και ευκταίο το ότι η Ελλάδα σύντομα θα βγει στις «αγορές», θα συνεχίσει δηλαδή να δανείζεται, όμως με ολιγότερο επαχθείς όρους.

Οι κυβερνώντες λοιπόν, κυνηγώντας μάγισσες, προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Αφού έφεραν στη χώρα την «Τρόικα» - διότι αυτοί την έφεραν και δεν ήρθε μόνη της - επιδίδονται πλέον σε λυσσαλέο αγώνα αναζήτησης πόρων. Επειδή δεν θέλουν να συρρικνώσουν τα έξοδα – διότι έτσι θα απολέσουν και τις ύστατες ικμάδες της παλαιοκομματικού τύπου εξουσίας τους, κυνηγούν την Αγορά. Αδυνατώντας – ή μη θέλοντας - να πετύχουν την ανάπτυξη, φορολογούν ότι «κινείται», πνίγοντας τον επιχειρηματικό κόσμο από έλλειψη οξυγόνου και ρευστότητας. Τουλάχιστον τον ελληνικών συμφερόντων μικρομεσαίο επιχειρηματικό κόσμο. Διότι οι πολυεθνικές είναι έτοιμες να επελάσουν πανταχόθεν… Όμως το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν το δημιούργησε ο ιδιωτικός τομέας, φορολογούμενος ή έστω και φοροδιαφεύγων…

Και βεβαίως, καθώς τα φορολογικά έσοδα συνεχώς θα υπολείπονται των στόχων, όχι γιατί είναι όλοι οι επαγγελματίες φοροφυγάδες, αλλά ως λογική συνέπεια της ύφεσης, οι κυβερνώντες θα σκαρφίζονται συνεχώς νέους φόρους, αφού μόνον έτσι θα «υπάρχουν λεφτά», οδηγώντας τη μεσαία τάξη σε αδιέξοδο και τους αδύναμους σε απόλυτη εξαθλίωση, διεκδικώντας πλέον για τους εαυτούς τους, να εισπράξουν όχι γιαούρτια και ντομάτες, αλλά – όπως ο ίδιος ο εκ Μινεσότας πρωθυπουργεύων προέβλεψε – πέτρες…


2 σχόλια:

  1. Ας διερωτηθούμε εδώ στο νομό Καστοριάς που ψηφίζουμε έναν επαγγελματία πολιτικό, κατά τα άλλα ανεπάγγελτο, με ρεκόρ παραμονής στο βολευτικό αξίωμα Τσαουσέσκου, Καντάφι, Μουμπάρακ, Άσσαντ και πολλών άλλων ""δημοκρατικών"" προσωπικοτήτων, κατά πόσο μας τιμάει αυτό ή μας ρεζιλεύει. Και να εξακολουθούμε να του ζητάμε παρεμβάσεις "σωτηρίας" εκεί που οι ίδιοι σαν πολίτες αλλά και σαν άλλοι φορείς έπρεπε να διεκδικούμε δυναμικά. Συνεχίζουμε να πριμοδοτούμε το αντιδημοκρατικό αυτό σύστημα και τους δήθεν προοδευτικούς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος3/5/11

    Έχουν οδηγήσει την χώρα στην απόλυτη εξαθλίωση. Φθάσαμε στο σημείο η Τρόϊκα να πιέζει την Σοσιαλιστική (επαναλαμβάνω: Σοσιαλιστική) Κυβέρνηση Παπανδρέου να κυνηγήσει τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ που δεν πληρώνουν στην Ελλάδα τους φόρους τους!!! (Φόρους στην Ελλάδα πληρώνουν μόνο οι συνταξιούχοι, οι υπάλληλοι και οι φτωχοί).
    -Το φανταζόσασταν αυτό ποτέ κ. Παπανδρέου, Τσοχαντζόπουλε και Πετσάλνικε. Να σας πιέζει η Ευρώπη να μην χαϊδεύετε άλλο τα αφτιά των πλουσίων, και να πάρετε επιτέλους φόρους και από αυτούς.
    Έλεος πια με τις πισίνες σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ