ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Ελλάδα, quo vadis;

 Άκουσα πρόσφατα και ξαναθυμήθηκα ένα παλιό λαϊκό τραγούδι. «Όσοι αξίζαν για κρεμάλα, στα ψηλά και στα μεγάλα». Και ο νους μου πήγε αμέσως και άθελα μου στους σύγχρονους πολιτικούς της Ελλάδας. Το τραγούδι αυτό βεβαίως αναφερόταν σε μια άλλη, πονεμένη μα και πολύ ηρωική εποχή: τη δεκαετία του 1940. Γι’ αυτό και οι στίχοι, γραμμένοι από το Λευτέρη Παπαδόπουλο, συνεχίζουν: «κι οι λεβέντες και οι άντρες με αίμα βάψανε τις μάντρες». Ασφαλώς η σημερινή ελληνική πολιτική ζωή στερείται λεβεντιάς. Απέλιπαν οι άνδρες…

Δε ξέρω τι θα συνέβαινε αν στην παρούσα κατάσταση, αυτή η χωρά είχε ηγέτες μεγάλης εμβέλειας. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει. Η ιστορία δε γράφεται με υποθέσεις. Και η πραγματικότητα που ζούμε είναι πέραν των ορίων ζοφερή -έστω κι αν μοιάζει με εφιάλτη. Είναι μάλλον ζων εφιάλτης, που τον βιώνουμε 12 εκατομμύρια Έλληνες.
Σίγουρο είναι πως οι σημερινοί κυβερνώντες γράφουν ιστορία. Όχι όμως ιστορία ηρωική και ένδοξη, αλλά μια από τις μελανότερες σελίδες του ελληνικού έθνους. Τα ονόματα όλων τους θα γραφτούν στα πλέον μαύρα κατάστιχα της ελληνικής ιστορίας.
Αυτή τη στιγμή ο λαός είναι φοβισμένος. Από τα δρώμενα, αλλά και από την προπαγάνδα των κυβερνητικών. Αλλά ο λαός αυτός, ο Ελληνικός, μια μέρα θα ξυπνήσει. Η μέρα αυτή έρχεται…
Τους ακούω κάθε μέρα να σχεδιάζουν και να αυτοσχεδιάζουν. Σε ορισμένους τομείς οι παλινωδίες τους και η αποτυχία τους είναι παροιμιώδεις και κομβικές. Όπως για παράδειγμα στα πληροφοριακά συστήματα του υπουργείου Οικονομικών.

Αν αγγίξω τα νοσοκομεία, θα γεμίσω απλώς πόνο τους αναγνώστες. Υγεία ώρα μηδέν. Πολλαπλά κατάγματα στη ραχοκοκαλιά του έθνους. Τα νοσοκομεία κλείνουν και σε αυτά που ακόμη δουλεύουν οι συγγενείς των ασθενών αγοράζουν τα φάρμακα μόνοι τους. Αλλά και τα σεντόνια ακόμη τα φέρνουν από το σπίτι – διότι δεν υπάρχουν χρήματα για να λειτουργήσουν οι κλίβανοι. Θυμόμαστε βεβαίως όλοι ότι «λεφτά υπήρχαν» και δε χρειάζεται να το επαναλάβω, ούτε να φωτογραφίσω τον εμπνευστή του ρητού. Και παρ’ όλα αυτά δυστυχώς οι δαπάνες δε μειώνονται. Εκεί προφανώς χρειάζονται μαγικά. Ή ίσως ολική κατεδάφιση και ανασυγκρότηση. Ο υπουργός Υγείας είναι βεβαίως απτόητος και περί πολλών άλλων τυρβάζει. Και φυσικά θεωρεί τη λέξη παραίτηση εισαγόμενη από τα κινέζικα. Ευτυχώς δεν τον είχα καθηγητή στο Πανεπιστήμιο… Λίγο πριν γραφτούν αυτές οι γραμμές, ο εν λόγω υπουργός έπεσε θύμα προπηλακισμού. Ένας ακόμη σε μια μακρά σειρά πολιτευόμενων. Εξηγούμαι εξ αρχής ότι, καίτοι με γοητεύει ο πολιτικός ακτιβισμός, η ωμή βία είναι απευκταία. Η κυβέρνηση εντούτοις οφείλει να καταλάβει ότι δεν είναι «εγκάθετοι» εκείνοι που δημιουργούν τα επεισόδια, αλλά καθημερινοί πολίτες που αγανακτούν και αηδιάζουν με τις επιλογές της. Και βεβαίως η παρούσα κυβέρνηση είναι η τελευταία που δικαιούται να μιλά για πολιτική ηθική, αφού τα όσα πράττει, παρασάγγας απέχουν από τις εξαγγελίες της, ενώ κάθε διαβεβαίωση της μετ’ ολίγον διαψεύδεται. Ασφαλώς αυτοί που ανοιχτά εξαπάτησαν 12 εκατομμύρια Έλληνες, έχουν απολέσει κάθε ίχνος πολιτικής ηθικής.

Μήπως πρέπει να αγγίξω τη δημόσια τάξη; Υπάρχει άραγε ακόμη αυτή η έννοια στη χώρα μας; Αστυνομικά τμήματα κλειστά, ή ανοιχτά σε ώρες γραφείου. Αστυνομικοί ανεκπαίδευτοι, ανυπεράσπιστοι ή με «δεμένα χέρια». Περιπολικά χωρίς βενζίνη, αλεξίσφαιρα γιλέκα αγορασθέντα εξ ιδίων και πεζά περίπολα ως ανάμνηση που ανακαλούν στη μνήμη οι παλιές ελληνικές ταινίες. Ιδανική χώρα για πάσης φύσεως παραβάτες και κακοποιούς. Και ο υπουργός Δημόσιας τάξης -ή με όποιο άλλο ευφυολόγημα θέλησε να τον βαφτίσει ο πρωθυπουργεύων- προφανώς αισθάνεται πανευτυχής, διότι απάλλαξε τη χώρα από τους τρομοκράτες. Μόνο που σε λίγο θα χρειάζεται κάθε γειτονιά κι από ένα «σερίφη»…
Το μέτωπο της παιδείας, δεν τολμώ καν να το αγγίξω. Αφενός επειδή όλοι οι διατελέσαντες υπουργοί Παιδείας αυτοσχεδίαζαν σε βάρος των παιδιών μας, κάνοντας την Παιδεία ολοένα και λιγότερο εθνική, και αφετέρου επειδή στο συγκεκριμένο υπουργείο της «δια βίου μάθησης» - ή ολικής αμάθειας, εάν προτιμάτε – προΐσταται η εκ Κοζάνης ορμώμενη πολιτικός, που κάποτε τόλμησε να δηλώσει πως θα έπρεπε στην εκπαίδευση η ελληνική να αντικατασταθεί με την αγγλική. Φαίνεται πως είναι γραφτό αυτής της χώρας, να ταλαιπωρείται από Κοζανίτες πολιτευτές…

***

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα επιτελεία των σοφών ετοιμάζουν νέα μέτρα, για να πετύχουν τους στόχους. Πιθανότατα νομίζουν ότι ανεβάζοντας το ΦΠΑ, ας πούμε στο 38%, θα πετύχουν αύξηση εσόδων. Ευτυχώς ακόμη δε σκέφτηκαν να μας επιβάλλουν το «πεζόσημο», που θα μας επιτρέπει να περπατάμε στους δρόμους. Και βεβαίως νομίζουν ότι μπορούν να πράττουν όπως πράττουν, παραμένοντας εσαεί ατιμώρητοι. Όμως, θα τιμωρηθούν - τουλάχιστον από τη λαϊκή εντολή.
Άπαντες μας λένε ότι δεν παράγουμε. Και πιθανότατα είναι έτσι. Κανείς βεβαίως δε μας λέει γιατί συρρικνώθηκε η ελληνική γεωργία και πόσο συντέλεσε σε αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δε θέλουν να θυμούνται γιατί διαλύθηκε η ελληνική κλωστοϋφαντουργία και ποιοι συντέλεσαν σε αυτό. Κανείς δεν τολμά να ψελλίσει καν, ότι είμαστε -ως χώρα- δέσμιοι του ενιαίου νομίσματος, και πως αυτό θα συνεχίζεται τουλάχιστον όσο θα εξακολουθεί να μην υπάρχει ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική. Από ότι φαίνεται, επί δεκαετίες οι πολιτικοί της Ελλάδας δεν ήξεραν τι υπέγραφαν και δε διάβαζαν αυτά που υπέγραφαν. Και ποτέ δεν έθεσαν τα ουσιώδη ζητήματα στον ελληνικό λαό, υπό μορφή δημοψηφίσματος. Ενώ στις συναντήσεις τους με τους Ευρωπαίους εταίρους επιλέγουν το ρόλο του ικέτη και του επαίτη, χωρίς ποτέ να υψώσουν ανάστημα…

***

Η κυβέρνηση δε λέει την αλήθεια στο λαό. Και εξακολουθεί να κινείται με γνώμονα την ψηφοθηρία και το λαϊκισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει με τους υπερήμερους δανειολήπτες. Εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, με έμπνευση της προηγούμενης κυβέρνησης, δίδεται συνεχώς αναστολή πλειστηριασμών, ορισθέντος μάλιστα του ορίου της οφειλής σε αρκετά μεγάλο ύψος ώστε να περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο των υπερήμερων. Δεδομένου ότι δεν επίκειται η πραγματοποίηση θαυμάτων, είναι προφανές ότι μέγα μέρος των ανθρώπων αυτών δεν θα μπορέσει να πληρώσει τις οφειλές του και εν τέλει κάποιοι θα χάσουν τα σπίτια τους. Το ερώτημα είναι βέβαια κατά πόσο κάποιος δικαιούται να λέει πως ένα σπίτι είναι δικό του, όταν η αγορά του προήλθε εξ ολοκλήρου από δάνειο, το οποίο ο ίδιος έχει πληρώσει ελάχιστο διάστημα ή καθόλου. Όπως πολλά εκατομμύρια Ελλήνων που δεν έχουν, ούτε ποτέ θα αποκτήσουν ιδιόκτητη κατοικία, έτσι θα πρέπει να οδηγηθεί και αυτός στο ενοίκιο.

Την αυτονόητη αυτή αλήθεια, κάποιοι αρνούνται να την ομολογήσουν. Με τη μέθοδο της αναστολής, αναβάλλονται βεβαίως οι δυσάρεστες συνέπειες της αναγκαστικής εκτέλεσης, από την άλλη όμως δημιουργούνται σε πολλούς φρούδες ελπίδες ότι στο τέλος «θα μας χαρίσουν τα δάνεια», ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται νέες γενιές οφειλετών, συμπεριλαμβανομένων σε αυτούς και αρκετών, που θα μπορούσαν να παραμείνουν ενήμεροι, αν συμπίεζαν τις δαπάνες τους. Αλλά οι πικρές αλήθειες συνεπάγονται απώλεια ψήφων…
Ανάλογες πρακτικές αποτελούν τον κανόνα για τους έλληνες πολιτικούς, των σημερινών κυβερνώντων πρωτοστατούντων.

Είκοσι σχεδόν μήνες μετά την παλινόρθωση του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», οι παθογένειες του ελληνικού κράτους -όπως για παράδειγμα η απροσμέτρητη γραφειοκρατία- εξακολουθούν να «βασιλεύουν», ενώ οι «σοσιαλιστές» σχεδιάζουν και ταξιδεύουν…
Δε ξέρω αν κοιμούνται καλά τα βράδια οι κυβερνητικοί. Αν είχαν ίχνος φιλότιμου, δε θα έπρεπε καν να κοιμούνται. Ξέρω όμως ότι πολλά εκατομμύρια συμπολίτες μας κοιμούνται δυστυχισμένοι, γιατί έχασαν τη δουλειά τους, γιατί συρρικνώθηκε το εισόδημα τους και γιατί δεν ανοίγεται στο μέλλον καμιά προοπτική γι’ αυτούς.

Δε ξέρω αν το καράβι «Ελλάς» πλέει στη ρότα του «Τιτανικού». Ίσως και οι «καπεταναίοι» ακόμη να μη ξέρουν. Όταν όμως βουλιάζει ένα πλοίο, η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον καπετάνιο και όχι στους επιβάτες. Δε ξέρω ειλικρινά που πάει αυτή η χώρα. Ξέρω όμως ότι κάτι πρέπει να γίνει, ώστε το καράβι «Ελλάς» να αλλάξει γρήγορα και ρότα και καπετάνιο.