3.9.12

ΟΔΟΣ: Συνείδηση


ΟΔΟΣ 21.6.2011 | 647

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, αν ο ΣυΡιζΑ είχε σαφέστερο και προφανώς ειλικρινέστερο και πιο ρεαλιστικό στίγμα, σε σχέση με την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το ευρώ, ενδεχομένως να είχε αναδειχθεί πρώτο κόμμα και με διαφορά, με μοναδικό όπλο την μαχητική επαναδιαπραγμάτευση και την ελπίδα ότι κάτι πραγματικά νέο γεννιέται. Πρέπει επίσης να αναγνωρισθεί ότι η δυναμική που ανέπτυξε στην Ελλάδα και ο αντίκτυπος αυτός στο διεθνές περιβάλλον, απελευθέρωσε δυνάμεις, όπως και την προοπτική επαναπροσέγγισης των σκληρών όρων του μνημονίου.

Ωστόσο, το ότι στις τάξεις του συσπειρώθηκαν ετερόκλητα ιδεολογικά «συστατικά», που εκτείνονται από την ουτοπική αριστερά ως το πολιτικό κέντρο, καθώς και νέοι ψηφοφόροι, όπως χιλιάδες άνεργοι που είναι θύματα της κρίσης, (αλλά) μαζί με χιλιάδες συνδικαλιστές ιδιαιτέρως των ΔΕΚΟ, που για πολλούς θεωρούνται θύτες, ασφαλώς είναι γεγονός που προβλημάτισε αν δεν τρόμαξε κιόλας. Όπως ανησύχησε και ο συμβολισμός της παρουσίας στελεχών προχωρημένης ηλικίας, με ασυνήθιστες ιδέες και στίγμα που προκαλούσαν σύγχυση.

Σε τοπικό επίπεδο, οι φήμες ότι στις τάξεις του ΣυΡιζΑ συμπτύχθηκαν αυτοβούλως, ή οργανωμένα, αυτοί που δυσαρεστήθηκαν από τον εσωκομματικό πειθαναγκασμό του κ. Φιλ. Πετσάλνικου να μην είναι υποψήφιος βουλευτής του ΠαΣοΚ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, περιέπλεξε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Έκανε τον ΣυΡιζΑ να μοιάζει με σουρωτήρι προθέσεων και κινήτρων, παρά ένα κομματικό συνασπισμό, που αν κέρδιζε τις εκλογές θα μπορούσε να αφιερωθεί στα πραγματικά προβλήματα του τόπου.

Έτσι η ετυμηγορία της κάλπης, με πρώτο κόμμα την Νέα Δημοκρατία, προκαλεί ένα είδος ανακούφισης ή έστω εκτόνωσης. Διότι επέτρεψε την ελπίδα σχηματισμού, και μάλιστα σε σύντομο χρόνο, κυβέρνησης συνεργασίας, που να περιλαμβάνει εκτός από την Ν.Δ., και άλλα κόμματα, δηλαδή το ΠαΣοΚ και την Δημοκρατική Αριστερά. Πρόκειται για την πρώτη πραγματική πολιτική υπέρβαση για τον κ. Αντώνη Σαμαρά -ένα όρο που υιοθέτησε 2 δεκαετίες πριν, για να εξηγήσει την δημιουργία του κόμματός του. Όμως, ο σχηματισμός της κυβέρνησης οφείλεται και στην ιδιαίτερη υπευθυνότητα του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, αλλά και του κ. Φώτη Κουβέλη που δεν κρύφτηκαν πίσω από την ευκολία της αντιπολίτευσης. Αρκεί η σωφροσύνη και η εθνική υπευθυνότητα, να έχουν εξέλιξη.

Άλλωστε το αίσθημα ότι (σε σχέση με το ευρώ και την συμμετοχή της Ελλάδος στην ευρωπαϊκή οικογένεια) αποφεύχθηκε, έστω και προσωρινά την τελευταία στιγμή, το μοιραίο σχίσμα, ασφαλώς και είναι διάχυτο και ενθαρρύνει τις συνεργασίες μεταξύ των κομμάτων, αποτρέποντας την προοπτική νέων εκλογών σε σύντομο χρόνο.

Ωστόσο, η ανάγκη του ΠαΣοΚ -αν αυτό είναι πλέον εφικτό- να ανασυνταχθεί όσο το δυνατό ταχύτερα από τις στάχτες του και να ασκήσει εκ νέου, από τις επόμενες κιόλας εκλογές, την ευρύτερη παραταξιακή αποστολή του, δεν του επιτρέπει να αναλάβει περαιτέρω φθορά, εξ αιτίας της συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση που θα κληθεί να εφαρμόσει δυσάρεστα μέτρα. Και η ανάγκη αυτή καθορίζει το περιεχόμενο της συγκυβέρνησης.

Το γεγονός ότι προεκλογικά ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ επαναλάμβανε με κάθε ευκαιρία ότι, το κόμμα του θα συμμετείχε μόνο σε μια κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης», που θα υποστηριζόταν απ’ όλα τα κόμματα και ιδιαίτερα τον ΣυΡιζΑ, εκτιμάται ότι αποτελούσε την προαναγγελία της μετεκλογικής του άρνησης να συναινέσει σε συγκυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία, αν επρόκειτο μέσα απ’ αυτήν, τα μεν δύο μεγάλα κόμματα να συνεχίσουν να φθείρονται, ο δε ΣυΡιζΑ να προτρέπει τον κόσμο την κάθοδο στα πεζοδρόμια, ακόμη και με κουκούλες, λοστούς και βόμβες -με τις γνωστές συνέπειες- από το τέλος του καλοκαιριού κιόλας. Και στο βάθος του τούνελ, να βουλιάξουν και τα δυο βασικά έως πρόσφατα αστικά κόμματα.

Την τακτική του ΠαΣοΚ αναμένεται να ακολουθήσει η Δημοκρατική Αριστερά, που για την κεντροαριστερά αποτελεί την εξιδανικευμένη εκδοχή των «Ανεξάρτητων Ελλήνων». Χωρίς το ΠαΣοΚ δεν θα είχε κανένα λόγο να τεθεί στην κορυφή του χορού που μοιάζει με αυτόν του Ζαλόγγου. Περήφανες μεν οι Σουλιώτισσες, στο τέλος όμως όλες γκρεμοτσακίστηκαν, για να αποφύγουν την ντροπή και την ατίμωση. Έμεινε βέβαια η αόριστη ανάμνηση της ηρωϊκής πράξης τους, για την οποία κανείς πια δεν θυμάται λεπτομέρειες.

Ώστε στο τέλος ο σχηματισμός κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας -ΠαΣοΚ – Δημοκρατικής Αριστεράς να μοιάζει μονόδρομος. Και εδώ είναι που αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα, διότι στο μεταξύ, το κύρος της χώρας έχει υποχωρήσει σημαντικά, ενώ μετά την επέκταση της κρίσης σε άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, Γαλλία, ακόμη και στην ίδια την Γερμανία και την Μεγάλη Βρετανία, το κλίμα είναι πλέον αποκάλυπτα εχθρικό προς την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Η εντύπωση ότι η ευρωζώνη, εξ αιτίας των λανθασμένων επιλογών και ενεργειών, μοιάζει να έχει προσβληθεί από γάγγραινα, - κοινώς σαράκι- καθιστά λογική στα μάτια πολλών κυβερνήσεων την αποβολή της χώρας από το κοινό νόμισμα, σαν λύση για τον περιορισμό της μόλυνσης. Ειδεμή, η άλλη λύση, που δεν φαντάζει πλέον αναπόφευκτη, είναι η διάλυση της ευρωζώνης, που η ύπαρξή της απειλείται σοβαρά, είτε επειδή οι ηγέτες της δεν έλαβαν τα πρόσφορα μέτρα την κατάλληλη στιγμή, ειδικά με το πρόβλημα της Ελλάδος, είτε διότι ίσως και αυτός να ήταν εξ αρχής ο σκοπός. Που βρήκε κατάλληλα αισθήματα σε ηγεσίες, όπως της γερμανίδας καγκελαρίου, που λόγω της ανατολικογερμανικής της καταγωγής, ως τέως κομμουνίστρια δηλαδή, δεν ήταν φορέας των δυτικοευρωπαϊκών ιδανικών και δεσμών αλληλεγγύης, όπως όλα αυτά είχαν σφυρηλατηθεί και εκφράστηκαν τις δεκαετίες στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αυτή, σε συνδυασμό με τον γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό και τις εσωτερικές ανάγκες κάθε χώρας, είναι μια εξήγηση στο περίσσευμα κυνισμού και απάθειας.

Πέφτει επομένως στις πλάτες της νέας κυβέρνησης να κατορθώσει στο συντομότερο χρονικό διάστημα -ίσως και περισσότερα- απ’ όσα πέτυχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από το 1975 και μετά. Να σώσουν την χώρα και τους πολίτες της, όχι μόνο από την πτώχευση, αλλά και από τον κακό εαυτό τους. Να αποφευχθεί η έξοδος από το ευρώ, και να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους του μνημονίου με τους εταίρους και δανειστές. Μπορεί φαινομενικά αυτό να είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση -στα όρια του αδύνατου- ωστόσο το γεγονός ότι για τους εταίρους... καραδοκεί ο ΣυΡιζΑ, διευκολύνει και ενισχύει την διαπραγματευτική θέση της νέας κυβέρνησης. Αρκεί τα κόμματα που την συγκροτούν να έχουν συνείδηση της ιστορικότητας των στιγμών. Διότι οι επόμενες εθνικές εκλογές, αν όλα εξελιχθούν ομαλά, θα γίνουν με ιδιόρρυθμες συνθήκες στα εσωτερικά μέτωπα.

Για την Καστοριά το αποτέλεσμα της κάλπης μοιάζει να επιτείνει τις ευθύνες της νεοεκλεγμένης κ. Μ. Αντωνίου. Θα κληθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα να διαχειριστεί από την θέση της κυβερνητικής βουλευτού πλέον, μια από τις κρισιμότερες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι είχε πλήρη πολιτική συνείδηση των ευθυνών και δυσκολιών που διεκδικούσε προεκλογικά. Το αντίθετο ισοδυναμεί με ηρωϊσμό, ή με απλή παρεξήγηση.

Αυτό επισημαίνεται διότι, ο προκάτοχός της κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας, ανάλωσε πολιτικά το πολιτικό του άστρο, στην διάρκεια της μοναδικής του θητείας και μόνο ως βουλευτής κόμματος αντιπολίτευσης, που αντικειμενικά δεν έχει σημαντική φθορά. Με την ίδια την κ. Μ. Αντωνίου να του ασκεί βεβαίως υπαινικτική κριτική, για οτιδήποτε, ακόμη δηλαδή και για ευθύνες που δεν είχε.

Η «απώλεια» της (για τελευταία φορά δεύτερης) βουλευτικής έδρας του νομού, από το ΠαΣοΚ και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», και η κατάκτηση της από τον ΣυΡιζΑ και ένα άφθαρτο πολιτικά πρόσωπο, τον κ. Ευάγγελου Διαμαντόπουλο που είναι ο νέος βουλευτής, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πτυχή στο δαιδαλώδες και ανησυχητικό πολιτικό προσκήνιο. Ακόμη κι΄ αν κάποιος δεν ψήφισε υπέρ του ΣυΡιζΑ, ασφαλώς δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος στην εξέλιξη.

Διότι, με την προϋπόθεση ότι ο νέος βουλευτής διαθέτει ιστορική επίγνωση πως δεν εκλέχτηκε σε συνδικαλιστικό θώκο ή πολιτιστικό σωματείο, αλλά ότι αναλαμβάνει βαρύτατες ευθύνες για τον ευρύτερο ιδεολογικό του χώρο, και προπαντός την Καστοριά, ως ο πρώτος μεταπολιτευτικά βουλευτής της Αριστεράς που εκλέγεται εδώ, θα έχει προφανώς αρκετό χρόνο στην διάθεσή του να αποδείξει ότι μπορεί και πρέπει να συμφιλιώσει την Καστοριά με την Αριστερά πιο γενικά.

Η απώλεια της βουλευτικής έδρας για τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» στην Καστοριά δεν ήταν έκπληξη, δεδομένου ότι ακόμη και στις εκλογές της 6ης Μαΐου, η διαφορά του με το ΠαΣοΚ που τότε είχε τερματίσει στην τρίτη θέση ήταν μάλλον ισχνή. Απομένει να φανεί αν ένα κόμμα που συστάθηκε και απέκτησε τόση δύναμη μόνο σε ένα 3μηνο, μπορεί να αντέξει μετά τις εκλογές για πολύ περισσότερο, είτε μέσω διαρροών και επιστροφών, είτε μέσω της εξάντλησής του. Αφού προηγουμένως περάσουν οι ζέστες του καλοκαιριού, διότι ο φραστικός παροξυσμός, αλλά και οι αφορισμοί, καθώς και κάτι απλοϊκές ιδέες, μοιάζουν να είναι το σταθερό μοτίβο αυτού του νέου κόμματος, που αν δεν αλλάξει, κινδυνεύει να γίνει έρμαιο ορισμένων γραφικών.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 647

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ