Από την επόμενη των εκλογών, θρήνος και οδυρμός. Κατρακύλα! Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεν έχασε μόνο το κομπόδεμά του, αλλά πολλοί και τα χωράφια τους τα σπίτια τους, τα πρόβατά τους, που πουλήσαν ή εναποθήκευσαν, για να μην χάσουν το εύκολο κέρδος.
Κάποιοι γκρίνιαξαν, κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, κάποιοι ζήτησαν ευθύνες. Η Ν.Δ., τότε αντιπολίτευση είπε ότι θα ζητήσει κυβερνητικές ευθύνες όταν πάρει την εξουσία! Όταν την πήρε, που ακόμη δεν είχαν παραγραφεί οι ευθύνες υπουργών, δεν έκανε καμιά ενέργεια. Περιορίστηκε σε κορώνες!
Δεν μπορώ αλλά και δεν θέλω να πω γιατί. Ξέρω μόνο ότι λίγοι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι,, ενώ χιλιάδες μικρο-μικροί, μικροαστοί «οικογενειάρχες», χάσαν και τα αυγά και τα πασχάλια. Ο κύριος Γιάννος, ζει και βασιλεύει και τον κόσμο... κοροϊδεύει! Μας δίνει και σήμερα οικονομικές συμβουλές.
Στην Αγγλία του 17ου αιώνα, με την βιομηχανική εξάπλωση και τον αναπτυσσόμενο καπιταλισμό, «το κοινό», όσοι είχαν κάποια χρήματα, αγόραζαν μετοχές. Δεν έχει σημασία τι μετοχές. Ότι υπήρχαν, όπως στην Αθήνα.
«Για μετατροπή αγενών μετάλλων σε άργυρο, για την οικοδόμηση ασύλων προς περίθαλψη των νόθων τέκνων, για την απόσταξη ελαίου από τα ραπανάκια, για την κατασκευή του αεικίνητου, για την εισαγωγή αρσενικών όνων από την Ισπανία. Ένας απατεώνας ανήγγειλε την ίδρυση εταιρείας «που είχε σκοπό να χρηματοδοτήσει λίαν προσοδοφόρο επιχείρηση, το είδος της οποίας δεν μπορεί να αποκαλυφτεί για ευνόητους λόγους». Πούλησε 1000 μετοχές των 2 λιρών ως το μεσημέρι και μετά εξαφανίστηκε ».
Ιδρύθηκε όμως το 1711 και μια Εταιρεία, της «Νοτίου Θαλάσσης», στην οποία παραχωρήθηκε το μονοπώλιο του αγγλικού εμπορίου με τις ισπανικές αποικίες.
Διοικητής της ο βασιλιάς Γεώργιος ο Ιος. Προκλήθηκε κερδοσκοπικός πυρετός. Σε δυο μήνες οι μετοχές πήγαν από 77 σε 123,5 λίρες. Αμφότερες οι Βουλές, ενέκριναν τις προτάσεις της Εταιρείας, να δοθούν μεγάλα δώρα (σε μετοχές) σε μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και σε δυο ερωμένες του βασιλιά, παρ’ όλο που ο Υπουργός Ουώλπολ προειδοποίησε ότι ήταν «ένα λίαν επικίνδυνο … χρηματιστηριακό κόλπο». Όταν έσκασε η φούσκα, ο θησαυροφύλακας της Εταιρείας δραπέτευσε στη Γαλλία, με όλα τα χαρτιά του. Είχε όλα τα ονόματα! (Όπως ο δικός μας της ζημενς που πήγε Γερμανία).
Η κοινοβουλευτική επιτροπή που ανέλαβε τον έλεγχο των λογιστικών βιβλίων της Εταιρείας βρέθηκε μπροστά σε μια απίστευτη «κακοπιστία και διαφθορά». Οι διευθυντές είχαν διαθέσει 574.000 λίρες για «να δωροδοκήσουν ηγετικά στελέχη της Κυβέρνησης».
Ορισμένα μέλη του Κοινοβουλίου ζήτησαν αυστηρές ποινές. Ένας πρότεινε να τους βάλουν σε τσουβάλια και να τους ρίξουν ζωντανούς στο Τάμεση. Διευθυντές και Υπουργοί εισήχθησαν» σε δίκη. Ο Υπουργός οικονομικών Τζων Άισλαμπι κλείστηκε φυλακή στο Πύργο του Λονδίνου. Οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Δεν είχαν καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου να τους αθωώνουν…
Στη Γαλλία, ο Λουδοβίκος 14ος, με σύσταση του Κολμπέρ, το 1665, σύστησε επιτροπή για να διερευνήσει τις οικονομικής φύσης παρανομίες που διεπράχθησαν από το 1635, από «οποιονδήποτε, με οποιανδήποτε ιδιότητα και οιανδήποτε θέση». Όλοι οι διαχειριστές δημόσιου χρήματος, οι εισπράκτορες φόρων και οι εισοδηματίες κλήθηκαν να παρουσιάσουν τους λογαριασμούς τους και να δικαιολογήσουν την νομιμότητα των κερδών τους. Όσοι δεν μπορούσαν να παρουσιάσουν καθαρά χέρια, υφίσταντο κατάσχεση και διάφορες άλλες ποινές.
Το δικαστήριο καταδίκασε τον πρώην Υπουργό Φουκέ σε καταναγκαστικά έργα, και διέταξε την κατάσχεση της περιουσίας του. Ο βασιλιάς τον λυπήθηκε και μετέτρεψε την ποινή σε ισόβια! 16 χρόνια «έζησε» σε φρούριο στο Πεδεμόντιο. «Ήταν μια σκληρή τιμωρία αλλά έθεσε φραγμό εις την πολιτική διαφθορά και υπενθύμισε ότι η χρήση δημόσιου χρήματος για προσωπικές απολαύσεις ήταν προνόμιο μόνο του βασιλιά ». Για μια γενιά, ο φόβος περιόρισε τις καταχρήσεις.
Ο Κολμπέρ είναι ο αναμορφωτής της βιομηχανίας στη Γαλλία. Θυσίασε την γεωργία, πήρε την πρώτη θέση από το εμπόριο και την έδωσε στη βιομηχανία. Καθόρησε πολύ ψηλό επίπεδο ποιότητας για τα βιομηχανικά προϊόντα, και έκανε επιλογή κλάδων για ανάπτυξη. Πρόσεξε την βιομηχανία κομψότητας: Χρυσοχοϊα, επιπλοποιία, ταπητουργία. Μάλιστα εθνικοποίησε την ταπητουργία Γκομπλεν [Gobelins] την οποία, σε συνεργασία με καλλιτέχνες μετέτρεψε σε βιομηχανία παραγωγής ταπητουργικών έργων τέχνης. Ενθάρρυνε τις νέες επιχειρήσεις, Δεν φορολογούνταν και έπαιρναν κρατικά δάνεια με επιτόκιο 5%. Έκανε μονοπωλιακούς τους νέους κλάδους μέχρι να σταθεροποιηθούν.
Με δελεαστικούς όρους έφερε στη Γαλλία ξένους τεχνίτες. Ενετούς υαλουργούς στην Σαιν – Γκομπαίν, σιδηρουργούς από την Σουηδία κλπ. Απέλυσε το μισό προσωπικό του Υπουργείου Οικονομικών. Κατάργησε όλες τις αργομισθίες του βασιλικού οίκου. Διατάχθηκαν όλοι οι διαχειριστές δημόσιου χρήματος να τηρούν και να υποβάλλουν ακριβείς και σαφείς λογαριασμούς. Μετέφερε όλα τα δημόσια χρέη εις νέα χρέωση με χαμηλότερο τόκο.
Οι μεταρρυθμίσεις του Κολμπέρ, επηρέασαν λίγο την γεωργία. Δεν μπορούσε να συντηρήσει 20 εκ. πληθυσμό. Απαγόρευσε τη κατάσχεση των ζώων, των κάρων ή εργαλείων των χωρικών για χρέη, ακόμα και προς το στέμμα.
Απαγόρευσε τους κυνηγούς να περνούν μέσα από τα χωράφια. Ο Κολμπέρ, θυσίασε την γεωργία για να αναπτύξει βιομηχανία. Το Κράτος υποστήριζε και παρείχε επιστημονική και τεχνική εκπαίδευση. Εργοστάσια όπως της περιοχής του Λούβρου, του Κεραμικού, των Γκομπλέν και τα πολεμικά ναυπηγεία, έγιναν σχολές τεχνικής κατάρτισης.
Η Ακαδημία Επιστημών, δημοσίευσε πραγματείες για μηχανές και μηχανολογικές τέχνες. Η «Εφημερίς των επιστημόνων» [«Journal des savants»], ενημέρωνε τους ενδιαφερόμενους για τις τεχνικές προόδους στη βιομηχανία. Για να έχει την μεγαλύτερη δυνατή απόδοση, «επεξέτεινε την εθνικοποίηση της βιομηχανίας... Εκατοντάδες διατάξεις καθόριζαν:
1. Μεθόδους παραγωγής
2. Μέγεθος, χρώμα και ποιότητα των προϊόντων,
3. Ωράριο και όρους εργασίας.
Η λειψή απόδοση των εργοστασίων ελέγχονταν από επιτροπή που είχε έδρα το τοπικό Δημαρχείο. Τα ελαττωματικά προϊόντα εκτίθονταν σε κοινή θέα, με αναγραμμένο δίπλα το όνομα του υπεύθυνου εργάτη και του εργοδότη. Σε τρίτη επανάληψη του ίδιου λάθους, τους έδεναν σε πάσαλο για κοινή αποδοκιμασία! Κάθε αρτιμελής άντρας ήταν υποχρεωμένος να εργάζεται. Οι ζητιάνοι οδηγήθηκαν από τους δρόμους στα εργοστάσια!
Όμως: Η ζωή στο εργοστάσιο ήταν ίδια με την ζωή σε στρατώνα. Οι εργάτες τελούσαν κάτω από στρατιωτική πειθαρχία. Οι εργοδότες τιμωρούσαν και ενίοτε με μαστίγωμα: Την τεμπελιά, τη χαμηλή απόδοση, την βλασφημία, την απρεπή ομιλία, την ανυπακοή, την μέθη, την πορνεία, την ανευλάβεια προς την εκκλησία, την συχνή παρουσία σε ταβέρνες! Ώρες εργασίας 12 ή περισσότερες, με διάλειμμα μισή ώρα για φαγητό. Τα μεροκάματα πολύ χαμηλά και επιπλέον πληρώνονταν εν μέρει με προϊόντα που τιμολογούσε ο εργοδότης. Η Κυβέρνηση περιόρισε τον αριθμό των θρησκευτικών εορτών, που προκαλούσαν αργία. Διατηρήθηκαν μόνο 39!
Οι απεργίες ήταν παράνομες. Οργανώσεις εργατών για βελτίωση των συνθηκών τους απαγορεύονταν. «Ο πλούτος της τάξης των επιχειρηματιών ηύξανε, το κρατικόν εισόδημα ανήρχετο σταθερώς, η θέσις των εργατών επί Λουδοβίκου του XIVου ήτο ίσως χειροτέρα από ό,τι κατά τον Μεσαίωνα. Η Γαλλία είχε οργανώσει την βιομηχανία της με στρατιωτικήν πειθαρχίαν». Κατά την θεωρία του Κολμπέρ, η αμοιβή των εργατών έπρεπε να είναι χαμηλή, για να διευκολύνει τα εγχώρια προϊόντα να συναγωνίζονται τα ξένα στη διεθνή αγορά και έτσι να αποφέρουν χρυσό. Οι απολαβές των εργοδοτών πρέπει να είναι μεγάλες, για να τους παρακινούν να ιδρύουν βιομηχανικές επιχειρήσεις. Οι τόκοι πρέπει να είναι χαμηλοί για να μην διστάζουν οι επιχειρηματίες να δανείζονται κεφάλαια.
«Η ανταγωνιστική φύση του ανθρώπου, στην αναρχούμενη ζούγκλα των Κρατών, προσαρμόζει την εθνικιστική τους οικονομία στις συνθήκες και απαιτήσεις ενός πολέμου».
Ζούμε σε διαφορετικές εποχές. Βασιλιάδες δεν υπάρχουν πια. Ο καπιταλισμός ωρίμασε και περνά στο τελευταίο του στάδιο. Έχει μετατραπεί σε χρηματιστικό καπιταλισμό, που σημαίνει ότι η τύχη του κόσμου βρίσκεται στα χέρια αυτών που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την απόδοση του κεφαλαίου. Λείπει παντελώς ο ανταγωνισμός του προϊόντος, σαν καπιταλιστικό κίνητρο.
Όμως μερικές αξίες μένουν. Από την εποχή που δημιουργήθηκαν οι κοινωνίες. Τα συστήματα είναι μέχρι σήμερα άδικά, ο καπιταλισμός, όπως παλιότερα η φεουδαρχία, στηρίζεται, μέσω της άνισης κατανομής του πλούτου, σε νόμιμη κλοπή. Αυτό όμως δεν νομιμοποιεί την κλοπή και την κατάχρηση. Αυτούς η κοινωνία τους απέβαλε! Σήμερα, κάνουμε νόμους που απαλλάσσουν τους κλέφτες, και τους προφυλάσσουν από την προσωπική κατακραυγή και απομόνωση. Δεν θέλουν στην Ελλάδα να τιμωρήσουν τον παράνομο πλουτισμό, γιατί ιθύνουσα τάξη στην Ελλάδα είναι οι δωσίλογοι και μαυραγορίτες, που έκαναν δόγμα την κλοπή! Θα μπορούσαν με μια πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, να στείλουν όλους τους κλέφτες – καταχραστές στην φυλακή, και τα ρεάλια τους στο Δημόσιο ταμείο.
Επειδή δεν θέλουν, μια μόνο ελπίδα υπάρχει. Η μορφωτική επανάσταση! Και επειδή αυτή φαίνεται μακριά, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βοηθήσει.
Υ.Γ. Ξέρω οι φίλοι μου θα με μαλώσουν ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ χαλώ ότι καλό δημιούργησα με το κείμενο. Αλλά αν δεν ήμουνα χοντροκέφαλος να λέω ότι νομίζω σωστό, θα τους είχα φίλους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.