Όχι πως δεν κινούνταν πάντα. Σίγουρα όχι. Αλλά από τη μια η χειρότερη αδιαφορία, αυτή των γονιών που δε θέτουν στα παιδιά τους ούτε το πιο βασικό ερώτημα την ιερή ώρα που τα παιδιά τους επιστρέφουν από το σχολειό τους και μαζεύονται γύρω από το κοινό τραπέζι για να φάνε, να μοιραστούν ψωμί και βιώματα, να δεθούν περισσότερο –θέλω να πιστεύω πως αυτό εξακολουθεί ακόμα να συμβαίνει στα περισσότερα σπίτια-, το κλασικό ερώτημα «πώς τα περάσατε σήμερα στο σχολείο;», από την άλλη η τάση να ψάχνουν το στραβό αδιαφορώντας τελείως για το όποιο καλό και ωραίο, αλλά κι η τάση μονάχα τα στραβά να διαδίδουμε, αποσιωπώντας τα ίσια και τα καλά, θεωρώντας τα δεδομένα, κι από την άλλη πάλι η εμμονή των ανθρώπων σε κάποιες στερεότυπες απόψεις και απορριπτικές γενικεύσεις, χωρίς να νοιάζονται να τις αναθεωρήσουν, γιατί κι αυτό θέλει κόπο κι εμείς διαλέγουμε σχεδόν πάντα το εύκολο, όλα αυτά, λοιπόν, έδιναν την αίσθηση πως τίποτα δεν κινείται και τίποτα δε γίνεται…
Όλα αυτά χτες εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας, κάνοντας χώρο στην αισιοδοξία και την ελπίδα. Γιατί χτες λες κι ήταν η μέρα των δασκάλων, καθώς τους είδαμε μαζεμένους το πρωί στο 9ο Δημοτικό Σχολείο της Καστοριάς να παρουσιάζουν πράγματα αλλιώτικα και πιο προχωρημένα, ενώ το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο του Άργους (γιατί το Άργος έχει πολιτιστικό, ενώ η Καστοριά όχι…) ανέβηκαν επί σκηνής και «έγραψαν»…
Κι είχε δίκιο ο Διευθυντής της Πρωτοβάθμιας, ο κ. Γ. Μασλάρης, που πρότεινε άνοιγμα στην τοπική κοινωνία, που θα άξιζε να δει για να πάψει να αναμασά τα ίδια σχόλια της γενικευμένης απαξίωσης –τι απαίσια και βλαβερή τακτική, αλήθεια!- σχετικά με το τι κάνουν οι δάσκαλοι. Είχε πολύ δίκιο και μακάρι να εισακουστεί, θα ‘ναι για το καλό όλων…
Έτσι, λοιπόν, το είδαν και το είπαν χτες όλοι: γίνονται εξαιρετικά πράγματα στα σχολεία μας. Φαίνεται και στις γιορτές των σχολείων –αρκεί να μη μας πιάνει η μανία της υπερβολής και καταφεύγουμε σε άλλους τρόπους, ξεχνώντας πως μαθητές τις κάνουν κι όχι επαγγελματίες της σκηνής και του θεάτρου, άλλωστε το παιδικό είναι που έχει τη σφραγίδα του ανώτερου, του αληθινού και του αληθινά ωραίου κι όταν αυτό καταπατείται η αυθεντικότητα πάει περίπατο-, φαίνεται λοιπόν στις δράσεις των μαθητών μες στα σχολειά τους, μονάχα που το βλέπουν οι γονείς κι αυτοί όχι όλοι, καθώς παρατηρούμε πολλές φορές να έρχονται κάποιοι τους μονάχα για να δουν το δικό τους παιδί κι όχι για να δουν και να χαρούν το τι ακριβώς γίνεται από όλους μαζί. Άλλωστε όλα αυτά είναι συλλογικές προσπάθειες, ατομικές δεν είναι, και το σχολείο, ανάμεσα στα άλλα βασικά, συνειδητά κοινωνικά όντα θέλει να κάνει τα παιδιά, όχι ατομιστές που να νοιάζονται ο καθένας για το εγώ του…
Όλο το πρωί, λοιπόν, με την καθοδήγηση και το συντονισμό της Σχ. Συμβούλου κ. Α. Καζταρίδου είδαμε δράσεις που έγιναν μέσα σε αίθουσες και χαρήκαμε ποικιλία θεμάτων, τρόπων προσέγγισης, τη διαφορετικότητα με έναν κοινό παρονομαστή, το όφελος του παιδιού και το προχώρημά του ένα ή περισσότερα βήματα πιο πέρα. Και πιο πάνω.
Και το βράδυ που οι δάσκαλοι ανέβηκαν στη σκηνή ξεδίπλωσαν κρυφά τους ταλέντα: πρώτα απ’ όλα αυτό της συνεργασίας. Γιατί το θέατρο την απαιτεί τη συνεργασία και το αποτέλεσμα τη φανερώνει. Κι έπειτα είδαμε πόσο σωστά διένειμαν τους ρόλους τους, πόσο καλά και πειστικά έπαιξαν, πόσο πολύ κατάφεραν να μας παρασύρουν προς το μέρος της δικής τους πραγματικότητας, πόσο πολύ μας έκαναν να ξεχάσουμε τη δική μας. Μα πάνω απ’ όλα είδαμε ένα κείμενο - το έγραψε ο συνάδελφος Αντώνης Παπαδόπουλος- γεμάτο νοήματα, γνώσεις, εξυπνάδα, ευρηματικότητα και χιούμορ. Κι όλα αυτά, μαζί με τη σκηνοθεσία, μας έκαναν όχι μόνο να γελάσουμε, μα και να παραδεχτούμε πως να που έχουμε ταλέντα και πως όταν κάποιος έχει το ταλέντο να συγκεντρώνει μια ομάδα ανθρώπων και να βγάζει στην επιφάνεια το ταλέντο του καθενός, τότε είναι κι ο ίδιος μεγάλο ταλέντο…
Όλα αυτά, λοιπόν, που χτες είδαμε, ακούσαμε και ζήσαμε ήταν μια πλατιά χαραμάδα στο φως σε καιρούς σκοτολαγνείας, για να θυμηθώ τη φράση που άκουσα στη διάρκεια της παράστασης. Βλέπετε, κάποιοι επιμένουν να λατρεύουν το σκοτάδι και επιμένουν να το διαλέγουν όχι μονάχα για τον εαυτό τους, αλλά για όλους μας.
Κι εδώ είναι το στοίχημα: να ξεφεύγεις από αυτή την εμμονή στο σκοτάδι, να γυρεύεις τη δική σου χαραμάδα προς το φως, να μπαίνεις μέσα της και να δραπετεύεις προς τα πάνω. Αλλά το στοίχημα είναι κι άλλο: να κάνεις αυτήν την απόδρασή σου σε καιρούς δύσκολους. Σε καιρούς που όλο μας κόβουν, μας κόβουν τα πάντα, αλλά όσο μας κόβουν κι όσο κι αν μας κόβουν, εμείς βγάζουμε φτερά και πετάμε ψηλά.
Γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε δάσκαλοι και πάνω απ’ όλα έχουμε το καθήκον να δείξουμε σε όλους, προπαντός όμως στους μαθητές μας, πώς μπορείς να απαντάς στο κακό με δημιουργία και πώς μπορείς, ανοίγοντας φτερά και πετώντας, να κατακτήσεις τους ουρανούς.
Τους ουρανούς που δεν αγοράζονται με χρήματα, αλλά κατακτώνται με δουλειά και μεράκι και με το μαγικό αντίδοτο σε κάθε κακό και δυσκολία, αυτό της δημιουργίας.
Αφιερώνεται στην αγαπημένη μου συνάδελφο Αγγελική Βόλτση, όχι μόνο για την εκπληκτική της παρουσίαση στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, αλλά κυρίως γιατί, τόσα χρόνια που δουλεύουμε μαζί, καθώς είναι πάντα σε εγρήγορση, πετιέται ολοπρόθυμα σε κάθε ματιά που δείχνει να γυρεύει κάτι και βοηθάει ολοπρόθυμα όποιον παλεύει για το καλό των μαθητών μας και όχι μόνο γι’ αυτό…
Υ.Γ.: Χτες συνέπεσαν δύο εκδηλώσεις, την ίδια ώρα μάλιστα, και οι δύο στο Άργος. Καθώς η άλλη ήταν αφιερωμένη στη θεά Μουσική που γιορτάζει σήμερα, θα πρότεινα στους άξιους συντελεστές της να την επαναλάβουν, αν μπορέσουν, για να τη χαρούμε και μεις που θέλαμε, αλλά δεν μπορέσαμε να την παρακολουθήσουμε…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 648.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.